Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
04-09-2013
NVA gaat achteruit
Soms zijn partijen slachtoffer van hun eigen succes. Mensen die totaal onkundig zijn, worden gemeenteraadslid. En figuren die in het beste geval schepen zouden mogen zijn, worden door het onverwachts succes parlementslid. De NVA zit er vol van. En elke verkozene heeft zijn eigen mening, zijn eigen gedacht. Elkeen wil de wereld op "zijn manier" verbeteren. Sommigen zijn bij het NVA gekomen omdat ze rechts-liberaal zijn, anderen zitten in deze partij omdat ze separatistisch zijn, en anderen zijn gewone politieke avonturiers die nu eens bij Dedecker zitten en dan weer bij het NVA. Al deze verschillende persoonlijkheden in toom houden is geen gemakkelijke opdracht. En ideologisch gaat liberalisme en seperatisme niet altijd goed samen. Daar komen natuurlijk vodden van.
Is het niet het kleine in de mens -zoals in Turnhout- dan is het de strategische opstelling -zoals bij Sigfried Bracke- die de partij geen goed doet. Want wie kiest er voor een ruziemakend koppel? En bovendien, deze interne verdeeldheid komt uiterst ongelegen. Immers, in 2014 is het de moeder van alle verkiezingen.
Het is om moedeloos van de te worden. Ik vond Bart De Wever enkele dagen geleden in Café Corsari er niet goed uitzien. Was hij opnieuw verdikt of had hij de voorbije nachten niet goed geslapen? Ik weet het niet, maar er weegt een zware last op zijn schouders. Ik denk ook dat er een houdbaarheidsdatum staat op zijn "type"politicus. Je weet wel, dat fijne lachje, dat intellectueel sarcasme. Het is altijd wel dezelfde stijl, dezelfde indruk die je te verwerken krijgt.
En wat meer is, vroeger had Bart De Wever en zijn NVA het voordeel van de twijfel. Hij kon rustig afgeven op de traditionele partijen, terwijl er over zijn jonge partij weinig negatief te vertellen viel. Maar na enkele jaren komen ook de minder leuke interne kanten naar boven, waardoor zijn partij aan geloofwaardigheid inboet. En natuurlijk smullen de media en andere partijen van het afbrokkelend succes.
Maar welk alternatief rest ons? Moeten we voor de open VLD kiezen die zijn haar moeder zou verkopen om toch maar postjes te kunnen pakken? De Verhofstadt-erfenis zal haar nog vele jaren parten spelen. Of is het CD&V beter? Inderdaad, Kris Peeters maakt een solide degelijke indruk. Maar CD&V is helaas veel meer dan het Unizo. Achter de sympathieke Peeters staan er groeperingen à la ACV en ACW. Ik word ongezond als ik die bezig hoor. Het Christendom als bindmiddel tussen links en rechts lijkt mij in de 21e eeuw weinig succesvol. Of moeten we kiezen voor Jean-Marie Dedecker. De zestiger die zijn mémoires al heeft geschreven met een aantal zotte figuren in zijn rangen. Nee, daar moet ik helaas voor passen. Of het Vlaams Belang dat samen met Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke ten onder is gegaan. De nieuwe lichting Vlaams Belangers slaan niet aan bij de bevolking. Een Barbara Pas -ik ken haar en haar broer persoonlijk- probeert wel, maar mist de uitstraling van een Marie Lepen in Frankrijk. Ook het Vlaams Belangprogramma is te eenzijdig, te extremistisch. Hun economisch programma tracht zowel arbeider als ondernemer te verzoenen. Een spreidstand die het CD&V ook parten speelt. Rest ons dus alleen voor het NVA te kiezen, zelfs tegen wil en dank in.
UPDATEDe N-VA verliest in een nieuwe politieke peiling fors. De partij van
Bart De Wever krijgt 30,7 procent achter zich, ruim 4 procent minder dan
in juni. De Vlaams-nationalistische partij blijft wel veruit de
grootste partij in Vlaanderen en blijft ook boven de score van de
federale verkiezingen van 2010 (28,4 procent). Dat blijkt uit een
peiling van vtm, De Morgen, Le Soir en RTL-TVi. De Wever is niet langer
de populairste politicus.
CD&V verstevigt haar tweede plaats in Vlaanderen tegenover de vorige
peiling. De christendemocraten stijgen naar 17,2 procent, nog iets
onder het resultaat van 2010 (17,6 procent). Open Vld haalt 14,1 procent
en klimt zo voor het eerst in de peilingenreeks boven de uitslag van
2010 (13,9 procent).
Sp.a haalt in deze peiling 12,7 procent en
is daarmee ver verwijderd van de verkiezingsuitslag (14,9 procent). Dan
volgen Vlaams Belang (11,9 procent) en Groen (6,2 procent). Beide
partijen zitten onder hun resultaat van 2010.
LDD, de partij van
Jean-Marie Dedecker, staat in deze peiling terug op de kaart. Ze haalt
2,8 procent, tegenover 0,8 procent in de peiling van twee maanden
geleden. In 2010 was de toenmalige Lijst Dedecker nog goed voor 3,8
procent.
Personen Bij de personen laat Vlaams
minister-president Kris Peeters (CD&V) Bart De Wever achter zich
als populairste politicus. De top drie wordt vervolledigd door
staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open Vld). Op
vier volgt sp.a-vicepremier Johan Vande Lanotte, die over premier Elio
Di Rupo wipt.
De grootste stijger in de top 20 is
Groen-voorzitter Wouter Van Besien. Hij wint vier plaatsen en staat nu
vijftiende. Siegfried Bracke verliest zes plaatsen en sluit nu de top 20
af.
Wallonië en Brussel In Wallonië stijgt
de PS lichtjes tot 31,4 procent, na de klap in de vorige peiling, toen
de partij 28,7 procent haalde. Tijdens de verkiezingen van 2010 scoorden
de socialisten nog 37,6 procent. MR groeit voorzichtig naar 23,3
procent, op een afstand gevolgd door CdH (12,5 procent) en Ecolo (11,7
procent), die beide dalen. De PTB (de Franstalige Partij van de Arbeid)
haalt 5,4 procent in de peiling, terwijl de partij in 2010 met 1,9
procent nauwelijks iets voorstelde.
In Brussel versterkt de MR
(22,6 procent) zich ten nadele van de PS (23,8 procent) en CdH (9,8
procent). PS blijft er wel de grootste partij. Ecolo en FDF blijven rond
de 10 procent hangen.
De peiling werd van 16 tot en met 25
augustus uitgevoerd bij 2.634 respondenten door het
marktonderzoeksbureau Ipsos. De foutenmarge bedraagt 3 procent in
Vlaanderen en Wallonië en meer dan 4 procent in Brussel.
We
bewegen continu op en neer binnen een marge van twee procent. Maar dat
zien we ook bij andere partijen. De kiezer is dus duidelijk nog
onbeslist.
Johan Vande Lanotte
Reacties N-VA-voorzitter Bart De Wever reageert aan
vtm dat hij liever een realistische peiling heeft en een goed
verkiezingsresultaat, dan een optimistische peiling gevolgd door een
tegenvallende stembusgang. De Wever vindt dat de peiling de partij met
de voeten op de grond zet. "We moeten elke dag werken om de mensen te
overtuigen. De partij mag zeker niet op haar lauweren rusten."
CD&V
verstevigt haar tweede plaats, wat voor voorzitter Wouter Beke het
bewijs is dat de partij de juiste koers vaart. "CD&V heeft
vastberaden ingezet op de grote zesde staatshervorming en op
sociaal-economische hervormingen. Dat is ook wat de Vlamingen in
toenemende mate weten te appreciëren."
Open Vld wipt over sp.a,
en dat geeft voorzitter Gwendolyn Rutten vertrouwen. Ze zegt wel dat er
werk aan de winkel blijft. "Het staat als een paal boven water dat de
economie bij ons de prioriteit blijft."
In vergelijking met de
federale verkiezingen van juni 2010 gaat sp.a er ruim twee procent op
achteruit. Minister Johan Vande Lanotte wil daar nog geen grote
conclusies uit trekken. "We bewegen continu op en neer binnen een marge
van twee procent. Maar dat zien we ook bij andere partijen. De kiezer is
dus duidelijk nog onbeslist."
In vergelijking met de vorige
peiling in juni stijgt Vlaams Belang met 2,5 procent. Het is overigens
voor het eerst sinds lang dat de partij erop vooruitgaat. "Ik ben
tevreden, want het bewijst dat er nood is aan een partij die rechtlijnig
is op Vlaams vlak en ook op andere thema's zoals migratie", reageert
voorzitter Gerolf Annemans.
Federaal minister van Overheidsbedrijven Jean-Pascal Labille (PS) roept
de vertrekkende spoorbazen Jannie Haek en Marc Descheemaecker op afstand
te doen van hun opzegvergoeding, nu ze naar een andere overheidsjob
overstappen. "Ik verwacht loyaliteit en ethisch besef", zegt hij in een
interview met het VRT-magazine 'Terzake' dat vanavond wordt uitgezonden.
Oppositiepartij
Groen riep de topmanagers die van stoel wisselen vandaag op hun
opzegvergoeding te laten vallen, aangezien ze zicht hebben op een andere
job binnen de overheid. Volgens Kamerlid Stefaan Van Hecke zou
Descheemaecker recht hebben op 900.000 euro, terwijl Haek kan uitkijken
naar 750.000 euro.
Ook bevoegd minister Labille roept beide
spoorbazen op hun opzegvergoeding te laten varen. Niettemin beseft hij
dat ze daar contractueel wel recht op hebben. "Maar ik verwacht
loyaliteit en ethisch besef van deze mensen, vooral als ze bij een
andere job binnen de overheidsbedrijven terechtkunnen."
Wie Marc Descheemaecker al heeft ontmoet, gelooft nooit dat die zijn "oprotpremie" zal laten vallen. Hij probeerde in de media steeds de minzaamheid zelf te spelen, terwijl insiders hem alleen maar kennen als een zeer autoritaire figuur.
Voorbije woensdag las ik per toeval het opiniestuk van Bart Brinkman in De Standaard. Bart Brinkman is blijkbaar een gerespecteerd journalist bij hetgeen vroeger als kwaliteitskrant bekend stond.
