Na een goede nachtrust met de airco aan zijn we, na een volle tankbeurt, vertrokken naar de Rocky Mountains via de Highway 71 voor een goede 380 kilometer.
Vermits we nog altijd in het Grassland gebied rijden, deze keer door het “Pawnee National Grassland”, veranderde er niet zo veel aan het landschap. Het was wel wat heuvelachtiger maar de prachtige betonnen wegen werden er niet minder eentonig op. Waar kan men in België tientallen kilometers rijden in één rechte lijn, wel hier kan dat voor 100 kilometer. Niks dan enorm grote weilanden variërend in kleur van dor tot hel geel van de gele zaden naar fris groen van het water sproeien. Tientallen kilometers geen huis te zien, laat staan een cafeetje of een rustplaats, zelfs geen benzinestation.
Naarmate we dichter bij Fort Collins kwamen zagen we langs de kant van de weg, koeienfarms van wel duizenden koeien die samengedreven werden door cowboys te paard en in vierkante rennen werden geplaatst.
Verderop tientallen koeien die in een soort cirkelvormige ren gezamenlijk werden gemolken, in Amerika is inderdaad alles “big” !
De temperatuur buiten stijgt tot boven de 30°C en we zoeken een picknick area nabij een meer om ons dagelijkse lunch en fruit te verorberen.
Aan Fort Collins naderen we de bewoonde wereld en vanuit het niets rijzen in de verte de besneeuwde bergen van de Rocky Mountains uit de grond !
Van Fort Collins naar Loveland wordt het wat meer industrieel en Loveland is tot hiertoe al de drukste stad die we zijn tegengekomen. Hier rijden we zelfs in files langs brede boulevards van verkeerslicht naar verkeerslicht. Is het misschien de nabijheid van Denver ?
Iedere keer we gaan tanken, moet de voorruit ontdaan worden van de insecten, die met een smak onze voorruit bevuilen, de voorbumper is niet om aan te zien !
Na de splitsing van Loveland naar Estes Park is het al veel rustiger en rijden we tussen de prachtige ruwe rotsformaties de bergen in. Van 1200 meter stijgen we, langs de snel stromende Thompson rivier naar 2500 meter, waar op verschillende plaatsen vissers hopen op een goede vangst voor het avondeten.
We zien links het “Lake Estes” liggen en rijden verder langs de Thompson Avenue naar ons hotel “Discovery Lodge” waar we vriendelijk worden ontvangen en we met uitpakken konden beginnen.
Estes Park is zeer gekend en druk, daarom hebben we hier vier dagen voor uitgetrokken.
Vanavond gaan we eten hier vlakbij in de hoofdstraat. Bij “Mary Rose’s“ moesten we 20 minuten wachten voor een tafel. We kregen een elektronisch toestelletje mee dat ons wel zou verwittigen als er een tafel vrij was. Inderdaad het trilde en we konden nog kiezen binnen of buiten ? De tafel buiten stond al heel de tijd vrij, waarom moesten we dan wachten ?
We bestellen ons eten en ook een fles Nero d’Avolo Siciliaanse wijn van de wijnkaart. De serveerster komt met de wijn, toont de fles en laat proeven. Ik vind de wijn OK en ze vult de glazen. We bekijken de fles en dit is helemaal geen Nero d’Avolo wijn, wel Siciliaanse. We roepen ze er terug bij en ze zegt “ja die rode wijn heeft allemaal verschillende namen, en dit is de Siciliaanse” ! Zij gaat naar de manager en komt na een hele tijd terug met de melding dat het dezelfde prijs is en dit de enige Siciliaanse wijn is die ze hebben ?? Ja … wijncultuur hebben ze blijkbaar ook niet !
Voldaan keren we terug naar ons hotel waar we nog een tasje koffie drinken en dan weer vroeg in bed.
De morgen wachten de prachtige Rocky Mountains op ons !
Zoals gewoonlijk fris gewassen, lekker ontbijt en de auto ingeladen en weg.
We verlaten Rapid City, na vier dagen, waar we in de omgeving heel veel hebben gezien. Vandaag richting Scottsbluff, waardoor we een stuk dezelfde weg moeten volgen, via Keystone, Rushmore en Crazy Horse waar we met een andere lichtinval nog even de presidenten kunnen fotograferen.
