Ik heb vandaag zitten mijmeren over het woord 'inburgeren', en dat begon al toen ik vanmiddag bij Houzee las over 'inburgeringscursus'. Het bleef spoken in m'n hoofd en het liet me niet los. Om van die dwanggedachte verlost te raken kon ik er best iets over schrijven. En zo kwam het in me op dat 'inburgeren' helemaal niet nodig zou zijn als iedereen op z'n eigen thuisplekje wou blijven. De zwarte negertjes die hier willen 'inburgeren' zouden op hun tropische evenaartje moeten blijven, daar waar ze zwart geblakerd werden... Eskimootjes blijven toch ook in hun iglootjes wonen, en moslimpjes horen thuis in de zandwoestijnen om er zandkorreltjes te tellen al biddend tot de grote Allah, de allesoverheersende meester van de grote woestijn waar kamelen en Arabieren leven op het zachte zandtapijt door Allah zelf geschapen. En als 't regent schuilen ze in hun hutje op de zandhei.
'Inburgering' is een noodgreep voor enkelingen. Zeker niet geschikt voor de gigantische migratie zoals we die nu in Europa meemaken. Neem nu de wanstaltige figuur hier op de foto. Zie je die hier al 'inburgeren'? Zie je hem zijn roots verloochenen, zichzelf vergeten, zichzelf verloochenen, en zijn wortels, taal en cultuur aan de kant schuiven, om bij ons te kunnen horen? Ja, want alles wat van jezelf is moet verdwijnen als je wilt opgaan en geaccepteerd worden in je nieuwe omgeving. Om te kunnen inburgeren moet je je helemaal witwassen, figuurlijk dan, om geabsorbeerd te kunnen worden in je nieuwe omgeving. Maar er zijn onoverkomelijke hindernissen die 'inburgering' onmogelijk maken. Zo is er de geestelijke bagage die de inburgeraar met zich meedraagt en die nooit weggewist kan worden. Denkbeelden kan je niet zomaar uit je hersenen verdrijven. En tóch is een complete hersenspoeling noodzakelijk voor een geslaagde inburgering.
Neen, het valt echt niet mee om als 'nievanhierder' in te burgeren... Ze kunnen het vergeten, die inburgering, want zichzelf en hun gedachten kunnen ze toch nooit vergeten en zullen ze altijd met zich mee torsen.
|