... maar hij kan het niet!!! Weken tracht ik te werken aan mijn conditie (een 10-tal kg`tjes minder zou leuk zijn) maar het lukt me niet. Het karakter dat ik vroeger kon opbrengen om te gaan trainen is mij totaal ontglipt. Waarom? De geneugten des levens passeren de laatste tijd (maanden???) als een sneltrein. En met vreugde stap ik elke station weer terug op die trein. Voornemen : in het weekend kan en mag alles, maar gedurende de week, geen alcohol, geen overdreven voedingstoenames en proberen een beetje te sporten.Niets maar dan ook niets blijft er van heel. Maandag heb ik me gewaagd aan een loopje van 8 km maar nu vind ik het te warm (uiteraard is dit een uitvlucht). In de namiddag op een terrasje wat jongere familie tegengekomen en `s avonds in de Soetemin (http://www.soetemin.be/) samen mezze gaan eten. Natuurlijk hoort daar een duveltje bij en achteraf nof een bananasplit. Gisteren weer sportief geweest maar lekker gaan eten in de Ierse Pub (https://plus.google.com/104697056734534478384/about?gl=US&hl=en#104697056734534478384/about) in Walem. Een absolute aanrader, wij kenden het van haar nog pluim, maar het eten was er zeer lekker en zij hebben wel een 15-tal bieren van het vat. En de kaart bevat een 60-tal whiskey`s ik heb het maar vluchtig bekeken. Zo gaat elk pondje wel door het mondje en het houdt niet op. Heden namiddag vriendenbezoek, dus nu lekker eten klaarmaken, zaterdag naar een dubbel verjaardagsfeestje en er eens goed invliegen. Maar ... ... volgende week zal ik opnieuw moeite doen om wat sportiever te zijn en de opstapelende calorieën wat te verminderen. Grootse plannen maar tot wat leiden ze?
De OS zijn voorbij, 14 dagen topsport. 12 dagen heb ik voor mij tv gezeten meelevend, genietend, gefrustreerd kijkend, grote ogen trekkend. Het waren fantastische spelen niet alleen qua prestatie maar ook de omkadering en het emo-gevoel scheerden hoge toppen. Bijna 50 wereldrecords, 120 olympische records, ontelbare nationale records (waaronder ook enkele Belgische) maar ook volle stadions (op de eerste 3 dagen na), dolenthousiaste, vooral Engelse toeschouwers en zeer, tot tranen (uit vreugde of verdriet) toe, emotioneel bewogen atleten. Brood en spelen blijven nog steeds een zeer actueel gegeven, want even zetten de mensen hun problemen opzij om oog te hebben voor mensen die jaren hun lichaam pijnigden om te bereiken wat hen nu overkomen is. Toch heb ik me af en toe geërgerd aan de uitzendingen van onze VRT. Te pas en te onpas overschakelen van sport naar sport. Een 3 uur durende uitzending met Federer kan dan wel, we zien hem al genoeg op tv, dus mogelijkheden om eens iets anders te laten zien. Amper 5 min. gespendeerd aan een zilveren Lionel Cox is ook niet om hoog van de toren te blazen, we winnen dan eens een medaille. Een marathon die constant onderbroken wordt. Dus dikwijls overgeschakeld naar NOS, heb zelfs genoten van een voor mij onbekende Nederlandse boogschutter, een zeer arrogante schermer (was blij met zijn vlugge uitschakeling) enz... . En voor de zoveelste maal wordt na afloop het debat opengetrokken hebben we het nu goed gedaan? Moeten we ons beleid niet aanpassen? Ach ja we gaan alles even snel evalueren en doen er dan weer 4 jaar niets mee. Zolang dezelfde mensen (die al 20 jaar dit beleid bepalen) aan de "macht" (want daar draait het om) blijven, zolang er 3 ministers (die niets van sport afweten) het beleid moeten bepalen zal er niets veranderen. Het zijn die enkele topsporters die een eigen project opstarten die het verste komen (Vandeven met Hellebaut en Van Alphen, vader Borleé, zeilster Van Acker, Gaastra met zijn bende enthousiaste zwemmers, de hockeyploegen) maar voor de rest is het huilen met de pet op. Laat deze mensen eens rond de tafel gaan zitten en een keuzegericht (we moeten niet in alles de beste zijn) beleid uitstippelen. Als dan de nodige infrastructuur (In Papendaal bouwde men het BMX-circuit gewoon na, resultaat 3 finalisten) nog zou voorhanden zijn dan zijn we al een (neen 2) stap verder. Een vierjaarlijkse evaluatie en/of sportdiscussie dat hebben we ondertussen al wel genoeg gehad. We moeten onszelf ook niet vergelijken met andere landen want daar gelden andere regels en wetten. Maar een voorbeeld nemen aan die landen die het goed doen daar is niets mis mee. We moeten het warm water niet meer uitvinden want dat hebben anderen al lang voor ons gedaan.
Maar ook ik zal daar de volgende weken, maanden niet meer van wakker liggen. Genoten heb ik, topsport van de bovenste plank. De Borlees, Tia, onze zwemmers, onze hockeyploegen en vooral van Hans Van Alphen (maar is hij van geboorte ook geen Nederlander?). Het moment voor mezelf het podium bij de 5000m bij de vrouwen : Meseret Defar en Tirunesh Dibaba. Dit waren echte tranen, een emo-moment om nooit te vergeten langs de ene kant en een ongeïnteresseerde Dibaba waar enkel goud telde en het afhalen van brons een totaal overbodig moment was.
Ik zou zeggen tot binnen 4 jaar in Rio maar er gaan ondertussen nog veel mooie sportmomenten komen hoop ik.
