Deze voormiddag ging ik boodschappen doen en bij de brievenbussen stond onze man van Bpost. Of ik nog altijd facteur mag zeggen weet ik niet. Hij was blij dat hij iemand zag, want hij was op zoek naar Mevr H Bertens. Op nr 57. Dat zijn wij. Maar hier woont geen Bertens, geen Mevr of geen Mr.
Aan het formaat te zien was het een wenskaart. Het handschrift was mooi. Haast sierlijk. Iemand die nog schoonschrift geleerd heeft op school ? Ô, dacht ik, dit is geschreven door een oudere persoon. Mogelijk heeft die zich van huisnummer vergist, want wij oudere personen zijn soms zo, wij vergissen ons al eens.
- Probeer eens nr 59 ? zei ik.
We stapten tot aan de bussentil van nr 59. Yep! Bertens Henrietta, een mevr, alles klopte.
- Nu kan ik bestellen, zei de man opgelucht, en hij liet de omslag in de gleuf glijden. Merci Medammeke, zei hij en hij verdween naar zijn wit tweewielrijtuig met laadbakjes.
Ziezo, dacht ik, ik ben amper de deur uit en ik heb al een goede daad gedaan. De facteur blij, straks Mevr Bertens blij, de afzender blij, want die wordt natuurlijk hartelijk bedankt voor het kaartje … 'k was amper drie minuten de deur uit en ik had al drie mensen blij gemaakt. Wat een start van het nieuwe jaar.
Op het zebrapad lag een stukje van 1 cent te blinken. Kijk, dacht ik, dit is instant karma, mijn goede daad wordt al beloond. De cent raapte ik op en onderweg naar het supermarktje overdacht ik of ik de cent thuis in ons potje zou doen of ik hem een jaar al geluksbrengertje in mijn tas zou houden.
De inkopen waren rap gedaan. Er was weinig volk, twee kassa’s open … binnen de 20 minuten weer thuis, dat is mijn streefdoel. Dit keer zou dat prachtig lukken.
Voor mij stond een dame, ouder dan ik, met weinig aankopen op de rolband. Drie appelsienen en één blikje. Ik was bijna thuis. En toen … toen had ze een vraag over haar spaarpunten en hoe en wat en tot wanneer, en dan die kaart van de andere spaaractie, dat was haar ook niet duidelijk. De kassierster was zeer geduldig en transfereerde stempeltjes, scande bonnetjes, ze tikte en klikte op het toetsenbord tot haar registratiepost de juiste bieps liet horen, printte een controleticket dat zo lang was als een kerstslinger en gaf toen langzaam en omstandig uitleg aan de mevrouw bij elk getal en bedrag dat een woordje verklaring kon hebben.
Van het stilstaan begon mijn rug te branden en ik voelde gelijk mijn geduld wegsmelten. Wat wilt ge, als een goede daad op straat al onmiddellijk beloond wordt met een cent. Misschien had ik daardoor mijn karma voor het komende jaar al opgebruikt. Vanaf nu geen meevallers meer, voor de rest van het jaar enkel nog tegenvallers zoals deze hier. De eerste van een lange rij. Voorwaar een sombere gedachte.
Onderwijl bleef de kassierster een engel van geduld en hoffelijkheid. De mevrouw bedankte omstandig en voegde er nog een uitgebreid 'beste wensen' aan toe. - Ja, voor u ook hé Medam Bertens! antwoordde de kassierster.
Op slag was alles anders. Ik zag de mevrouw wegschuifelen.
- Was dat Mevrouw Bertens van hier in de straat? vroeg ik. - Ja, nr 59, zij woont op het eerste, mijn Ma op het tweede. Gij kent haar ook? - Nee, niet echt. De naam zegt me iets, da’s alles.
Maar ze zal straks wel blij zijn met haar kaart, dacht ik. Thuis heb ik de straatcent in het spaarpotje gedropt. Geen geluksbrenger dit jaar, dat er kome wat komt.
te gast bij Wim Helsen, Lennert Coorevits met de songtekst Someone Great van LCD Soundsystem
I wake up and the phone is ringing Surprised, as it's early And that should be the perfect warning That something's a problem To tell the truth I saw it coming The way you were breathing But nothing can prepare you for it The voice on the other end
The worst is all the lovely weather I'm stunned, it's not raining The coffee isn't even bitter Because, what's the difference? There's all the work that needs to be done It's late, for revision There's all the time and all the planning And songs, to be finished
And it keeps coming And it keeps coming Till the day it stops
Die dag was het toverlandschap met alom witte of glanzend bevroren randjes veel minder dan de dag ervoor maar hier in huis hadden we nog wel wat toversoep over.
