In wat onze thuis moest worden "het huis" veranderde niet véél, om niet te zeggen niks! Ik reed regelmatig over en weer, alsof ik dacht dat mijn aanwezigheid zou kunnen helpen...tevergeefs! Het gebeurde dat ik bij de bouwwerf aankwam, en 10 slapende mannen op een rijtje op de grond aantrof... loodgieters, schilders en electriekers...uitrustend van ongeveer 5 minuten intens werken. In elk geval 10 op een rij... is anders dan 4 op een rij... pfpfp... Het eerste Tamil-zinnetje dat ik kende was dan ook héél toepasselijk: "nanatungelingela?"... heb je goed geslapen?

Er gebeurde die dagen ongelooflijk véle domme, zotte dingetjes... waar we nu kunnen mee lachen... maar toen?!

Op een gegeven moment was ons huis binnen eindelijk geschilderd maar... omdat er hier en daar verkeerd geschilderd was, dachten ze dat eens vlug op te lossen door goed te kuizen... en hoe kan je dat beter dan?? Jawel... de tuinslang in de "luster-ventilator" te hangen... water open te zetten... en ventilator laten draaien...
Man...man...man wat een ravage!

Echt waar soms weet je niet wat je meemaakt in Indië.
In elk geval terug schilderen was toen de boodschap... en een hardere aanpak absolute noodzaak!

(n.b hun eigen huisjes schilderen ze blauw-groen, om te vermijden dat de mieren de muur zouden op kruipen)

05-12-2006 om 09:06 geschreven door Lisa

Dit is een foto uit mijn zwart-wit collectie,

Het dansje van kleine "Indira" op de verkiezing van oma en opa van het jaar....

05-12-2006 om 00:00 geschreven door Lisa

Na 3 weken moest ik Radja onze eerste houskeeper al ontslaan... Het bleek een ruziemaker, een dief... op naar de 2e housekeeping. Ondertussen begreep ik nog maar eens: dit is een land van contrasten... Tijdens de dag zware realiteit, 's avonds  inderdaad "la grande luxe".

In het hotel logeerden vaak heuse beroemdheden... Zo stond ik op een gegeven moment in de lift naast Boris Becker, zonder dat ik het wist. 's Morgens in de hal wilde ik een foto nemen en handtekening vragen... mijn dochter zei: gij gaat den toerist toch niet uithangen zeker?! Had ik toen maar geweten dat 's anderdaags op een dure coctailparty voor het goede doel en ter ere van de tennisspelers in aanwezigheid van alle notabelen van Chennai 55.000 rupees voor hetzelfde zou geboden worden....
Mijn echtgenoot deed die avond ook een bod, op mijn aanvraag... Hij deed een bod op de balletjes(tennisballetjes) en de zweetband van Agassi! Natuurlijk had ik graag die hebbedingetjes gehad... en het was voor het goede doel... Maar na 30.000 rupees, vroeg ik mijn echtgenoot die al de nodige whisky's op had niet verder te bieden! Dit was er over! Dat konden deze gewoon menskes niet betalen!

De avond daarvoor waren we naar een tuinfeest geweest met alle tennisspelers en ik had Evi's en mijn toekomst laten voorspellen door... een parkiet! Hoe ver kan een mens gaan hé! Enfin voor mij zag het er allemaal goed uit, "No more problems" hmhmhmhmh... en ons Evi...die gaat trouwen voor het jaar om is madam. 'k Heb haar vader nog nooit zo bleek gezien! (Evi was pas 14)... maar we hadden wel lol.

04-12-2006 om 17:05 geschreven door Lisa

Weken en maanden gingen voorbij maar uiteindelijk bleek mijn liefde voor dit land te blijven groeien. Mijn Indië verblijf was vééééééééééééééééééél te kort! O.k de mensen hebben niet alle facaliteiten ... dus voor een leek of doorsnee toerist die niet openstaat voor het andere... is Indië een mysterieus plaatje met eigenaardige trekjes. Het gaat er vooral om, om achter het vuil het mooie te zien en geloof me het is MOOI! De palmbomen, de stranden waar de bijna naakte vissers met erg antieke netten en smalle wankele bootjes hun vis binnen halen... Raar is het als 's morgens vroeg de kinderen op straat met 1 vinger (ze hebben immers géén rupees voor een tandenborstel...) hun tanden staan te poetsen, of wanneer ze allemaal op een rijtje op de één of andere brug hun behoefte zitten te doen... In de schooltjes die meestal buiten zijn, zitten dezelfde kindjes een uurtje later aandachtig de les te volgen in hun kraaknette schooluniform, de meisjes met dikke bebloemde welriekende vlechten. Terwijl de kinderen op school zitten gaat de dag ook voor man en vrouw zijn gewone gangetje.

