Eerste indruk : Mevr Van Wijck kent dit programma absoluut niet. Ze verbaasde zich over de naam van de hond, ze wist niet dat ze de tekst een tweede keer zou moeten voorlezen en ze wist niet dat men als afsluiter de kijker slaapwel wenst, ook al zijn de opnames overdag. "Slapen ze denkt ge?" ... Mô! Van Wijck toch!
December was mijn gloriemaand niet. Het is een opluchting dat het al januari is. Alsof de kalender daar iets mee te maken heeft. Soit. Hoe heet dat eigenlijk wanneer iemand een tijdje in de lappenmand ligt, een laptitude? Naar analogie met dat slap gevoel, de slaptitude.
Om een dip te doen keren, ga naar You Tube en kijk efkes een lacheding. Hier wil dat al eens helpen. Ik zou voorschrijven: vier keer per dag, na het eten een lachfilmpje. You Tube is echt een archief wat lachedingen betreft. Gaston en Leo zijn misschien een goeie starter. En tekenfilms! De klassiekers van ooit. Ook vaak goed voor de glimlach.
Hier is het konijn Thumper de ster van het moment :o)
"Volgens sommige bronnen is temari een bepaald balspel, gespeeld met temariballen, maar de meeste andere bronnen spreken alleen over de ballen als temari. De temariballen, dus ook wel alleen temari genoemd, zijn ballen die dmv een bepaalde techniek versierd zijn met gekleurde draden.
Tegenwoordig zijn het piepschuim (polystyreen) balkernen waaromheen draden gewonden worden, zodat de kern van de bal uiteindelijk niet meer zichtbaar is. Deze ondergrond van draden doet nu dienst als een soort ophanging voor andere gekleurde draden. Met deze gekleurde draden zijn allerlei fantastische patronen te maken en deze ballen zijn dan ook veel meer een kunstvoorwerp dan een gebruiksvoorwerp bij een balspel.
Vroeger bestond de kern uit een prop, gemaakt van lapjes restanten kimonostof. (bedoelt men zijde?) Kleine reepjes stof werden er dan omheen genaaid waardoor een bal ontstond. Daarna werden gekleurde zijdedraden gebruikt, die uit de lappen van de kimonostof waren gehaald om die om de bal te wikkelen en door het vastnaaien van die draden ontstond een zeer stevige bal. De betekenis van het woord temari is niet helemaal zeker. Die lijkt wel zeer voor de hand te liggen, omdat 'te' van temari 'hand' betekent en 'mari' betekent 'bal' en de betekenis dus 'handbal' kan zijn, maar anderen wijzen er op dat 'mari' afgeleid kan zijn van 'maru', dat cirkel betekent en dan kan 'temari' ook 'met de hand gewonden' betekenen.
Geschiedenis
De geschiedenis van temari is ook niet helemaal duidelijk. Wel is bekend dat tijdens de Heianperiode (794-1192) een soort voetbalspel, genaamd kemari, uit China naar Japan kwam. Bij dit spel was het de bedoeling dat een bal, de kemaribal, gemaakt van hertenhuid, de grond niet raakte tijdens het rondschoppen van de bal. Het waren voornamelijk de hovelingen en aristocraten die zich hiermee vermaakten en dan met name de mannen. Daarna begonnen de dames ook een balspel te spelen, maar dan met de handen, het overgooien van de bal. Dit spel heette dan temari.
De dames begonnen de ballen te versieren en er ontstond een soort wedijver wie de mooiste bal had gemaakt. Hoewel er ook nog mee gespeeld werd, werd het steeds meer als een vorm van kunst gezien. Dergelijke ballen werden toen ook wel 'goten-mari' genoemd, hetgeen 'hof-ballen' betekent. Hieruit zouden dan de huidige technieken voor het maken van temari(ballen) zijn ontstaan. In de Edoperiode* werd de temari zeer populair onder de bevolking en maakten de moeders en grootmoeders een temaribal voor hun kinderen en werden de ballen, bijvoorbeeld op Nieuwjaarsmorgen, als presentje gegeven. Een dergelijke bal zou geluk brengen. Zo werd tevens de techniek van moeder op dochter doorgegeven. (…)
Het maken van temari of temariballen wordt de laatste jaren steeds populairder en ook in het westen beoefenen steeds meer mensen het temari maken. Temari wordt nu ook veel meer als kunst of volkskunst gezien en nauwelijks meer als speelgoed. (ik zou er een kerstboom mee versieren)
Tegenwoordig gaat men uit van wit piepschuim in bolvorm. Hierop wordt een eerste laag van naaigaren gewikkeld. Deze dient als hulplaag voor het vastzetten van de draden die hierna komen.
