Mijn balletje zit nooit rustig op zijn stoel en moet altijd van alles tegelijk doen. Daardoor valt hij nog al 's op zijne smoel en verbruikt hij veel energie. 's-Avonds om een uur of zeven is't eindelijk gedaan met alle drukte, want dan moet hij rusten gaan en kruipt hij in zijn hol (onder de dekens).
Als mannie een babbeltje wil maken, moet álles wijken! zelfs de pootjes van de plantentafel....
zíjn kant van het bed
Mijn partner (67 jr) heeft A.D.H.D.
soort A.D.H.D.-dagboek van een partner Wat van mijn belevenisen met een man die ADHD heeft.
Een soort dagboek van evenementen en momenten. Ik nodig u uit bij mij thuis! Van harte welkom.
01-09-2006
Ratelen, watervallen en negativiteit
Heel veel praten, aan 1 stuk door, maar NIETS zeggen..............
Hij had weer zo'n dag, gisteren. Ik kan er maar NIET DE VINGER OP LEGGEN hoe het komt, dat hij plots zo'n praatbui heeft. Alles wat hij benoemt en zegt, is even negatief. Dit deugt niet, dát deugt nog minder. Het is niet alleen iets van de dag zelf waar hij het over heeft hoor, oh neen, het kan van een week geleden zijn, maar ook van een maand, een jaar of vele jaren.
We stonden op omstreeks half 9, maakten 'samen' ontbijt met brood en koffie. Daarna lazen we allebei even in de krant (ik wat langer en intenser dan hij) en dan plots, komt die (negatieve) waterval en is hij niet meer te stuiten. Álles wordt er bij gehaald, ooms, tantes. Neven en nichten, buurmannen of buurvrouwen, politici, (ex-)collega's, kennissen dichtbij of verder weg.
Als de waterval eenmaal loopt, laat ik hem maar lopen, er is immers geen stoppen aan. Niets van wat ik doe of zeg helpt (tenzij ik uit de kleren ga...), dus doe ik er -weer maar- het zwijgen toe....;-(
zucht... Groetjes Minima en denk erom, blíjven lachen!!
Bovenal veel sterkte aan alle partners van mensen met ADHD, maar ook sterkte toegewenst aan de mensen in hun nabijheid, zoals ouders, kinderen en verdere familie/vrienden. Natuurlijk ook - zeker - aan die mensen welke hét hebben. Het gaat u niet in 'de koude kleren zitten hé?!' MET ELKAAR ER OVER PRATEN (schrijven) HELPT, écht!
Pikken en stelen, hebberig en jaloers zijn; dat is zo maar weer 1 beschrijving (ohnee het zijn er 4) van Mannie.
Hoe zou het toch komen, dat hij zich -altijd- achtergesteld voelt? Hij heeft zoveel, wij ontvangen zoveel, ons leven (ook samen) is (redelijk) goed en gevuld met materie en liefde.
Tóch is hij niet tevree, heeft hij nooit genoeg, is hij een bodemloze put. Is jaloers op mensen welke minder 'hebben' dan wijzelf.....
Waarom vraag ik mij af, moet hij nog meer CD's, een nog grotere/nieuwere auto, waar komt die ontevredenheid en frustratie vandaan?
Delen is zo moeilijk voor hem, soms. Dan zegt hij: "Moet je die lui (notabene onze beste vrienden!!) nu weer al bij ons vragen? Ze waren vorige maand pas bij ons" (om te eten/zomaar)... en vergeet dan voor het gemak, dat wij (hij met name) daar al 3x in de tussenliggende tijd was, voor een hapje, een wijntje, een koekje bij de koffie enz.enz. Hij kan zich écht heel erg gierig gedragen als hij iets (over/teveel) heeft wat een ander niet heeft... en dan soms plots, gooit hij het met (vuil)bakken tegelijkertijd weg.
En dan al dat gepraat erover........... why?
Onbegrijpelijk. Heeft u een idee? Mail mij, of teken 't op in het gastenboek, zodat ieder het lezen kan.
Toen er nét de diagnose (1998) gemaakt werd; A.D.H.D.... waar de A. staat voor aandachtstekort, meende ik dat het erom ging, dat Mannie te weinig aandacht kreeg!
Wist ik veel? Hoe moest ik weten, dat het erom ging, dat hij te weinig aandacht bij zijn zaken had ;-(...
