Ik heb vroeger veel gefietst. Heel veel. Alles samen wel duizenden kilometers. En dan zwijg ik nog over de dagelijkse calvarietochten naar de nonnenschool tijdens mijn middelbare schooltijd.
Nu fiets ik alleen nog maar op mijn thuisfiets, ver weg van alle fietsterroristen, verlost van alle elektrisch fietsgewoel.
Aan het einde van mijn carrière maakte ik vele fietstochtjes in het landelijke Peer. In een onbewoonde wereld. Mijn lievelinsweggetjes. Om de stress van mij af te fietsen. Ik heb veel gefietst langs akkers en weilanden, langs maïsvelden en korenvelden. Het ontspande me en ik leerde ambetanteriken en vijanden naar de hel wensen. Het hielp waarachtig.
Tijdens mijn fietsroutekes pauzeerde ik bij kapelletjes. D'r waren twee soorten kapelletjes: de blauw-wit versierde veldkapelletjes met een Mariabeeldje en een bankje, en dan had je ook nog de kapelletjes waar bier geserveerd werd.
Ik hield van de Molhemstraat, daar waar je geen mens tegenkomt en je je alleen op de wereld waant. De Molhemstraat leidde me regelrecht naar de Wedelse Watermolen waar ik mezelf trakteerde op een trippel van Westmalle. Dat had ik wel verdiend na een rit onder de brandende zon en een staalblauwe hemel.
Op één van mijn tochtjes zag ik een man op een stoel zitten naast zijn voordeur. Hij zat te genieten van het mooie weer en van de eenzame passanten. De eerste keer dat ik hem zo zag zitten, wuifde hij naar me. Ik wuifde terug en vervolgde mijn weg.
Een volgende keer wenkte hij uitnodigend en wees op de tuinstoel naast zich. Ja, zo ging dat. We keuvelden wat over koetjes en kalfjes, want die man wist alles over koeien, kalfjes, tractoren en landbouw. Ik luisterde gespannen naar zijn verhalen. Het was voor mij een heel andere wereld.
Op een mooie dag hing er een groot spandoek over de weg waar hij woonde: "Albert Kenens, 80 jaar!". De man op het stoeletje aan de voordeur wenkte weer uitnodigend, en toen stond er waarachtig een kop koffie en een stuk taart voor me klaar. Om zijn tachtigste verjaardag te vieren.
'Mijn supporter' - zo noemde ik hem - was een lieve man. Hij is er helaas niet meer. Albert Kenens (foto), geboren op 24 mei 1922 en overleden op 10 juli 2011.
|