Vervolgens wordt de bal omwikkeld met naaigaren in verschillende kleuren, met behulp van spelden om het garen te leiden. Door gebruik van verschillende kleuren en het leiden van het garen ontstaan de patronen.
Er zijn websites in het Nederlands en het Engels, waar gedetailleerd wordt ingegaan op de achtergronden en het maken van de temariballen."
Wij wensen elkaar bijna automatisch gezondheid en zo. Ondertussen zijn een aantal mensen wel écht met iets anders bezig :
bucket list
"Een bucket list (letterlijk: emmerlijst) of loodjeslijst is een lijst met dingen, die iemand nog gedaan wil hebben voor hij sterft (to kick the bucket, het loodje leggen).
Terminaal zieke mensen stellen soms nog een bucket list op. De naam is vooral populair geworden door de in 2007 uitgekomen film The Bucket List.
Het opstellen en eventueel publiceren van de lijst helpt bij het realiseren van de gestelde doelen. Bij het opstellen kan bijvoorbeeld uitgegaan worden van de levensverwachting, van wat men als kind altijd al wilde doen of nagaan waarvan men het meeste spijt zou hebben als het tijdens het leven niet gedaan zou worden." Wikipedia
Oei. Dat is een hele uitleg, en die gaat over reële situaties die vandaag bestaan.
De loodjeslijst, wat een dwaze vertaling. Onachtzaam en prutserig. Eén typfout en er staat iets anders.
Voor mezelf mag het droomlijst heten, of Morpheuslijst.
Men kan zo'n lijst wel opstellen, maar om die plannen uit te voeren moeten de mogelijkheden en middelen er zijn. Fysieke mogelijkheden en financiële middelen. Het ontbreken daarvan beperkt de lijst of maakt dat sommige wensen blijven wat ze zijn, wensen.
De uitleg van Wikipedia eindigt alsof enkel volwassenen zo'n lijst zouden hebben? Roos Rebergen zingt over een jong meisje in een oorlogsland dat eer ze zal omkomen, wil meegemaakt hebben wat vrijen is.
Nog jongere mensen hebben nog een ander soort lijst. Hoe jonger de mens, hoe schrijnender de lijst. Uiteindelijk heet hij Make-a-Wish.
“het verleden is het enige deel van je leven dat je niet kan veranderen.” MDL °1939
Een waarheid zou ik die bedenking niet noemen MDL, Mijn moeder (toen 85) dementeerde niet en toch hertekende zij haar verleden constant.
Zij was oa de nagedachtenis van mijn vader aan het reconstrueren, ze was van hem een heilige aan het maken. Creatieve geschiedschrijving, zo noemden wij het, is verwant aan negationisme.
Mijn zussen en ik zwegen uit beleefdheid en ook om haar gemoedsrust niet te verstoren, als zij wou fabuleren dan was dat maar zo. Al die nieuwe interpretaties lieten we ongemoeid. Maar zij was dus wel degelijk zijn en haar verleden aan het veranderen hoor.
De afgelopen dagen heb ik me bezig gehouden met opzoek- en typwerk en LM nam gewillig de keukenwerkzaamheden over. Waarschijnlijk was hij blij dat hij daar nog eens vrij spel had.
Toen ik gisterenavond mezelf in de koelkast een hartversterkertje ging bezorgen zag ik dat hij een fles met belletjes geopend had. Die flessen konden onmogelijk al voldoende gekoeld zijn.
Ik voorspelde hem naweeën, want de fles voelde misschien wel koud aan, maar de drank er in was nog niet koud! Ik vertelde over verschrikkelijke, ondrááglijke naweeën. Hij schamperde me zachtjes de keuken uit terwijl ik aan een klein glaasje proletarische pils nipte. Voldoende gekoeld, lekker koud. Op het glaasje staan smurfen.