De dag begon al zonnig zonder wolken aan de hemel en een matige temperatuur.
We rijden nu via Hot Springs in Zuid Dakota over de staatsgrens naar Nebraska.
In Hot Springs nemen we even een stop aan het vroegere station met parkeren onze auto juist naast de “Jail”, hoe het er vroeger moet uitgezien hebben. In een lokale koffieshop stappen we binnen voor een tas koffie met een met bessen gevulde donut. De tafel naast ons zit een koppel met een overjaarse cowboy met krullende grijze snor en een schietklare revolver aan de gordel. Buiten wacht zijn antieke prachtig opgepoetste bruine driewiel Harley Davidson met speciale lederen zadel en reistas. De midlife-crisis droop er af !
De volgende 150 kilometer reden we voorbij Custer State Park en verder door een desolaat graslandschap. Het “Oglala National Grassland” is een streek waar enkel gras groeit en uitzonderlijk enkele bomen. In deze eindeloze vlakten grazen afwisselend kudde bizons en verspreid over de weiden tientallen zwarte koeien. Zo ver men kan zien niets dan grasvelden, men kan de ronding van de aarde bijna waarnemen !
Langs de Highway 71 zitten in het veld de vele kleine prairiehonden op hun achterste poten en steken hun kopjes uit nieuwsgierigheid in de lucht, schattig om te zien.
Onderweg, zoals overal bijna, waren er wegenwerken om de reeds goed onderhouden wegen nog te verbeteren. We moeten stoppen, bijna altijd oudere dames die de veiligheid moeten waarborgen. Ze zegt dat we begeleid worden door een safetycar die juist kwam aanrijden; maar we waren maar alleen. Een pickup zet zich voor ons en we moesten volgen. Gedurende vele kilometers rijden we aan een snel tempo achter onze safetycar, helemaal alleen, op het vers aangelegde asfalt. We verminderde vaart en daar stond dan een andere dame met een stopplaat met een andere auto die de andere richting uit moest. Wij konden verder rijden en zij draaien en begon de terugweg met het andere slachtoffer ! Zo heeft iedereen wel werk natuurlijk !
We naderen Scottsbluff en het landschap veranderde in een meer heuvellandschap. Nog enkel kilometers en we zijn in Gering onze eindbestemming voor vandaag.
We checken in, installeren ons en gaan op zoek naar proviand voor de volgende dag. Eten doen we in het beste Grill-restaurant van de streek volgens onze waard, … en of het lekker was !
Goed geslapen, zelfs ik was bij de eerste gedoucht ! Vroeg naar het ontbijt waar dezelfde mensen ons al voor waren en ik mijn pancakes nu kon vullen met ahornsiroop, zwarte bessen en slagroom, heel lekker !
Onze eerste stopplaats was niet zover van Rapid City : “Bear Country USA”.
Alle lokale dieren worden hier getoond in hun bijna natuurlijk habitat in een prachtige omgeving. Door dit park moet men met de auto traag rond rijden, nooit uitstappen en de ramen gesloten houden, want de zwarte en bruine beren lopen er zo naast uw voertuig. Zo ook de wolven, poema’s, elken, rendieren, herten, … kunt ge van dichtbij gade slaan. Natuurlijk zijn hier heel wat foto’s genomen, zoiets komt men niet alle dagen tegen. Op het einde van de rit waren de kleine beren, zeker 12 stuks, ouder dan 6 maanden, in een groot omheind gebied gezet, waar ze konden stoeien en ongestoord konden spelen. Enkel in de maand mei mag men deze kleine troetelbeertjes, dan zijn ze juist 3 maanden, zelfs in uw armen houden … ! Nu waren ze al veel te groot, te zwaar en te gevaarlijk.
Zeer interessante uitstap en zeker de moeite waard.
Nu op weg naar Mount Rushmore Monument enkel kilometers verder, maar eerst gingen eens kijken naar de helicoptervluchten in Keystone. Volgens de brochures kan men voor 49$/pp een vlucht maken over Mt Rushmore. Dit wilden we wel graag eens meemaken. De GPS stuurde ons nog eerst verkeerd en uiteindelijk vonden we een afgelegen weg naar de helicopters. Hier bleek het dan over een korte vlucht over Keystone en een kijkje op de zijkant van de rots van de presidenten, één of twee hoofden zou men dan kunnen zien in profiel. Maar voor 105$/pp vliegen ze wel de volle vlucht errond. Dit vonden we maar bedriegerij en eigenlijk, nadien bekeken de prijs niet waard.
