Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Vandaag gezien in Lokeren: The cover ups of Alabama.
Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels, acteurs en voor de gelegenheid ook countryzangers en muzikanten Patrick Riguelle, ja hij, Nils De Caster en Mario Vermandel (ook bekend van Lieven Tavernier) en Pol Depoorter brengen een onvergetelijke voorstelling. Alleen dit: Het verhaal kruipt onder je huid en blijft daar zitten.
Er zijn nog voorstellingen in Berchem, Genk, Leuven, Gent, Brugge, Roeselare...kijk maar eens op de site van Cie Cecilia. Koop een ticket en ga kijken. Je zal er geen spijt van hebben.
Een doordeweekse regenachtige middag ergens in Vlaanderen. Ik klap mijn boek dicht en verlaat het stationsbuffet. Op de stationsklok in de gang naar het perron is het precies 10 minuten voor het uur. Over precies 6 minuten vertrekt mijn trein. Ergens in het midden van de gang sla ik linksaf en op het einde van die gang ga ik rechts de roltrap op. Op het perron zegt een scherm mij in witte letters op een blauwe achtergrond dat mijn trein om 4 minuten voor het uur zal vertrekken vanop dit perron. Op dit moment staat op de sporen een andere trein die andere mensen naar ergens een andere plaats in Vlaanderen zal brengen. De walm van mazout slaat in mijn neus. Her en der op het perron staan en zitten andere mensen, jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Ook zij wachten op een trein die hen naar hun bestemming moet brengen. Ik stap door naar helemaal achteraan het perron. Ik stap zover door tot er geen mens meer in mijn omgeving te bespeuren valt. Een stem vertelt mij dat de trein zo meteen het station binnen rijdt. Ik kijk langs de sporen en in de verte zie ik een stip die snel groter wordt. Met een rotvaart dendert de trein het station binnen en het is alsof hij nooit zal stoppen. Maar dan bedenkt hij zich en komt piepend en knarsend tot stilstand. In de allerlaatste wagon stap ik in en tot mijn tevredenheid stel ik vast dat niemand mijn voorbeeld volgt. In deze wagon zitten slechts een zevental andere mensen. Als ik hen voorbij loop kijken ze zelfs niet op. Ik installeer mij in een hoekje, zet mijn pet af en klap mijn boek open.
We zijn nog maar net vertrokken of een vrouwenstem zegt mij door de intercom dat ik op de trein zit naar een andere plaats in Vlaanderen dan deze. Ze zegt zowaar dat de volgende halte het station is waar ik moet uitstappen. Ze wenst mij verder nog een prettige reis, alsof ze het meent. Precies 10 minuten na het vertrek stopt de trein in het station van mijn bestemming. Ik klap mijn boek dicht, rits mijn jas dicht en zet mijn pet op. Ik stap af en merk dat er nog 5 mensen na mij uitstappen. Ik zet er stevig de pas in en haal nog 11 mensen in voor ik de trappen naar de uitgang afdaal. Dat betekent dat er nog 16 mensen na mij het station verlaten.
Ik neem het sleuteltje van mijn fietsslot om dat slot te ontsluiten. Ik stap op mijn fiets en begeef mij richting het leven.
Het is zover. Het is een feit, eindelijk. De tijd heeft mij ingehaald. Ik weet wel dat de tijd het uiteindelijk van alles en iedereen wint maar op het moment dat het mezelf overkwam stond ik er toch even stil bij. En vanaf nu zal de tijd seconde per seconde voorsprong nemen en zal ik de rol moeten lossen en op het eind zal de tijd mij genadig opwachten en mij meevoeren naar een tijdloze ruimte. Ik zal geen achtervolging op de tijd inzetten maar gewoon op mijn eigen tempo verder leven. Vanaf nu laat ik het gevecht tegen de tijd over aan al die lui die denken dat zij in een tijdloze tijd leven. Zij zullen nooit de rust en de vrede kennen die ik nu ervaar en dat is goed om later, als de tijd het ogenblik gekomen acht, volledig op te gaan in het vredige niets.
Maar ondertussen laat ik de tijd rustig voor mij uithollen wetende dat hij mij op het einde van de rit zal omarmen.