Wegens de olympische spelen en een fantastische wandeldriedaagse (waarover meer in een volgend artikel) heeft het lang (te lang) geduurd eer ik mijn blogje nogmaals met een artikeltje vereerde. Vorig weekend zijn we met enkele vrienden naar Planckendael geweest. Voor enkelen was het geleden van hun schooltijd en vermits we allen riante 50-ers of zelfs 60-ers zijn is dat inderdaad al zeer, zeer lang geleden.Met 5 zijn we met de fiets gereden, via een binnenweg en de rest via de knooppunten. Het was een leuk tripje in een een stralend weertje. Na de aankoop van een ticketje (sommigen krijgen vermindering anderen betalen de volle pot 22 euro) zijn we een drankje gaan nuttigen. Van al dat fietsen krijg je dorst. Onze 3 overblijvers kwamen met de auto en een uurtje later waren we verenigd en begon ons bezoek. Er was veel veranderd in al de jaren (lijkt me logisch!!!) en sommige delen herinnerden we ons nog andere helemaal niet meer. De opdeling in werelddelen is wel leuk, het vogelgebouw, waar vogels vrij rondfladderen was een aangename verrassing. Maar de meest belangstelling gaat hier toch uit naar de grotere dieren en vooral als er babytjes geboren zijn. `s Middags hebben we heerlijk gepicknickt onder een grote tent, buiten in de zon was het redelijk warm en ons bezoek verder gezet (bonobo`s, olifanten enz...) ondertussen een ijsje gelikt en nog een biertje gedronken. Tijd om de zaak te verlaten en met ons fietsje terug naar Lier waar ons een heerlijk visbuffet te wachten stond. En natuurlijk frisse, koele bierjes. Eindelijk de zon en we hebben er wonderwel van geprofiteerd.
Eindelijk zon, dat alleen al maakt een mens extra gelukkig (in hoeverre dat extra bij mij nog van tel is!!!), mijn vrouwtje een week vakantie dus ... . Maandag met Nelly en mijn schoonouders naar Postel en Mol, een jaarlijkse traditie maar voor de eerste keer zonder mijn vadertje. We hebben er eentje op gedronken in de abdij, onze dochter heeft ons daar vervoegd. Nog een broodje (2,5kg?) en wat speculoos gekocht en dan naar Mol voor een lunchke bij onze dochter. Tapas had ze klaargemaakt en daarbij een fris pintje, het smaakte heerlijk. Ter plaatse kennisgemaakt met haar drie nieuwe aanwinsten, Kwik, Kwek en Kwak (3 donzige gansjes). Een fietstochtje mocht tijdens deze week niet ontbreken. Met de buren een tochtje uitgestippelt van een kleine 40km, onderweg een picknickje, een drankje in het vernieuwde Averegten (http://www.provant.be/vrije_tijd/domeinen/averegten/horeca/) en terug naar huis. Tijd om de BBQ aan te steken want we kregen 11 man op bezoek. Het werd nog een smakelijke, lange geslaagde avond met de nodige pintjes om de warmte (van het vuur!!!) te trotseren. Er was deze keer zon op Lier Centraal maar lang zijn we er niet gebleven, we hebben ons op een terrasje gezet en met een heerlijk fris biertje het voorbijgaande publiek wat in het oog gehouden. En er loopt iets rond in Lier hoor!!! Soms worden we zelf ook eens uitgenodigd (ja wij hebben enkele vrienden die dit risico durven nemen) en wij naar Hallaar voor een heerlijk dinertje en alweer enkele frisse duveltjes. En ik maar klagen dat ik te dik wordt! Nog een beetje van de opening van de OS gezien en redelijk laat (of vroeg) gaan slapen. De jaarlijkse traditie vraagt (nee eist) dat we naar het kleinkunstfestival in Olen gaan. Wij tamelijk vroeg op weg en we konden onze zitplaatsen nog kiezen. Na wat tingel tangel om de instumenten en de stem te testen nam Bart van den Bossche zoals gewoonlijk de honeurs waar. Maggie Mc Neal (man wat ziet die er goed uit) zette de toon in met enkele nederlandstalige nummers, gevolgd door een plaatselijk talent (Sofie???) en Jan De Smedt (Nieuwe Snaar) was het eerste hoogtepunt met liedjes ivm Wannes Van de Velde. Good-old Armand mocht niet op het appel ontbreken en één van mijn favorieten Johan Verminnen mocht het festival afsluiten. Een schitterend optreden met allemaal meezingers, den deze heeft subliem genoten. Tomorrowland, Rock Werchter, het zegt me niets (zelfs als ze geld bijgeven ga ik er niet naartoe) maar van dit soort muziek kan ik uren (ja dagen, weken zelfs jaren) genieten. De week was veel te snel voorbij, zo ook de zon. En nu olympisch kijken al heb ik toch ook even door een zure appel gebeten bij het zien van al die lege zitjes. We hadden oa kaarten besteld voor Kim Clijsters en er zijn zeker nog 200 stoelen leeg. Van de kaarten die we besteld hebben konden we maar 1/3 krijgen dus zijn we maar thuis gebleven en hebben van ons gespaarde geld een infraroodsauna gekocht.