De tekening aan elk deurtje, aangebracht na de ochtend-pudja, is het bewijs van de Indische gastvrijheid. De bloem betekend voor de gasten immers "Welkom in dit huis", en is aangebracht in eatable materie, bloem en gekleurd krijt, kwestie van vogels, muizen, mieren en ratten mee te laten genieten van het beetje eten dat ze hebben. De mannen schrobben hun kudde buffels met zeep in één van de karige plassen water. Dezelfde plas die de vrouwen gebruiken om de huishoudelijke was te doen, met luid geklop van het wasgoed op de rotsen... waarna de propere was(") op straat gehangen of zelfs gelegd word om te drogen.

De advertenties en Bollywood affichen worden nog steeds, hangend aan een stelling, met de hand geschilderd. Prachtige kunstwerken die in België onbetaalbaar zouden zijn, worden met véél gemak en vlotte hand verwezelijkt.

De filmsterren zijn de ware helden van Indië, de films bestaan uit dansen, zijn erg muzikaal en hebben daarenboven een leuk verhaal dat voor iedereen goed te volgen is. Zelfs als je géén Tamil of Hindu spreekt. De allernieuwste cinemazalen, hebben grote kristallen lusters en de bovenste etage is voorzien van duo lederen zetels voorbehouden voor de vips die zich z'on zitje kunnen permiteren. Beneden zitten de lungi's, maar... iedereen geniet even luidruchtig van de films. Boehs en bahs, wisselen af met zang en dans, niemand zit stil! De Amerikaanse cola vloeit rijkelijk en de pop corn ruikt geweldig. Moet je naar het toilet, géén probleem maar kijk vooral uit dat je niet struikelt over de véle moslims die tussen de film door tijd maken voor hun gebeden, op het gespreide matje in de gang. In de cinema laat iedereen ondertussen zijn emoties de vrije gang. Kadalar Dhinam, Mohabbatein, en Lagaan, ... huilen, lachen en véél verboden liefde met een portie geweld. De choreografie van de films is fantastisch. Amitabh Bachan, Aamir Kan, Shah rukhan, Hritrik Roshan, de ware helden op het doek, maar uiteindelijk zijn de toeschouwers in de zaal de echte sterren. Wat een belevenis!!

Ook de televisie deed zijn intrede, en in de dorpjes zit 's avonds iedereen verenigd voor de enige T.V kast die het dorp rijk is. Gewoonlijk met eigen brouwsel in de hand, tot laat in de nacht... te kijken en te gapen naar eigen cultuur(") en............Britney Spears.

Het toverachtige Indië heeft mij in zijn macht.

03-12-2006 om 14:40 geschreven door Lisa

02-12-2006 om 20:56 geschreven door Lisa

Friend... Dat was zeker en vast Vaishali Mohan... de toffe lokale schoonheid op de foto bij het gedicht. Ze werkte in de "Taj Coromandel" als hospitality Manager, haar man Sharod werkte als manager PR voor city bank. Vaishali leerde mij de Indische kneepjes... Waar moet ge gaan winkelen, wat moet ge kopen en wat niet. Waar kan je met blond haar best naar de kapper gaan...enz.... Ze wist mij ook te vertellen dat ik héél wat naam heb in de Taj, " the amazing lady with the very beautifull daughter". Het schijnt dat jong en oud ons rijlen en zeilen volgt! Ze weten wanneer we buiten gaan en wanneer we terug komen...Na een chique coctail-party... telefoon, ze vinden ons soooooooooo good looking. Willen we niet meespelen in een reklame film ter promotie van de franse haute cuisine in Chennai! Bien sure...Wat een ervaring! De shooting was tof! En de film werd elke zondag morgen uit gezonden in héél Indië... op star movie.