Vandaag was er de position switch. Tussen koelkast, kookplaat en waterkraan wervelde ik als vanouds. LM kwam af en toe eens kijken en zijn hulp was hoffelijk, hij hield af en toe de juiste kastdeur voor me open. Al waren dat eerder toevalstreffers dan alertheid. Galant, dat wel, maar meer dan deuren-doen hield zijn hulp vandaag niet in, ocharme. Een en al deernis was ik, want den dierbare zag er zo uit :
Ze zijn groter geworden, de kleinkinderen. Ze zijn niet alleen gegroeid, hun interesses zijn ook verschoven. Ze zijn niet meer echt aanwezig rond haar tafel. Hun oprechte glimlach van ooit is nu plichtmatig en hun gemeende omhelzing werd een voorzichtig zoentje want ze dragen nu make-up.
Naarmate de gangen elkaar opvolgen verliest ook haar glimlach zijn glans. Iets doorbreekt haar rozig nestgevoel. Plots ziet ze wat al jaren aan het komen was. De mannen zullen met zware stemmen over politiek en voetbal en tactiek beginnen, de vrouwen met harde stemmen over financiën en opvoeding en werk. De kleinkinderen zijn als enigen rustig, men hoort ze niet : smartfoon en ipad. Bij hen vindt ze ook geen weerklank meer.
- Was het lekker?
Men haast zich haar te verzekeren dat het lekker was en men gaat verder met de gesprekken. Ze zit daar aan het hoofd, te kijken, verloren in eigen huis. Ze vraagt zich af wat het verschil is met vroeger. De kleinkinderen zijn groot geworden. Dat is het verschil.
De mama's en de papa's van toen zijn nu moeders en vaders en hebben tijd aan zichzelf voor gesprekken over economie en politiek en tactiek. Dingen die men op TV ook kan horen. Mét ondertitels.
Het is een gang van zaken die te voorzien was. Er zullen geen gezelschapsspelletjes meer komen. Ze keek de tafel langs, het was alsof ze kroost en nakroost voor de eerste maal zag. Voor de eerste maal in deze gedaante. Het is voorbij, dacht ze. Dit is de laatste keer, besloot ze. En ze voelde naast weemoed ook iets van opluchting.
m – HiH-12/2016- herzien - niet bang zijn van eigen weemoed, men kan dat baas
Aan alle mensen van dit Noordelijk Halfrond : het heet Winter. Mensen versus Winter, zo heet de montage.
Klank aanzetten, want de muziek is knap gekozen (vind ik) en aan de triomfantelijke tonen kan men horen naar welke kant in deze zaak de sympathie van de maker nijgt: http://www.youtube.com/watch?v=xKy2lLNQYrI 03min12
voor 2019 wens ik ons allemaal fitte glimspiertjes
Glimspiertjes zijn de kleine gelaatsspieren die men gebruikt om te glimlachen. Wanneer we glimlachen activeren we tegelijk de druk-sensoren die met de spiertjes verbonden zijn Het signaal van de druk-sensoortjes gaat via zenuwbanen naar een klier in de hersenen, de eh, dinges. Die die scheidt iets af in de bloedbaan, een hormoon, en dan voelen we ons al wat beter. Haast ondanks onszelf, want een hormoon houdt men zomaar niet tegen hé.
Zo stond dat daar geschreven, in moeilijke woorden van verstandige professoren die het psychisch en fysiek welbevinden van de mens bestuderen. We kunnen er maar goed mee zijn.
Een aantal seconden glimlachen -waren het 5 seconden of 15?- en het effect is merkbaar, voelbaar. Niet in de spiegel kijken! Van dwaas staan glimlachen om het systeem te activeren zou men mogelijk in een lach schieten, of plots overlopen van zelfmedelijden, en dat is niet de bedoeling want het moet zachtjes gaan. Niet grimassen, wel glimlachen.
Het systeem werkt, probeer maar. Néé, niet wegklikken, proberen heb ik gezegd.
Vanaf vandaag de Glimspiertjes trainen gedurende héél 2019. Ziezo, dat is mijn diepste en oprechte nieuwjaarswens voor het komende jaar: voor ons allemaal actieve, getrainde, fitte glimspiertjes.
In 2012 was er voor het eerst een absolute nultolerantievoor vuurwerk door niet-professionelen. Zelfs wie ermee over straat liep was strafbaar en kon een boete van 50 euro krijgen.