Ik herinner mij niets meer over de zomer van het jaar 1958. Ik was zes toen en op één sptember zou ik naar de grote school vertrekken. Ik denk dat de meeste jongetjes leerden lezen en schrijven in het dorpsschooltje maar voor mij hadden mijn ouders andere plannen. Ik werd in een nonnen-internaat geplaatst. School, klooster en internaat domineerden, samen met de kerk, het slaperige dorpje in het hart van de Vlaamse Ardennen. Toen ik er onlangs terugkeerde leek de tijd er stilgestaan te hebben. Alleen zijn klooster en internaat nu omgebouwd tot een soort woonerf en zijn de nonnen verdwenen. Enkel een versleten bordje achteraan in de kerk herinnert nog aan vroegere tijden. Het is alsof het dorp heel die klooster- en nonnenperiode uit zijn geheugen wil bannen. Is het schaamte om alles wat daar binnen die kloostermuren gebeurde? Of is het gewoon slordig omspringen met de eigen geschiedenis?
Het was in elk geval zo dat ik daar op één september 1958 werd afgeleverd om er de volgende zes jaren het grootste gedeelte van mijn tijd te slijten. Door de week zou de korte broek en de nylonschort mijn tenue worden en op zondag werd ik in een matrozenpakje gestoken. De eerste uren van die eerste september leken de zusters mij wel vriendelijke wezens, tenminste toch voor de korte tijd dat ook de ouders in de buurt waren. Maar hoe een kind zich kan vergissen bleek al snel eens de laatste kinderen afgeleverd waren en alle ouders weer waren vertrokken naar hun o zo belangrijke bezigheden waar geen plaats voor kinderen was.
Ik vond het een beetje raar dat de nonnen met mekaar in een vreemde taal converseerden. Dat bleek Frans te zijn. Even vreemd was het dat er geen sprake was van een bende joelende en spelende kinderen. Vanaf de eerste dag zou en moest er discipline zijn. De regels waren barbaars en werden strikt toegepast. De nonnen vonden er een sadistisch genoegen in om zoveel mogelijk lijf- en andere straffen uit de delen. Enige vorm van protest hielp niet want niemand hoorde ons. Sommige kereltjes plasten uit protest of uit schrik gewoon in bed. De nonnen toonden echter geen enkele vorm van mededogen. De "beddepisser" werd voor de ganse school genadeloos te kijk gezet met de natte lakens op het hoofd.
Zowat alles waar een jongetje beter van wordt was verboden. Praten was uit den boze tenzij de non van dienst uitdrukkelijk haar toestemming gaf. Met zijn tweetjes over de speelplaats wandelen mocht niet want daar was de duivel mee gemoeid. Met de armen gekruist over de borst en boven de lakens slapen moest. 's Nachts gebruik maken van het toilet was streng verboden. Lachen en spelen mocht enkel op bevel. Kortom alles was verboden. Ons leventje stond volledig in het teken van God, Jezus, de Moeder Maagd, Onze-Live-Vrouwke, het Heilig Hart en daaraan verbonden alle andere heiligen en bijna heiligen. De kapel van het klooster en de dorpskerk vormden het epicentrum van ons bestaan en dat voor zes lange jaren.
Ongeveer 30 jaar geleden heb ik voor het eerst Houtekiet van Gerard Walschap gelezen. Toen vond ik het gewoon een goed boek. Nu bij herlezing van dit in 1939 geschreven boek, vind ik het een meesterwerk. Echt een aanrader voor al wie begaan is met het lot van de maatschappij.
Er gebeurt wat bij onze zuiderburen. Het verzet tegen het feit dat de kapialisten hun crisis willen afwentelen op en laten betalen door de arbeidersklasse neemt steeds grotere vormen aan, getuige daarvan de grote betogingen en stakingen op 29 januari.
Daarnaast is dit weekend ter linkerzijde een nieuwe politieke partij opgericht onder impuls van de LCR (Ligue révolutionaire communiste - trotskisten) en rond de steeds populairder wordende trotskist Olivier Besancenot. De LCR heeft zichzelf ontbonden en is opgegaan in de NPA (Nouveau Parti Anti-capitaliste). Dit is duidelijk geen fusie van allerlei partijen en partijtjes ter linkerzijde van de PS maar een partij die van onderuit gegroeid en ontstaan is. Ze komen naar buiten met een duidelijk anti-kapitalistisch programma en gaan voor een waarlijk democratisch socialisme.