Het opiniestuk ging over de nieuwe wetgeving tegen witwas praktijken. Met deze wetgeving tracht onze overheid meer beroepen te betrekken bij het opsporen van verdachte betalingen. Brinkman maakt in het stuk duidelijk dat hij geen enkele affiniteit heeft met de economische wereld. Zo schrijft hij op een bepaald ogenblik dat de diamantsector serieus haar best doet in het opsporen van verdachte transacties "aangezien de meeste aangiften uit die hoek komen".
Volgens de dwaze redenering van Brinkman zijn de sectoren met de meeste aangiften de "zuiverste" en sectoren met de minste aangiften de meest bezoedeld. Ik denk niet dat het vak logica een verplichte cursus is in een media-opleiding en voel je wel. Want laten we de zotte redenering van Brinckman eens doortrekken. Aangezien er geen enkele aangifte komt uit de medische sector zal die sector wel het meest zwartwerk tellen... Waarmee de stupiditeit van Brinckman onmiddellijk is aangetoond.
Brinckman viseert natuurlijk de vastgoedsector en gaat ervan uit dat cowboyverhalen daar schering en inslag zijn. Het toeval wil dat ik vrienden heb die zowel in diamant als in vastgoed handelen.
Welnu, ik begrijp zeer goed dat de meeste aangiften in de diamantsector gebeuren, aangezien dit een product is waarmee het meest kan worden gesjoemeld. Niet voor niets is diamant het product bij uitstek voor de Joden. In een kleine koffer kan men een fortuin van enkele miljoenen euro's smokkelen.
Tracht maar eens Uw villa in een koffer weg te smokkelen...De sector van de diamant is ook een sector van bloeddiamanten die van een oorlogsgebied naar een "legaal" land worden getransporteerd om zo wettelijk in orde te zijn.
Het is een sector waar bijna NIEMAND belastingen betaalt dankzij de gunstregeling van onze overheden. Het is een sector van duistere vennootschappen en bedrijven die spelen met hun stock om zo nooit een euro belasting te moeten betalen.
(Enkel de Belgische vriend (en oud-studiegenoot) van koning Filip is dé uitzondering in de sector! )
Bart Brinckman weet daar natuurlijk NIETS van. Hij ratelt maar door, zonder enige kennis en zonder enig onderzoek. Het is een figuur die met moeite het niveau haalt van een freelance journalist die voor De Streekkrant werkt. En dat is zonde. Want De Standaard haalt met dergelijke triestige figuren niet meer het niveau van weleer, toen mijn ver familielid wijlen Louis De Lentdecker nog aan het hoofd stond van deze kwaliteitskrant.
Om terug te keren tot de diamantsector. Wat kan onze overheid doen? De diamantsector nog wat meer controleren (en pesten)? Het probleem situeert zich in de tewerkstelling. Door de peperdure lonen in dit land zijn de slijperijen naar India vertrokken. Maar Antwerpen blijft natuurlijk een belangrijk centrum in de diamantsector. Men schat dat nog steeds 2.000 Belgen hun brood verdienen in deze tak van de economie. Door het product is het mogelijk om de commerciële tak op enkele weken tijd te verplaatsen naar Dubai of Mumbai. En New York is goed Westers alternatief. Dus, onze overheden zijn gedoemd om een gematigde houding aan te nemen en zich vooral te focussen op de grootste excessen.
En dan de vastgoedsector. Bart Brinckman vindt het een goed idee dat alle cashgeld verdwijnt in de sector...Ook hier slaat Brinckman de bal totaal mis. Om een wetgeving te testen, volstaat een praktijkvoorbeeld. U zal maar een verkoper zijn van een woning, waar de koper met 10.000 euro cash aan de voordeur verschijnt. Vroeger kon de verkoper dit geld ontvangen en vermelden in de "compromis". Dus grijs geld werd wit geld. Maar het kon perfect zijn dat het cash geld, wit geld was gespaard van het pensioen van bv. de grootmoeder van de koper. In dat geval bleef de 10.000 euro cash wit; wit bleef dus wit.
De nieuwe wetgeving heeft een pervers effect; Grijs of wit geld wordt nu ZWART. Want de verkoper zal het voorschot ontvangen, maar dient officieel te vermelden dat hij geen geld heeft ontvangen! En dan hebben we het nog niet over de drama's die zullen volgen. Als nadien blijkt dat de koper geen lening kan krijgen, is er geen bewijs van het voorschot. De wetgeving is een stommiteit en een intelligent journalist zou dit ook ontdekt hebben. Een paar telefoontjes naar mensen uit de sector en er was een heel ander artikel verschenen. Ik durf er 500 euro op verwedden dat Brinckman GEEN ENKEL contact heeft gehad in de vastgoedsector. Men kan net zo goed een Marsmannetje vragen om een artikel over dit item te schrijven.
Ik heb Brinckman eens gegoogeld. En ik moet eerlijk bekennen dat hij ook gekend staat als "slecht geld." Overal staan er artikels over Brinckman de "socialist", Brinckman de "roddeltante" etc...De Standaard zou hem best afdanken en eens een goed journalist aantrekken. Ik ben overigens meteen kandidaat ;-)
Bart Binckman: geen journalist maar professionele roddeltante
do, 26/01/2012 - 13:29 Ph. Van den Abeele
Zeven keer
citeert Bart Brinckman in zijn reportage over De Wever en de N-VA in DS
Weekblad (21 jan 12) anonieme bronnen die men dus helemaal niet kan
natrekken. Wat moet men met uitspraken toegeschreven aan 'een insider',
'een Open-VLD-onderhandelaar', 'een Franstalige'? Evengoed kan Brinckman
die zogenaamde bronnen uit zijn duim gezogen hebben om zijn tendentieus
artikel exact in de richting te kunnen sturen die hij zich voorgenomen
had. Dit is helemaal geen journalistiek meer, maar roddel. Vriendelijk
uitgedrukt.
De artikels van Bart
Brinckman in De Standaard over de N-VA en Bart De Wever zijn steeds zo
tendentieus, dat men zich moet afvragen of hij op de loonlijst staat van
een andere partij of van het ABVV als militant, eerder dan op de
loonlijst van De Standaard als journalist. Men kan niet elke keer
reageren op al zijn van de pot gerukte en valse voorstellingen van de
feiten. Maar nu hij in DS Weekblad van 21 jan 12 op niet minder dan 5
bladzijden mag roddelen over De Wever en de N-VA moet daar toch op
gereageerd worden. Een ratatouille over van alles en nog wat, als het De
Wever maar in een slecht daglicht kan plaatsen: de
regeringsonderhandelingen van vorig jaar, de viering van de Vlaamse
feestdag op de Kortrijkse Groeningenkouter, de nieuwjaarsreceptie van de
N-VA, de volgende gemeenteraadsverkiezingen, vergelijkingen met Leo
Tindemans en Hugo Schiltz. Vijf bladzijden zonder kop noch staart,
stemmingmakerij zonder eind.
Samenvatting van het artikel volgens de 'lead' (= de samenvatting vooraan boven het artikel, in een groter lettertype):
Gefrustreerde
politieke tegenstanders spuwen hun gal over het misplaatste
martelaarschap en de onbetrouwbaarheid van dat onbekwame godenkind Bart
De Wever. Zelf hoopt hij om zijn exploderende aanhang in 2014 de
Belgische Confederatie binnen te leiden. Wij gaan voor de grote shock,
de anderen niet. Ieder zijn verantwoordelijkheid.
Niet nader genoemde
politieke tegenstanders 'spuwen hun gal uit' over 'het misplaatste
martelaarschap', 'de onbetrouwbare en onbekwame' Bart De Wever. We laten
u hier niet uw tijd verspillen met een detailanalyse van alle
uitspraken in het artikel. De 'lead' zegt al genoeg.
Naast de in de
inleiding hierboven al aangehaalde drie anonieme bronnen kan men ook
standpunten lezen van vier verdere spoken: een CD&V'er uit de G4,
een politiek tegenstander 'een Antwerps schepen' en een
hooggeplaatste CD&V'er. Niemand kan de bron checken, geen enkele
anonieme kan erop reageren om te melden dat hij iets dergelijks niet
gezegd heeft, en Brinckman kan evengoed die bronnen uit zijn duim
gezogen hebben om zijn tendentieus artikel exact in de richting te
kunnen sturen die hij zich voorgenomen had. Dit is helemaal geen
journalistiek meer, maar roddel. Vriendelijk uitgedrukt.
Brinckman mag
natuurlijk schrijven wat hij wil, maar zijn artikels zouden beter
opgenomen worden in de zaterdagse rubriek Parbleu van De Standaard,
waarin Jo Van Damme situaties parodieert door de werkelijkheid aan te
vullen met zijn eigen fantasieën. Daar is niets tegen, als het duidelijk
zo zichtbaar is. Zo heeft Koen Meulenaere een zowel gevreesde als
gewaardeerde satirische rubriek in Knack, waarbij ook werkelijkheid met
fictie gemengd worden. Het gaat hier echter bij Brinckman wel om een
ernstig artikel, in een ernstig bedoelde DS Weekblad, in de rubriek
Inzicht met De verhalen van de week. Wat beloofden de
hoofdredacteurs Karel Verhoeven en Bart Sturtewagen in het eerste nummer
van DS Weekblad (za 27 aug '11): 'In DS Weekblad willen we
journalistiek brengen waarvan wij vinden dat we die moeten maken.
Journalistiek met een langere adem. Reportages waarvoor we ruim de tijd
nemen. Portretten van hoofdrolspelers waarin we belichten wat nog niet
aan de oppervlakte kwam... Het weekend is bij uitstek het leesmoment van
de week geworden. En in de luwte van het weekend voelen veel lezers de
behoefte om ergens dieper in te duiken, om iets te lezen wat beklijft,
ontroert, verrijkt of inzicht geeft.'