Absoluut Nul Vuurwerk door Amateurs. En 'amateurs' bedoel ik in de meest negatieve betekenis van het woord, de sukkels en de klungels.
Elk jaar wordt in het woonpark hier rechtover (Rozemaai) door jonge en minder jonge amateurs vuurwerk afgestoken. Eigenlijk is het een schamele bedoening en als het niet over explosieven ging zou ik medelijden hebben met het pover resultaat voor hun centjes.
Explosieven tussen de woonblokken vind ik niet kunnen. Zo'n ding kan op een balkon of tegen een raam terecht komenen daar gevaarlijke schade aanrichten.
En wat als iemand van de amateurkes zelf gewond raakt? Ik heb niet de energie om er heen te rennen, noch kunde of de moed om slagaderbloedingen af te binden. Het enige wat ik kan doen is de hulpdiensten bellen. En die rijden één kans op twee verloren in de Rozemaai, met verlies van kostbare minuten. Vooral in het donker is dat zo. De pizzakoeriers kennen daar beter de weg dan ambulance en brandweer.
Vanaf 23h30 sta ik op het balkon te rillen. Niet van de kou of omdat ik van het schouwspel wil genieten maar in de hoop dat de geluiden van opwinding en het bavianengekrijs niet veranderen in paniek en gehuil. Patrouilleren doet de politie hier niet, het is hier ongeveer een vrijplaats. En dat wéét de plaatselijke fauna. Zoals de vorige jaren hou ik straks de telefoon in de hand.
Zo rond 07h30 staat LM op. Meestal ben ik dan al wakker. Soms ben ik dan al heel lang wakker. Voor mij is het dan al middag.
Tussen 07h30 en 08h doen we nuttige dingen zoals koffie drinken (LM) en krantenkoppen lezen (wij allebei). Dat gebeurt in stilte. Tenzij iemand van ons twee iets opmerkelijk leest, dat mag luidop.
LM is nogal met de politieke berichtgeving bezig, de laatste tijd. En ik met allerlei en van alles, soms lees ik zelfs het weerbericht. Zo ook vanmorgen.
- Mogelijk windstoten tot 65 en meer! las ik, dat zei ik luidop ivm de boodschappen die hij van plan was te doen. - Dan zijn w' erbij, antwoordde LM afwezig, hij was 's lands problemen in zich aan het opnemen. - Erbij? - Wij zijn bij die 65 en meer.
’k Heb familiale en sociale verplichtingen altijd als een opdracht aangevoeld, maar na mijn 26 jaar werd het echt een corvee, een dwang. Gezelligheid op commando. De stress die daaraan vooraf ging resulteerde vaak in afkeer voor het evenement waar andere mensen zo hun best voor gedaan hadden. Krampachtig hun best. En men blijft beleefd natuurlijk. Krampachtig beleefd.
Toen we jong waren en meewerkten in de zaak was de geschenkperiode de drukke periode. Het was hard werken en doorwerken. Wanneer we thuiskwamen hadden we rust verdiend. Dwz, een beetje voor de TV liggen tot de slaap er op volgde. Maar nee, er moest per sé gezellig gedaan worden. Nuja, de jongste (Laura) was nog klein, dus voor het kind doet men een inspanning natuurlijk.
van 't Net
Later bij de koopvaardij waren de feestdagen ook lange werkdagen. Gelukkig maar. Ons departement (pot-&-pan) was het enige dat overuren mocht doen. Op de rest werd bespaard. Toen al.
‘k Heb het ooit gepresteerd om zes opeenvolgende jaren een vaarcontract te hebben dat startte in november. Zes jaar niet de dwang van de gezelligheid aan de wal. (Hier val ik in herhaling hé.)
Nog later, toen ik met LM mee vaarde, had ik vaak de kerstversiering te doen, omdat ik de enige was die daar echt tijd voor had. Dat vond ik oké. Zéér oké. Er kwam nogal wat meet- en paswerk bij kijken want er moest soms begonnen worden van nul. De bomen waren er wel, maar de versiering niet, of omgekeerd.