Vanop de highway kan men de vier hoofden al zien en we reden op de parking die ons werd toegewezen, parking 6, zoveel bezoekers lopen er rond.
Het patriotisme valt hier wel duidelijk op van de Amerikanen. Iedereen maakt selfies van hun helden presidenten die hun land zo hebben veroverd en waar op deze plek de goudkoorts begon ! De rots was eigenlijk een belangrijke spirituele plek voor de Lakota indianen, maar ook hier werden ze verdreven en kreeg de berg in 1885 de naam van een prominente advocaat Charles Rushmore uit New York.
De beelden zijn wel imposant en prachtig gemaakt en trekken jaarlijks miljoenen toeristen aan. Tot op heden ergeren de indianen zich hieraan en zijn zo zelf als reactie een eigen rots aan het uithouwen, met een beeltenis van een opperhoofd van de Lakota indianen, die veel groter zal zijn dan die van Rushmore, zelfs zal het het grootste beeld in de wereld worden, groter dan de piramide van Gizé !
We rijden nu naar dit Crazy Horse Monument slecht een 10 miles van Rushmore.
We rijden het park binnen en merken de beeltenis al van ver; 170m x 195m groot en de voorstelling van “Crazy Horse” zittend op een paard.
Sinds 1948 is men al aan het beeld begonnen en zal nog heel veel tijd en arbeid vergen … !
Omdat het park aan de indianen toebehoort, moet men hier extra voor betalen (30$) en telt het niet bij onze pas van de Nationale parken. Deze inkomsten zijn de enige opbrengst om het beeld te kunnen afwerken en het park in stand te houden. Hier heerst toch een andere sfeer bij de toeristen !
Ons volgend bezoek is het Nationaal Custer park, ook weer in de omgeving en in de Black Hills.
De bizons die men belooft aan de ingang hebben we in de weiden niet gezien maar wel de wilde muilezels onderweg, die zo uit de hand komen eten, dit staat ook vermeld in de brochure dat het mag. Bij de overgang naar een andere “loop” stond ineens een eenzame bizon te grazen.
Voorts een prachtig natuurpark met mooi aangelegde wegen en op het einde spitsige rotsformaties en een groot meer.
Op de terugweg begon het stilletjes te regenen en was er een koude wind. De temperatuur was ook niet zo schitterend bijna de ganse dag rond de 17°C, maar in de zon zeer aangenaam.
Het was al zes uur en besloten dan maar om onderweg in keystone te gaan eten, bizon en een frisse Budweizer.
Bij het binnenrijden van Rapid City zagen we een prachtige hel gekleurde volledige regenboog, knap om te zien.
Vanavond inpakken want morgen rijden we verder richting Denver, tot in Gering nabij Scottsbluff (een kleine 200 miles).
Het is wel onze rustdag maar het ontbijt is maar open tot 9 uur, dus moesten we toch vroeg uit bed.
Het Botticelli restaurant van gisteren staat dan wel hoger aangeschreven dan ons vorige restaurant hier in Rapid City, maar het eten vonden wij in Tally’s Silver Spoon toch beter.
Vandaag is het weer lekker warm buiten (30°C) en zijn we aan het buitenzwembad wat gaan luieren met een boek of een kruiswoordraadsel.
Na de middag hebben we dan inkopen gedaan in de naburige supermarkt voor onze voorraad drank, fruit en hapjes voor de volgende dagen onderweg.
Morgen doen we een toer in de “omgeving” naar Mount Rushmore, de Black Hills, Custer State Park en het Crazy Horse Memorial, het zal weer een mooi gevulde dag worden !
Onze hotels voor de volgende dagen hebben we ondertussen ook al maar via internet gereserveerd gezien de drukte overal : in Gering nabij Scottsbluff en dan vier nachten in Estes Park nabij Denver.
Goed uitrusten en we beginnen er morgen vroeg aan !
Het enige nadeel in ons hotel is de ontbijtzaal, eigenlijk ontbijtkamertje !