Over Brinckman op zijn Brinckmans:
Daaraan beantwoordt
volgens een ervaren collega 'het geroddel van Brinckman op geen enkel
punt'. Een andere goed geïnformeerde insider zegt dat de artikels van
Brinckman (49) alleen nog in DS komen 'omdat het te duur zou zijn hem te
ontslaan, gezien de hoge afscheidspremie die hij in 2000 als kontendraaier
bij zijn overstap van De Morgen naar De Standaard kon bedingen'. In die
tijd van de internetzeepbel was 'the sky the limit', en was het DS een
kwak - potentieel te betalen - geld waard om Brinckman, chef van de
politieke redactie bij DM, binnen te halen en zo DM te jennen, in het
kader van de strijd tussen beide kranten die zichzelf 'kwaliteitskrant'
noemen. Maar nu zitten ze er mee, en volgens een bron bij de directie
van De Morgen willen ze hem daar ook niet meer terug, want 'zelfs voor
De Morgen gaat Brinckman al te vaak te kort door de bocht. We zijn nu
veel meer een 'lifestyledagblad' voor de linkse Bobo en inwoners van 't
Stad, maar net als bij Story staan we erop correct te berichten. En dat
kan Brinckman niet'. Een ex-collega, nu met pensioen, heeft erg geleden
onder de koppige eenzijdigheid van Brinckman. 'Ik heb nogal problemen
met hem gehad. Wat hij schreef mocht niet gewijzigd worden. Hij vond
zichzelf alwetend, en na mijn verbeteringen aan zijn teksten als
eindredacteur volgden altijd hevige woedeuitbarstingen. Niet te
verwonderen dat hij sinds kort ook Chef Wetstraat af is, en Johan
Rasking, begonnen als 'simpele' journalist bij Het Nieuwsblad in 1987,
nu opgeklommen is tot chef Wetstraat van De Standaard.' Brinckman is
er nu nog slechts - in hun huidige Neder-snob-Engels - 'Senior Writer
Wetstraat.
De Blijde Intrede van Christus..
Terug naar de inhoud
van zijn artikel. Een stukje lichten we er exemplarisch toch uit, dat
waarmee het artikel begint. Het betreft de viering van de Vlaamse
feestdag, vorig jaar in Kortrijk. Maarten Goethals, redacteur Wetstraat,
bracht daar toen op maandag 11 juli '11 verslag van uit in die krant.
Uit zijn reportage toen:
Elke
crisis is een voorbode van een grote verandering. De zondag voor 11
juli, de Vlaamse feestdag, spreekt Bart De Wever in Kortrijk de
Vlamingen moed in. We zijn bijna 710 jaar na de Guldensporenslag en vier
dagen na het keiharde njet tegen de formateursnota van Elio Di Rupo
(PS). Het duizendkoppige publiek knikt instemmend.... De federale
partijen hebben het recht niet om het status quo aan de Vlaming op te
dringen. De aanwezigen, met het zangboekje nog in de handen,
applaudisseren hard....
Twee andere mannen, wachtend tot de stoet vertrekt, fezelen aan de zijkant.
Waarom De
Wever niet en Peeters wél in het stadhuis zijn speech mag geven? Dat is
toch logisch, klinkt het. Kortrijk is van de tsjeven. Natuurlijk dat
Peeters het beste plekje krijgt. s Avonds om acht uur houdt Kris
Peeters zijn toespraak in het stadhuis van Kortrijk. Hij geeft niet op,
zegt hij. Ik ga voor niets minder dan de verwezenlijking van de
Copernicaanse omwenteling die het zwaartepunt bij de deelstaten legt....
Dat wordt nu bij Brinckman een volledig ander verhaal: 'Bart
De Wever vergelijkt zijn kantelmoment met de Blijde Intrede van
Christus in Jeruzalem. Aan de vooravond van de Vlaamse feestdag
verwelkomde een uitzinnige menigte hem vorig jaar als een messias op de
Groeningekouter. Elk half woord maakte de aanwezigen hysterisch, zelfs
al sneed de N-VA-voorman alleen het levensverhaal van Hendrik Conscience
aan. Luttele dagen voordien had hij de onderhandelingsnota van
formateur Elio Di Rupo (PS) genadeloos in de prullenmand gekieperd. Het
compromisloze njet zette een turbo op zijn toch al indrukwekkende
populariteit. De aanwezige maar genegeerde minister-president Kris
Peeters (CD&V) voelde zich vernederd.'
Reeds in de reeks
België in blessuretijd in dec 11, met een zogenaamde reconstructie
van enkele fasen van de regeringsonderhandelingen, was er al
Brinckmaniaans sprake van dat De
Vlaamse feestdag op 11 juli 2011 voor de omslag zorgde. De Wever liet
zich als een onwrikbare held fêteren op de Groeningekouter in Kortrijk,
Kris Peeters (CD&V) moest uitwijken naar het stadhuis van Kortrijk
en voelde zich danig voor schut gezet. De Vlaamse minister-president
staat misschien wel het dichtstbij de N-VA, maar binnen zijn partij
gingen de geesten aan het schuiven. (Artikel Het spook van
de N-VA - Aanwezig door afwezigheid, vrijdag 30 december 2011). In het
nieuwste artikel doet hij er nu nog een schep bovenop. Waar in december
nog sprake was van een held die zich laat fêteren, wordt dat in januari
bij elk half woord, door een hysterische en uitzinnige menigte. De
reeks België in blessuretijd was een zogenaamd onderzoek van de
politieke redacties van De Standaard en Le Soir, waaraan ook Brinckman
meeschreef. Ook dat onderzoek stond bol van de anonieme getuigen:
zegt een onderhandelaar, zeggen sommigen, klonk het elders,
vertelt een Franstalige onderhandelaar, aan Vlaamse kant luidt het,
zegt een Vlaamse voorzitter, zegt een socialistisch kopstuk, enz.,
enz....). Totaal waardeloze bladvulling dus, onverifiëerbaar geroddel.
Ik heb op geen enkele
manier de bedoeling of de behoefte om de N-VA te verdedigen, noch eender
welke partij. De enige bedoeling is een kritisch stuk publiceren over
de media en over één gazet in het bijzonder, die zichzelf een
kwaliteitskrant noemt. Een stuk Mediakritiek dus, zoals ik eerder
artikels schreef over de vraag of Evita Neefs, met haar zeer eenzijdige
artikels vóór de Europese Unie, zonder enig kritisch geluid, niet op de
loonlijst staat van de Europese Commissie (Artikel: 'Evita Neefs: geen journaliste maar propagandiste' , 17.09.10), of over haar eenzijdige overdreven lof zonder enige kritiek op Obama (Artikel: Evita Neefs: geen journaliste maar fanatieke militante,
03.08.11 ), of ook nog over 'belgicist' Marc Reynebeau, die onder de
mom van een reportage van volle 2 blz. over 'wonen in eigen streek' een
berg foutieve informatie (leugens dus) publiceert om de
'Vlaams-nationalisten' toch maar in een slecht daglicht te kunnen
plaatsen: 'Reynebeau bakt het nog veel bruiner dan (ema)' , 23.03.10)
Fijn dat Bart Brinkman nog eens over de hekel wordt gehaald. De
wijze waarop hij indertijd de Oosterweelverbinding met de Lange Wapper
verdedigde en daarmee probeerde aan te tonen dat de Antwerpenaars dikke
egoïsten waren die de zegeningen van deze verbinding maar niet wilden
inzien en Vlaanderen deden stilstaan, past in hetzelfde verhaal.
Brinkman hangt zijn buikje naar waar het hem het best uitkomt. Hij weet
perfect welke gevestigde krachten hij van dienst kan zijn. Hij doet
vooral aan stemmingmakerij. En daarmee doet hij het tegenovergestelde
van wat een echte journalist zou moeten doen, onvermoeibaar spitten, op
zoek naar de waarheid, niet bevreesd om het establishment de oren te
wassen, halve waarheden en hele onwaarheden te ontkrachten. Maar helaas,
de dagbladen begeven zich steeds verder in de richting van de
'boekskes'. In plaats van een krant vol nieuwsfeiten slepen we steeds
meer kook-, reis- en roddelrubrieken mee en allerlei vormen van verkapte
publiciteit. De journalisten die daarmee bezig zijn, kunnen geen
onderzoek doen. In dergelijk biotoop gedijen figuren zoals Brinkman
uitstekend.
Ik heb sinds meer dan 30 jaren een abonnement op De Standaard.
Oorspronkelijk vond ik het een goede krant. De kwaliteit gaat de laatste
jaren op drastische wijze achteruit. Dit is niet verwonderlijk
met kerels als Brinckman en Reynebeau. Ik behoud mijn abonnement
voorlopig enkel omwille van mijn echtgenote die verslingerd is op de
kruiswoordraadsels. Voor mij is de krant te veel naar links opgeschoven.
Ik heb intussen ook een abonnement genomen op "De Tijd" en op
"Doorbraak". Voor mij is De Standaard de minst slechte van de slechte
kranten geworden!
Via de nieuwe wet op de partijfinanciering geven de politieke
partijen zichzelf 8,1 miljoen euro extra. Daartegenover beloven ze 11,5
miljoen op de werking van de Senaat te besparen.
Het grootste deel van de federale partijfinanciering verloopt
via Kamer en Senaat. De afschaffing van de rechtstreeks gekozen Senaat
dreigde die financiering te halveren. De acht partijen die over de zesde
staatshervorming hebben onderhandeld, compenseerden niet alleen dit
verlies.
Formaties die zowel in de Kamer als in de uit vertegenwoordigers van
de regionale parlementen samengestelde Senaat zijn vertegenwoordigd,
krijgen een bonus van samen 8,1 miljoen per jaar. Zo stijgt de
partijfinanciering via het federale parlement van 20,2 miljoen naar 28,3
miljoen euro per jaar.
De cijfers komen van de KU Leuven-politicologen Bart Maddens en Jef
Smulders, maar worden door de politieke partijen niet tegengesproken.
Toch gaat het niet om een brute verhoging. De acht partijen nemen zich
ook voor om zon 11,5 miljoen te besparen op de fractiefinanciering en
het fractiepersoneel van de Senaat.
Deze middag was het weer zover. Het journaal met Martine Tanghe. Dat wil zeggen: alle sociale thema's worden op een melodramatische manier gebracht en de essentie schuift naar achter. Echt verschrikkelijk zijn die journaals met Martine Tanghe.
Van mij mag iedereen zijn eigen mening hebben, maar niet als zogezegde objectieve journalist. Het is niet aan onze nieuwsankers om te bepalen wat wij moeten denken of doen. En daar faalt Tanghe onophoudelijk. Zij beschouwt het als haar persoonlijke missie om ons allemaal te (her)vormen. Haar eerste item ging over de vluchtelingen in Syrië, een ander item ging over dokters die hun patiënten moeten vertellen dat ze kanker hebben. Helemaal achteraan de kasteelmoord. Natuurlijk dat die moord haar weinig interesseert. Het gaat immers over mensen met geld en hun excessen. Dat interesseert Tanghe natuurlijk geen zier. Liever wat moslims tonen die vechten in Egypte of Syrië moet ze gedacht hebben... Ik denk persoonlijk dat Vlaanderen momenteel meer wakker ligt van een "kasteelmoord" dan Syriërs die elkaar de kop inslaan... Dus Tanghe doe mij een plezier en verdwijn aub van mijn scherm. Ik mis Jan Becaus overigens nog elke dag!