De ervaring heeft me geleerd dat men er best op 15 nov aan begint, om tegen 19 dec klaar te zijn met voldoende geknutseld materiaal voor de 2 messrooms en de 2 smokerooms. Dat is dan wel een maand doorwerken en de woonkamer van de cabine ziet er continu uit als een atelier. Gelukkig kan LM daar allemaal tegen. Die knutselwerken hielden me gefocust op hetgeen ik te doen had, niet op wat er qua gulden sfeer zou moeten uit de lucht vallen.
Die paar keren dat we met de jaarwisseling in België waren gingen we naar het feest bij Laura, mijn jongste zus. In 2009 is zij ermee gestopt. Zonder veel uitleg, maar er zal wel een goede reden voor geweest zijn.
Nu, LM & ik vonden dat helemaal niet erg want door mijn vader zijn dictatoriaal gedoe, soms door zijn aanwezigheid alleen al, hadden de familiebijeenkomsten iets geforceerd, vaderkesdag, moederkesdag, verjaardagen, jubilees, zelfs op het feest voor de mensen van goede wil moest hij zijn stempel drukken, ook al was hij te gast in het huis van Laura. Of misschien juist daarom.
Ik kan me niet herinneren dat ik zelfs als kind de glans en glorie zag van de eindejaarsfeesten. Het begon met engelenhaar dat prikt en kerstballen die breken in scherpe scherven. Het was geen glans maar glitter en het was geen glorie maar opgeblazen-hol-gedoe met venijnige scherven. Zolang ik daarmee rekening hield viel ermee te leven.
Vanmorgen vroeg, het was nog donker, zag ik bij de poort van de verlaten parkeergarage hier rechtover tegen de grond iets blikkeren, oranje-rood-geel. Was het vuur? Brand? Vuurwerk?
De schoolgaande jeugd heeft vakantie, misschien zijn er kinderen zonder toezicht bezig? 'k Dacht direct het ergste, minderen kan achteraf nog hé. 'k Denderde naar achter om de verrekijker te halen. In het terugkomen nam ik mijn foon van het tafeltje ivm gewonden en gekwetsten ...
Het was een lege verpakking van chips waarvan een tipje op-&-neer flapte. Dat bewegend tipje weerkaatste het licht van de straatlampen en dat gaf geblikker en geflikker alsof daar een vlammetje iets van plan was, alsof daar een lont aangestoken was. Maar 't was dus een bewegend stukje blinkvuil.
Niks loslopende kinderen. Vandaag geen lonten. Vandaag zijn het weer allemaal brave jongeren in deze straat. En gezien het uur sliepen ze waarschijnlijk nog de slaap der onschuldigen ook.
Gisteren hebben we boodschappen gedaan bij Colruyt. Er stond een hele rits karretjes op ons te wachten. Mijn immer speurend oog naar boodschappenlijstjes werd enorm verwend. Daar lag een schat aan briefjes in de karren, netjes in het klemmetje zodat ze niet weg konden waaien. Dat kon ook niet, ze waren kliedernat. Ik stuurde F-L alvast naar binnen om zich nuttig te maken door het geestrijk nat uit te zoeken.
Ook natuurlijk omdat hij mijn wriemelen en rekken en acrobatieën om lijstjes te verzamelen niet zou zien. Ja, ik had geluk. Vijf had ik er al met veel moeite en nog net geen klim- of kruipwerk bemachtigd.
Voel ik ineens een voorzichtig tikje op mijn schouder. “Mevrouw, bent u iets verloren?” vroeg de al wat oudere man. “Euh, niet echt meneer.” “Kan ik u eventueel helpen? Kan ik iemand voor u roepen om u naar huis te brengen?”
Hoe vertel je zo een hulpvaardige man dat je op jacht bent naar achtergelaten boodschappenlijstjes. Ik heb hem dan voorzichtig uitgelegd waarom ik die briefjes wilde hebben. Hij gaf me zijn lijstje. En toen ik over de mailgroep vertelde vroeg hij mij of dat een vereniging of zelfhulpgroep was (voor mensen met eenzelfde afwijking.) Toen ik hem vertelde dat dat soms wel zo was, keek hij bedenkelijk en zei dat het tijd was voor een koffie en liep de winkel in recht naar de thermoskan. Daar stond F-L van een warm koffietje te genieten. Ja, ik bleef ook zo lang weg.