Ik kan niet anders dan dit initiatief toejuichen en hopen dat men ook in dit landje eens nadenkt over de wenselijkheid en de mogelijkheid van een dergelijk initiatief. Men weet maar nooit want als het regent in Parijs dan druppelt het toch in Brussel?
De voorbije weken hoor en lees ik overal oproepen om meer te consumeren om op die manier de crisis van het systeem te bestrijden.
Ik word lichtjes ongemakkelijk bij deze oproepen en plaatsvervangende schaamte overvalt me. Op een ogenblik waarop 100.000'en mensen wereldwijd hun job verliezen en er nog een veelvoud hiervan aan ontslagen in de pijplijn zit, deze oproep lanceren is de schaamte voorbij. De arbeidersklasse zou dus deze crisis van het kapitalisme moeten oplossen en dit zowel langs de debet- als langs de creditzijde. Langs de ene kant moet zij inleveren op jobs en dus op inkomen en langs de andere kant moet zij nog meer uitgeven, consumeren dus. Begrijpe wie kan!!
Bestaat er dan geen andere manier om deze crisis te overwinnen? Jawel, er is een andere mogelijkheid. Als we allemaal samen eens zouden inzien dat er een andere manier van produceren en consumeren bestaat dan zouden we daar ook allemaal samen beter van worden en niet zoals nu een kleine toplaag.
Naast een politiek, sociaal, ecologisch en cultureel democratisch socialisme bestaat er ook een economisch socialisme. In die economie wordt de productie afgestemd op de noden van de massa en er wordt van onderuit beslist wat en hoeveel er geproduceerd wordt. Bovendien wordt er in dat systeem echt duurzaam geproduceerd dus met respect voor de mens en zijn omgeving.
Zij die menen dat het kapitalistisch systeem het enige zaligmakende is, dwalen en helpen mee de ondergang van deze wereld te bewerkstelligen.
Deze week werden de resultaten van een onderzoek over ik weet niet wat door ik weet niet wie gepubliceerd. Uit dat onderzoek bleek dat vooral werkende moeders nogal wat ochtend- en avondstress hebben. Hoe dat zo komt? De kinderen nietwaar. Die zoetjes moeten 's morgens uit en 's avonds in bed gelegd worden met alle daarbij horende protocol. En daarbij kwamen de onderzoekers tot de "verrassende" conclusie dat vooral de moeders zich van die taak moeten kwijten. De heren hebben wel wat anders aan hun hoofd dan zich met die ukken bezig te houden. Ze moeten denken aan hun carrière, waar ze gaan lunchen, of en hoe ze zullen afspreken met hun maîtresse enz...Een mens wordt er zowaar moe van.
Mij verbazen dergelijke resultaten niet in het minst. De emancipatie van de vrouw is een goede zaak maar helaas enkel weggelegd voor een kleine toplaag. Voor de meerderheid van de vrouwen blijft het leven een harde dobber. Maar hoe je het ook draait of keert, het leven zal altijd een stressy bedoening blijven zolang wij met z'n allen jacht maken op zoveel mogelijk materieel bezit. Een mooi huis, twee auto's, één maar liefst toch twee keer vakantie, alle moderne prullaria in huis...dat is zowat het streefdoel van de moderne mens en oh ja, daarbinnen moeten ook de kindertjes hun plaats krijgen.
Als we allemaal samen nu eens met wat minder tevreden zouden zijn, zou het dan geen stukken beter gaan?
Laat er geen misverstand over bestaan: Wat vorige week in Dendermonde gebeurde is vreselijk voor alle betrokkenen maar toch wens ik enige kanttekeningen te maken.
Dat gazetten als Het Laatste Nieuws leven van dit soort gruweldaden is een algemeen bekend feit maar dat ook zogezegde kwaliteitskranten als De Standaard (18 pagina's in de zaterdageditie) en De Morgen zich hieraan vergrijpen zegt eigenlijk heel veel over het soort maatschappij waar wij in leven namelijk een spektakelmaatschappij.
Het feit dat dit soort gruweldaden steeds meer gebeuren, ook bij ons, wijst op het feit dat onze maatschappij steeds harder, hartelozer, agressiever en individualistischer wordt.