UPDATEEen gedetineerde uit de gevangenis van het Antwerpse Wortel, bij
Hoogstraten, heeft een klacht ingediend tegen de directeur van de
instelling wegens seksuele intimidatie en misbruik. Jef B. (63), die
blind is, zou de jongeman gevraagd hebben hem te bevredigen in ruil voor
strafvermindering. De directeur is voorlopig nog niet geschorst.
Begin deze week zou Jef B. een jonge gedetineerde bij zich geroepen
hebben in zijn bureau, waarna hij vreemde vragen begon te stellen. Hij
wou van de gedetineerde weten wat zijn huidskleur en haarkleur was.
Daarna vroeg hij ook of de gedetineerde soms homobars bezocht. Later op
de dag volgde een tweede bezoek, waarbij de blinde directeur de
gedetineerde vroeg om "met zijn geslachtsdeel te spelen".
Jef B.
ontkent alles en vermoedt naar eigen zeggen dat iemand hem wil
beschadigen. Hij bevestigt wel dat hij enkele jaren geleden van de
gevangenis van Hoogstraten naar die van Wortel overgeplaatst werd na
eerdere aantijgingen over seksueel misbruik. "Maar die klacht is
verticaal geklasseerd. Ik ben toen helemaal vrijgepleit."
De
nieuwe klacht is ook al overgemaakt aan de politie, die een onderzoek
zal starten. Ook het Bestuur der Strafinrichtingen zegt een "discreet
onderzoek" te voeren naar het doen en laten van B. "Maar op dit moment
is er enkel sprake van geruchten. Hij wordt voorlopig dus niet
geschorst."
LEES ER MEER OVER VANDAAG IN HET LAATSTE NIEUWS, OOK VERKRIJGBAAR IN DIGITALE VERSIE
Minister van Justitie Annemie Turtelboom neemt de beschuldigingen alvast
zeer ernstig. Vandaag volgt er nog een gesprek tussen de
gevangenisdirecteur en de centrale directie, gaf de minister nog aan. Ze
wil "volledige transparantie" in de zaak. De Justitieminister wees er
nog op dat de vorige klacht tegen de man volledig ongegrond werd
verklaard en wil daarom de directeur vandaag het voordeel van de twijfel
geven.
Bijna elke man die nu op deze planeet rondloopt, stamt af van een
kerel die 135.000 jaar geleden geleefd heeft. Ook de moeder van alle
vrouwen gaat zo ver in de tijd terug. Dat blijkt uit het recentste
onderzoek van het mannelijke geslachtschromosoom. Tot nu toe werd
gedacht dat die 'genetische Adam' 50.000 à 60.000 jaar geleden leefde,
staat te lezen in het wetenschappelijke blad 'Science'. Hoewel ze in
dezelfde periode leefden, zouden die oude Adam en Eva elkaar niet gekend
hebben.
Wetenschappers zijn ervan overtuigd dat de moderne mens tussen 60.000 en
200.000 jaar geleden voor het eerst Afrika verliet én dat de moeder van
alle vrouwen uit Oost-Afrika komt. Daarbuiten wordt het al snel
koffiedik kijken.
Het Y-chromosoom wordt identiek doorgegeven van
vader op zoon, via mutaties kan dus zo de 'gemeenschappelijke
voorvader' opgespoord worden. Bij vrouwen wordt gekeken naar het
mitochondriaal DNA. "Je kan het het best vergelijken met een puzzel die
moet samengelegd worden, zonder dat je vooraf weet waar je naartoe
moet", aldus auteur van de studie Carlos Bustamante.
Bosjesmannen en Jakoeten Zijn
team maakte de puzzel echter nog wat groter door het volledige genoom
van het Y-chromosoom bij 69 mannen te reconstrueren. De 'proefkonijnen'
komen uit zeven verschillende bevolkingsgroepen, zoals de Bosjesmannen
en de Jakoeten uit Siberië. Reken daar nog de mutatiesnelheid door
bijvoorbeeld de migratie via de Beringstraat bij en de klok tikte af op
125.000 tot 156.000 jaar geleden. Stalen van mitochondriaal DNA wezen
dan weer uit dat de mitochondriale Eva tussen 99.000 en 148.000 jaar
geleden in Afrika moet geleefd hebben. Ongeveer dezelfde periode dus...
Hoe
indrukwekkend de resultaten ook mogen klinken, ze moeten wel met een
korreltje zout genomen worden. Een gelijkaardige studie wees immers al
uit dat zo'n gemeenschappelijke voorouder al 180.000 tot 200.000 jaar
geleden leefde. En geneticus Michael Hammer van de universiteit van
Arizona deed nog straffer: volgens zijn berekeningen hadden mannen in
Afrika unieke Y-chromosomen tot 581.000 jaar terug.
Naar aanleiding van de verjaardag van de atoombom op Nagasaki lanceert Het Nieuwsblad een "wat als" campagne. In de mailbox van mijn collega (afkomstig uit Dendermonde) kwam er het bericht: "Wat als er een atoombom op Dendermonde zou vallen" Het is een beetje belachelijk, maar het trekt natuurlijk de aandacht.
Het toeval wil dat ik juist gisteren in de rechtbank te Dendermonde moest zijn. En eerlijk gezegd men heeft daar geen atoombom meer nodig om mensen weg te jagen.
DENDERMONDE STINKT!
Gans de buurt rond de Markt stinkt uren in de wind. "Wij zijn dat hier al jaren gewoon," meldde mij een advocaat. "Het is allemaal begonnen 10 jaar geleden toen ze de afvalcontainers achter het stadhuis plaatsten." Blijkbaar hebben de Dendermondse politici er niets beter op gevonden dan reusachtige afvalcontainers in de grond achter hun stadhuis te plaatsen. Die zijn niet hermetisch afgesloten en in de warme zomermaanden mogen alle restaurants daar hun etensresten in dumpen! Het is om bij te kotsen. En natuurlijk niemand die er de bestuursploeg op aanspreekt. Want de Dendermondenaren zijn zo chauvenistisch dat ze liever in de stank zitten, dan iets te ondernemen.
Ik heb er al menig artikel over geschreven, maar in Dendermonde doet men werkelijk ALLES om bezoekers weg te jagen. Zo is het kleine stadje sinds een jaar in twee gesneden en geraakt men niet meer van de ene helft in de andere. Ikzelf geraakte vanuit de Rechtbankzijde niet meer naar Brussel, tenzij via een zeer rottige omweg... De Noordkant van de stad is virtueel dood. In een andere gemeente zou men al lang zwarte vlaggen hangen, maar de kleinburgerlijke mensen van het stadje slikken dat allemaal.
Om terug te keren tot het stankprobleem van Dendermonde. De vorige burgemeester van Dendermonde, SPA-er Norbert De Batselier, heeft de Grote Markt heraangelegd in een leeg "plein" (naar analogie van vele lege "rode" pleinen). De parkeerplaatsen die verdwenen werden nooit gecompenseerd met als gevolg een complete verkeerschaos in het centrum. De huidige Burgemeester Piet Buysse beweert dat er geen ondergrondse parking mogelijk is op de Markt wegens de nabijheid van de Dender. Larie en apekool, als je eens ziet hoe men aan zee overal ondergrondse parkings bouwt vlak naast de zee. Dat de Dendermondenaren zo naïef zijn dat gaat er bij mij niet in. Maar blijkbaar gaf de socialistische burgemeester meer om verlieslatende prestigeprojecten dan om bezoekers in zijn stad.
NIEMAND WEET WAAR RIOLERINGEN STROMEN
Maar er is meer. Norbert De Batselier en zijn toenmalige schepen van Openbare Werken Piet Buysse vonden het niet nodig om de stokoude rioleringen op de Grote Markt volledig heraan te leggen met als gevolg dat niemand weet naar waar de afvalwaters stromen, een klein Fukushima als het ware. Het stankprobleem op de Markt is niet alleen omwille van de reusachtige afvalcontainers achter het stadhuis, maar ook omwille van het feit dat de riolering voor het stadhuis één grote warboel is. Naar het schijnt zijn de donderdagse terrasjesavonden in de zomer, eerder "stankavonden".
De socialistische regering maakt dit land kapot. Vandaag was het weer zover. De nationale omroep VRT bracht het nieuws dat meer dan de helft van de autoverkopers teveel cash ontvangen. Zo mag men sinds kort maar maximum 5000 euro CASH ontvangen. Dat is natuurlijk totaal onwerkbaar. Toch werd er een beschuldigende vinger uitgestoken naar de autosector. Maar eigenlijk zouden onze heren politici in Brussel beter zichzelf als schuldige aanwijzen. Als je een wetgeving maakt die de meerderheid niet volgt, dan is de wetgeving SLECHT. De socialisten hebben natuurlijk geen enkele affiniteit met de economie in dit land. In hun ivoren toren maken ze wetgeving die onmogelijk is om uit te voeren en nadien zijn ze boos op de ondernemers die dit land groot maken.
Bovendien heeft deze wetgeving een pervers effect. In hun ziekelijke jacht naar zwart geld dwingt de overheid nu gewone burgers in het zwart circuit. Stel U eens voor. Uw lieve grootmoeder heeft in haar kous op zolder 10.000 euro gespaard om bij Uw eerste wagen bij te leggen. Je komt met dit geld voor de dag in de garage en die mag slechts 5.000 euro officieel ontvangen. Natuurlijk dat de garagehouder 10.000 euro zal ontvangen maar hij zal door de socialistische wetgeving slechts 5.000 euro mogen inschrijven in zijn boekhouding. En zo komt 5.000 euro van de brave grootmoeder in een zwart circuit terecht, terwijl hij vroeger alles netjes had kunnen inschrijven in zijn bedrijf! Dat allemaal met dank aan JOHN CROMBEZ! Laat het maar vlug 2014 worden dan kunnen we eindelijk komaf maken met dit socialistisch gespuis!