Met Vaishali had ik de meest toffe momenten...We hebben héél wat af gelachen, en deelden elkaars geheimpjes. Ook haar zal ik nooit vergeten.

Later werd ik nog gevraagd als model voor l'oreal, door Raj Grover mijn kapster... maar daar heb ik gepast...Dat was voor een grote affiche die overal ging uitgehangen worden... dat zag ik niet direct zitten...Het overviel me allemaal wat. Heb nog wel meegespeeld in een Indische langspeel film... hetgeen ook enorm leuk was! En als ster behandeld worden is ook eens prettig hé...Allemaal ervaringen die ik blijf meedragen.

02-12-2006 om 20:16 geschreven door Lisa

A friend is a person
To laugh with and cry with,
An inspiration,
someone who lends a helping hand,
though friends may not be forever,
and they may not end up together,
the memories of true friendship will
last forever.

A friend is not a shadow nor a servant
but someone who hold
a piece of a person in his heart.
Someone who shares a smile,
Someone who brightens up your day
What makes a person a friend?
Is by saying your love will stay.


by: Renee donna bufete

02-12-2006 om 19:59 geschreven door Lisa

's Avonds zijn er de feestjes, diners en coctailparty's, en... een man die weeral eens te lang op kantoor blijft. (Omdat het daar natuurlijk ook niet gemakkelijk is!.) In elk geval zals de ex-pats zeggen, in Indië ben je de ganse dag bezig met "doing nothing"... want alles gaat vooruit als bonen knopen. Het huis ging helemaal niet vooruit, en de eerste problemen met Radja (1e housekeeping) waren al begonnen! Evi's school viel dan weer wel goed mee, ze was tevrede en maakte véle vrienden uit verschillende landen en culturen... Goed meegenomen! In het hotel begonnen we iedereen te kennen. Er werd véél gebabbeld en ik kreeg zo een beetje hetzelfde probleem als bij De Beers, de garcons kregen ruzie van de chef omdat ze te lang aan onze tafel stonden te tetteren. Ook ik maakte mijn eerste "Indian Friends". Had een toffe band met "Vaishali" de hospitality manager van het hotel.

01-12-2006 om 13:38 geschreven door Lisa

Ik was een heuse Indië-leek. Wist ik veel...dat een vrouw daar in het algemeen niet serieus genomen zal worden...Eerst moet je je bewijzen! De opvolging van de werken in ons huis waren enorm zwaar! Buiten 47° warm, zelfs afkoelen in het zwembad was hopeloos. Daarenboven was er juist naast het zwembad van het hotel, aan het trapje... notabene...een slangennest... Véle Indiërs aanbidden slangen als Goden. Maar dit Belgisch meisje hield meer van... hondjes als huisdier! brbrbrbrbr

(Indische vrouwen en kindjes, dragen enkelbandjes met belletjes. Speciaal om de slangen af te schrikken en te mijden. In België dragen we enkelbandjes voor de fantasie....)

Zoals gezegd ons huis was "Zware toebak!" Het was nieuwbouw en nog niet af. Vier x per dag onderweg met de auto, uren aan een stuk. Twee maal naar het huis, 2x naar AIS (American International school) om onze dochter weg te brengen en te gaan halen...Hektische dagen en nachtmerries. De realiteit toen, géén luie zon, zee, strand of palmboom vakantie. Maar hard werken! Er moesten immers ook meubels en huisraad gevonden worden. Moeilijke start!

Uiteindelijk zouden we 6 maanden in het hotel verblijven...

