Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is ex binnenvaartschipper /bevrachter.
Ik ben geboren op 02/07/1922 en ben nu dus 102 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: varen , bootreizen , knutselen , mechanica , elektronica ....
ex koloniaal kapitein
ex pleziervaarder
flipperke
varen
08-01-2013
Het duurde dan ook niet lang of ik had een
vriendinnetje gevonden , een schipperinneke
( ik zal haar "joske " noemen ) en dat was dan de
eerste kalverliefde maar wel heel tof .
Het was de eerste verkenningstocht , maar het
blijft wel hangen en loopt als een rode draad
door uw verdere leven .
Hoe lang we daar met het schip hebben gelegen dat
kan ik bij benadering niet zeggen ,
maar toch nog een lange tijd want we konden niet
terug naar Belgie , daar de vaarweg nog
was gestremt door de vernielingen van het
oorlogsgeweld .
Het leger had ondertussen de lading in beslag
genomen en gelost , deze bestond het merendeel
uit kleergoed , schoenen , wat eetwaren en fietsen
... en dan maar wachten tot we de toelating kregen
om terug naar ons thuisland te vertrekken
.
Maar ondertussen was het wel onrustig en benauwd
geworden .
Want we kregen bijna dagelijks bezoek van Engelse
jachtvliegtuigen en er werd dan lustig op
los geschoten , gelukkig hebben wij daar niet
teveel schade aan overgehouden .
En hiermee sluiten we het hoofdstuk Frankrijk met
goede en slechte herrinneringen .
Eindelijk kwam het lang verwachte moment dat we de
terugweg naar Belgie mochten aanvangen ,
maar groot was de desolutie als we daar toekwamen
... dat was ons land niet meer , alles was
veranderd , de bezetter was de baas en regelde dan
ook alles .
Ik maakte er dan ook mijn domein van , verder was
er daar niet veel te beleven ,
iedere morgend naar de boer achter melk en dat was
het dan .
Verder met de fiets de omgeving wat verkennen en of
er onder de andere schepen
geen bekenden waren en zo maakten wij weer nieuwe
vrienden en werd het weer wat
een beetje gezelliger .
Want nu het donker is , is dat te gevaarlijk zegde
hij .
Dus s' morgens na een slapeloze nacht met veel
gesnurk en gejank hebben
wij den terugtocht aangevat .
Wat was de verrassing groot toen onze ouders ons
daar terug zagen , we stonden wel
aan de overkant van het kanaal , dus mijn
stiefvader kwam ons met de bijboot ophalen .
De vreugde was groot , maar ook de verrassing , na
ons verhaal te hebben gedaan was alles
weer rustig in afwachting wat er verder zou
gebeuren .
Na een paar dagen kwam er een Duitse officier de
lading controleren en verder was het maar
afwachten wat ermee zou gebeuren , ondertussen was
Belgie bezet door het Duitse leger en
de mensen van dat yachtje zijn dan na een tijdje
terug naar huis gegaan , mij de zorg van hun
bootje achterlatend .
Ja de tijd staat niet stil , ondertussen ben ik al
16 jaar geworden en liggen we in Baasrode , onze thuishaven te
wachten wat er te gebeuren staat , de oorlog staat
voor de deur .
Het is afwachten , ondertussen is er wel geen
inkomen meer , maar moeder zorgde toch altijd dat er wat op
tafel kwam .
Ik weet bij benadering niet hoelang we daar hebben
gelegen , maar na lang wachten kregen wij een vracht naar Veurne.
Toen we daar onze lading hadden gelost werden we
aangeslagen door het Belgisch leger , om leger materiaal te
laden met bestemming England , maar zover zijn we
niet geraakt .
We zijn wel vertrokken van Veurne naar Frankrijk ,
via de Veurne vaart naar Duinkerke onder begeleiding van
2 soldaten .
De baan Veurne - Duinkerke lag juist naast het
kanaal en een stroom vluchtelingen volgde ons richting Frankrijk ,
te voet , met de fiets volgepakt met hun hebben en
houden , zelfs met paard en kar .
Het was een ellendige ervaring , waar gaan al deze
mensen naartoe ... het onbekende tegemoet .
Onderweg werden we beschoten door Duitse
vliegtuigen , gelukkig zonder erge gevolgen .
Van Duinkerke moesten we verder richting Calais ,
maar ook daar zijn we niet geraakt , wel op enkele kilometers
voor de stad zijn we gestrand aan de Pont- d'
Ardres , daar lagen al een massa schepen te wachten ook allemaal
geladen met leger materiaal en te wachten op de
overtocht naar England , wat in groep zou gebeuren .
Dat is trouwens ook niet gelukt want het Duitse
leger had ondertussen enkele spitsen omgebouwd tot
landingsvaartuigen , met het voorschip te voorzien
van een valdeur en achterop twee vliegtuigmotoren , om op die
manier England te bereiken , maar dit experiment is
schijnbaar ook mislukt zodoende bleven we ook terplaatse
liggen wachten op wat komen zou .
We hadden ook een yachtje op sleeptouw , ook
vluchtelingen , dewelke op deze manier de overtocht probeerde
te maken .
Die mensen hadden ook een zoon van mijn leeftijd en
mijn moeder die de oorlog van 1914 - 1918 had meegemaakt
was bang omdat ze wist dat de kans groot was dat we
zouden worden opgeeist van de Duitsers .