Weken lig ik al te zuchten dat mijn gewicht stilaan op weg is naar de 100kg. Maar wat doe ik eraan? Juist, niets. Integendeel. Mijn vrouwtje heeft sinds vrijdagmiddag een ganse week verlof en om dat te vieren zijn we een lunchke gaan placeren. Een natte middag maar toch op het terras gezeten (http://www.hetmoment.be/) met zicht op onze vernieuwde markt. Als er geen vrachtwagens het zicht belemmeren staat ze heerlijk te blinken in de zon (of ditmaal de regen hahaha!!!). Voor ons hoeven er geen bomen of bloemperken geplaatst te worden, het paraderen van verschillende individuen in alle maten en gewichten geeft voldoende voedsel voor ogen en mond. Zelfs op de nationale feestdag (we hebben de "gestelde lichamen" tweemaal zien paraderen over het Zimmerplein) is het marktdag, dwz socializen en iets drinken (???). Ons autootje genomen, geparkeerd op de Antwerpse kaaien en het stad in. Langs een europees marktje (Groenplaats) gelopen en enkele terrasjes gedaan. Toevallig (bestaat dat???) onze vrienden Mieke en Dirk tegengekomen en dan naar Comocomo (http://www.zone03.be/wca_digi/resto_detail/53/52045/Como-Como.html) restaurant aan de lopende band. Het was goed, voor één keer, het eten was lekker, kleine hapjes, en het concept, op een lopende band, is origineel. Het was leuk maar een herhaling komt er niet, denk ik. Nog een duveltje gaan drinken in de stad en dan naar huis, volledig voldaan van drank en voeding. Zondagmorgen met ons Nellytje een vestje gelopen, de eerste keer sinds mijn afgang in de Roparun. Een koffiekoekje gegeten en de auto (met fietsen) in op weg naar Westerlo. Een heerlijk tochtje gemaakt, zon, heerlijk gezelschap en alweer gaan eten onderweg. Mie Maan (http://www.miemaan.be/content/) lag toevallig op ons fietspad!!! Nog een tussenstopje en uiteindelijk beland in de jeugdherberg in Westerlo. Nog een laatste drankje en terug naar ons geliefde Lier. `s Avonds nog eens kunnen buiteneten, wat een heerlijke afsluiter van een weldoorvoed stralend weekend. Ach ja de Tour is ook voorbij, in mijn ogen één van de slechtste aller tijden. Zo voorspelbaar, zonder patrons (is Wiggi een patron???) geen aanvalslust, renners die door de oortjes beveeld worden. Kortom eentje om vlug te vergeten en nu op naar de Olympics.
Brugge here I come. Vijf dagen fietsen in en rond Brugge in het gezelschap van een bende GroenPlussers, er zijn erger dingen in het leven. Verslagen over de fietstocht ga ik niet maken. Op de website van Groen Plus (http://www.groen-plus.be/) kan je via de pen en foto`s van Walter genieten van onze avonturen. Waarvoor dank en aan de lezers veel leesplezier. Maar ... ... een aantal ervaringen, bedenkingen, lessen in "god weet wat allemaal" wil ik wel delen. Het is persoonlijk maar gelijkgestemden kunnen er zich misschien in vinden. Les natuurkunde van Lucien, een beter leraar kan ik me onmogelijk voorstellen. En wat hebben we geleerd vandaag : de tjiftjaf roept altijd zijn eigen naam (ik kan hem nu herkennen uit de duizend!!!), het verschil tussen bamboe, riet en lis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Merci Lucien. En als we uiteindelijk toch iets niet weten, "dan zoeken we het vanavond op internet", de gevleugelde woorden van onze leider Paul. De westvlaamse taal heeft een aparte rijkdom, maar na enkele uren was ik er al flink mee weg. "Kjeer a kjer were" werd DE uitdrukking van de week. Niet elke St. Sebastiaensgilde (http://www.sebastiaansgilde.be/) is zo maar een Sebastiaensgilde. Die van Brugge is wel heel speciaal. Banden met de Engelse en Belgische vorsten, met de Engelse Grenadiers, er zit heel wat verleden in dit toch wel "zeer elitair" clubje. Maar ik heb tenvolle genoten van een schitterende rondleiding en misschien stel ik me wel kandidaat (hahaha). Oostkamp (wie kent dit dorp) heeft het allermooiste gemeentehuis van Vlaanderen en omstreken. Elke avond op restaurant gaan, geeft duidelijk weer dat er een enorm verschil is. In eentje kwam ik met honger buiten (en heb nog een Quickje gedaan), in een ander werd ik bedient met een dubbele portie. Maar ik heb ongelooflijk lekker en veel gegeten (ontbijt in hotel, de picknicks en de restaurants).
Boer Jan heeft uit zijn rijke landbouwerservaring gezegd dat augustus een warme, mooie maand wordt. Laat ons hopen dat hij het bij het rechte eind heeft. Fietsen met een bende GroenPlussers is niet zo evident als het op het eerste zicht lijkt. Als we stoppen staan we altijd in de weg. De snelheid mag vooral niet te hoog liggen (12km/uur???). En de uitleg onderweg moet steeds door één of ander individu verstoord of onderbroken worden. Zelfs in Olsjt (Aalst) wonen rustige mensen, bedankt Dirk (my roommate) om me 5 dagen in je gezelschap te tolereren. Nog een klein iets moet van mijn lever. Als je PP meeneemt probeer niet het laatste woord te hebben, neen het allerlaatste woord is onherroepelijk voor PP.
Ziehier een korte bloemlezing uit mijn ervaringen tijdens een vijfdaagse fietstocht. Waarschijnlijk zijn er nog veel meer ervaringen, anekdotes die ik vergeten ben (ben ook GPL-er en dan vergeet je al eens iets) maar jullie hebben op mijn blogje de mogelijkheid om aan te vullen. Waarvoor nu reeds mijn gewaardeerde dankbetuigingen.
