Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
05-04-2006
Moe... heel moe....
De specialisten hadden gezegd dat mijn zoon thuis ging zijn met Pasen en hij had aan zijn vader gezegd dat hij moest zien dat zijn pelouse afgereden zou zijn en aan mij.... dat "zijn" tuin proper en mooi zou zijn voor zijn "thuiskomst".
We gingen, zoals ieder jaar, naar mijn schoonouders gaan eten met zijn "nonkels", tanten, neefjes en nichten.... en hij ging zijn "bestelling" doen aan Bonmama voor de maaltijd....
Zoals ieder jaar wil ik mijn tuin in orde hebben tegen Pasen: vandaag waarschijnlijk teveel bezig geweest en pijn aan de rug en een migraine die mij niet loslaat....
Pilletjes slikken en gaan "slapen".... of proberen....
Eerste week-end van de Paasvakanies achter de rug...
En... eerste dag na dit week-end: ieder jaar opnieuw: hij ging thuis zijn vanaf gisteren en had al zijn plannen klaar voor die twee weken: naar "zijn" caravane aan zee gaan (niet zo ver om, als het moest, terug in Brugge te kunnen), een week-end (of zoiets met de Chiro), nog dit en dat met die en die.... naar zijn Mamy (mijn moeder) rijden om haar te tonen dat hij beter was en... zijn auto: hij had ze gekregen in januari, was er heel fier op en ging met de carnaval vakanties naar Jumet rijden om ze te tonen.... in de plaats begon toen de nachtmerrie ...
Ik ga slapen.... en hoop dat ik van mijn zoon dromen....
Ik ben opgegroeid in een "moderne" gezinnetje: ik ben enig kind (vandaar mijn karakter....zegt mijn echtgenoot - ik versta niet goed wat hij daarmee bedoelt...)
Mijn moeder was echt gelovig, als ze jong was ging ze naar de mis, naar de biecht, las enorm veel, passeerde veel tijd bij de zusters... was een voorbeeld van een "geloving mens van toen"; ze leerde mijn vader kennen na de oorlog, zijn opvoeding was ongeveer dezelfde geweest maar hij was anders (misschien door wat hij, als gevangene, meegemaakt had): hij was meer zoals Sint Thomas: "eerst zien en dan geloven"... hij liet mijn moeder vrij maar na een tijd ging ze bepaalde "ritueel" anders bekijken: ze bleef echt gelovig maar.... met meer vrijheid...
Ik werd geboren en gedoopt maar als de moment kwam van de communie weigerde mijn vader: hij zei tegen de priester die bij ons kwam "ieder mens is geboren met een vrije wil: laat haar kiezen, als ze ouder zal zijn zal ze zelf de weg dat ze wil volgen kiezen..." dus heb ik geen mooie kleren en geen geschenken gekregen.... ik heb de lessen godsdienst gevolgd (nu en dan (al!) enkele grijze haar bezorgd aan de juffrouw met "ambetante" vragen) tot als ik 18 jaar werd en regentaat volgde: Frans, geschidenis en...zedenleer.
Ik heb enorm veel geleerd in die twee jaar: we moesten al de verschillende "pisten" onderzoeken, de verschillende godsdiensten, de verschillende "denkers"... en veel nagedacht... en MIJN weg gevonden: ik weet nog goed hoe ik dat moest proberen uit te leggen aan onze pastoor (en enkele "cathechisme" lessen krijgen om in de kerk te mogen trouwen: ik moest "goedgekeurd" worden om mijn communie te mogen doen!); maar ja hoor: ik heb voor het eerst de communie gekregen als ik trouwde!
Mijn echtgenoot komt uit een grote gezin (er zij 4 jongens en hij is de oudste), opgevoed door echt katholieke ouders met alles erop en eraan... en hij heeft dezelfde weg gevolgd....heel lang.... en ik heb hem vrij gelaten, met zijn vrije wil. Onze kinderen hebben van alle twee een deel mee gekregen: als ze nog "jong" waren hebben ze de weg van hun vader gevolgd maar als ze ouder werden hebben we ze HUN vrije wil hun weg laten bepalen...
Mijn echtgenoot en ik hadden ZEKER iets gemeen: we geloofden: hem in God... en ik in "iets" (de ene zegt God, de ander Allah, nog anders Bouddha, de grote denkers probeerden dat "iets" op een andere manier uit te leggen) maar voor mij is het ZEKER: er IS "iets"!!
Ik besef nu pas dat jullie moeten denken "maar waarmee is ze nu bezig?": wel, het zal duidelijker worden als ik na Pasen terug over de dood van mijn zoon en hoe het verder met mij is geweest... en is....schrijf....