Die man vertelde aan F-L wat hij bij de boodschappenkarretjes had meegemaakt, waarop F-L opperde dat hij dan kennis gemaakt had met zijn vrouw. Toen keek de man in F-L's kar. Drie flessen verkoudheidsmedicijn van het merk Grand Marnier. “Ja drie, antwoordde F-L op de onuitgesproken vraag, vanwege de korting.”
De man nam zijn bekertje koffie, nam nog een koekje en vertrok naar de koelafdeling.
Wat hebben we gelachen. En nu maar wachten op de eerste symptomen van versnuifdheid. We hebben het nodige in huis. MML
Kan ik 'iemand' voor u roepen om u 'naar huis' te brengen?
Hoe voorzichtig drukte de man zich uit! Hij bedoelde 'zal ik de politie bellen om u zachtjes & voorzichtig terug naar het tehuis te begeleiden' ? LM & ik liggen hier plat van het lachen.
Telkens ik uw tekst herlees ontdek ik iets nieuws : gij moet nogal woest gekeken hebben toen hij u stoorde in uw oogst-bezigheden, dat hij zo braafjes zijn lijstje afgaf, en dat hij daarna terug naar binnen moest voor een bekertje troost. En bij de koffiestand stond dan F-L, met in de kar duidelijk zichtbaar drie flessen sterke drank ...
'k Kan heel spartaans leven, en aan boord van sommige schepen heeft dat gemoeten, maar een warme douche, een frigo die werkt en een Outlook met alles er op en er aan zijn nu wel een minimum. En een Belgisch azerty klavier, anders kan ik niet tegoei schrijven als ik geen klemtonen kan typen. Een qwerty is ploegen door klei. Een azerty is dansen op parket. Zonder Outlook en Azerty zou ik me miserabel³ voelen. Vooral op dagen dat ik veel te schrijven en te vertellen heb. Zoals vandaag: 'k heb een boodschappenlijstje gevonden! Een speciaaltje. Op een scheurtje papier. Het ligt hier vast aan een wasknijper want het is zo klein dat het zou kunnen verdwijnen. Ze liggen in deze supermarkt hier niet voor het oprapen, de lijstjes, het is echt speuren.
De Nederlandse auteurs van Psychologie van het Boodschappenbriefje hebben er 365 op een jaar tijd verzameld? Volgens mij hadden ze voor het inzamelen hulp van een heel eskader boodschappendoenders. Ofwel was het bluf en hebben ze er langer dan een jaar over gedaan.
“Veel mensen gaan gewapend met een boodschappenbriefje naar de supermarkt. Tefke van Dijk is gefascineerd door deze boodschappenbriefjes en de mensen erachter. Wat kopen ze, wat eten ze en wie en hoe zijn ze? Uit de boodschappenbriefjes, woordkeuze, het handschrift en de manier waarop ze zijn geschreven, kom je meer te weten over de maker ervan: de (pseudo)psychologie van het boodschappenbriefje. Dit boekje bevat een verzameling van die briefjes voorzien van deze pseudo-psychoanalyses (control freak, minimalistisch, burgerlijk, 'Oh la la'). Omdat de briefjes meestal ingrediënten voor een maaltijd bevatten, heeft coauteur Marloes Morshuis bij een aantal ervan recepten verzonnen. Een tiental recepten, zoals lasagne, krentelteefjes en bospaddenstoelenpakketjes met mangochutney, is opgenomen in het boekje, andere vind je terug op haar blog. Met afbeeldingen van de besproken boodschappenbriefjes en kleurenfoto's van de bij de recepten behorende boodschappen. Een aardig vormgegeven, grappig boekje dat iedereen met andere ogen naar de eigen boodschappenbriefjes zal doen kijken.”
'k Dacht eerst dat er 'others got talent' moest staan. Zoiets als Special Olympics, maar dan op een podium. Nee dus. Het gaat wel degelijk over otters, over otters met talent.
Talent?
Ja, die ene wel, die zwarte. Die speelt ongeveer alle andere van het klavier. Maar bij het publiek achterin, of is dat de jury, wordt er duidelijk gepiept om genade. Zo sterk zal zijn talent niet in de smaak vallen. Erg voor dat beestje.