Zondagmorgen in Mechelen de bus opgestapt en abfahren naar Italië. De Reschensee (http://nl.wikipedia.org/wiki/Reschenmeer) (hier heeft de alternatieve elfstedentocht plaats!!!) was de startplaats van onze fietstocht die ons in Trento zou brengen. Alle dagen een 50 tot 60km fietsen tussen fruitbomen, wijnranken, langs rivieren en door oude spoortunnels, langs kleinere en grotere steden, een mix dit alles via mooi aangelegde en zeer bereidbare fietspaden. Onze uitvalsbasis was gelegen in Töll (http://www.meranerland.com/nl/reisdoelen/vacantieplaatsen/partschins-rabland-toell.html), Hotel Edelweiss (http://www.edelweissferien.com/de/hotel-edelweiss/hotel.html). Van daaruit werd er elke dag per bus of per fiets vertrokken om een nieuw parcours af te leggen. Via Glürns, Kastelbell naar Töll, naar Merano en Bolzano (hoofdstad van Zuid-Tirol), via Brixen, Klausen richting Bolzano, naar Kaltern, Margreid en Salurn om te eindigen in Trento (hoofdstad van Trentino). Het meest mooie stadje was Merano (http://nl.wikipedia.org/wiki/Meran) en de meest verrassende, fietsvriendelijke stad is Bozen (of Bolzano) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bozen_(stad)). Wij bevinden ons in Italië maar iedereen spreekt hier Duits (met een "licht" accentje). Een zeer ervaren chauffeur, een fantastische gids (juffrouw Nina, ze woont in Lier!), een ongelooflijk, aangenaam gezelschap wat wil een mens nog meer om een schitterende vakantie door te maken. Ja natuurlijk, eten en drinken. Maar daar hebben we onszelf niets tekort gedaan. Meer woorden ga ik er niet aan besteden, beelden zeggen zoveel meer. Bedankt aan iedereen dat we deel mochten uitmaken van dit geweldig vakantiegezelschap en misschien tot ...
Men zegt dat het voor alles eens de eerste keer moet
zijn, wel het is zover. Nog nooit heb ik een eigen organisatie moeten afgelasten.
De geplande Midzomernachtrun gaat NIET door.
Sinds april ben ik er mee bezig (eigenlijk al vroeger met
aanvragen aan de sportdienst, contacteren van AC Lyra) en blijkbaar liep het
van in het begin fout. Mijn aanvraag aan de stad via een goedkeuring van de
lokale politie liep volledig de mist in. Dus geen run maar dankzij de
bemiddeling van onze sportfunctionaris waren de commissaris en de
verantwoordelijke van de stad toch bereid om rond de tafel te zitten. Alles
werd uitgeklaard en op 15 mei kreeg ik groen licht van het stadsbestuur
(schepencollege). Gelukkig maakte men er me attent op dat ik een
milieuvergunning nodig heb. Een milieuvergunning? Ja voor de geluidsoverlast
die zou duren tot 2 u ´s nachts. Ik vul de papieren in en breng ze persoonlijk
(20/5) naar de milieudienst. Op 29/5 krijg ik enkele bijkomende vragen, wat me
zeer raar lijkt want op het in te vullen papier voor de milieuvergunning staan
deze vragen niet genoteerd. Uit
beleefdheid tracht ik zo goed mogelijk te antwoorden. Ondertussen zijn we 10
juni en ik heb nog steeds geen milieuvergunning in mijn bezit. Voor mij hoeft
het allemaal niet meer ik heb er mijn buik van vol. Volgende zondag vertrek ik
op verlof naar Italië, zelfs als de vergunning nog aankomt hoe moet ik iedereen
nog overtuigen om op 23 juni aanwezig te zijn aan de atletiekpiste. Flyers en
affiches daar is het allemaal te laat voor, mensen hebben voor die datum al
andere plannen. Het gaat er wel om zoveel mogelijk sponsorgeld voor het goede
doel bij elkaar te brengen. Hopeloze zaak dus.
Misschien had ikzelf alles iets vlugger moeten regelen
maar ik was ook nog met andere zaken bezig en net zoals er last-minute reizen
zijn kan men van last-minute organisaties (alhoewel 3 maanden lijkt me niet
echt op het nippertje) spreken.
Dit is echter niet de enige reden. Ondanks mijn zeer
uitgebreid sociaal netwerk ben ik er niet in geslaagd om een sponsor te vinden
voor de bijkomende onkosten. Ik zou alles zelf kunnen betalen en het nadien
recupereren maar dat is de bedoeling niet. Een sponsorloop moet centjes
binnenbrengen en niet de uitgaven dekken.
Dus beste vrienden geen midzomernachtrun, geen opbrengst
voor het goede doel.
Ben ik hiervan gefrustreerd neen zeker niet maar het laat
me wel nadenken om in de toekomst nog iets in onze stad te organiseren. Ik
dacht dat er een administratieve vereenvoudiging (dokumenten en toestanden) in
onze stad bestond maar blijkbaar toont de realiteit de andere kant van de
medaille. Ik hoop ook dat mijn naam er
niets mee te maken heeft want dat zou pas een slecht signaal zijn. Maar
verschieten zou ik er niet echt van doen.
Aan allen die hun bereidwillige medewerking verleent hebben
dank van harte en ... .
Mijn stad bestaat 800 jaar en ging zijn laatste
feestweekend in. Meer dan 20 000 bezoekers en inwoners hebben kennis gemaakt met
feestmogelijkheden van dat kleine stadje aan de Nete. De naam Lierke Plezierke
werd weer alle eer aangedaan.
Ik heb dit alles vernomen uit de krant want voor één keer
had ik prioriteiten.
Het was Roparunweekend, het absolute verwenweekend van
het jaar en dit wil ik, ondanks de festiviteiten in mijn stad waar ik gek op
ben, voor geen geld ter wereld missen.
Met een beetje rare gevoelens (ik weet niet goed hoe het
uit te drukken) ging ik er naartoe. De nieuwelingen in het team werden onmiddellijk
in de Lotgenoten-familie opgenomen. Ik had niet anders verwacht want dat is elk
jaar zo.
Iedereen was er klaar voor, dat was aan de gezichten en
de lichaamstaal duidelijk te merken, maar was ik er klaar voor? Het antwoord
viel tussen 20u en 20u30 zaterdagavond. Mijn eerste 2 km-tjes waren niet echt
super, misschien te wijten aan het lange zittend en liggend wachten? Het tempo
was wel vlot, Martin vertelde me meer dan 11km/uur, maar het (loop)gevoel liet
me in de steek. Mijn eerste sessie was niet echt om over naar huis te
schrijven, ik liep wel maar daarmee was alles gezegd. Vorig jaar stelde zich
ongeveer hetzelfde probleem en naarmate de sessies en de kilometers vorderden
werd het alsmaar beter. Positief blijven, het kon enkel maar beteren.
