Ik ben vandaag gaan wandelen in het landschap van mijn herinneringen, op zoek naar dwarsliggers uit het verleden. Om hen te verpulveren, te verbrijzelen, tot moes te kloppen. Pestkoppen en roddeltantes, saboteurs en zeikerds, velen zijn al aan de beurt geweest en door de mangel gehaald, anderen zitten angstig te wachten in het voorgeborchte van m'n blog tot ik hen genadeloos uit hun schuilplaatsen sleur om er gehakt van te maken, waarna ze zieltogend liggen te smeken om vergiffenis... Te laat!
Na deze pathetische aanhef koos ik in overleg met mijn muze voor de Turkse tolk. Haar naam was Gülnür. De fraaiste onzin die ze ooit uitkraamde was: "Wij moeten de leugentjes van de Turkjes met een korreltje zout nemen, liegen is hun overlevingsstrategie... Wij moeten begrip opbrengen voor afwijkend gedrag bij migrantjes, onze tolerantie zal hen ten goede komen"... Blabla... Maar over respect voor onze Nederlandse taal en cultuur hoorde ik haar nooit iets vertellen. En zo kwam de gewetensvorming van migrantjes in het gedrang. Voeg daarbij de vernietigende islamlessen, en het kwaad was geschied.
De scholen dweepten met Gülnür, ze droegen haar op handen alsof ze het vriendinnetje was van Allah. En zo kwam het dat haar snoet naar omhoog wees, richting Allah's hemel.
Gülnür begaf zich dagelijks naar een of ander concentratieschooltje dat uitpuilde van kleine Turkjes die alleen maar de Turkse taal rondom zich hoorden, zowel in school als thuis. Wat de juf hen vertelde schampte af, haar woorden losten op in het exotisch gejodel van de Turkjes.
Illegale huisbezoeken bij Turkse gezinnen legde Gülnür af in het gezelschap van migrantenwerksters. Volkomen onwettig omdat ze in dienst was van het CLB, en niet van de gemeente. Bedoeling was integratiebevordering van allochtonen, maar haar tussenkomsten hadden een averechts effect. Zij verstevigde de eigen identiteit, eigen taal en cultuur van allochtone leerlingen en hun ouders.
Gülnür was het lievelingetje van Horbert, klein, fijn, fragiel, bedreven in slijmen en hielen likken, nooit een blaam krijgen, nooit op het matje geroepen worden, een hele hoop facilitieten, gunsten en privileges krijgen... de positiefste discriminatie in de ergste allerhoogste graad.
En op geniale wijze moeilijke klusjes afwimpelen met kreten als: "Dat is mijn werk niet... Daarvoor word ik niet betaald." Op eigen houtje schrapte ze opdrachten en taken die haar te moeilijk leken of niet bij haar pasten bij haar taken als missiezuster.
Nog iets! Gülnür hield niet van simpele en goedkope taalprogrammma's voor Turkse kleutertjes. Neen, het moesten dure, gesofisticeerde dingen zijn die veel geld kostten en uiteindelijk geen resultaten opleverden bij de kleine allochtoontjes. Parels voor de zwijnen!
|