David Lord had de zaken even niet op een rijtje. Verblind door
jaloezie, drong hij maandagavond een huis binnen in Santa Rosa Beach,
Florida, om daar de kerel die hem z'n lief had afgesnoept een flink pak
rammel te geven. Alleen bleek dat de 42-jarige Lord zich had vergist van
huis en dus ook van liefdesrivaal.
Het was omstreeks 23.10 dat een niet nader genoemd koppel woest geklop
hoorde aan de voordeur. Een man brak hun woning binnen en greep de heer
des huizes meteen bij de keel. Na een hevige schermutseling, kon de
belaagde man zich bevrijden.
Oeps "Je bent de
verkeerde", sprak de belager plots, waarop hij zich uit de voeten
maakte. Op basis van een goede persoonsbeschrijving kon de politie de
agressor al snel bij de lurven vaten. Die werd geïdentificeerd als David
Lord. Hij verklaarde dat hij eerder op de avond had gezien dat z'n
vriendin aan het flikflooien was geslagen met een andere man. Die kerel
wilde hij wel eens ferm de les spellen, maar blijkbaar had Lund zijn
jaloerse pijlen op de verkeerde gericht.
Lord werd gearresteerd
op verdenking van inbraak en het toebrengen van slagen en verwondingen.
Hij werd opgesloten in de juiste cel in de gevangenis van Walton County.
Het lichaam van een 20-jarige man is 25 dagen na zijn vermissing
gevonden in een schoorsteen van een boerderij in de plaats Junín in de
Argentijnse provincie Buenos Aires. Politiebronnen vermoeden dat
Jonathan Puente in de schoorsteen door verstikking om het leven kwam
toen hij probeerde in te breken. Dat heeft de Argentijnse krant Clarín
gemeld.
Het lichaam van de man werd gevonden, nadat de eigenaren
alarm hadden geslagen over de stank die uit de schoorsteen kwam.
Brandweerlieden braken daarna een deel van de schoorsteen open en vonden
het lichaam van Puente. Zijn familie had hem 25 dagen eerder als
vermist opgegeven.
Na Ilse Uyttersprot, oud-burgemeester van Aalst, heeft nu ook de
Hoeilaartse schepen Els Uytterhoeven zich van haar minst zedige kant
laten zien. Een filmpje dat zopas opdook (zie video onderaan met ook nog
discussie achteraf), toont een half ontklede politica die in het
gemeentehuis staat te 'foefelen' met een man. Volgende week mag
Uytterhoeven tekst en uitleg geven in het schepencollege. Dat schrijft
Het Laatste Nieuws vandaag.
Op sociaalnetwerksites wordt smalend gesproken van 'kasteelpoepster',
verwijzend naar Ilse Uyttersprot, die sinds haar avontuurtje op een
Spaanse toren door het leven gaat als 'torenpoepster'. Het 'kasteel'
waarvan nu sprake, is het 15de-eeuwse gebouw waarin het Hoeilaartse
gemeentehuis is ondergebracht. In de nacht van 15 op 16 juli liet Els
Uytterhoeven (Open Vld) - op dat moment waarnemend burgemeester - zich
in het kasteel betrappen met een man. Niet haar echtgenoot overigens,
maar de voorzitter van een plaatselijke vereniging.
Zus Mark Uytterhoeven Enkele
jongeren merkten op dat het licht wel érg lang bleef branden in het
gemeentehuis en gingen een kijkje nemen. In het tafereel dat een van hen
filmde, is een half ontklede schepen volgens Het Laatste Nieuws
verwikkeld in "een uitgebreid voorspel". Schepen Uytterhoeven - de zus
van televisiepersoonlijkheid Mark Uytterhoeven - wilde gisteren niet
reageren.
Discussie Op de video hieronder is
te zien hoe het stoeiende koppel de jongeren betrapt tijdens het filmen.
Aan de deur van het gemeentehuis komt het nog tot een discussie. Die
gaat ongeveer als volgt: -"Wat doen jullie hier? Ik ben de burgemeester van deze gemeente!" -"U bent niet de burgemeester, ik ken de burgemeester!" -"Ik ben hier nu wel de burgmeester. Wat is uw naam?" -"En u bent hier tot 2u nog?" (Man komt tussen: "Waar moei jij je mee, zeg?", waarop Uytterhoeven: "Niks doen, Gino!") -"Laat uw identiteitskaart eens zien." -"Dat moet ik niet doen, u bent niet in functie." -"Ik ben geen ambtenaar nu, ik ben een politieker. Ga je mij doodschieten?"
De 4-jarige Robert 'Bobby' Tufts is gisteren herkozen als
burgemeester van Dorset, een gehucht in de Amerikaanse staat Minnesota.
De kleuter werd vorig jaar voor het eerst door de inwoners van Dorset
aangewezen als eerste burger.
Het plaatsje telt 22 inwoners. Als de dominee en zijn gezin worden
meegeteld die geregeld in Dorset verblijven, gaat het 'zelfs' om 28
inwoners.
Ze kunnen hun stem voor het burgemeesterschap
uitbrengen door een lot met de naam van de door hen verkozen
plaatsgenoot in een van de stembussen te werpen. De loten kosten 1
dollar per stuk en de inwoners mogen er zo veel inleveren als ze willen.
Van de opbrengst wordt het jaarlijkse Taste of Dorset-festival
georganiseerd.
Geblinddoekt Tufts, die in
oktober 5 wordt, mocht gisteren een willekeurig lid van het publiek
aanwijzen om het winnende stembiljet uit een emmer te trekken. De man
werd dubbel geblinddoekt om fraude uit te sluiten.
De herbenoemde
burgemeester heeft volgens zijn moeder twee belangrijke punten op de
agenda staan. Hij wil geld inzamelen voor de Ronald McDonald-organisatie
en een nieuw reclamebord laten maken voor Dorset, dat zichzelf
afficheert als de 'Restauranthoofdstad van de Wereld'.
'De Rechtvaardige Rechters' zijn andermaal gestolen. Een onbekende
plezanterik heeft in de nacht van dinsdag op woensdag de afbeelding van
het paneel uit het doek met de afbeelding van Het Lam Gods aan de Gentse
Sint-Baafskathedraal gesneden.
Enkel het paneel van de Rechtvaardige Rechters is verdwenen, verder is het doek ongeschonden.
Het
echte paneel van de Rechtvaardige Rechters uit het drieluik Lam Gods
werd bijna tachtig jaar geleden gestolen en is nog steeds spoorloos. Het
doek aan de kathedraal zelf was drie weken geleden bevestigd aan de
stellingen die rond de kathedraal geplaatst zijn. Het bouwwerk wordt de
komende vijf jaar gerestaureerd.
Vorige week vierde de VRT de pensionering van Jan Becaus. Becaus is zonder enige twijfel de beste nieuwslezer van de voorbije 30 jaar. Wat maakte de man zo goed?
Zijn succes is helemaal niet moeilijk te verklaren. Becaus was objectief en "reukloos", zoals hij dat zelf pleegde te zeggen. Een nieuwslezer moet op een neutrale manier het nieuws van de dag overbrengen en dan wordt hij geliefd.
Een totaal ander verhaal treffen we bij Martine Tanghe. Toen ik haar gisteren het nieuws zag brengen dacht ik op een bepaald moment dat we in een "uitzending voor derden" zaten. Het leek wel het TV-magazine van de SPA. Tanghe kan op geen enkele manier haar linkse voorkeur wegcijferen en dat maakt haar zo slecht als nieuwslezer. Vandaag ging het over het netwerk tegen armoede dat stelde dat de rijken rijker worden en de armen armer. Wat is dat eigenlijk het "netwerk tegen armoede"? Wat stelt het voor en wie zit er achter? Op de duur geeft men gratis zendtijd aan splinterverenigingen en groepjes.
Tanghe kan het haar niet laten een beschuldigende vinger uit te steken naar de mensen met geld. Als je haar bezigziet dan lijkt het wel of elke begoede burger een soort van vrek is die mensen dagelijks uitzuigt en dat alle hulpbehoevenden sukkelaars zijn die door deze rijken werden tekort gedaan. Het gaat soms zover dat ze eigen analyses toevoegt aan het nieuws, zoals bij de Griekse raider enkele maanden geleden die geen belastingen betaalde. "Jaja, dat zal wel" argumenteerde Tanghe. Ik heb ook het gevoelen dat ze steeds onze politici wil sturen in de richting die zij wil.
Ergens heeft Tanghe ook iets belerend over zich. Zij wil de kijkers het juiste pad aantonen dat zij dienen te bewandelen. Dikwijls steekt ze opvoedkundige items in het nieuws; hoe we met onze kinderen en zieken moeten omgaan...Het geheel wordt een soort"schooltelevisie". Tanghe wil duidelijk haar eigen stempel drukken op onze samenleving. Daarom wellicht ook haar medewerking aan programma's als VOLT. Een nieuwsanker à la Tanghe moet blijkbaar de bevolking iets bijbrengen.
Ik kan mij inbeelden dat bepaalde leerkrachten of gepensioneerden in een home haar echt wel goed vinden. Ook progressief Vlaanderen kan niet anders dan haar smaken. Maar voor de meeste gestudeerde actieve Vlamingen is Tanghe echt een luis in de pels. Wij hebben geen nood aan iemand die in onze plaats denkt en zegt wat moeten doen. We leven hier niet in Noord-Korea. Ik begrijp ook niet waarom men zo lief voor haar blijft. Het lijkt wel een taboe-item. Voor velen onder ons blijft het dus wachten op haar pensionering.
Hieronder een item dat Tanghe zeker niet in het nieuws zal brengen: België heeft op één na het hoogste minimumloon!
België heeft het op een na hoogste minimumloon van de Europese Unie.
Tien jaar geleden moest het nog vijf landen laten voorgaan in de
rangschikking van Europese landen naargelang de hoogte van hun
minimumloon. Dat berichten Le Soir en De Standaard op basis van cijfers
van de Europese statistische dienst Eurostat.
Alleen Luxemburg scoort nog hoger dan België. Er zijn ook zes landen,
waaronder Duitsland, die geen geen minimumloon hebben. De opgegeven
bedragen zijn wel brutolonen. Er moeten nog belastingen en sociale
bijdragen van afgetrokken worden. De omvang daarvan verschilt per land.