We waren niet te vroeg, ontbijt vanaf 6 uur … anders hadden we helemaal geen plaats gehad. Aan een klein tafeltje konden we met vier het niet zo uitgebreide ontbijt nemen. De meisjes zochten naar gebakken eitjes, maar dit was speciaal hier. Uit de koelkast haalden ze een plastiekverpakking met Cheddar erop vermeld en dit moest dan in de microgolf een omelet met cheddarkaas worden … en jawel het was eetbaar !
Om 9 uur sloot de ontbijt”zaal” en als laatste gingen we naar boven om ons klaar te maken.
Vandaag zouden we naar de Badlands gaan, dit is maar “just around the corner” en na een goed 1,5 uur autostrade (84 mijl) reden we het National Park binnen langs de Pinnacles ingang.
De Lakota Indianen noemden dit gebied “mako sica”, en de vroege Franse pioniers gaven het de naam “les mauvaises terres à traverser”; beide benamingen betekenen bad lands (slecht land).
Dit park beslaat een oppervlakte van 982 vierkante kilometer en is nog maar sinds november 1978 een Nationaal park.
De zeer grillige vormen van de zachte bijna mergelachtige grond zijn opgebouwd uit gekleurde lagen en zijn voornamelijk ontstaan door watererosie.
De erosie gaat nog altijd voort en geologen schatten dat Badlands over 500.000 jaar verdwenen zullen zijn. Tussen de rotsen groeien grassoorten , omdat de grond te droog is voor bomen maar te nat voor woestijn, ideaal voor grazende “Big Horn”schapen, prairiehonden en bisons.
In de verte zagen we een kudde “Big Horn”schapen grazen en onderweg één bison !
Dat deze streek vroeger van de Sioux indianen was, was duidelijk te zien in het Visitor Center in het park, alles was in het teken van de indianen.
Onze terugweg hebben we dan deels langs de secundaire weg genomen en daar kwamen we nog een kudde gaffelbokken tegen, een soort antiloop, die door onze aanwezigheid door de leider werden bijeengedreven en op de loop gingen.
In Rapid City aangekomen, even verfrissen op de kamer en dan op zoek naar een ijsje dat we verdient hadden. Voor vijf dollar heeft men al een serieus torentje ijs met keuze uit 24 smaken !
Vanavond gaan we dan eten in het Botticelli Italiaans restaurant dat we gisteren al hadden gereserveerd.
Morgen een rustdag inlassen en daarna zien we wel weer !
Vandaag een wat langere rit, dus verlieten we ons Hilton Hampton Inn hotel iets vroeger na een lekker ontbijt waar we door verschillende TV-schermen al op de hoogte werden gebracht van de stormen die vorige nacht in verschillende staten hadden huisgehouden. Vandaag rijden we van de staat Wyoming naar South Dakota, onze vijfde staat alweer (Utah, Idaho, Montana, Wyoming).
Het was niet zo warm en het was bewolkt. Onze eerste stop was Devils Tower vlakbij Sundance. De 365 meter hoge monoliet behoort tot een National Monument in de Verenigde Staten en wordt jaarlijks door een 4000 mensen beklommen. Oorspronkelijk hadden verschillende indianenstammen hier culturele banden mee en waren de namen ook verschillend.
Door een vulkaanuitbarsting, terwijl de lava afkoelde, ontstonden zeshoekige kolommen.
De oorspronkelijke bewoners van de streek hadden eeuwen geleden al een mythe over het ontstaan van de rots. Er zouden ooit zeven jonge meisjes zijn geweest die stiekem onder de sterren gingen dansen. Tijdens hun dans zouden ze zijn aangevallen door een beer. Toen ze vluchtten voor de beer kwamen ze op een rots terecht. Ze smeekten de rots om hen te redden. De rots zou daarop zijn gegroeid tot een hoge monoliet: Devils Tower. De zeven meisjes zouden zijn veranderd in de plejaden, een sterrengroep die enkele keren per jaar boven Devils Tower te zien is. De vertikale groeven in de rots zouden de nagelsporen van de beer zijn. In veel indiaanse namen voor de rots komt het woord 'beer' ook terug.
Gelukkig kwam de zon er terug door en konden we een wandeling maken rond de monoliet en enkele mooie foto’s maken.