Rusten en we zien wel. Slapen deed ik bijna niet, maar
dat is mijn gewoonte, maar eten. Datgene ik er in stak kwam er terug uit. De
warmte, de stress (te weinig training!!!), de gezondheid alles te samen de oorzaak
van dit ongemak? Gelukkig was drinken geen probleem, liters water, cola,
sportdrank om het vochtgehalte op peil te houden.
Rond 6u zondagmorgen was het weer zover, de 2de
sessie moest onder de loopzooltjes gelegd worden. Nog steeds geen eten in mijn
lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de
boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig.
Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden
maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor
de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als
ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen
moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar
wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen
die goesting heeft mag met me ruilen.
Het ritueel herhaalde zich, massage, slapen,drinken en
eten (dat zich nog steeds niet met mijn persoontje wenste te vermengen). Klaar
voor de 3de sessie, zo dacht ik. Zonder de waard gerekend, na 2 maal
mijn 2km-tjes te hebben afgemaald (???) was mijn vatje volledig leeg. Een auto
zonder benzine zo voelde ik mezelf. Tussen Edingen en Zele werd mijn lopersgraf
gegraven.
Voor mij was de Roparun hier ten einde, de geest en het
lichaam volledig leeg. En al trachten de anderen me op te beuren, het was al
boter aan de galg. Hier zat ik dan een brokje ellende in een busje ergens
onderweg. Wat moest ik daar nu mee? Toegeven dat alle gezondheidsperikelen die
ik de laatste 8 maanden had ondergaan me voor altijd van het lopen zouden
weghouden? Eens voor de spiegel gaan staan en me afvragen of dit wel goed is voor
mezelf? Nutteloze vragen want ik heb (soms) een ongelooflijk slecht karakter.
Een half uur op een boterham met kaas gekauwd, drinken dat het er langs mijn
oren uitkwam om uiteindelijk een banaan naar binnen te murwen. Meer dan 3u heb
ik er overgedaan eer iets in mij vertelde dat ik er terug moest aan beginnen.
Onze leuze Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd indachtig, vertelde ik
in het busje dat ik terug mijn kilometertjes wou afmalen. Vlotjes is iets
anders maar het liep voorwaarts en doelbewust. De doortocht in Zele heb ik zelfs
openminded meegemaakt.
Massage, slapen, drinken en trachten te eten, maar dat
laatste behoorde niet tot de geplogenheden van het moment. Stabroek 4u `s
morgens, uit het busje voor de eerste km-tjes, alles overgeven.Ik heb nog alle reserves aangesproken en mijn
loopjes plichtsbewust afgelegd, maar de laatste 80 km waar je moet fietsen en
lopen heb ik wijselijk aan mezelf laten voorbijgaan. Enough is enough, mijn
1,93m waren volledig leeg, maar toch voldaan omdat ik er opnieuw aan begonnen
was. Ik hoop en denk ook niet dat de anderen zich slecht voelden bij het feit
dat ik het voor bekeken hield.
Half twee maandagmiddag bereikten de Lotgenoten de finish
in Rotterdam, we did it again. Het enige team (van de 325) waar het merendeel
van de deelnemers echt uit kankerpatiënten bestaat werd luidruchtig toegejuichd
door een fantastisch Rotterdams publiek.
Emoties genoeg maar voor mij persoonlijk was dit een Roparun
met een ietwat wrange nasmaak. Het zal allemaal wat moeten bezinken. Het zal
wat tijd eisen om mezelf af te vragen waar ik hiermee naartoe moet. De wereld
mag me veel afnemen maar lopen is een deel van mijn bestaan en dat afpakken
laat me een heel klein beetje sterven. En daar ben ik nog lang niet aan toe.
De toekomst zal raad brengen.
Mag ik me tegenover mijn mede-Lotgenoten ploegmaten
verontschuldigen dat dit een zeer persoonlijk Roparunverslag is geworden, maar
het luchtte op. En zoals hierboven al gezegd ik hoef me voor niets te
verantwoorden.
Toch was het alweer een fantastische ervaring, nieuwe
vrienden gemaakt, ondanks alles zeer veel plezier en leute gehad kortom het was
er alweer eentje in je geheugen te prenten.
Dank aan jullie allen dat ik deel mocht uitmaken van dit
fantastische team 239, Lotgenoten Vlaanderen.
Bekijk alles op www.roparun.nlen geniet mee van de prestaties van de 325
deelnemende teams die niet enkel een sportieve prestatie hebben geleverd maar
die er ook voor zorgen dat :
"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen
meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".