01-12-2006 om 13:16 geschreven door Lisa

's Morgens na een overheerlijk ontbijt, vertrokken we om een kijkje te gaan nemen in het huis  dat toch voor eventjes onze thuis zou worden. Buiten gekomen, volop zonneschijn, en weerom een knap uitziende man in beige uniform (reïncarnatie van Elvis in G.I blues) die door de parlefoon riep: tripple  Five zeven come to the gate please. Wat was dat nu weer??? Weer gaf ik mijn ogen de kost. Auto's reden op en aan, mensen stapten in en uit. Toen een  groene cielo stopte met aan het stuur éne vriendelijk ogende jong man met de naam Ramesh, (de eerste Ramesh maar zeker niet de laatste die ik zou tegen komen in dit landje) werd ik vriendelijk verzocht in te stappen. Dit was blijkbaar onze auto... dus op met de geit... t' ja niet dat ik zoveel geiten zag hmh... t'was gewoon een rim ram van karren, auto's, koeien, en bezwete mannenlichamen. Rikja's (kleine open wagentje)gevuld met mens en dier, moto's waar wel 6 of 7 mensen op zaten... Fietsen met aan het stuur hangend hele groepen levende kippen. Vrouwen die netjes fruit stapelden in de véle kraampjes en kinderen in kraak-nette schooluniformen. De auto's reden bumper aan bumper, met luid getoeter. Horden buffels, armtierige straathonden al dan niet met 4 poten, bedelaars en... inmens grote vuilhopen. Een zoete mengeling allerlei. Het schrille contrast met het chique vijf sterren hotel en de straat is niet te beschrijven, ik wist werkelijk niet waar eerst te kijken. Dezelfde geurtjes en kleurtjes, dezelfde mooie tempels, dezelfde mooie mensen. Maar... ook bedelaars en sukkelaars, die ondanks hun voor ons arme bestaan toch niet die vereenzaamde blik hebben maar lachen, vriendelijk zijn en warmte uitstralen.Eens te meer realiseerde ik me, dit is wat ze noemen liefde op het eerste gezicht.

Door TTK road en de véle smalle hobbelige straatjes na het kleine R.M ziekenhuis naar links en daar stond ons mooie witte huis. Wit als het pakje van Radje die door mijn echtgenoot onder voorbehoud was aangenomen als house-keeping. Hij maakte die dag zijn entrée, wandelend onder een pekzwarte paraplu... of moet is zeggen parasol ? Op zijn duizende gemakken... zoals het Indische leven, hetgeen ik vlug zou leren aan nemen. Klok lezen is immers niet de beste kant van de Indische bevolking... afspreken om 10 uur... vergeet er dan niet de dag erbij te zeggen. Kan evengoed morgen, overmorgen of volgende week betekenen. Toen ik hem zag komen bedacht ik bij mezelf dat ik eigenlijk niet goed wist waarom ik house-keeping nodig had? Ik was toch een groot meisje... Enfin Radje leerde mij meter-thee en meter-koffie met véél melk en bergen suiker maken, hij kon niet echt koken maar leerde me ook dat achter die zeemzoete, pepsodent-smile al eens bedriegers van de hoogste graad schuilen. Gelukkig voor mij heb ik er echt niet véél van dit kaliber leren kennen! 

30-11-2006 om 13:49 geschreven door Lisa

Put a smile on a small kid's face,
stop and listen to his cry, life is not a race!

Every once in a while make a little dream come true,
don't stop and stare but do!

Share your luck, and don't ever fight over big nor small things,
don't loose your patience over all those ding a lings!

Peace in our own hearts,
Yes, that's where it starts!

Lisette

30-11-2006 om 11:01 geschreven door Lisa

Black and white,
white and black.

Coloured and plain,
plain and coloured.

Young and old,
not much difference so I have been told.

Lisette

Foto van mijn clini-clown programma in het "Egmore kinderkanker ziekenhuis"

Waar zelfs vandaag de dag nog 80% van de kindjes sterven aan kankers allerlei en waar wij toch een beetje vreugde brachten... al was dat niet altijd gemakkelijk. 