Vlakbij het Park stopten we en overal kwamen prairiehondjes uit de grond gekropen tot bij de auto. Voederen was verboden stond aangegeven, alhoewel ze zeker kwamen bedelen. Ze zijn familie van de eekhoorns en laten een scherp geblaf horen.
Langs de autoweg reden we verder richting Badlands nabij Rapid City. Het landschap onderweg hadden we enigszins anders voorgesteld, veel woester, maar het waren brede velden met een heuvelend landschap.
Rond 16:00 uur bereikten we ons hotel in Rapid City, deze keer een Days Inn.
Rapid City is al een grotere stad met brede boulevards en veel activiteiten.
Voor we gingen eten , zakten we nog af naar de lounche voor een aperitiefje, waar we als buitenlanders hartelijk werden ontvangen, Belgen waren er nog niet zoveel geweest, wel Scandinaviërs, Denen en Zwitsers.
We wilden in een Italiaans restaurant gaan eten, maar zoals in veel Amerikaanse restaurants heeft men wachttijden en hier was het ¾ uur. We hebben het dan maar al voor morgen gereserveerd en we gingen op zoek naar een ander. In Tally’s Silver Spoon hadden we nog net een tafel voor vier buiten en was het zeker een goede keuze, lekker gegeten en om 20:30 terug naar het hotel !
Morgen zien we wel wat we gaan doen … we zijn in verlof !
Lekker geslapen en weer vroeg op. Alhoewel het hotel op een drukke baan ligt, hadden we weinig of geen last van het verkeer.
De ontbijtzaal was in een andere blok, door een giftstore in een achtergelegen soort museum met foto’s van oude presidenten. Alle was zeer verzorgd en werd geleid door twee oude mensen, die alles netjes aanvulden, lekkere pancakes …
Ook in de giftshop waren de diensters ook een stuk over de pensioenleeftijd !
Vandaag ziet het er weer prachtig weer uit en trekken we verder cowboyland in richting Buffalo.
Het landschap is volledig anders dan de vorige dagen, veel minder plantengroei en heel dor. We rijden uren door de zeer brede vallei en ontmoeten bijna niemand, af en toe passeert er eens een auto of camion. De temperatuur loopt op tot boven de 30°C.
Aan het Bighorn National Forrest zitten we in de bergen en klimmen we tot boven de 2900 meter. Het wegdek is veel beter dan in België zelfs op deze verlaten wegen en de weg kronkelt zo de hoogte in langs vele haarspeldbochten.
Onderweg komen we nog een meer tegen waar we eens gingen kijken, want er was ook een ski-oord.
Enkele kleine skiliften, een sneeuwkanon en een grote chalet, dat was alles, blijkbaar voor beginnende skiërs, het heette dan ook “Veteran’s Cove” … dat zegt genoeg, wel een zeer stille locatie !
De afdaling naar Buffalo was zelfs nog spectaculairder dan het stijgen en met een goede vaart daalden we zo 1500 meter naar beneden tot in het stadje Buffalo met nog geen 5000 inwoners.
De GPS vond het hotel zonder problemen en van ver zagen we de prachtige ingang al staan. Even verwarring aan de balie want ze vonden geen boeking op mijn naam ? Wanneer hebt ge geboekt en bij wie en hebt ge geen mail hiervan gekregen … even werd het warm bij die juffrouw. Misschien op een andere naam, och ja Edy boekt ook hotels … wat een opluchting, het was in orde, oef !
Een mooie kamer en binnen zwembad, dus even gaan verfrissen en dan lekker aperitieven op de kamer.
Vanavond gaan we eten in het beste restaurant van Buffalo, dus dat belooft weer goed te zijn !
Het restaurant was maar “a few blocs away” dus maar met de auto er naar toe. Om 19:00 uur zat het Winchester Steakhouse goed vol en kregen we onze tafel toegewezen en al snel gaven we onze bestelling op, uiteraard steak.
Er is blijkbaar toch een goede verbetering op til bij de Amerikanen, want er wordt steeds salade of soep als voorgerecht bijgegeven, dan hebben ze al zeker groenten binnen ! Aan hun omvang is daar momenteel nog niet veel aan veranderd zo te zien.