Wat zijn 10 dagen in een mensenleven, niets, hoegenaamd niets! Maar dat wil niet zeggen dat je met je tijd niets moet doen! We hadden ons voorgenomen om er een rustige vakantie van te maken, dat was buiten de waard gerekend. Vrijdag na een rustige treinreis in Blankenberge, waar mijn schoonouders 2 maanden een appartement huren, aangekomen. `s Avonds gaan eten in ons favoriete Blankenbergse restaurant, http://www.venitien.be/. Lekker, lekker, lekker tip top in orde! Zaterdag een treinverplaatsing naar Brussel. Een handje helpen, want we (GroenPlus) hadden een stand aan het Europees parlement. Veel gebabbeld, mijn beste Duis, Frans en Engels bovengehaald en het lukte vrij goed. Tenminste ik denk dat de mensen me verstaan hebben. Zondag hadden we afspraak in Oostduinkerke. Mijn nicht en haar man wonen er in een mooi, rustig gelegen appartement met zicht op zee. Mijn kozijn en zijn vrouw kwamen rechtstreeks uit het verre Limburg en wij 1,5 uur met de tram. Veel gekeuveld, goed gegeten en gedronken en een stevige wandeling gemaakt. Meer moet dat niet zijn om samen een gezellige dag door te brengen. Maandag kwam mijn goede vriend Bruno op bezoek, hem gaan afhalen aan het station en een koffietje gaan drinken. Hij mocht mee aanzitten aan tafel en na een stevige maaltijd tijd voor een stevige wandeling. Onderbroken om een Rodenbachje te drinken, dorstigen laven blijft een werk van barmhartigheid. Nog een boterhammetje gegeten en ik heb mijn vriend gezond en wel in het station afgeleverd. Het werd stilaan tijd om een Beaufortje (http://www.beaufort04.be/) een café genaamd "Beaufort" (https://picasaweb.google.com/108550527885156830577/BEAUFORT04#slideshow/ 5745303663024437538) te gaan doen. Een ganse dag tram (dagkaart kost amper 5 euro) op tram af, wandel naar hier wandel naar daar (soms nogal ver). In Middelkerke gaan eten was een klein avontuurtje, 9 restaurants waren we gepasseerd alvorens er eentje open was. We moeten wel eerlijk zijn in deze maand is er aan de kust nog zeer veel gesloten en te huur en te koop. Gaat het wel echt goed met ons kusttoerisme? Woensdag hadden we een afspraak in Oostende met Kris en zijn vrouw. Hij vertelde honderduit over zijn stad en `s middags zijn we gaan eten in "Stad Kortrijk" (http://theclumsychef.wordpress.com/2009/06/09/bezocht-stad-kortrijk/). Zoals het in dit artikel beschreven wordt zo is het, uit eigen ondervinding, ook in de realiteit. In de namiddag nog enkele kunstwerken bezocht. En moe maar voldaan terug tramspoorsgewijs naar Blankenberge. Vanaf donderdag kwam onze dochter met hond Sado en dan blijkt Sado belangrijker te zijn dan ik. Kan ik daar mee leven? Ik moet wel. Vrijdag opnieuw bezoek uit Lier. En zoals het met bezoek betaamd, iets gaan drinken wat eten en veel babbelen. In Blankenberge waren de Havenfeesten (vanaf donderdag) in volle bezigheid. Meer volk dan mensen. Na nog een rustige zaterdag was hat tijd om onze biezen te pakken en huiswaarts te keren. Onze dochter was zo vriendelijk om ons thuis moe maar voldaan af te leveren. En we kijken al uit naar volgend weekend, Roparun.
dit is dweilen met de kraan open ... ... en hier wacht men op Godot!
Het Open Poorten-weekend zit er op. Het weer heeft onze stad wel een beetje in de steek gelaten maar ondanks alles bezochten ruim 10 000 mensen (http://www.gva.be/regio-antwerpen-zuid/lier/open-poorten-weekend-lokt-massa-bezoekers.aspx) onze geweldige festiviteiten. Vrijdag naar de Taptoe gaan luisteren en alhoewel dit niet my-kind-of-music is heb ik er van genoten, een beetje show en een danspasje bleek voor sommige korpsen geen enkel probleem te zijn. Veel bekenden tegengekomen, Rinda van ons Lotgenoten-team, een trommelaar van de Antwerpse politie waar ik nog mee samengewerkt heb en uiteraard veel Lierenaars. En van al dat gebabbel krijgt een mens dorst. En dat heeft aangehouden tot in de vroege uurtjes, de duveltjes en toestanden vloeiden gezapig naar binnen. Zaterdagmorgen met mijn vrouwtje een beetje geshopped, gezellig iets gaan drinken en eten. Om 13u30 hadden we in het Hof van Santhoven een afspraak voor de Twolf Twolf-wandeling . Ongeveer 2u en half wordt men ondergedompeld in het Lier van vroeger en nu. Een aanrader voor iedereen, zij die nog niet geboekt hebben wij kunnen jullie het ten zeerste aanbevelen. Op zes lokaties worden toneeltjes opgevoerd en tijdens de wandeling zorgt een ervaren gids voor de bijkomende uitleg. Je mag een tripje maken met de Moedige Bootvissers (http://www.bootjevareninlier.be/) en tijdens een van de voorstellingen wordt je een drankje (met uiteraard Caves) aangeboden. Prachtig!!! `s Avonds afspraak met enkele vrienden op de BBQ van Vatra-Hooikt (http://www.hooiktonline.be/Verenigingen/Dienstbetoon/Vatra%20Hooikt%20financiert%20oprichting%20mutualiteit%20in%20Vatra%20Dornei.pdf). http://www.hooiktonline.be/Verenigingen/Dienstbetoon/Vatra%20Hooikt%20financiert%20oprichting%20mutualiteit%20in%20Vatra%20Dornei.pdf). Veel volk op deze jaarlijkse manifestatie ten voordele van het goede doel. Lekker eten, aangenaam gezelschap wat wil een mens nog meer. Zondagmorgen nog eens een loopje gedaan, maar dat viel toch wat tegen. Komt het nog goed, we zullen wel zien. Om 14u wij op weg naar lier centrum om verder te genieten van het feestweekend. Een bezoekje gebracht aan het Timmermans-Opsomer (http://www.toerismelier.be/pages/ontdekken_.php?level1=1&level2=1&level3=2) gratis te bezoeken tijdens dit weekend. Het doet wel raar om jezelf (nog tot 26 aug.) tegen te komen in een museum, maar het was wel plezant en ook de commentaar van de bezoekers was leuk. Ondertussen werd ons stadje overspoeld door drumbands, harmonies en gelijk(w)aardige toestanden. Op de binnennete vond een studentenregatta plaats en enkel steden en gemeenten (die ook hun 800-jarig bestaan vierden) presenteerden zich op de Grote Markt. Ook de stad Oisterwijk (spreek uit zoals mijn naam Oosterwijk) en daar ontving ik een boek over de 800-jarige geschiedenis. Leuke kennismaking met een stad met een fantastische naam. Nog een stevig biertje gaan drinken en het weekend zat er op. Voor ons het laatste feestweekend, want de 2 volgende weekends verblijven we aan onze Belgische kust en tijdens de afsluitende apotheose ben ik een roparunnetje aan het doen.