Van zodra het koud genoeg is durf ik al eens iets te koelen zetten op het terras achteraan of op het balkon vooraan. Toen was op het balkon de pot met bouillon feestelijk gekoeld, met de grootste zorg omgeven door sneeuw, zo wit als uw scherm, met daarop glinsterende ijzel. Die ijzel op onze kookpot, niet op uw scherm.
'k Dacht dat ik een breekijzer zou nodig hebben om de pot open te krijgen, maar zo erg was het niet. De aangevrozen mist liet zich zachtjes kraken en daaronder zat een donzig laagje droge sneeuw.
Die mooie koek van fijne ijzel met daarin een zachte vulling van droge sneeuw, daar hebben we geen geslaagde foto van. Jammer. En de soep is op.
“Vroeger hadden we hier nog RMT, de boten die van Oostende naar England voeren, waaronder de jullie vast bekende de 'Prins Filip'.” VDL
De schepen van de RMT waren niet echt gekend bij de mensen van de lange omvaart. Misschien wel bij de West-Vlamingen, maar zeelieden uit andere landsgedeelten wisten enkel dat het ferries waren.
Degenen die de lange omvaart verlieten om op een ferry te gaan werken werden beschouwd als softies die elke avond thuis wilden zijn. Diegenen onder hen die de wijde rust van de volle zee misten en weerkeerden naar de lange omvaart hielden die tussenperiode in hun loopbaan liever stil. Echt waar. Mogelijk mee vanwege de postjespakkerij aldaar en het politiek favoritisme dat er sterk speelde.
Wanneer hun ferry-periode in een gesprek toevallig aan het licht kwam begonnen die mensen zich te verantwoorden : er was een zotte verliefdheid geweest of een echtgenote of een zwangerschap …
Zo bevestigden zij zelf dat overzet-vaart een tramdienst is, het is werken op het water, meer niet. Varen ..., dat is léven op het water en dat doet men bij de lange omvaart, bij de koopvaardij.
Eerste indruk : Mevr Van Wijck kent dit programma absoluut niet. Ze verbaasde zich over de naam van de hond, ze wist niet dat ze de tekst een tweede keer zou moeten voorlezen en ze wist niet dat men als afsluiter de kijker slaapwel wenst, ook al zijn de opnames overdag. "Slapen ze denkt ge?" ... Mô! Van Wijck toch!
December was mijn gloriemaand niet. Het is een opluchting dat het al januari is. Alsof de kalender daar iets mee te maken heeft. Soit. Hoe heet dat eigenlijk wanneer iemand een tijdje in de lappenmand ligt, een laptitude? Naar analogie met dat slap gevoel, de slaptitude.
Om een dip te doen keren, ga naar You Tube en kijk efkes een lacheding. Hier wil dat al eens helpen. Ik zou voorschrijven: vier keer per dag, na het eten een lachfilmpje. You Tube is echt een archief wat lachedingen betreft. Gaston en Leo zijn misschien een goeie starter. En tekenfilms! De klassiekers van ooit. Ook vaak goed voor de glimlach.
Hier is het konijn Thumper de ster van het moment :o)
"Volgens sommige bronnen is temari een bepaald balspel, gespeeld met temariballen, maar de meeste andere bronnen spreken alleen over de ballen als temari. De temariballen, dus ook wel alleen temari genoemd, zijn ballen die dmv een bepaalde techniek versierd zijn met gekleurde draden.
Tegenwoordig zijn het piepschuim (polystyreen) balkernen waaromheen draden gewonden worden, zodat de kern van de bal uiteindelijk niet meer zichtbaar is. Deze ondergrond van draden doet nu dienst als een soort ophanging voor andere gekleurde draden. Met deze gekleurde draden zijn allerlei fantastische patronen te maken en deze ballen zijn dan ook veel meer een kunstvoorwerp dan een gebruiksvoorwerp bij een balspel.