30-11-2006 om 00:00 geschreven door Lisa

Maart 1998 - De grote aftrap.
Toen mijn echtgenoot ons kwam halen voor de vere reis voelde ik zijn twijfel. Het inchecken ging vlot,en van dan af waren we klaar voor de mijlenvlucht, Indie is immers niet naast de deur! De zitplaats naast mij werd ingenomen door een knappe Indische dokteres, juist terug van een congres in Brussel, en voordat we goed en wel vast gegespt zaten, waren we volop aan de babbel. Ze lachte haar tanden bloot en verklaarde luidruchtig hoe bruin ik wel zou worden. Ons gesprekje dat de héle vlucht duurde krikte mijn vertrouwen enorm op... zouden ze allemaal zo vriendelijk zijn?  We praatten honderduit, en denk dat ik op dat moment al erg verliefd werd op de bevolking en het land waar ik een poosje te gast ging zijn. De vlucht ging erg snel en voordat ik het besefte waren we ter plekke, "Madras here we come"

Eens uit het vliegtuig begreep ik er is géén weg terug! En de schrik sloeg me om het hart.. De norse douanen waren waarschijnlijk speciaal uitgekozen om toeristen met snode plannen af te schrikken, en de vochtige erg héte lucht in de vlieghaven was een afschrikker van jewelste. Ik herinner mij nog héél goed het moment dat ik mijn eesrte voet buiten zette aan de vlieghaven... man...man... de muffe geur en duizenden erg donkere mensen in hun eigenaardige kleding. Een fractie van pure paniek!! Echt waar één enkele fractie, want enkele seconden later sloeg mijn paniek over naar bewondering in de puurste zin. Zag al de naamplaatjes en de mannen die ze vast hadden, sommige in mooi wit uniform a la richard Gere, andere in een raar lang rokje vesti genaamd of een fel gekleurde lungi met ruitjes. Ook een naamplaatje voor ons en oeps... we waren onderweg naar ons hotel.

Ik keek mijn ogen uit, schrik en paniek verdwenen als sneeuw voor de zon.Ik was verkocht! Dit was een sprookje! Een sprookje dat eorme impact op de rest van mijn leven zou hebben. De kraampjes langs de baan, met hun miljoene ffereike lampjes, de zonsondergang, de tempels, de lachende gezichten... precies een kermis die ik mij herinner vanuit mijn jeugdjaren. De geur van smoutebollen (Jalabi), verse bloemen en pikante kruiden. Wat een mengeling, grandioos. Erg sierlijk geklede vrouwen in saree al dan niet versierd met goud en in hun ravenzwarte haren de mooiste bloemenkransen die ik ooit zag. Tempels van steeds 7 verdiepingen in leuke kleuren,donkere kinderen die joelen en spelen met stokken en autobanden. Véle voor mij onbekende kleuren en geuren, armoe en rijkdom, alles onder elkaar... zeg me... is dit sprookje waar???

In het hotel "Taj Coromandel" aangekomen (waar nb de britse Koninklijk familie een optrekje heeft) werden we onthaald als filmsterren en door de prachtige marmeren hal met bloemen naar onze kamer geloodst. Ik ging mijn eerste slaap in met een geveoel van voldoening, verliefdheid en hunkering naar wat nog komen zou, het zag er immers veel belovend uit. Knap, mooi, de ontvangst grandioos, en mijn eerste nacht rusteloos. 

28-11-2006 om 14:10 geschreven door Lisa

1997-Of wat vooraf ging,

Ik werkte al 20 jaar voor de grote diamant concern “De Beers”, mijn echtgenoot voor “Alcatel”… Hoe zijn we ertoe gekomen om te vertrekken naar een onbekend ver land??? Wel even impulsief als dat ik mij nu aan het schrijven zet, niet wetende wat het onbekende voor ons, voor mij in petto had.