Working poor
De Standaard wijst erop dat hoge minimumlonen ervoor zorgen dat "wie
werkt, uit de armoede raakt". Wel hebben landen met hoge minimumlonen
doorgaans weinig banen voor laaggeschoolden en daardoor veel armen die
niet aan werk raken. Lage minimumlonen zorgen er dan weer vaak voor dat
die landen veel "working poor" hebben, werkende armen.
De criminaliteit in Europa is in de periode 2007-2010 verder gedaald,
maar in België blijft het aantal misdrijven stijgen. Dat meldt Le Soir
vandaag op basis van gegevens van Eurostat, het Europese bureau voor de
statistiek.
Op Europees niveau daalde de criminaliteit tussen 2007 en 2010 met 7
procent. Op de inbraken na, die met 7 procent stegen, daalden alle
andere vormen van criminaliteit. De spectaculairste daling (-23 procent)
was er bij de diefstal van motorvoertuigen. In Griekenland werd de
grootste daling vastgesteld (-21 procent), terwijl Cyprus de grootste
toename van het aantal criminele feiten kende (+11 procent).
In
België steeg het aantal criminele feiten in de periode 2007-2010 met 3
procent tot 1,05 miljoen feiten. De feiten van drugshandel bleven
stabiel (12.561). Het aantal inbraken steeg met 9 procent tot 68.298 in
2010, de misdrijven met geweld gingen 6 procent hoger tot 122.520, en de
diefstallen met geweld namen met 13 procent toe tot 23.803. Het aantal
voertuigdiefstallen daalde dan weer met een vijfde (tot 19.816) en het
aantal feiten van doodslag en moord met 13 procent (tot 184).
In
dezelfde periode daalde het aantal politieagenten in België overigens
met 3 procent tot 39.746, terwijl de gevangenisbevolking met 10 procent
toenam tot 10.968 gedetineerden.
Op donderdag 8 augustus viert België als laatste lidstaat van de
Europese Unie zijn Tax Liberation Day, de fiscale bevrijdingsdag.
Belgische werknemers worden nog steeds het zwaarst belast in Europa én
de belastingen nemen nog toe, meldt auditbedrijf Ernst & Young.
De Tax Liberation Day is de kalenderdag waarop een werknemer
in theorie stopt met werken om belastingen aan de staat te betalen en
zijn/haar inkomen mag houden.Ze geven meteen ook aan hoeveel het echt
kost om mensen in dienst te hebben in elke lidstaat.
Drie dagen later
Dit jaar valt de Tax Liberation Day in ons land drie dagen later
dan in 2012. Dat blijkt uit een studie van New Direction en Institut
économique Molinari, die op basis van gegevens van Ernst & Young de
kalender opstellen.
Wat nettoloon betreft nemen de Belgische werknemers wereldwijd
bekend als een van de meest talentvolle en productiefste - in de EU de
tiende plaats in, maar door de belastingen zijn ze in Europa de duurste
arbeidskrachten, luidt het in de studie.
Kampioen van de loonbelasting
Ons land behoudt de koppositie van het land dat arbeid het zwaarst
belast in de Europese Unie. België is en blijft de kampioen van de
belastingdruk, luidt het bij Molinari. Een werkgever besteedt in België
voor een typische werknemer 2,52 euro, waarvan na belastingen 1 euro
netto overblijft. Het reële belastingtarief van een Belgische
werknemer bedraagt nu 60,25 procent, in vergelijking met een
EU-gemiddelde van 45,06 procent.
Maatregelen zijn nodig
Beleidsmakers moeten beseffen dat constructieve maatregelen
noodzakelijk zijn om de attractiviteit van België op korte termijn te
verbeteren, zegt Herwig Joosten van Ernst & Young België. Meer
bepaald zouden een grondige hervorming van de arbeidsmarkt, een
verschuiving van de belasting op arbeid de vooruitzichten voor de export
in België kunnen verbeteren.
Joosten vindt besparen een betere optie dan meer belasten. Dat zou
de attractiviteit van België als investeringsbestemming verhogen en in
België gevestigde of te vestigen bedrijven de kans bieden om hun sterke
punten op het vlak van innovatie en onderzoek & ontwikkeling beter
uit te spelen.
Cyprus
Als je de kalender bekijkt, zie je dat in Cyprus het loon op arbeid
het minst belast wordt. Daar valt de Tax Liberation Day al op 14
maart. Ook Ierland (24 april), Malta (29 april) en het Verenigd
Koninkrijk (13 mei) scoren nog betrekkelijk goed. Frankrijk (26 juli) en
Oostenrijk (23 juli) doen het net als België veel minder. In
economische grootmacht Duitsland valt de fiscale bevrijdingsdag op 13
juli. Bij onze noorderburen is dat op 27 juni.
Verschil met 'Tax Freedom Day'
Je mag de Tax Liberation Day niet verwarren met de Tax Freedom
Day. Daarbij gaat het om een algemeen concept, waarbij de totale
belastinginkomsten van een land worden afgewogen tegenover het bruto
binnenlands product. De Tax Freedom Day van consultant PwC zegt dus
niets over de individuele belastingdruk, noch over de uitgaven van de
overheid.
Dit jaar viel de Tax Freedom Day in ons land op 14 juni, net als vorig jaar.
Voor al wie gesteld is op fiscale en financiële privacy
Het valt niet te ontkennen dat de nationale overheden de crisis aanwenden
om diep door te dringen in de financiële privacy van zijn burgers.
Denk maar aan hoe het Zwitsers bankgeheim onder druk staat, de
Liechtensteinse lekken, de -lijstjes- van de G-20 met betrekking tot de
zogenaamde belastingparadijzen.
Uiteraard hebben de diverse landen maar één doel met deze inbreuk op
uw privacy … nl. hun inkomsten aandikken. Dus de hoogste tijd voor een
tegenreactie voor al wie op financiële privacy is gesteld. Wees gewapend
met dit boek.
Hoe in eigen land uitgaven en investeringen doen zonder veel vragen te
krijgen van de fiscus? Waar bestaat er nog een echt bankgeheim? Hoe
discreet vastgoed kopen in het buitenland? Kan een stichting of een trust
mij de nodige discretie bieden? Hoe koop ik een yacht of een vliegtuig
zonder dat dit is geweten? En zoveel meer … Of kan u als moegetergde
belastingsplichtige definitief verdwijnen van de radar van de fiscus? Dit
boek leest als een sneltrein.
De voorbije dagen las ik het boek "De ware Bart De Wever" van journalist Kristof Windels. Ik wist niet aan wat ik mij mocht verwachten, maar het boek is wel een aanrader. De Wever laat grotendeels in zijn kaarten kijken en neemt de journalist op alle vergaderingen mee naar aanloop van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Het politiek leven van het NVA-kopstuk wordt zeer goed weergegeven; zijn getrouwen, collega's en ook wel zijn strategische, politieke en emotionele ingesteldheid.
Bart De Wever komt in het boek naar voor als een intelligent man, maar die toch twee jaar verspeelde in de kandidaturen Rechten om nadien geschiedenis te gaan studeren. Men herkent de politieke spelletjes en het bewerken van de media. In de politiek is timing zeer belangrijk en ook De Wever doet daar gretig aan mee, wanneer hij bijvoorbeeld nieuwe kandidaten lanceert. Zo vond ik De Wever ook altijd zeer mild voor SPA-burgemeester Patrick Janssens. Dat blijkt nu een bewuste opstelling te zijn geweest. En men ontdekt in het boek ook een overmoedige De Wever die als een echte superman de Schelde in Antwerpen wil overzwemmen.
Algemeen moet ik zeggen dat ik Bart De Wever authentieker vind dan onze doorsnee Vlaamse politicus. Want zeg nu eens eerlijk, welke Vlaamse politicus zou het dulden dat een journalist maandenlang aanwezig was tijdens politieke vergaderingen? Ik ken er eerlijk gezegd geen enkele. De meeste toppolitici dulden zelfs geen partijgenoten indien die niet tot dezelfde clan behoren, laat staan dat ze een journalist zouden dulden.
De Wever is ook veel emotioneler dan gelijk welke andere politicus in Vlaanderen. Daardoor reageert hij soms impulsief en niet doordacht zoals je van iemand op zijn post zou moeten verwachten. De manier waarop hij sommige kandidaten aantrekt, is dikwijls enkel en alleen te verklaren van de emotie, zoals bepaalde Vlaams Belangers of de vader van Marie-Rose Morel. Een doorwinterd rationeel partijleider zou zich nooit zo op glad ijs begeven. En dat maakt hem natuurlijk meteen ook oprechter dan onze doorsnee politicus.
In het boek ontdekte ik ook de zwaktes van dit NVA-boegbeeld. Zo is hij volgens mij zeer ongeduldig. Reeds in 2014 wil hij de grote doorbraak voor Vlaanderen. Ik vrees dat hem dat niet zal lukken. De autonomie van Vlaanderen is een proces van lange adem, in het beste geval een levenswerk. Als we geluk hebben zijn we binnen 10 jaar een confederatie en misschien binnen 25 jaar een onafhankelijke staat binnen de Europese Unie. Maar dat lijkt de intelligente man moeilijk te begrijpen.
Bovendien kan één man alleen onmogelijk dit land veranderen. We hebben vele gelijkgezinden nodig en over de verschillende partijgrenzen heen. Anders zal men de separatistische beweging aanzien als een randfenomeen van extremistische partijen.
En de gekende zwakte van het NVA is dat alles op de schouders van één man terecht komt. Indien De Wever wegvalt, zal de partij minstens halveren en dat weten zijn opponenten ook. Ik zou dus niet graag in zijn schoenen staan. Daarom wellicht dat de NVA-kopman dagelijks beschermd wordt door minstens één bodyguard (agent in burger). Nu, ook dat is niet nieuw. Filip De Winter heeft al jaren een privé-bodyguard. Ik heb de kerel zelf al gezien overigens.
Tenslotte nog dit. Elke partij kent haar opgang, consolidatie en verval. Zolang dat een partij in stijgende lijn zit, komen nieuwe aanhangers af op zoek naar een eigen stukje roem of macht. En een groeiende partij vindt voor elkeen wel een geschikt postje of troostprijs. Maar een partij die botst tegen haar eigen limieten, kan niet langer iedereen gelukkig maken. En dat creëert dan weer wrevel en ruzie. En uiteindelijk komt dan het onvermijdelijke verval.