ADHD komt veel voor: 3-5% van de kinderen en adolescenten heeft het en naar schatting minimaal 1% van de volwassen bevolking. In de volwassenen psychiatrie wordt ADHD langzamerhand beter herkend, zodat ook volwassen patiënten met ADHD een passende behandeling kunnen krijgen. De afkorting ADHD verwijst naar het engelse 'Attention Deficit/Hyperactivity Disorder' wat betekent aandachtstekort- hyperactiviteitsstoornis.
Graag wil ik mij voorstellen met mijn nickname: Minima.
Ik ben een vrouw, geb. 1950 en samen met mijn ADHD'er heb ik 2 volwassen kinderen. We trouwden in 1969 en jah, het was een 'moetje'...
Mijn job is administratief medewerker, ik werk bij dezelfde baas sinds 01-01-1993 voor 20 uur per week (4 dagen van 5 uur). Daarnaast doe ik nog wat administratief vrijwilligerswerk. Hobby's genoeg, alwaar ik mij 's-avonds op kan storten, het meest bedrijf ik mijn hobyisme via de pc, ben gek op katten (we hebben er 1) en caravannen.
Normaliter ben ik zeer optimistisch, ben ik géén piekeraar en een evenwichtig persoon. Kan ik de hele wereld aan, ben ik actief thuis, op mijn werk en in het vrijwilligerswerk.
Maar soms... is de maat vol, heb ik geen vechtlust meer, voel ik me teneergeslagen, aangeslagen, moe! Heb ik klachten.... duizelig, nóg meer opvliegers, hoofd- en buikpijn.
Dit dagboekblog heb ik opgestart met de bedoeling om m'n hart te luchten, van gedachten te wisselen met iedereen die dat graag ook eens (en niet op een chat) doet, zodat het leven wat optimistischer is of zal worden, waar ik zowel het positieve als het negatieve wat ik dagelijks ervaar meen te kunnen neerpennen, wellicht om elkaar te steunen in de herkenning. Welkom iedereen.
De kinderen zijn allang de deur uit en het is nooit aan kant bij ons in huis. Het grote kind laat een waar spoor achter, vanwaar hij geweest is, naar toe ging en wat hij deed. Hij is de 'huisman'..., ik laat zoveel mogelijk zijn veroorzaakte spoor liggen. Een enkele keer valt het 'm op, maar meestal gaat hij er gewoon aan voorbij.
Normaal begaafd is mijn man....ja, dat laat ik maar eventjes weten voordat u denkt dat hij dat niet zou zijn! Zijn diagnose stamt van 1998. In die tijd was er sinds kort het besef, dat ook volwassenen ADHD kunnen hebben. Voordien geloofde men, dat kinderen na de pubertijd ervan af waren.
Mijn man heeft sterk wisselende buien, maar is over het algemeen langer vrolijk dan moeilijk, tenminste, naar anderen toe. Door die normale begaafheid namelijk, is hij heel goed in staat tot camoufleren van zijn gevoelens (binnen houden). Pas later, in de 'rust' van onze auto of huis, komen de verhalen van wát hij op dát moment allemaal dacht en vond. Daarmee gaat hij dus eigenlijk voorbij aan zijn gevoelens, want het uiten van je gevoel op het moment dat het nodig is, geeft je zeer veel voldoening en zelfvertrouwen. Naar de ander toe laat je blijken, het ergens wel of niet mee eens te zijn, zodat ook de ander jou leert kennen. Maar nu wordt ik psycholoog... en hoort WIE HET ZEGT... ik ben een vrouw die de regelrechte gevoelens misschien nog beter binnen kan houden dan mijn Mannie. Maar daarover later misschien eens meer.
Camoufleren doet hij ook zijn dyslexie. Begrijpend lezen kan hij redelijk goed, voorlezen kan hij niet ofwel hakkelend en stotterend, foute woorden gebruikend, zóals hij ze ziet, niet leest. Door zijn haast welke hij overal bij heeft behalve schaken, ziet hij woorden zonder deze te lezen, zonder ze te spellen. Hij ziet een woord en denkt ... dát staat er, niet verder kijkend. Camoufleren doet hij voornamelijk bij het invullen van formulieren bij instanties/werk met de bekende trucks als 1) bril vergeten, 2) schrijfhand doet zeer 3) pen is leeg (;-))
Begrijpelijk dat ik de secretaris in huis ben (?).
