Ook al heb ik de laatste dagen en weken altijd maar pijn,ik probeer toch alle dagen te gaan wandelen.Want mijn hondje Prutske weet goed waneer we samen buiten gaan.Maar als we thuis komen moet ik even gaan liggen,en dan gaat Prutske en zijn mand of bench een dutje doen want meneer is ook moe.Zo zijn we vandaag ook al gaan wandelen,maar hij kon er niet aan uit want ik had een andere weg genomen.Hij moet heel de omgeving leren kennen!Verder had ik het met momente moeilijk in mijn benen,op bepaalde momente wilde mijn linker been niet mee.Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen,maar het is alsof het dan verlamd is want op dat moment heb ik er geen gevoel in.Dan blijf ik even staan en dan kan ik weer verder,en dat had ik vandaag een paar keer voor.Ben blij dat ik woensdag naar de neurochirurg op controle moet,dan kan ik het hem zeggen met mijn woordden hij moet maar uitvissen wat ik bedoel.Hopelijk spreekt hij niet van een opname,want de twee vorige controle's sprak hij er al van.Ik ben wel bang de laatste tijd als ik ga wandelen,daar ik het nog al een paar keer voor heb gehad.Ik hoop altijd dat onze wandeling vlot verloop,en dat ik niet tegen de grond terecht kom.Want daar ben ik bang voor!Prutske begint al vlot zijn bevelen tevolgen die ik hem geef,alleen het blaffen moet hij nog afleren als we gaan wandelen.Dat heb ik niet graag!Want de ene mens kan er tegen ende andere kijken dan wat kwaad.Maar wat wil van een hondje van bijna zeven maand,dat die alles op een twee drie kunnen ze moete ook alles leren.Dat is het zelfde als met kinderen,die zijn ook niet op eens groot.Je moet met alles geduld hebben,en zeker met mijn Prutske.