De tijd is aangebroken om mijn linkse collega's van vroeger weer eens wakker te schudden.
Terug naar schoolperikelen. Vlucht- en andere perikelen gaan even de kast in, en asielzoekers ook. Anders denken de lezers dat ik iets tegen vreemdelingen heb. Dat is ook zo, en ze mogen het allemaal weten. We moéten iets tegen indringers hebben, anders overleven we 't niet. Ik heb m'n handen vol aan mezelf en m'n omgeving, d'r kan echt niemand meer bij. Vroeger moest ik mijn afschuw voor vreemdelingen verbergen, en m'n sympathie voor het Vlaams Belang ook, nu hoeft dat niet meer, tenzij achterlijke spionnen over m'n schouder meelezen.
Het was een onvergeeflijke fout van Horbert en zijn trawanten om m'n blogje aan te klagen bij het CGKR. Op geregelde tijdstippen zal ik daarom mijn vijanden een beurt door het slijk geven.
Als ik een kwelduivel uit het verleden aan het kruis wil nagelen, hoef ik niet af te dalen tot in diepe spelonken van mijn geheugen. Neen, Horbert, de PMS-baas met psychopathische trekjes dient zichzelf aan als kwelduivel om door de mangel te halen.
Nu ga ik over tot gewaagde onthullingen over zijn verachtelijk karakter, over hoe hij bezig was met de opbouw van een indrukwekkend strafregister, en daarna ging er nog vanalles mis in zijn leven.
Op zekere dag vertelde Horbert in een euforische bui een zonderling verhaal over zijn louche vriend Robertini die zijn dure auto opzettelijk liet stelen om verzekeringsgeld los te peuteren. Horbert vond het grappig. Voor hem was iemand die de verzekering kon oplichten een held. Hij zette 'fraude' op een voetstuk. Hij was het ook die IQ-cijfers vervalste om de mutualiteiten op te lichten... Maar als hij zoveel details kende over het fraudeverhaal van Robertini, was hij er dan zelf ook niet bij betrokken?...
Op een koude donkere avond in een donker straatje stond een gloednieuwe Mercedes te fonkelen. Oogverblindend. Plotseling kwam er een gedaante tevoorschijn, en het silhouet leek erg op Horbert, maar dat kon haast niet want zo'n verschrikkelijke dingen zou Horbert nooit doen. Dáchten we. Totdat er nieuwtjes binnendruppelden, van alle kanten, het ene al dramatischer dan het andere. Dronkenschap achter het stuur, mishandelingen, ongecontroleerde woede-uitbarstingen... Zou hij het dan tóch op een akkoordje gegooid hebben met Robertini?. Insiders kenden alle geheimpjes over Horberts turbulente leven, maar er werd véél en hard gezwegen. In de doofpot ermee. Hoe speelde hij het toch altijd klaar om die doofpot oneindig te kunnen vullen?.
Het kon natuurlijk niet blijven duren. Een Bewijs van Goed Gedrag en Zeden, daar kon Horbert naar fluiten. Dus ook geen Burgerlijk Ereteken na zovele jaren dienst. En tóch kon hij zich handhaven in een verantwoordelijke positie van CLB-directeur?... Raadsels!
|