Elke dag moet ik naar een ontwenningskliniek om van m'n blogverslaving af te geraken. Cafébazin Bertie is mijn therapeute. Maar ze zegt dat ik niet vatbaar ben voor een ontwenningskuur omdat ik toch steeds zou hervallen, ze moemt me een recidivist, en een blogpiraat ook nog. En dat ik teveel met mezelf bezig ben, dat de band die ik met mezelf en m'n blog heb, veel te innig is. Daarom kan een narcist van geen enkele verslaving genezen worden...
Zo kwam het dat ik vanmiddag een ridder op een wit paard ontmoette. Zijn naam was CORNET. Hij droeg een sexy harnas, zag er viriel en bronstig uit, maar hij maakte zich niet kenbaar. Totdat ik het flesje voor de helft inschonk in het stoere glas. De smaak was overweldigend. Alsof je eikels aan het proeven was, maar dan gedrenkt in een hemels vocht...
|