De krokusvakantie is eindelijk voorbij. Morgen zwaaien alle schoolpoorten weer open om kindertjes van allerlei soorten en rassen op te vangen. Diversiteit noemen ze dat, ik noem het 'moderne chaos'. Een chaos met een enorme impact op de psychische gezondheid van onze kinderen.
Afgelopen week heb ik in winkels en straten weinig gelukkige kinderen gezien. De uitbundige vrolijkheid van vroeger is er niet meer. Een 'blij' kind wordt een zeldzaamheid.
In supermarkten hangen ze lusteloos en huilerig aan mama's winkelkarretje, of rennen roekeloos als wildemannen tussen de rayons, roepend en tierend, maar ze stralen geen vrolijke blijdschap uit.
Hun verdriet begint 's ochtends vroeg al bij 't ontwaken. De droefenis dragen ze mee naar school. Hun sombere buien beletten hen om in de klas aandachtig bij de les te blijven. Ze zijn niet uitgerust en kampen met concentratieproblemen.
Hun klas heeft geen duidelijke structuur, omdat allerlei soorten leerlingen met uiteenlopende pigmenten en capaciteiten er samen zitten in één klaslokaal, en iedereen verondersteld wordt gelijk te zijn. 'Iedereen Gelijk'... complete nonsens. Dat onzinnige gelijkheidsprincipe werkt verlammend op ijverzucht, prestatiezucht, competitiezucht. Het zelfvertrouwen stuikt ineen, waarbij angst en onzekerheid komen bovendrijven. Als niemand de beste mag zijn, en niemand de slimste mag zijn, haken onze potentiële bollebozen af waarna ze wegglijden in een grijze zone waarin ze nergens nog zin hebben, overal tegenop zien, en de motivatie missen om initiatieven te nemen.
Depressieve kinderen kunnen een chronische moedeloosheid ontwikkelen die ze meenemen naar hun volwassenheid als ze in de klas jarenlang naast een moslim gezeten hebben, of een bank achter een Marokkaan, of samen met debieltjes die alle aandacht van de leerkracht opeisten... O nog erger, als er illegaaltjes, kosovaartjes en andere ongeletterde bootasielertjes mochten deelnemen aan het klasgebeuren dat door 'iedereen-gelijk' gedeeld moest worden....
|