Juf Marleen had haar hele loopbaan in het derde kleuterklasje van een wijkschool gewerkt. Met hart en ziel bereidde ze haar kleutertjes voor op het lezen, schrijven en rekenen, werkte ze deskundig aan de ontwikkeling van hun sociale, zintuiglijke en motorische vaardigheden, ze stimuleerde hun creativiteit, hun zin voor schoonheid en harmonie, hun gevoel voor rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid. Zij leerde hen aandachtig 'kijken' en 'luisteren', prikkelde hun nieuwsgierigheid en leergierigheid, kende de kneepjes van straffen en belonen. Zij wist als geen ander door te dringen tot het kinderzieltje!
Met tranen in de ogen vertelde juf Marleen mij haar ontroerende verhaal. Schooljaar 1991-1992.
"Ik heb de neergang van onze school lijdzaam moeten toezien vanaf het moment dat de eerste Turk hier binnenviel totdat de laatste Vlaming vertrok. De vernieling gebeurde zoals in een vertraagde film. Ik kan niet meer normaal werken in mijn klas met die bende ongedisciplineerde wildemannen, daarvoor ben ik niet opgeleid om met dat soort om te gaan. Ze weten niet eens wat het betekent om stil te zitten en aandachtig naar mij te luisteren, ze kunnen geen opdrachten uitvoeren, begrijpen geen instructies, doen ook niet de minste moeite om een woordje Nederlands in zich op te nemen, ze zijn echt onwillig. Niéts krijg ik hen bijgebracht... En ik kan hen ook niet straffen, want dan staan er boze vaders aan mijn deur... De directeur zegt dat ik verplicht ben om alle ouders te spreken die daar om vragen, maar hoe komt het dan dat er zo weinig Turkse vaders naar een ouderavond komen?!... De hele tijd heb ik in mijn klasje bekraste en versleten stoeltjes en bankjes gehad, kladderig behang, en mijn lessenaar stond op instorten. Nu het laatste Vlaams kleutertje vertrokken is, en ik alleen nog met Turkse kleuters zit, nu krijg ik eindelijk nieuw meubilair, nieuwe gordijnen, en behang. En dan het didactisch materiaal! Het kan niet sjiek en niet duur genoeg zijn. Als het dan nog aan hen besteed kon worden, maar dat betwijfel ik. Het gezellige ouderwetse speelgoed in de gammele kasten werd vervangen door gesofisticeerd spul, totaal onbruikbaar voor die bruin gasten, zonde van de verspilling! Voor die vreemden is er altijd geld in overvloed, geen besparingen... Nu heeft mijn dokter mij ziekteverlof voorgeschreven, spanningssyndroom, en ik moet pillen nemen om overeind te blijven... Ze krijgen je wel kapot!"
|