Mijn echtgenoot zat een beetje vast wat zijn job betrof en ik wel ja… voelde mij misschien toch niet zo goed in mijn vel… mid-life? Op een avond kwam Indië ter sprake, voor mijn echtgenoot een sprong vooruit, voor mij… een sprong in het duister. Na een aantal familievergaderingen werd beslist, JA we gaan er voor! De dochter ging mee en alhoewel ik hoopte mijn zoon mee te krijgen, omdat die als afgestudeerde agoog altijd sprak van ontwikkelingshulp te gaan doen besliste hijzelf om in België te blijven. Een harde dobber voor een moeder die erg gehecht is aan het warme nest dat ze gecreëerd had voor echtgenoot en kinderen… Eens de beslissing gevallen was ging alles erg snel. Mijn echtgenoot vertrok vrij snel als eerste en ik moest op mijn werk zowel als thuis van alles regelen. Kreeg zelfs na 20 jaar dienst géén onbetaald verlof voor een jaartje, dus weer een harde dobber… op mijn 46 ontslag nemen voor een reis naar… het onbekende! Kan niet juist vertellen wat er allemaal door me heen ging. Een mix van gevoelens die me afwisselend vreugde brachten, omdat ik ondervond dat mijn echtgenoot tevreden was, en héél véél momenten van verdriet, job opzeggen, zoon achter laten, maar vooral een héél beklemmend gevoel: wat staat me te wachten? Zelfs bij het inpakken zat ik met vraagtekens: wat moet ik hiermee en, wat moet er mee? Dan één héél moeilijke periode, laatste werkdag afscheid van collega’s…waaronder natuurlijk een paar bijzondere collega’s… 20 jaar is niet niks… en dan het vertrek. Als ik eraan denk hoe moeilijk mijn zoon het had in de vertrekhal, en hoe ik mij moest vermannen, breekt mijn hart!

27-11-2006 om 22:16 geschreven door Lisa

17 November 2006, onze jaarlijkse Theater-voorstelling in Kontich… met de vaste kliek. “tejater Black-out”, dit jaar presenteren ze een stuk over flikken… benieuwd… Als ik er ben bestel ik alvast een flesje rode wijn en een schoteltje mix voor in de pauze. ’t Is lachen geblazen… maar met mijn schoteltje mix denk ik onvermijdelijk aan… Indië! Hoeveel zou dit schoteltje wegen? ‘k Heb lekker gegeten in Indië o.a. in restaurant “ Bhavan Nitar”… kompleet nieuwe overheerlijke ervaring! Vegetarisch buffet, te betalen per gram met een minimum van 500gr. Het systeem is werkelijk ongecompliceerd en toch geniaal. Je laat eerst je bord wegen en krijgt een kaart… Je vult je bord met een heleboel lekkers en laat terug wegen… en dit telkens je gaat bijvullen. Als je voldaan bent krijg je de afrekening… De grammekes onder de halve kg krijg je mee naar huis onder de vorm van dessert… netjes ingepakt in een patékes doos. Kan jullie verzekeren met mijn muskesmaagje kon ik altijd véél naar huis nemen! Spijtig genoeg géén glaasje wijn daar! Wel lekkere “Eau Indiën”. Ook één van mijn favorieten was het hete-curry restaurant op de Main-road tussen Chennai en Mahabalipurram. Niet alleen bekend voor zijn lekkere schotels dan wel voor zijn ligging… Het restaurant bestond immers uit een aantal boomhutten. Elke boomhut was voorzien van tafel en stoelen voor tussen de 4 en 8 personen. Reuze gezellig en Leeeeeeeeeeeeeekker! Er waren natuurlijk ook lekkere koffieshops, en andere “lekker-ketens”… zo was er o/a ééntje waar je naan (Indisch brood) in alle vormen kon krijgen. Zoals een zeilschip, een huis, en heu… jawel een hartje op valentijn. Poh… toch spijtig dat mijn echtgenoot te hard moest werken om dit alles mee te maken… Misschien zitten hier wel een paar idéétjes bij voor hippe Belgische ondernemers.

Ikzelf heb géén idee waar dit blog naartoe gaat… Wordt het een dagboek? Neeeeeeen! Laat ik het plaatsen onder: mijmeringen gevormd door de immer aanwezige wir-war in mij hoofd. Sta me toe toch eventjes terug te gaan naar mijn leven als ex-pat in Chennai. Of mijn reis naar het paradijs. “ Het land van Ganesh en de duizenden Rameshen..."

27-11-2006 om 00:00 geschreven door Lisa

16 November 2006, Ik besluit een blog te maken... maar waar begin ik? Hoe begin ik? Ik wil zo véél vertellen, zo véél laten zien. Ik kijk naar: "wie wordt de man van Wendy", en ben een beetje teleurgesteld... waarom Franske en niet Curdje? Plots begint het mij te dagen... Wendytje... Wendytje... zoveel weken spanning... om één luxe probleem(tje) op te lossen. Het vinden van een man. Misschien ligt de oplossing in Indië? Jawel... daar lossen ze dat op met een ad. In de "Hindu" onder de noemer "Matrimonial"... en als je niet te kieskeurig bent dan maak je daar toch gewoon "cast no bar" van! Zo simpel comme bonjour... Zo simpel als... Indië!