De meesten van diegenen die nu moord en brand schreeuwen heb ik niet gehoord toen de Israëli's honderden Palestijnse kinderen gewelddadig omgebracht hebben. Op dit eigenste ogenblik worden in Kenia kinderen naar de verdoemenis geholpen om nog maar te zwijgen van de vele andere plaatsen in de wereld waar kinderen het slachtoffer zijn van blind en redeloos geweld.
Het is de hoogste tijd dat wij ons met z'n allen bezinnen over in welk soort maatschappij wij willen leven.
Vorige zaterdag liep ik toevallig mijn vriend Walter tegen het lijf. Er stond een brede glimlach op zijn gezicht gebeiteld. Nu was ik van Walter wel één en ander gewend maar dit was toch wel een tikkeltje over the top. Toen ik hem vroeg naar de oorzaak van zoveel gelukzaligheid antwoordde hij : "Koffietje?". Ik had wel wat tijd en dus doken wij het eerste café binnen. Ik hoefde Walter zelfs niet aan te porren om met zijn verhaal van wal te steken.
"Ik ben een uurtje geleden gepromoveerd tot eerste dekhengst van de stad en dat op mijn leeftijd," zei hij. Daar had ik niet van terug en natuurlijk wilde ik er alles van weten. "Beste vriend," sprak Walter, "je weet toch dat ik al een tijdje een nieuw lief heb?". Dat wist ik en ik wist ook dat hij zeer gelukkig met haar was. Hij vervolgde: "Wel, mijn lief heeft enkele weken terug met mijn ex gesproken en eerlijk gezegd ben ik wel even blij dat ik van dat kreng verlost ben. De bitch heeft zowat alles, van bord tot bed, aan mij te danken en toch kon ze het niet laten om mij deskundig de grond in te boren. Erg was dat niet want mijn lief heeft wel wat brains in haar hoofd en het is ook niet de oorzaak van mijn pret. Neen, neen, wat mij zo vrolijk maakt is dat ze zei dat ik met wel vijf vrouwen tegelijkertijd een verhouding had. Toen mijn lief mij dat vertelde kwam ik niet meer bij. Mijn reputatie kan echt niet meer stuk en ik vraag mezelf af waar ik de tijd haal om al die vrouwen op hun wenken te bedienen en dan heb ik het nog niet eens over het fysieke aspect van de zaak. Kijk beste vriend, als dat geen zielig wijf is dan weet ik het niet meer." Deze stelling kon ik alleen maar beamen want ik kon mij Walter niet voorstellen als een dekhengst, met de beste wil van de wereld niet. "Maar goed," zei Walter, "ik heb er wel lol in want nu begrijp ik waarom sommige dames mij soms zo eigenaardig aankijken en telkens dat gebeurt krijg ik de slappe lach omdat dat kutwijf mij op die manier een geweldige dienst bewezen heeft."
Hij lachte en zei: "Ober, breng ons nog eens twee deca'tjes."
In Lovenjoel staat een huisje en in dat huisje woont een mannetje. Hij woont daar samen met zijn hond Kefkef. Verder duldt hij enkel het gezelschap van de vogels op voorwaarde dat zij hem 's ochtends wekken met een vrolijk deuntje. Wat er in de wereld allemaal omgaat daar heeft hij geen flauw idee van. De mensen uit het dorp kent hij niet. Hij leeft op het ritme van de seizoenen. De zon komt op en het mannetje komt uit zijn bed. En samen met de zon zegt hij ook dag tegen de dag. Wat geld is weet hij niet. Nog minder weet hij wat bezit is. De tijd heeft geen vat op het mannetje. Een slecht humeur kent hij niet. Praten doet hij enkel met Kefkef en die antwoordt onveranderlijk met wafwaf. Een menselijk wezen heeft het mannetje al in geen eeuwigheid meer gezien en als hij dan helemaal in de verre verte toch iets meent te ontwaren dat op een menselijk wezen lijkt dan trekt hij zich strategisch in zijn huisje terug.
Terwijl de rest van de wereld door de mensen om zeep wordt geholpen, blijft het stukje wereld daar in Lovenjoel waar het mannetje woont, onveranderlijk mooi en puur. Het mannetje zal nog heel lang leven, veel langer dan wie of wat dan ook. Samen met Kefkef wordt hij zo oud als de eeuwigheid.