Om 20:00 uur was onze salade en een goede 300 gram steak met een Budweiser uit het flesje al binnen en kregen we de rekening gepresenteerd, het moet vooruit gaan …
Binnen was het fris en bij het buiten komen kwam de zwoele warmte ons tegemoet. In de bergen achter ons was een stevig onweer met bliksems en weerlicht de hemel aan het verlichten.
In de prachtige tuin van het hotel hebben we nog wat blijven wandelen en langs de rivier liep nog een jonge Elk van ons weg. In de lounch van het hotel namen we nog een lekkere koffie met koekje voor we naar onze kamer gingen.
Het lichtschouwspel boven de bergen konden we vanuit onze kamer mooi volgen en vastleggen op de film.
Nog wat gerommel in de kamer gingen de lichtjes weeral uit.
Morgen rijden we verder naar Rapid City, waar we vier dagen blijven, en het wat rustiger aan gaan doen.
Vandaag weer vroeg wakker en het ontbijt weer bij ons vertrouwd restaurant Running Bear. Alles was al ingepakt van de avond ervoor, dus om 10 uur waren we al op weg naar onze volgende bestemming Cody, de Buffalo Bill stad.
Vermits we nog geen bizon hadden gezien, vroegen we waar ze wel zouden zijn. Waarschijnlijk werden ze naar de Hayden- of de Lamar Valley verdreven.
Dus besloten we om eerst de Hayden Valley eens af te rijden, dat is niet zover om, om dan terug te komen en de weg naar Cody in te slaan, waar we de Lamar Valley toch moesten passeren.
In de Mayden Valley was niets te bespeuren, dus terug. Langs prachtige wegen door het woeste gebergte kwamen we in de Lamar Valley uit, waar al een eenzame bizon langs de weg liep. Verderop liepen verschillende mannetje in galop, blijkbaar terug naar hun kudde nadat ze dat ene mannetje hadden verdreven. In de vallei graasden hele kuddes bizons of buffalo’s en overal stonden auto’s langs de kant geparkeerd. Iedereen was tevreden omdat de bizons eindelijk terug terecht waren. Het is een prachtig zicht om die imposante beesten zo dicht te zien grazen met hun gebruikelijke lawaaierig gebrul of met hun koppen tegen elkaar aan te botsen !
Het werd steeds drukker op de baan, op de duur konden we niet meer rijden omdat ze over liepen of op de weg bleven stilstaan. Stapvoets reden we langs de meestal koppeltjes in de hoop ze niet te laten schrikken.
Zo … nu hadden we er genoeg gezien en aan volgende weiden reden we gewoon door.
De temperatuur was goed (23°C), we zitten op 2500 meter hoogte, maar er begonnen lelijke wolken op te komen en we konden regen verwachten. Eens de bergpassen over zagen we, dicht bij Cody, de lucht al volledig opklaren. Rond 18:00 uur waren we in ons vooraf geboekte hotel “Comfort Inn Buffalo Bill Resort”.
Het nabij gelegen restaurant leek ons heel geschikt en daar hebben lekker gegeten. De jonge serveuse hebben we zelfs enkele tafeltips bijgebracht voor het schenken van wijn. Ze had nog nooit een fles wijn open gedaan en wilde nu een fles met draaistop met een kurkentrekker open maken ? Ook het inschenken moest nog aangeleerd worden. Ze was heel dankbaar voor hetgeen we hadden gezegd. Moesten we nog wat langer hadden gebleven had ze graag nog meer geleerd, zei ze.
Naast onze tafel zaten Indiërs te eten en waren zeer benieuwd waar we vandaan kwamen omdat ze ons hoorden praten. België kenden ze en zelfs van Vlaanderen wisten ze dat het rijker was Wallonië ! Vreemd toch …
Na nog een dessertje gingen we terug naar het hotel want de oogjes vielen weer stilletjes dicht en ik moest de blog nog schrijven.
Morgen rijden we verder naar Buffalo door de Rocky Mountains.
7:00 iedere uitgerust en gelukkig geen nieuwe (valse) alarmen meer op de iPhone. We waren redelijk vroeg op ons ontbijtadres, de “Running Bear” waar we als ontbijt al iets bescheidener werden, behalve ik met mijn drie pancakes met banaan en zwartebessen en de nodige zoete sausjes. Met de koffie was onze vriendelijke serveuse zeer gul en om de haverklap kwam ze onze tassen bijvullen. Hiervoor verdiende ze een goede tip.