Ja... Indië... en voor mij kunnen de mijmeringen beginnen... Mijn blog kan beginnen. En ik hoop de lezers ervan toch een beetje te kunnen boeien...

Ik schrijf graag, ik schrijf véél, ik schrijf vooral ’s nachts... en over de meest uiteenlopende dingen. Proza en poëzie, kinderverhaaltjes, verslagen voor mijn hobbyclubs... noem maar op! Zelfs het regelen van mijn begrafenis... jawel... Niks ongewoons, toch?! Sinds ik in Indië woonde ben ik er immers van overtuigd dat een mens minstens 7 levens heeft... wist ik maar hoeveel ik er nog te gaan heb? Zou handig zijn...

Neen alle gekheid op een stokje, na 4 jaar Indië werd ik niet alleen ouder maar vooral wijzer! Vind trouwens dat elke school met zijn studenten een schoolreisje naar Indië zou moeten plannen zo rond de leeftijd van 16 jaar.
Dit natuurlijk onder voorbehoud dat Indië nog eventjes "PUUR" mag blijven.

Je zal wel merken dat ik uren kan doordrammen over Indië, een land waar zo veel moois te zien en te beleven is. Een land van profeten en Brahims... een land van cultuur en poëzie. Een land dat eigenlijk iedereen zou moeten bezoeken... om dan te beseffen: rijkdom kan je niet tellen aan de hand van centjes. Rijkdom is een glimlach met blinkend witte tanden en een met liefde en vriendschap gevuld hart. Indië Ik draag jou alvast in mijn hart en zal je immer beminnen.

Daarom zal ik deze blog in eerste instantie beginnen met een verkorte versie van mijn dagboek (als ex-pat in Chennai, voormalig Madras) in een toch wel geromantiseerd verhaaltje gegoten. Versta me niet verkeerd Indië is echt prachtig maar... vertrokken in maart duurde het toch tot 20 augustus ’98 voor ik besefte dat ik het rad 100% moest omdraaien, en open stond voor de puurheid en schoonheid van mijn gastland. Op die dag besefte ik immers, je kan in Indië bij een langer verblijf inderdaad gaan zitten grienen zoals 95% van de ex-pat vrouwen of je kan er het beste van maken. En zeg nu eerlijk wat is er mooier dan alle dagen opstaan met de zon... in een land waar jij de betere bedeelde bent die zoveel kan doen voor degenen die een slechter lootje trokken? Ik nam afstand van de kliek "ongelukkige, whisky-slurpende kakmadammekes" en begon mijn research. Vanaf dan werd het pas prettig vertoeven in een nieuwe verbluffende cultuur.

Mijn research leverden een paar nuttige projecten op, waar ik mij helemaal kon in vinden. Mijn chauffeur Ramesh zorgde er voor dat ik alle dingen kon doen, en gaan/staan waar ik wilde. Zo zag ik ook de verbluffende dingen die een doorsnee toerist moet missen. Hij leerde Engels, ik Tamil. De projecten waar ik mijn tanden in zette bracht ik naar mijn bescheiden mening tot een redelijk goed einde. En dit zonder enig diploma in die richting! Een kans die je in België niet krijgt... alhoewel hier ook genoeg miserie is! Als onze ministers maar eens konden beseffen dat, levenswijsheid, interesse, motivatie en goede wil soms betere arbeidskrachten oplevert dan één of ander stukje papier diploma genaamd...gekoppeld aan een paar jaar schoolkennis. Spijtig voor de sociale sector in België... Gemiste kans! Er is immers veelkennis die vanuit het hart moet komen...Ik wil jullie ook via deze blog graag laten kennis maken met een deel van mijn toenmalige projecten. Zodat jullie beseffen hoe "goed" wij het in België hebben! Natuurlijk is goed relatief! Ieder voelt zijn eigen zeerkes hé...

26-11-2006 om 00:00 geschreven door Lisa