Deze normale politieke levensloop hebben we bijvoorbeeld gezien bij de VLD van Guy Verhofstadt. Iedereen zag in Verhofstadt een wonderboy, een redder van het vaderland. De VLD werd plots de grootste partij van Vlaanderen. En nieuwe leden kwamen er als vliegen op af. Maar de VLD kon het niet waar maken en er ontstonden splintergroepen en nieuwe partijtjes. Vandaag de dag is de VLD een partijtje van amper 10% geworden, bijna zo klein als wijlen de Volksunie of Agalev. Enkel de harde kern is overgebleven. Zij trachten te redden wat er nog te redden valt. Met als onvermijdelijk gevolg veel ongenoegen bij de basismilitanten. Verhofstadt zelf wordt al lang door vriend en vijand verguisd. Binnenkort gaat hij op pensioen. Hij zal niet gemist worden. Maar we kunnen net zo goed de geschiedenis van de Volksunie oprakelen of die van het Vlaams Belang. Soms zoeken kiezers soelaas bij figuren als Van Rossem of Jean-Marie Dedecker. Telkens weer opnieuw wordt de hoop gewekt, telkens weer opnieuw raken nieuwe projecten of figuren opgebrand.
Onvermijdelijk rijst ook bij ons de vraag hoelang het NVA-project zal kunnen overleven met of zonder Bart De Wever. De geschiedenis indachtig zitten we nu wellicht ver aan het maximum kiezerspotentieel van deze partij. Hetgeen volgt is de onvermijdelijke neergang. Voor mij mag dit nog 5 jaar duren, maar het is een normaal proces waar we ons aan kunnen verwachten. Ook "halfgod" Bart De Wever zal ooit van zijn voetstuk worden gehaald. Ook dat is een onderdeel van het politiek métier...
Samenvatting: Wie is de ware De Wever? Kristof Windels mocht De Wever negen maanden volgen. Het resultaat is zeer verrassend portret.
Beschrijving: Bart De Wever is een fenomeen. Hij wordt op
handen gedragen, hij bezielt, overtuigt en wint. Toch blijft hij ook een
sfinx, is hij moeilijk te doorgronden. Wie is de ware De Wever?
Journalist Kristof Windels (De Morgen) mocht De Wever negen maanden op
de voet volgen, op weg naar zijn triomf in Antwerpen. De Wever liet de
auteur overal toe: bij strategische vergaderingen, bij geheime
nachtelijke meetings in donkere hotels, op de trein naar Den Haag, op
het vliegtuig naar Londen, in zijn auto, op jaarmarkten, in
parochiezalen, in de campagnebus... Nooit eerder liet De Wever zo in
zijn politieke ziel kijken. Het resultaat is het meest omstandige, het
meest veelzijdige en vooral het meest verrassende portret dat ooit over
s lands populairste politicus geschreven is.
Tijdens mijn welverdiende vakantie aan de Belgische kust las ik dit jaar het boek "Waarom sommige landen rijk zijn en anderen arm" van twee befaamde Amerikaanse universiteitsprofessoren Daron Acemoglu (MIT) en James Robinson (Harvard).
Ik heb soms het gevoelen dat wetenschappers studies maken in functie van een bepaald uitgangspunt, waarbij men dan alle toevalligheden gaat gebruiken om een bepaalde redenering te kunnen staven.
Zo stellen de auteurs dat de armoede van een land enkel en alleen afhankelijk is van het politieke en economische kader dat door de overheid wordt geschapen. Maar zien ze geen enkele invloed van milieu of cultuur.
Ofschoon deze onderzoekers internationaal hoog staan aangeschreven zal ik aan de hand van enkele voorbeelden aantonen dat ze geregeld te kort door de bocht gaan.
Zo beweert men dat de natuur geen enkele invloed heeft op de welvaart van een land. Je zal maar in de Sahara wonen in de woestijn of op de Noordpool. Natuurlijk dat landen onmogelijk welvarend kunnen worden als het klimaat dat niet toelaat. Niemand kan een leefbare gezonde samenleving uitbouwen als de externe factoren ongunstig zijn. Als externe factoren normaal leven onmogelijk maken, kan men geen rijk land worden.
Daarnaast speelt natuurlijk bodemrijkdom een invloed of een land welvarend kan worden. In het broeierig hete Dubai of de VAE heeft men een zeer welvarende staat kunnen uitbouwen op kosten van de olierijkdom. En men heeft er nochtans geen democratie naar Westers model. Ook hierin zijn de auteurs zeer naief. Zij stellen immers dat men enkel rijk kan zijn als natie als er democratie is. Het typische voorbeeld dat zij aanhalen is Noord- en Zuid-Korea. Het ondemocratische communistische Noord-Korea kent een zeer grote armoede, terwijl het Westerse Zuid-Korea zeer welvarend is. Dus concluderen de auteurs dat enkel democratieën rijkdom voortbrengen. Een autoritair geleide staat kan ook rijkdom voortbrengen indien het bestuurd wordt door een overheid die stabiliteit teweeg brengt en economische vooruitgang stimuleert. Zo is het communistische China reeds 30 jaar aan het boomen terwijl er geen sprake is van democratie. Ook het communistische Cuba heeft een uitstekende gezondheidszorg en onderwijs en is een voorbeeld voor Latijns-Amerika. Maar daar zwijgen de auteurs natuurlijk over.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een voorstander ben van zo'n communistisch regime! Ik wil gewoon bewijzen dat hun redeneringen niet kloppen.
In Afrika stellen ze vast dat enkel Botswana het goed doet. De reden hiervoor zoeken ze bij de geschiedenis van het land. Ze stellen dat het land traditie heeft met democratie en daardoor zo afsteekt met bij voorbeeld buurland Zimbabwe. Maar de onderzoekers knijpen natuurlijk een oog dicht als het gaat over de bodemrijkdom van het land. Botswana heeft diamantmijnen en heeft daarrond een ganse economie uitgebouwd. De groei is zodanig sterk dat momenteel een hele reeks ondernemingen uit het "anti-blanken" Zuid-Afrika zijn weggetrokken richting Botswana. Maar de onderzoekers besteedden hier geen aandacht aan.
Beide professoren zijn duidelijk Amerikaans en zien hun eigen land als voorbeeld voor de rest van de wereld. Enkel een land dat economisch liberaal is en democratisch kan zich ontwikkelen tot een rijk en welvarend land.
Zo uitgebreid dat ze waren om deze stelling te bewijzen, zo mager is het gesteld met de voorstelling van oplossingen. Het boek telt bijna 500 bladzijden. Amper 5 bladzijden zijn gewijd aan oplossingen en daar hebben ze eigenlijk geen antwoord voor.
Concluderend kan ik U mijn analyse meegeven. Landen worden welvarend als gevolg van MEERDERE factoren.
Ten eerste is de ligging op de wereldbol determinerend. Extreme klimaten laten nooit een welvarend land toe. Te warm, te koud, te vochtig etc.
Ten tweede is de bodemrijkdom belangrijk. Een land zonder enig potentieel in de bodem noch qua ertsen, noch qua gewassen zal zich niet gemakkelijk kunnen ontwikkelen
West-Europa en Groot-Brittannië hebben zich kunnen ontwikkelen omdat deze externe factoren aanwezig waren. Een aanvaardbaar klimaat, steenkool in de bodem en een vruchtbare bodem voor gewassen. En de voorsprong die Europa heeft genomen sinds de 19e eeuw wil ze nu niet meer afstaan. Al verliest Europa natuurlijk terrein ten opzichte van bv China of Latijns-Amerika.
Naar de externe factoren dient er economische stabiliteit te zijn. Een kader dat ondernemers stimuleert en niet weg pest. Op dat gebied verliest België dan weer aan belang.
Pas in allerlaatste fase komt de democratie aan bod. Een land kan nooit democratisch zijn als geen enkele factor gunstig is.
En wat de oplossingen betreft is het vrij eenvoudig: Landen die er niet in slagen een minimum aan welvaart en welzijn uit te bouwen voor hun bevolking dienen onder internationaal toezicht te worden geplaatst. Donorlanden uit het Westen kunnen dan initiatieven nemen om deze landen te ontwikkelen. Wat wij helaas nu zien, is dat het Westen uit landen als Congo blijft, terwijl de Chinezen zich er niets van aantrekken om deze landen leeg te plunderen voor een habbekrats. Dan is een internationaal toezicht toch veel beter.
Maar helaas hebben de befaande Amerikaans auteurs uit Harvard en MIT op dat gebied het licht nog niet gezien.
Het geheim van Nogales: nieuwe verklaring voor wereldraadsel
In januari 2000 vond in Harare, Zimbabwe, de
trekking plaats van een loterij, georganiseerd door de Zimbabwe Banking
Cooperation (Zimbank), een bank die gedeeltelijk in staatshanden is.
Daarna bracht de bank de volgende verklaring uit namens Fallot Chawawa,
de man die de leiding had over de loterij: 'Fallot Chawawa kon zijn ogen
nauwelijks geloven toen het lot waarop de prijs van 100 duizend
Zimbabwaanse dollar was gevallen werd overhandigd en hij daarop zag
staan: Zijne Excellentie R.G. Mugabe.'
Stom toeval, hield Zimbank vol.
In
Waarom sommige landen rijk zijn en andere arm (de pas verschenen
Nederlandse vertaling van Why Nations Fail) houden Daron Acemoglu en
James Robinson het erop dat we hier het ultieme symptoom zien van de
institutionele malaise die van Zimbabwe een van 's werelds armste landen
maakt: dat de man die sinds 1980 op al dan niet legale wijze over
Zimbabwe regeert zelfs kon regelen dat hij een loterij won.
Falende
politieke en economische instituties liggen aan de wortel van
onderontwikkeling en van de verschillen tussen arm en rijk in de wereld,
zo betogen Acemoglu (econoom, verbonden aan Massachusetts Institute of
Technology) en Robinson (econoom en politicoloog, verbonden aan Harvard
University). En vice versa: een politiek systeem dat niemand uitsluit of
uitbuit, alsmede een economie die eigendom en investeringen beschermt,
innovatie bevordert en kansen aan allen biedt, vormt de sleutel tot
langdurige welvaart. Essentieel vinden de auteurs het dat er ruim baan
is voor creatieve destructie: een permanente stroom van nieuwe vormen,
gedachten en technieken die de oude vernietigen.
In Waarom
sommige landen rijk zijn en andere arm nemen zij de lezer mee op een
duizelingwekkende reis door drie millennia geschiedenis op zoek naar een
antwoord op een grote vraag: waarom zijn wij rijk en zij arm? En had
het andersom kunnen zijn?