We moesten vluchten , maar naar waar
???
We gingen op stap voorzien van een deken , wat
soldatenkoeken en cornetbeef , maar nog diezelfde avond liepen
we al in de arme van een Duitse officier
.
Het was wel even schrikken , gelijk die was
uitgerust , bewapend van kop tot teen .
Maar buiten verwachting was hij beleefd en
vriendelijk , hij bracht ons naar een hofstede die al overvol zat met
vluchtelingen .
Het was al laat en donker en we moesten daar
overnachten , we hadden hem ondertussen zo goed en zo kwaad
het ging wijgemaakt waar we vandaan kwamen en dat
we daar in het kanaal lagen met een boot en we moesten
s' anderdaags maar terug naar huis gaan
.
De schooltijd is voorbij en hier begint dan mijn
leven met vallen en opstaan , met hoop en wanhoop ,
mijn stiefvader was een ongeletterde man , er viel
dan ook bij hem niet veel te leren !
Als jonge tiener was het leven aan boord dan ook
ééntonig en het enige vermaak als er niet werd
gevaren was de bijboot en dat was ook mijn
vaarschool .
We bootsten het geluid van de motor na en met
de riem leerden we de wielwerking .
Hieruit kon je vaststellen of je een rechtse of een
linkse schroef had en soms waren we
met meer boten en werd er gesleept met
verschillende boten achter elkaar , gelijk het in die tijd
nog gebruikelijk was . Maar dat mocht ook niet
altijd , dat was afhankelijk van de plaats waar we afgemeerd lagen ,
soms was er te veel stroming of te druk verkeer ,
verder was er niet veel te beleven .
Met de jaren kwam dan de tijd dat we moesten helpen
het schip af te boenen of de ruimen
bij te keren ( proper maken met de borstel ) , de
lading bestond meestal uit granen en tijdens
het lossen was dat handenarbeid of met een elivator
en moest er worden bijgeveegd .
Achteraf bekeken was alles een leerschool want we
hadden in die tijd nog geen flauw benul van
linkse of rechtse schroeven , ook niet van de
wielwerking , maar we deden het gewoon en later
heeft het in de praktijk zijn nut bewezen
.
Mijn stiefvader was wel niet geleerd , maar varen
kon hij als de beste en ik heb dan ook alles moeten
leren door goed mijn ogen te gebruiken en vast te
stellen hoe en wat er gebeurde en waarom ...
Hier sluiten we dan ook het hoofdstuk van mijn
prille kindertijd af en gaan we een stapje verder naar
de tienertijd . De tijd van uitgaan en achter de
meisjes aanzitten , was wel een schone tijd , maar we werden erg
kort gehouden en het zakgeld was eerder aan de
magere kant en dan mocht er tijdens de week niets
fout gaan of het was niets .
Dus veel viel er niet te feesten , af en toe naar
de bioscoop alleen (want met gezelschap dat konden we
niet betalen ) , en met de zondag gaan dansen
.
Maar om 10u terug aan boord of er zat een vlieg in
de soep !
Maar goed , het was een gezellig tijd en we maakten
er het beste van .
Soms vaarde ik mee als hulp met onze bunkerboot ,
daar zat dan wat drinkgeld aan vast en boterkoeken ,
lekker he !
Dat gaf weer wat meer speelruimte en zo verlaten we
de boterkoekentijd en gaan weer een stapje verder ,
zo belanden we in de mobilisatie van 1938
.
Alle reservisten werden opgeroepen en alles viel
zowat stil , ook in de binnenvaart , maar de tijd stond
niet stil .
Op 2 juli 1922 werd uit een schippersgezin een jongetje geboren . Ik was er natuurlijk wel bij , bij dit gebeuren ,maar weet er verder niets over te vertellen ... Mijn ouders waren varende met een binnenschip ( een pleit ) . Later werd dit één Moerbeeks aakje . In 1926 overleed mijn vader , mijn moeder stond er van dan af alleen voor met 3 kinderen . En het leven moest verder . Van deze tijd weet ik niet zoveel te vertellen , mijn moeder was verplicht hulp te zoeken en een knecht aan te werven om verder te kunnen varen , om haar kroost te kunnen voeden . En van het één kwam het ander en de knecht werd mijn stiefvader ... Na enkele jaren brak de schooltijd aan en werd ik in een internaat geplaatst bij de paters in Brugge . In dit internaat heb ik m'n eerste communie en plechtige communie gedaan , na enkele jaren werd ik overgeplaatst naar een internaat voor schipperskinderen in Laken ( Brussel ) . In dit internaat was geen onderwijs en we wandelde dus iedere morgend naar de gemeenteschool van Laken . Daar heb ik 3 jaar m'n broek versleten en aangezien mijn ouders mij niet steeds konden komen halen in het verlof , bracht ik het verlof door met de bestuurder van het internaat en zijn gezin . Toen werd het tijd om de school te verlaten , dit was rond m'n 12 de .
Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
Maar goed , het was een gezellig tijd en we maakten
er het beste van .
Soms vaarde ik mee als hulp met onze bunkerboot ,
daar zat dan wat drinkgeld aan vast en boterkoeken ,
lekker he ! 