Nog even naar de kamer, tandenpoetsen en toiletteren en we konden vertrekken aan onze twee dag Yellowstone, deze keer de zuidkant en oostkant. Onze verwachtingen waren groot om langs deze kant veel wild te zien, zelfs de waarschuwing voor Bizons langs de weg knipperde !
Deze kant van het park is normaal veel drukker omdat hier veel meer geisers te zien zijn.
Waarschijnlijk door een droog voorseizoen en de hete zomer was er veel minder activiteit van de geisers en stonden vele poelen praktisch droog, we hebben het al veel mooier gezien.
Langs de weg van het Yellowstone meer, waar ook veel minder actieve bronnen waren, stonden een aantal auto’s geparkeerd, dus hier was iets te zien. Een kleine kudde van Elken, een vijftal, zat in het bos te grazen. Veel belangstelling natuurlijk en iedereen met zijn camera in de aanslag. Verder door, naar het oosten, prepareerde men een nieuwe weg en met een safetycar vooraan mochten we doorrijden.
Hier was het landschap veranderd in een dood bos, met enkel houten pilaren, volledig verbrand zover men kon zien.
Edy had langs de kant gelukkig een oude, magere bizon zien staan helemaal alleen, is die verstoten door de groep, we weten het niet ?? Hopelijk herstelt de natuur zich snel.
Op de terugweg moesten we de Prismatic Spring nog eens gaan bezoeken want vorige keer hadden Diane en Jeannine, met de zere voetjes, dit niet mee gedaan.
Dit is de mooiste hete bron van het park, 75 bij 90 meter en heeft een diepte van 49 meter. Het opgeborrelde water is het ganse jaar door constant op 85°C. De verschillende kleuren worden gevormd door de aanwezigheid van de algen, die naargelang de temperatuur daalt een andere kleur hebben. Dit vormt zo een kleurenpatroon van een prisma. Het diep blauwe komt door het extreem helder water van de bron.
Gelukkig hebben we dit op de terugweg gedaan, want deze morgen was het er veel drukker en zeker om een parkeerplaats te bekomen.
Maar waar zijn die bizons ? Op de weiden waar we in 2012 honderden bizons zagen, was er nu geen enkele meer te bespeuren, waar zijn die allemaal naar toe ? Men heeft de kudden wel uitgedund maar toch niet allemaal zeker ?
Dus vandaag weinig wild en terug aan het hotel maakten we ons klaar voor de aperitief en dan naar het restaurant … waarschijnlijk de “Tree Bear”.
Alarm … na een rustige nacht werden we om 6:00 u plots opgeschrikt met een hels lawaai door een alarmmelding op Diane haar telefoon. Iedereen springt recht in zijn bed en “Amber was geboren in Pocatello” ?? Ook Edy en Jeannine kregen dit bericht op de iPhone, ik niet !?
Wat het betekende is voor ons nog steeds onbekend, maar we waren wel met kloppend hart allemaal goed wakker. We zijn dan om 6:30 maar opgestaan en hebben we ons klaar gemaakt om te gaan ontbijten in de “Tree Bear”.
Zoals altijd daar werden we weer zeer vriendelijk door madam ontvangen en was de service zoals vorige keer prima, ik werd zelfs aan gesproken met “Sweetheart” als ik een tweede pancake bestelde !
Nog even wat fruit gekocht in de supermarkt en we konden vertrekken op weg naar de noordkant van het Nationaal Park richting Mammoet Springs. Bizons gingen we in die richting waarschijnlijk niet tegenkomen, maar beren hadden we wel graag gezien.
Het viel ons op dat er na al die jaren veel veranderd is. Het is veel drukker geworden en de toen kleine steden waren uitgegroeid tot toeristencentra met enorm veel Chinezen als bezoekers. Van de Mammoet Springs hebben we nu een gedeelte gedaan van boven af dat we nog niet hadden gezien, heel mooi al was er weinig water op de witte formaties.
De ganse weg geen wild gespot, enkel twee kleine Elken (soort hert). Op een hoogte van 2700 meter was de temperatuur nog altijd 29°C, een prachtige dag.
