Ik zit maar te denken hoe ik verder moet,nu ik geen psygoloog meer heb.Het gevoel dat ik heb zegd me dat ik nog niet klaar ben om alleen verder te gaan.De pijn neemt veel van mijn krachten weg,en dan dacht ik dikwijls stop er mee.Om dat ik elke keer er voor naar Lier moest,en alleen al de weg naar de bushalte maakte mij al kapot.Maar ik moest na het gesprek nog naar huis,soms was de bus juist weg en moest ik een halfuur wachten.Maar dat was te weinig tijd om iets gaan te drinken,want tegen dat je alles heb moest ik al weg gaan voor de bus.Ik heb dan dikwijls daar staan wachten,en dan had ik het heel moeilijk om thuis te geraken.En nu ik niemand meer heb voel ik maar eerst,dat ik het nog nodig heb een babbel met een psygoloog.Maar ja,Evelien is er niet meer en Femke nam het niet van haar over.Waarom Evelien daar gestop is weet ik niet,en dat zijn mijn zaken niet.Maar als al haar patienten zo aan de kant zijn geschoven,dat is iets in mijn gedachten zegd dat dat eigenlijk zo maar niet kan.Nooit hebben wij gesproken om er stilaan een einde aan onze gespreken te maken.Er was nog veel waar we  samen aan het werk waren!Zoals bevoorbeeld:ik sliep meer in de dag dan 's nachts,en daar waren we volop aan het werken.Want ik was  echt mijn leefpatroon aan het veranderen,en daar moest dringend verandering in komen.En nu zit ik dag in dag uit maar te denken,hoe moet het nu verder want ga je op een ander of bij iemand anders het is altijd opnieuw beginnen.Iedere keer moet je iemand anders in je leven binnen laten,en als je geen klik voeld met die persoon dan gaat het niet en lopen de gespreken niet vlot.Ik ben eens benieuwd wat mijn huisdokter er op zal zeggen,daar moet ik morgen naar toe hij zal weer raar kijken.En volgende week donderdag moet naar dr.Kegelaers, wat gaat hij er op zeggen het moet voor hem ook niet plezant zijn daar hij me naar Evelien heeft gestuurd.Maar hij had er zijn reden voor!Want je moet weten dat je zo maar niet naar een psygoloog gaat.En nu zit ik maar te denken en te denken, hoe moet het verder wat gaat er gebeuren.Want soms eigenlijk nog al vaak weet ik het zelf niet meer,kan ik niet bedenken hoe het verder moet.En dan nog al die pijnen die er bij komen,en de laatste maanden gaat het toch niet zo best.Ik heb dagen dat het niet om uithouden is,dat ik bijna gans de dag op de zetel lig van de pijn.Het is moeilijk om er mee te leren leven heel moeilijk!Eigenlijk denk ik dat ik er nooit mee zal kunnen leven,want er is veel dat je niet meer zelf kunt doen dat iemand anders het voor je komt doen.Ik heb nu vierjaar iemand die komt poetsen,maar daar had ik het in het begin moeilijk mee.Niet met haar want dat liep vlot van in het begin,maar alleen de gedachten dat je dat zelf niet meer kon.Nu na vierjaar heb ik er natuurlijk vrede mee,en kijk ik er naar uit naar de dag dat mijn helpster komt.Ik help haar nog een beetje,maar zij ziet vlug als het niet goed gaat.Er is nog een wens die ik wil vervullen,en dat is terug een klein hondje.Dat ik toch wat meer beweging in mijn benen krijg, omdat ik met het diertje buiten moet.En ook dan zit ik niet meer allleen,en kan ik er tegen bezig zijn zoals tegen mijn vorige.En als je dan thuis komt,kom je niet in een leeg huis!

Zo dat was het voor nu,er zal zeker nog een vervolg op komen.Want hoe moet het nu verder!

                                                                 GROETJES CILLEKE