Zij die ons stadje nog niet bezocht hebben maak er absoluut werk van en aan de Liernaars genit nog van 3 weekends feesten in Lierse stijl.
Nelly met enkele bekende Lierenaars Met een Lierse kantwerkster (!!!) De Liers keersters Op de gesjorde scouts-brug over de Nete Oorlogje spelen op de sportvelden
Voila, dat was het dan. Zondag is er een definitief einde
gekomen aan alle Lierse activiteiten in
verenigingen waar ik mee samengewerkt heb.
Het sportieve luik van Lier 800 (http://www.lier800.be/pages/programma_opening_zondag.php)
was mijn laatste stuiptrekking dat uit
mijn al te kleine hersenpan is ontsproten. Gedurende 15 jaar heb ik mijn
uiterste best gedaan om mijn stad en zij die er wonen te pLezIERen. Bij AC Lyra (http://www.aclyra.com/)
heb ik, buiten het trainen en motiveren van een hele hoop lopende
medemensen,mijn gangen mogen gaan in
het organiseren van enkele sportieve manifestatie. De bekendste zijn de
natuurlopendie voor eeuwig en
altijd mijn mooiste geesteskind zal blijven. Mijn jeugdinitiatief om kinderen
de kans te geven om op woensdagnamiddag van verschillende sporten te proeven,
met de ongelooflijke medewerking van onze meter Tia Hellebaut en onze peter Rik
Ceulemans, was absoluut een 2de hoogtepunt. Spijtig genoeg na één seizoen
moeten opbergen wegens te grote moeilijkheden met mijn gezondheid.
Sportinitiatie geven na een dagje chemo is niet vol te houden.
Ik heb mee aan de wieg gestaan bij de oprichting van de
Lierse Fietsersbond. En ondanks dat niet alle schepenen ons welgezind waren
hebben we toch gedeeltelijk bereikt waar we naartoe willen, nl. de fietser zijn
plaats geven in het Lierse stadsbeeld. Sinds deze legislatuur mochten we zelfs
deel uitmaken van de mobiliteitscommissie, waar het me opviel dat enkelen het
voor het zeggen hadden en niet altijd even open stonden voor kritiek. Maar dat
is misschien eigen aan de mensheid, ieder van ons heeft wel een deel van de
waarheid in pacht.
12 jaar sportraad daar kijk ik met een ongelooflijke
voldoening op terug. Een voorzitter en een sportfunctionaris die me steeds
steunden als ik met een nieuw initiatief op de proppen kwam. En ja dat waren er
wel wat. Het tot stand brengen van een dialoog tussen sportraad en
stadsbestuur, alhoewel de meesten ons niet echt een warm hard toe droegen. Het
installeren van onze beide natuurlooppaden, waar we de eersten in de
provincie waren en onze schepen me verplichte een interview voor tv te geven.
De sportbeurzen om de 2 jaar die
ondanks alle moeilijkheden toch tot een gekende, sportieve manifestatie
uitgroeiden. Meewerken aan het bekend maken van onze eigenste sporters door de
organisatie van de Nacht van de sport. Door allerhande eigen
initiatieven zeven maal op het podium gestaan als genomineerde voor de
recreatieve sportprijs van onze stad (en 5-voudig winnaar). Als Liers
bestuurslid terecht gekomen in de provincialesportraad, maar dat is
één van de weinige vergissingen die ik begaan heb. Deze raad wordt bestuurd
door enkelingen en de rest mag zijn mond eens opendoen maar de belangrijke
beslissingen zijn ondertussen al lang getroffen.
Eén persoonlijk minpuntje de persprijs van de stad die
heb ik ondanks alles nooit in mijn handen gehad, maar dit is louter
persoonlijk, een beetje arrogant egoïsme is me wel toegestaan.
Mijn ziekte (lymfeklierkanker) heeft me gemotiveerd om
enkele initiatieven in deze stad te
verwezenlijken, om mensen dichter bij de zaak te betrekken en om er voor uit te
komen dat dit geen ver-van-mijn-bedshow is maar iets waar vroeg of laat ieder
van ons mee geconfronteerd wordt.
Onze jaarlijkse ontbijtjogging (dit jaar nog 152 eters)
en mijn éénmalig project Kunst tegen kanker hebben me de maatschappij van een
andere zijde laten zien. Ja er zijn nog vele mensen die fantastische goed
bedoelingen hebben.
En dan de politiek . Nog nooit aan politiek gedaan en
plots lijsttrekker (bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen)worden van de Groene
partij. Het werd een afknapper (niemand van Groen in de gemeenteraad) maar
eentje waar ik met veel plezier op terugkijk. Dan voorzitter geworden en getracht,
en ik denk ook gelukt, om onze partij op de Lierse kaart te houden. Zeer
frequent kwamen Lierenaars met hun problemen bij
mij terecht. En steeds heb ik de moeite gedaan om een oplossing te vinden. Tot
men ons van bovenaf (in Brussel, hoeveel keren heb ik rond de tafel gezeten om
tot een oplossing te komen???) verplichte samen te werken met mensen die ik
eigenlijk niet echt kende en mij ook niet als Groen overkwamen. En het meest
frappante was uiteindelijk toen ik ontslag nam hadden we plots een Groene
schepen en was de samenwerking met Sp.a geregeld (iets waar ik persoonlijk
grandioos tegen was, wel met mensen van Sp.a in alle vriendschap rond de tafel
gezeten).Ik moet eerlijk toegeven dat
heeft me geraakt en dat is uiteindelijk ook de hoofd reden geworden waarom ik
in mijn stad met AL mijn activiteiten gestopt ben.