Elk jaar kopen we lotjes van de buurvrouw, haar dochter is 58 en verblijft in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. En of we nu iets winnen of niet, elk jaar krijgen we een kalender. Zo ene met vakjes om in te schrijven. ’t Is voor de kalender dat ik al die lotjes koop natuurlijk! Nee, ik koop ze voor de buurvrouw. Want het begint zwaar te worden voor haar, zo ongeveer 60 jaar een groot klein kind in huis hebben, nu drie dagen in de week.
We hangen de kalender tegen de zijkant van het boekenrek naast de deur van 't bureau, zo zie ik van ver welke dag het is.
LM kent dag en datum doorgaans al van de dag tevoren maar ik vergis me soms drie keer per dag van datum. Vandaag ook weer, heel de namiddag gedacht dat het vrijdag was. Daarom hangt die kalender op een strategische plaats. Om mijn aantal vergissingen leefbaar te houden.
Voor de neus van LM hangt nog een kleine kattenkalender. Die moet hij elk jaar hebben, want hij is een kattenman. Toen we nog vaarden werd die in dubbel gekocht, want er moest een exemplaar mee naar boord. Maar in die kleine kattenkalender kan men niet schrijven.
Dus had ik een eigen kalender nodig om notities te kunnen maken. Vermits we zoiets aan boord niet bijhadden, maakte ik er zelf een. Op een A4-ruitjespapier, met per dag een vierkantje van 4cm/4cm. Zo had ik een soortement persoonlijk logboekje. En zo heb ik een flink aantal bladzijdes bijeen gevaren. Samen met LM bedoel ik. Voor ik hem kende was ik al 13 jaar bezig. Maar daarvan heb ik geen notities op kalenderbladen.
Zelf een kalenderblad maken doe ik nu nog altijd. Nu voor de keuken, want LM staat sinds 2005 op voedingsplan. Om zeker te zijn dat er voldoende afwisseling is en om daar een kijk op te hebben vul ik een week op voorhand in.
Met stabilostift markeer ik de proteïnesoort, want die moet voldoende gevarieerd zijn. Aan de afwisseling van de vier kleurtjes kan ik onmiddellijk zien of er voldoende variatie in zit. En een eierbereiding telt mee als proteïne, die staat gemarkeerd in geel. Vis in blauw, varkensvlees in roze, gevogelte, konijn en schaap in groen, rund en paard blijven zonder kleur.
Dat idee heb ik van een Chef-kok op de Coral Temse. Die maakte zijn menu's ook zo, in overleg met de lagere bemanning. Tot ze er boven lucht van kregen en kwamen helpen. Toen werden die menu-vergaderingen bijna feestjes. Dat kon toen allemaal nog, in 1986.
Enfin, mijn zelfgemaakte keukenkalender is ook een vast punt waarop ik kan aflezen welke dag we zijn, maar 't is eigenaardig, in de keuken vergis ik me zelden van dag. Dat begrijp ik zelf niet.
te gast bij Wim Helsen, Joke Emmers met een fragment van Rainer Maria Rilke
U bent zo jong, in het leven nog zo onervaren, dat ik u, mijn beste, zo goed ik kan zou willen vragen geduld te hebben met alles wat in uw hart nog niet tot een oplossing is gekomen en te proberen de vragen zelf lief te hebben als voor u niet toegankelijke kamers en als boeken die in een volkomen onbekende taal zijn geschreven. Zoek nu niet naar de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u niet in staat zou zijn ze te leven. En het gaat erom alles te leven. Leef nu uw vragen. Misschien leeft u dan gaandeweg, ongemerkt, op een dag in een ver verschiet het antwoord binnen.
"Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden." DSB
Eerste indruk: wat hebben jonge vrouwen toch met Rilke? Vandaag Joke Emmers, vorig seizoen Lara Chedraoui en Marie Vinck op vorig blog 'een gans jaar maart?' , nov & dec 2017, de teksten 117 & 199.
Leren praten. Wat een wonderlijk proces. Het begint 1 woordje. Of liefst 2 woordjes
Het woord 'mama' was geen probleem meer, maar 'papa' was een beetje moeilijk. Het klonk als 'baba'. Daarom begon haar vader de p van papa te benadrukken. En dat vindt dit meisje ppprachtig klinken ! 'k Denk … dat ik ze ergens papa hoor zeggen ook.
David Plunkert, illustrator