Op de terugweg was er even oponthoud en jawel … een zwarte beer kroop langs de berm in de bossen. Natuurlijk weer te laat met de camera om dit unieke moment vast te leggen, zelfs geen foto, spijtig ! Verder door, aan de prachtige waterval van de Great Canyon van Yellowstone, hebben we met zijn allen de zware afdaling gedaan waar de snel kabbelende Yellowstone rivier zich omtovert tot een waterval, waar de tonnen water tientallen meters naar beneden stort met een overdonderend lawaai en verder door de canyon vormt.
Een knappe prestatie van alle vier, vooral het terug naar boven komen is bij deze hitte bijzonder zwaar.
Een eind verder op een smal gedeelte van de weg, remde onze voorganger plots om een zwarte beer te laten passeren die rustig de baan over kwam en de bossen in wandelde.
Weer de camera te laat op scherp maar Edy heeft met zijn fototoestel toch enkel foto’s kunnen nemen, de adrenaline stroomde door ons lijf, zo vlak bij ons dat doet toch wel iets !
Voor vandaag genoeg gereden, de noordzijde hebben we volledig verkend en we reden terug naar ons hotel. Ondertussen was het al bijna 18:30, tijd om te gaan eten, dan maar terug naar de Running Bear, deze keer geen steak maar vers gebakken roze zalm.
Het was weer een gevulde dag en iedereen zal weer snel slapen, hopelijk geen nieuw alarm deze nacht !
De Jetlag werkt ook positief want om 6:30 u waren we alle vier al wakker en “volledig” uitgerust. Na een lekker en redelijk uitgebreid ontbijt konden we ons klaar maken om onze auto te gaan halen. De zelfgemaakte wafels waren ook deze keer met de nodige sausjes heel lekker.
Even een telefoontje naar de shuttledienst en tien minuten later konden we ons aanmelden bij Alamo de autoverhuur. We hebben het al anders meegemaakt, maar deze keer verliep alles heel vlotjes en reden we met onze Dodge Mini Van goed geladen buiten op weg naar West-Yellowstone.
Het weer ziet er zeer belovend uit, de ganse week al zeker een hittegolf met temperaturen tot boven 30°C !
Onderweg was het een aangename rit van een 500 km door de vruchtbare vallei van Utah, met soms twee slapende meisjes achterin. De alternatieve route, via Jackson en Teton Park, die veel mooier is,hadden we de vorige keer al gedaan. Na een stop in Pocatello reden we verder richting Idaho-Falls. Ik herinnerde de watervallen nog van in 2011 en zelfs nog ons Best Western hotel.
Na een wandeling langs het water en we de lang uitgestrekte waterval genoeg hadden gefotografeerd, reden we verder naar ons einddoel. Het hotel was thuis ook al geboekt dus daar hoefden we ons geen zorgen over te maken.
Rond 17:30 pakten we uit en maakten ons klaar voor het restaurant, “The Tree Bears”, ook gekend door ons.
De vermoeidheid begon zich te manifesteren dus trokken we maar na het eten naar de kamer, waar we nog een koffietje dronken en gingen slapen.
Morgen start onze rondrit door Yellowstone Park om de nog onbekende gebieden te gaan verkennen.
De voorbereidingen zijn gedaan voor onze zoveelste USA reis. De periode loopt van 17 augustus tot en met 9 september 2019 en de reis gaat naar de volgende bestemmingen :
- Aankomst SALT LAKE CITYAirport voor vertrek per huurauto langs :
---> Idaho Falls, West Yellowstone, Cody, Buffalo, Red Lodge, Buffolo, Rapid City, Cheyenne, Estes Park naar Denver Airport
- van daaruit met een vlucht naar International Airport Buffalo Niagara en andere huurauto.
---> Cleveland Hill, Niagara Falls (Amerikaanse kant, misschien Toronto Canada ?)
- naar Albany en verder naar BOSTON
---> Buffalo, Syracuse, Albany, Springfield, Sturbridge Massachusetts, Westborough, Framingham, Boston
- bezoek Boston, Cape Cod, Salem (Whalewatching), ...
- Terugvlucht vanuit BOSTON Airport naar Brussel.
De staten die we deze keer passeren zijn : Utah, Montana, Wyoming, South Dakota, Nebraska, Colorado, New York en Massachusetts.