Vroeger bestond de kern uit een prop, gemaakt van lapjes restanten kimonostof. (bedoelt men zijde?) Kleine reepjes stof werden er dan omheen genaaid waardoor een bal ontstond. Daarna werden gekleurde zijdedraden gebruikt, die uit de lappen van de kimonostof waren gehaald om die om de bal te wikkelen en door het vastnaaien van die draden ontstond een zeer stevige bal. De betekenis van het woord temari is niet helemaal zeker. Die lijkt wel zeer voor de hand te liggen, omdat 'te' van temari 'hand' betekent en 'mari' betekent 'bal' en de betekenis dus 'handbal' kan zijn, maar anderen wijzen er op dat 'mari' afgeleid kan zijn van 'maru', dat cirkel betekent en dan kan 'temari' ook 'met de hand gewonden' betekenen.
Geschiedenis
De geschiedenis van temari is ook niet helemaal duidelijk. Wel is bekend dat tijdens de Heianperiode (794-1192) een soort voetbalspel, genaamd kemari, uit China naar Japan kwam. Bij dit spel was het de bedoeling dat een bal, de kemaribal, gemaakt van hertenhuid, de grond niet raakte tijdens het rondschoppen van de bal. Het waren voornamelijk de hovelingen en aristocraten die zich hiermee vermaakten en dan met name de mannen. Daarna begonnen de dames ook een balspel te spelen, maar dan met de handen, het overgooien van de bal. Dit spel heette dan temari.
De dames begonnen de ballen te versieren en er ontstond een soort wedijver wie de mooiste bal had gemaakt. Hoewel er ook nog mee gespeeld werd, werd het steeds meer als een vorm van kunst gezien. Dergelijke ballen werden toen ook wel 'goten-mari' genoemd, hetgeen 'hof-ballen' betekent. Hieruit zouden dan de huidige technieken voor het maken van temari(ballen) zijn ontstaan. In de Edoperiode* werd de temari zeer populair onder de bevolking en maakten de moeders en grootmoeders een temaribal voor hun kinderen en werden de ballen, bijvoorbeeld op Nieuwjaarsmorgen, als presentje gegeven. Een dergelijke bal zou geluk brengen. Zo werd tevens de techniek van moeder op dochter doorgegeven. (…)
Het maken van temari of temariballen wordt de laatste jaren steeds populairder en ook in het westen beoefenen steeds meer mensen het temari maken. Temari wordt nu ook veel meer als kunst of volkskunst gezien en nauwelijks meer als speelgoed. (ik zou er een kerstboom mee versieren)
Tegenwoordig gaat men uit van wit piepschuim in bolvorm. Hierop wordt een eerste laag van naaigaren gewikkeld. Deze dient als hulplaag voor het vastzetten van de draden die hierna komen.
Vervolgens wordt de bal omwikkeld met naaigaren in verschillende kleuren, met behulp van spelden om het garen te leiden. Door gebruik van verschillende kleuren en het leiden van het garen ontstaan de patronen.
Er zijn websites in het Nederlands en het Engels, waar gedetailleerd wordt ingegaan op de achtergronden en het maken van de temariballen."
Wij wensen elkaar bijna automatisch gezondheid en zo. Ondertussen zijn een aantal mensen wel écht met iets anders bezig :
bucket list
"Een bucket list (letterlijk: emmerlijst) of loodjeslijst is een lijst met dingen, die iemand nog gedaan wil hebben voor hij sterft (to kick the bucket, het loodje leggen).
Terminaal zieke mensen stellen soms nog een bucket list op. De naam is vooral populair geworden door de in 2007 uitgekomen film The Bucket List.
Het opstellen en eventueel publiceren van de lijst helpt bij het realiseren van de gestelde doelen. Bij het opstellen kan bijvoorbeeld uitgegaan worden van de levensverwachting, van wat men als kind altijd al wilde doen of nagaan waarvan men het meeste spijt zou hebben als het tijdens het leven niet gedaan zou worden." Wikipedia
Oei. Dat is een hele uitleg, en die gaat over reële situaties die vandaag bestaan.
De loodjeslijst, wat een dwaze vertaling. Onachtzaam en prutserig. Eén typfout en er staat iets anders.
Voor mezelf mag het droomlijst heten, of Morpheuslijst.
Men kan zo'n lijst wel opstellen, maar om die plannen uit te voeren moeten de mogelijkheden en middelen er zijn. Fysieke mogelijkheden en financiële middelen. Het ontbreken daarvan beperkt de lijst of maakt dat sommige wensen blijven wat ze zijn, wensen.