De tocht voert de lezer van de
ondergang van het Romeinse Rijk via de Grote Depressie naar hedendaags
Noord-Korea, met uitstapjes naar de Maya's, middeleeuws Venetië, de
'Roemrijke Omwenteling' in het laat-zeventiende-eeuwse Engeland, het
postkoloniale succes van Botswana, het verdriet van Mexico en de
volkerenmoord op de inwoners van de Banda-eilanden door Jan Pieterszoon
Coen.
Het resultaat is een boek dat leest als een trein en dat
bol staat van verrukkelijke anekdotes. Zoals die van de man in het oude
Rome die het glas had uitgevonden en dit aan keizer Tiberius aanbood in
blijde afwachting van een hoge beloning. Tiberius liet hem evenwel
onverwijld doden om te voorkomen dat 'goud de prijs van modder' zou
krijgen.
Interpretatie van de auteurs: zie je wel, despoten
houden innovatie tegen uit angst voor het verliezen van de eigen
machtspositie.
Talloze verklaringen zijn in de loop der jaren
geformuleerd voor het achterblijven van grote delen van de wereld.
Geografische verschillen, de voortreffelijkheid van de blanke
West-Europese mens, Aziatisch collectivisme en arbeidsethos, kolonisatie
en usurpatie, of gewoon stom toeval. Acemoglu en Robinson schuiven deze
theorieën deels terzijde en deels ineen om een raamwerk te ontwikkelen
dat kortweg neerkomt op: it's the institutions, stupid.
Een
voorwaarde voor blijvende ontwikkeling is, stellen de auteurs, het
bestaan van centraal gezag - ter voorkoming van anarchie - dat begrensd
wordt door democratische verkiezingen en geschreven wetten. Bezit is
beschermd, burgers zijn vrij in hun economisch handelen, de rechtsstaat
functioneert. De auteurs vatten dat samen onder de term 'inclusieve
politieke en economische instituties'.
Het tegendeel is een
'extractief' systeem (de vertalers bleven zo dicht mogelijk bij de
oorspronkelijke Engelstalige terminologie) waarin machtsconcentratie
verwordt tot het uitsluiten van de massa en het verrijken van een elite.
Extractieve instituten kunnen grote rijkdom scheppen voor enkele
bevoorrechten, maar zijn volgens de auteurs gedoemd op termijn ineen te
storten. Wie hun wetenschappelijke werk kent, zal niet opkijken van de
grote rol die de auteurs toekennen aan kolonialisme en slavernij -
extractieve instituties bij uitstek - als oorzaak van de hedendaagse
achterstelling van delen van Afrika en Latijns-Amerika.
Langs de
meetlat leggen ze naties en mensen, zoals de Mexicaan Carlos Slim en de
Amerikaan Bill Gates, twee ondernemers die miljardair werden. Slim,
zeggen ze, opereert 'extractief', door zich via politieke connecties
monopolieposities toe te eigenen die hem grote persoonlijke rijkdom
opleveren, maar de Mexicaanse samenleving niet vooruit helpen. Gates,
zeggen ze, opereert 'inclusief', en verrijkt naast zichzelf ook de rest
van de wereld, omdat hij alleen geld kan verdienen door spullen te
ontwikkelen die beter zijn dan die van de concurrentie.
Systemen
kunnen evolueren van extractief naar inclusief en omgekeerd door wat de
auteurs 'institutionele drift' noemen - bewegingen als kruiend ijs.
Onverwachte voorvallen kunnen de loop van de geschiedenis veranderen; zo
schetsen Acemoglu en Robinson hoe de Engelse boerenbevolking, nadat de
builenpest dood en verderf had gezaaid en men niets meer te verliezen
had, in opstand kwam tegen het gezag en zo de lange, lange weg insloeg
van feodalisme naar democratie.
Aan Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm valt veel te bekritiseren. Zo hield het extractieve
Maya-imperium het zes eeuwen uit, wat zich moeilijk laat rijmen met
eerdergenoemde inherente instabiliteit en voorbestemdheid tot
ineenstorten. Hun voorspelling dat het Chinese groeiwonder niet kan
voortduren omdat het systeem mensen buitensluit, roept dan ook de vraag
op: als de neergang eveneens zes eeuwen op zich laat wachten, telt zo'n
voorspelling dan nog?
Het boek drijft op anekdotes. Wat harde
statistische analyse van de richting en de sterkte van de causaliteit
die uit de anekdotes moet blijken, zou niet hebben misstaan. Zo zou
middeleeuws Venetië zijn ineengestort, omdat de instituties almaar
extractiever werden. Maar critici wezen er al op dat tegelijkertijd de
wereldhandelsstromen zich verplaatsten. Is dat niet een minstens zo
plausibele verklaring voor het verval van Venetië?
Het grootste
bezwaar vind ik de vaagheid van de termen 'inclusief' en 'extractief'.
Vervang ze door 'goed' en 'slecht' en er rest nietszeggendheid. Inzoomen
legt een mijnenveld bloot: is de vrije markt per definitie inclusief,
is er een punt waarop vrije markten extractief worden?
Ook
schetsen de auteurs een onvolledig beeld van zestig jaar
ontwikkelingshulp, die zich volgens hen vooral bezighoudt met het doen
van beleidsaanbevelingen die nutteloos zijn omdat ze gericht zijn aan
extractieve politieke instituties. Daar valt nogal wat op af te dingen.
'Goed bestuur' is al decennialang een voorwaarde in de programma's van
de Wereldbank. En het optuigen van werkende instituties - zoals een
politiekorps in Afghanistan - is de hoeksteen van menig
wederopbouwprogramma. Dat dit een zaak van lange adem is, weten Acemoglu
en Robinson ook, getuige de vele voorbeelden in hun eigen boek van
omwentelingen die ettelijke decennia, soms zelfs eeuwen, in beslag
nemen.
Maar wie eenmaal begint aan het meeslepende relaas over
het raadsel van Nogales - een stad die met zijn rijke helft in de
Verenigde Staten ligt en met zijn arme helft in Mexico - vergeeft de
auteurs alle tekortkomingen volledig.
Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm is deels een antwoord en kritiek op Guns, Germs and
Steel (vertaald als Zwaarden, paarden en ziektekiemen), de bestseller
uit 1997 waarin Jared Diamond betoogt dat de West-Europese rijkdom te
danken is aan een keten van ontwikkelingen die hun oorsprong vindt in
geografische verschillen: klimaat en ziekten verklaren de ongelijke
verspreiding van technologie, die op zijn beurt ten grondslag ligt aan
ongelijke ontwikkeling. Diamond voert de lezer van het ontstaan van
landbouw in de 'Vruchtbare Sikkel' (een gebied in het Midden-Oosten waar
volgens hem de kiem werd gelegd voor het latere succes van de volkeren
van Eurazië) naar het mazelenvirus dat de Spaanse conquistadores
meebrachten naar de Nieuwe Wereld en waardoor de indianen bij bosjes
omvielen.
Een jaar later ondernam David Landes in The Wealth and
Poverty of Nations (vertaald als Arm en rijk) eveneens een poging de
grote rijk-armvraag te beantwoorden. Landes borduurt voort op de
theorieën van Adam Smith over efficiënte arbeidsverdeling (de titel is
dan ook een knipoog naar Smiths grote werk An Inquiry into the Nature
and Causes of the Wealth of Nations) en betrekt talloze factoren in zijn
verklaring, waaronder het protestantse arbeidsethos en de
klimaathypothese. Hij kent een zekere invloed toe aan de 'superieure'
Europese cultuur. (Het boek stamt van ver voor de eurocrisis en de
opkomst van de BRIC-landen).
Cultuur als determinerende factor is
sowieso een tijdlang in zwang geweest. De rappe opkomst van Azië in de
jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw werd toegeschreven aan
'Aziatische waarden': volgens deze hypothese werken Aziaten hard,
stellen ze het collectief voorop in plaats van het individu, en zeuren
ze niet over een beetje onderdrukking door een welwillende despoot.
Nadat een ongekende financiële crisis een ravage aanrichtte in de
Aziatische economieën is van de Asian Values-theorie niet veel meer
vernomen.
Een belangrijk criticus van deze culturele hypothese
als smoes om volkeren eronder te houden, is de grote
ontwikkelingseconoom Amartya Sen, die zeer belangrijke bijdragen heeft
geleverd aan het denken over armoede en de Nobelprijs won voor zijn
bijdragen aan het vakgebied van de welvaartseconomie.
In 1999
schreef Sen in Development as Freedom: 'Development requires the removal
of major sources of unfreedom: poverty as well as tyranny, poor
economic opportunities as well as systematic social deprivation, neglect
of public facilities as well as intolerance or overactivity of
repressive states.' En: 'Achievement of development is thouroughly
dependent on the free agency of people.'
Vreemd genoeg komt Sen
in het 35 pagina's tellende bronnen- en notenapparaat in Waarom sommige
landen rijk zijn en andere arm niet voor.
(Recensie door Sheila Sitalsing, gepubliceerd op 05-01-2013)
Bart Brinkman
Fijn dat Bart Brinkman nog eens over de hekel wordt gehaald. De wijze waarop hij indertijd de Oosterweelverbinding met de Lange Wapper verdedigde en daarmee probeerde aan te tonen dat de Antwerpenaars dikke egoïsten waren die de zegeningen van deze verbinding maar niet wilden inzien en Vlaanderen deden stilstaan, past in hetzelfde verhaal. Brinkman hangt zijn buikje naar waar het hem het best uitkomt. Hij weet perfect welke gevestigde krachten hij van dienst kan zijn. Hij doet vooral aan stemmingmakerij. En daarmee doet hij het tegenovergestelde van wat een echte journalist zou moeten doen, onvermoeibaar spitten, op zoek naar de waarheid, niet bevreesd om het establishment de oren te wassen, halve waarheden en hele onwaarheden te ontkrachten. Maar helaas, de dagbladen begeven zich steeds verder in de richting van de 'boekskes'. In plaats van een krant vol nieuwsfeiten slepen we steeds meer kook-, reis- en roddelrubrieken mee en allerlei vormen van verkapte publiciteit. De journalisten die daarmee bezig zijn, kunnen geen onderzoek doen. In dergelijk biotoop gedijen figuren zoals Brinkman uitstekend.