Mijn echtgennoot en ik zijn dit week-end mijn moeder (meer dan 80 jaar) gaan bezoeken in Gosselies, in plaats van de "rapste" baan te nemen hebben we (gedeeltelijk) de "oude baan" genomen: Avelgem, Ronse.... hoeveel keren hebben we die weg gevolgd met onze twee kindjes mee om een week-end door te brengen bij mijn ouders (die nog in Jumet woonden dan!). Het was, na 4 uur, zonnig met hier en daar een mooi wit wolkje en ik moest weer denken aan een lied van Jacques Brel als ik naar al die frisse lentekleuren, die jonge bladeren, die mooie lucht..... "C'est dur de mourir au printemps..."
Wat ben ik blij dat IK dat denk.... en dat mijn zoon het niet ondervonden heeft!
Kort na de dood van een geliefde is daar natuurlijk geen sprake van: je bent er altijd mee bezig (luidop of in stilte) ... en andere mensen ook...
Naarmate de weken, maanden, jaren voorbij gaan wordt het anders: jij bent er wel nog mee bezig.... en anderen misschien ook wel maar.... het leven gaat verder en er is niets nieuw te vertellen over je geliefde: de tijd is (voor hem of haar) stilgestaan op de moment van zijn (haar) dood... er wordt er minder over gesproken en dan komt er een moment dat je, misschien zoals ik, zou kunnen denken "heb ik HEM (HAAR) gedroomd of leefde hij echt? ... en is hij er nog?"
Denk eraan als je mensen zoals ik wilt "helpen":
je moet niet altijd over die persoon spreken, zeker niet!, maar nu en dan bewijzen dat je hem (haar) niet vergeet.... hem (haar) niet "DOODZWIJGEN".... dat doet zoveel pijn....
Nu....na 9 jaar.... bijna zoals de andere dagen....
Beter uitgedrukt: een dag zoals al de andere dagen van mijn "tweede leven"...
Ik ben even koppig als hem: veel tijd nodig gehad maar eindelijk bijna kunnen doen wat ik wilde (met de hulp van "Boke", bedankt!): een virtuele "Paaskaars" in mijn blog krijgen...
Het gebeurde heel vaak de eerste tijd na zijn dood dat ik dacht dat ik aan het dromen was: een nachtmerrie.... en dat ik wakker ging worden....nu veel minder maar toch.... soms, zoals nu, denk ik nog "en als het waar zou zijn: als ik NU een nachtmerrie zou hebben?"....
Hij ziet er moe uit op die foto.... de voorlaatste van "mijn zoon en de Chiro"....de laatste komt....de 30ste maart op mijn blog....
Als hij terug kwam van kamp was hij heel moe, hij verstond niet dat hij "zo rap" moe kon zijn.... wij vonden dat normaal en zeiden het hem ook: vliegen van daar tot daar, altijd bezig..... we dachten dat 15 dagen aan zee voldoende zouden zijn om hem "uitgerust" te zien..... tot als we beter wisten....
Heb ik die twee daar (die grote en dat meisje) nog gezien????.... zijn twee beste vrienden....en, zoals zijn vriend nog zei deze week: " hoe zou het zijn als hij hier nu nog zou zijn en hoe zou hij nu zijn?"....
In die periode ben ik altijd druk bezig: ik spring van hier naar daar, van binnen naar buiten, van mijn blog over planten op mijn blog over mijn zoon, van de was strijken op mijn stofzuiger, van koken op afwassen, van te denken "ik wil alleen zijn" op "ik wil mijn klein-kinderden gaan halen en "normaal" doen".... van "maar waarom is het nu en niet witte donderdag" op "waarom doet de Kerk zo dom met die "feestdag"? de andere "Hoogdagen" zijn toch altijd op dezelfde datum?"... De moeder van Jesus had "meer geluk": in haar tijd had niemand al besloten dat haar zoon niet op een bepaalde datum overleden was.... dat waren mensen die later besloten dat het belangrijker was om een "feestdag" te maken op de dag dat hij verrezen was...en die dag verandert van datum??? ik loop, ren, vlieg, plan, leef met handen en voeten.... ik wil wel, maar ik kan niet meer....ik hoop dat alles omkeert....
Ik weet waarom.... maar vraag mij dan af als ik zie hoe de meeste "normale" mensen de dag van vandaag ook zo leven: wat vluchten ze???
Ik ben (zoals ieder jaar!) in de periode van "waar" en "niet waar"... het is lente, we naderen de 30ste maart....en we zijn nog "ver" van Pasen. Ik "vlucht" ieder jaar opnieuw.... omdat het zo verwarrend is (en vermoeiend!): was dat de laatste week of niet? de datum nadert maar mijn herinneringen aan de laatste dagen en hoe ik me dan voelde zijn het scherpst vanaf de week voor Pasen. Ik probeer zoveel mogelijk in de tuin te werken of in huis dit of dat te doen, met de klein-kinderen bezig te zijn....om niet te "denken".... daarom dat ik verder zal werken met de foto's meer dan met text denk ik...