De uitleg van Wikipedia eindigt alsof enkel volwassenen zo'n lijst zouden hebben? Roos Rebergen zingt over een jong meisje in een oorlogsland dat eer ze zal omkomen, wil meegemaakt hebben wat vrijen is.
Nog jongere mensen hebben nog een ander soort lijst. Hoe jonger de mens, hoe schrijnender de lijst. Uiteindelijk heet hij Make-a-Wish.
“het verleden is het enige deel van je leven dat je niet kan veranderen.” MDL °1939
Een waarheid zou ik die bedenking niet noemen MDL, Mijn moeder (toen 85) dementeerde niet en toch hertekende zij haar verleden constant.
Zij was oa de nagedachtenis van mijn vader aan het reconstrueren, ze was van hem een heilige aan het maken. Creatieve geschiedschrijving, zo noemden wij het, is verwant aan negationisme.
Mijn zussen en ik zwegen uit beleefdheid en ook om haar gemoedsrust niet te verstoren, als zij wou fabuleren dan was dat maar zo. Al die nieuwe interpretaties lieten we ongemoeid. Maar zij was dus wel degelijk zijn en haar verleden aan het veranderen hoor.
De afgelopen dagen heb ik me bezig gehouden met opzoek- en typwerk en LM nam gewillig de keukenwerkzaamheden over. Waarschijnlijk was hij blij dat hij daar nog eens vrij spel had.
Toen ik gisterenavond mezelf in de koelkast een hartversterkertje ging bezorgen zag ik dat hij een fles met belletjes geopend had. Die flessen konden onmogelijk al voldoende gekoeld zijn.
Ik voorspelde hem naweeën, want de fles voelde misschien wel koud aan, maar de drank er in was nog niet koud! Ik vertelde over verschrikkelijke, ondrááglijke naweeën. Hij schamperde me zachtjes de keuken uit terwijl ik aan een klein glaasje proletarische pils nipte. Voldoende gekoeld, lekker koud. Op het glaasje staan smurfen.
Vandaag was er de position switch. Tussen koelkast, kookplaat en waterkraan wervelde ik als vanouds. LM kwam af en toe eens kijken en zijn hulp was hoffelijk, hij hield af en toe de juiste kastdeur voor me open. Al waren dat eerder toevalstreffers dan alertheid. Galant, dat wel, maar meer dan deuren-doen hield zijn hulp vandaag niet in, ocharme. Een en al deernis was ik, want den dierbare zag er zo uit :
Ze zijn groter geworden, de kleinkinderen. Ze zijn niet alleen gegroeid, hun interesses zijn ook verschoven. Ze zijn niet meer echt aanwezig rond haar tafel. Hun oprechte glimlach van ooit is nu plichtmatig en hun gemeende omhelzing werd een voorzichtig zoentje want ze dragen nu make-up.
Naarmate de gangen elkaar opvolgen verliest ook haar glimlach zijn glans. Iets doorbreekt haar rozig nestgevoel. Plots ziet ze wat al jaren aan het komen was. De mannen zullen met zware stemmen over politiek en voetbal en tactiek beginnen, de vrouwen met harde stemmen over financiën en opvoeding en werk. De kleinkinderen zijn als enigen rustig, men hoort ze niet : smartfoon en ipad. Bij hen vindt ze ook geen weerklank meer.
- Was het lekker?
Men haast zich haar te verzekeren dat het lekker was en men gaat verder met de gesprekken. Ze zit daar aan het hoofd, te kijken, verloren in eigen huis. Ze vraagt zich af wat het verschil is met vroeger. De kleinkinderen zijn groot geworden. Dat is het verschil.
De mama's en de papa's van toen zijn nu moeders en vaders en hebben tijd aan zichzelf voor gesprekken over economie en politiek en tactiek. Dingen die men op TV ook kan horen. Mét ondertitels.
Het is een gang van zaken die te voorzien was. Er zullen geen gezelschapsspelletjes meer komen. Ze keek de tafel langs, het was alsof ze kroost en nakroost voor de eerste maal zag. Voor de eerste maal in deze gedaante. Het is voorbij, dacht ze. Dit is de laatste keer, besloot ze. En ze voelde naast weemoed ook iets van opluchting.
m – HiH-12/2016- herzien - niet bang zijn van eigen weemoed, men kan dat baas
David Plunkert, illustrator