Hij moest die dag weer binnen, voor de eerste keer wilde hij niet (we hadden de dag voordien veel met hem moeten spreken... zijn Peter (die altijd veel invloed gehad heeft op hem) inbegrepen, om hem te kunnen overtuigen dat het nodig was....mijn "stoure jongen" begon zelfs te wenen.... voelde hij misschien toch... dat het de laatste keer ging zijn dat hij zijn huis ging verlaten???
Die morgen, als we binnen kwamen in de lange gang zei hij nog "ik begrijp het niet: ik heb mij in maanden niet meer zo goed gevoeld, waarom moet ik terug?"... en ik maar uitleggen dat hij zich OP DAT MOMENT beter voelde maar nog niet genezen was... en dat hij daarom daar terug moest... om volledig te kunnen genezen....
namen de grootste plaats in zijn leven....niet alleen om plezier te maken, hij was ook een ECHTE vriend: hij ging "door het vuur gaan" voor hen
In bijna alles wat hij deed waren er jongens of (en) meisjes van de Chiro erbij (en zijn twee beste vrienden zijn alle twee Chiroleiders geweest...en samen getrouwd nu!!).
Maar wat heeft hij niet teruggekregen van hen!! : ze waren altijd klaar voor hem, als "alles goed ging" met hem....als hij ziek was.....als hij gestorven is...
En daarna... ik kan ervan spreken....
En ik zal dat doen ook....na de 30ste maart....of na Pasen....
Hij had inderdaad tijd te kort om alles te doen: hij heeft ook voordracht gevolgd, was actief in de groep van speelpleinwerking, werkte graag op mijn pc (dat ik alléén maar voor mijn boekhouding had!), begon te "zagen" om een internet aansluiting ke hebben (zogezegd voor zijn schoolwerk...)... dat heeft hij niet gekend....
Maar zijn grootse hobby was zijn grootste liefde: waar kan je vrienden, maten, kinderen, sporten, spelen, lachen, "zot doen", toneel spelen, mensen leren kennen, waarden leren kennen, een "schouder vinden om op te huilen".... alles samen....en blijvend....tot op het laatste....
Zoals de meeste kleine jongens vond hij dat heel leuk.... hij was er ook "op tijd" mee begonnen; hij heeft jaren mee gespeeld ... maar als hij ouder werd....moest hij kiezen: je kan toch niet ALLES blijven doen....dan gestopt met de ploeg. Maar hij bleef voetballen: mini voetbal met zijn maten!!
Hij was ook een fervent supporter van Club Brugge (zoals zijn vader en zijn beste vriend), zijn zuster en zijn Peter waren supporters van Anderlecht: het was hier nu en dan de moeite!!! Als hij "vrij" was ging hij naar Brugge met zijn vader (en vrienden) en , als er een match op tv te zien was nodigde hij zijn vrienden uit om hier te komen kijken (we hadden canal+) ...dat is nog gebeurd in de periode dat hij thuis was tussen zijn behandelingen....
Vanaf zijn kamer op de negende verdieping in Brugge was hij blij omdat hij de lichten van "zijn" stadium kon zien....
Hij was heel fier dat een van zijn "beste maten"(Tom) en zijn (toekomstige) schoonbroer (Serge) heel goede voetballers waren!!
Neen Joske, het is niet "mijn manier om te verwerken", nog eens: ik heb mijn "verwerking" achter de rug....wat niet wil zeggen dat mijn ik mijn zoon vergeten ben of hem niet meer mis!
Ik heb nu alles wat ik ervaren heb kunnen "analyseren", ik heb "heel diep" gezeten, ben weer naar boven gekomen...en een keuze gemaakt:
Misschien gelijk ik op Don Quichotte, of op De Kleine Prins.... (dat was wat ik zocht gisteren op mijn pc maar had het liever in her Nederlands gehad....en niet gevonden).
Als je het begin van mijn blog goed gelezen hebt zou je moeten weten dat ik een doel heb met die blog en die doel is al bereikt...DAT doet mij deugd: niet via mijn gastenboek (ik zou dat ook niet gedaan hebben trouwens!) maar wel via e-mail, ik heb al reacties gekregen van mensen die situaties goed erkennen, en geprobeerd hen, op een persoonlijke manier, beter te doen verstaan en dus te "helpen"!!
Sommige mensen hebben meer aandacht voor "door mensen gemaakte dingen".... ik heb gewoon meer andacht voor "mensen" en alles wat met de natuur te maken heeft (mensen maken er ook deel van uit denk ik?).
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