Lier 800 was de kers op de taart, ik zal niemand meer in
de weg lopen maar ik zal steeds kritisch blijven toekijken hoe het er in mijn
stad aan toe gaat.
Dat er commentaar zal komen daar ben ik me terdege bewust
van maar enkel zij die het beter gedaan
hebben mogen die leveren. Er zijn volgens mijn zeer bescheiden mening veel
gemeenteraadsleden die minder voor onze stad gedaan hebben dan ik.
Ooit sprak een wat oudere man (die ik niet kende) me aan
en zei Rony jij staat meer in de krant dan onze burgemeester en het is altijd
met positief nieuws.
Voila daar heb ik het 15 jaar voor gedaan.
Het waren 15 fantastische jaren en ik wens al mijn
opvolgers veel succes en ik
BEDANK IEDEREEN WAAR IK GEDURENDE AL DEZE JAREN HEB MOGEN
MEE SAMENWERKEN.
Val ik nu in het zogenaamde zwarte gat neen belange niet.
In mijn, zoals bovenaan vermeld, al te kleine hersenpan zitten nog wel wat uit
te werken ideeën. En ik ben ondertussen provinciaal voorzitter van GroenPlus
(de 55-plussers) en ook daar heb ik al enkele succesvolle initiatieven achter
de rug.
Met mijn eigen sportieve prestaties gaat het niet goed
maar ik heb mijn hart verpand aan mijn Lotgenoten Vlaanderen en binnen enkele
weken lopen we alweer van Parijs naar Rotterdam voor het goede doel.
Groetjes aan iedereen en een duveltje gaan drinken met
mij is altijd mogelijk.
Bezoek aan het Brussels parlement, met de meest ingewikkelde structuur van allemaal. De mooie infrastructuur is al even ingewikkeld als dit parlement zelf, gangetje hier, deurtje daar, trapje op, trapje af. De huidige zetelverdeling : http://www.parlbruparl.irisnet.be/images/RP/hem2011.pdf
Na
de dogsittingsweek was het tijd om weer eens wat anders te ondernemen. Maandag
een kwalitatieve rijke asiel- en migratienamiddag georganiseerd, met drie
aangename sprekers en een 25-tal geëngageerde vraagstellende toehoorders.
Vrijdag waren er afspraken gemaakt met het Vedette Sport marathonteam. Eerst
een gezamenlijke duurloop van een uurtje, ik had me ook gemotiveerd maar na 500
m liep ik eenzaam en alleen. Het ging allemaal te snel en heb dan maar op mijn
eentje een 50 minuutjes zeer, zeer traag gejogd. Na een verkwikkende douche
naar Dijk 34 waar we met 14 samenkwamen voor een etentje en een gezellige
babbel. Het werd een leuke avond, lekker eten, goed gedronken en zeer aangenaam
gezelschap. Spijtig genoeg dienden we rond 24u de zaak te verlaten. De groep
viel uit mekaar, maar de die-hards vonden elkaar in het Kruiske terug. Om 4u `s
morgens heb ik mijn bedje opgezocht. Het was zeer lang geleden dat ik nog zulke
uitspatting had meegemaakt.
Ondanks de welig vloeiende alcoholische dranken van gister was ik zaterdag al
vroeg uit de veren. Naar de markt wat inkopen gedaan en (alweer) de kroeg in.
Het weer was onvoorspelbaar maar de zon kwam er door en met mijn lieftallig
vrouwtje zijn we in ons stadje wat gaan shoppen. We kwamen onderweg enkele
bekenden tegen en (alweer) op café!!! We hadden ondertussen wel onze culturele
interesse wat aangescherpt door in de St. Gummaruskerk de tentoonstelling
"Oog in Oog" (glasramen) (http://www.kerknet.be/microsite/Broederschapsintgummaruslier/nieuws_detail.php?subsiteID=2363&nieuwsID=106944) te bezoeken. Special prize voor de
Lierenaars 1 euro. Ook de schatkamer was voor de bezoekers geopend en de kist
van St. Gummarus staat nu permanent tentoongesteld onder een glazen stolp.
`s Avonds met ons tweetjes naar CC De Mol voor een optreden van Laïs (http://www.maandacht.be/songs-we-embrace). Vorige
keer was het ons niet echt bevallen en we hoopten op beterschap. En of het
beter was, het was ronduit schitterend. Ze zongen, zoals ze zelf beweerden,
liedjes die zij graag hoorden. Er waren bekende nummers bij (Son of a
preacherman, een beatlesnummer enz...) maar ook een lidje uit Bosnië, eentje
uit Israel een nummer van Madou. En als bisnummers nog enkele folknummers om af
te sluiten met een a capella-song (zonder microfoons). En dan (alweer) het café
in, met vrienden nog enkele Duveltjes geconsumeerd en dan ons bedje opgezocht.
Zondag hebben we een er en rustdag van gemaakt, een sportieve, marathon van
Londen gezien en Luik-Bastenaken-Luik. En eentje zonder alcohol, hahaha.
Een nieuwe week staat voor de deur.
Een beetje zenuwen want maandag heb ik controle bij mijn oncoloog.
Maandag telefoontje gekregen van mijn broertje of ik wou meegaan naar de Waalse Pijl. Zulke vragen moet je aan mij niet teveel stellen en mijn antwoord was een volmondig ja. Gistermorgen om 8u30 stond ik vertrekkensklaar, warme jas, een beetje drank en wat snoepgoed en zelfs handschoenen in mijn rugzak gepropt. Anderhalf uurtje later stonden we aan de poorten van het voetbalstadion van het pas in 2de kampioen gespeelde Charleroi. Van alle drukte op de autowegen hadden we geen last gehad, zelfs de brug in Vilvoorde lag er in filenormen desolaat bij. Onze wagen geparkeerd en wij mengden ons, als echte kenners, onder het rondlopende publiek, om toch maar een glimp op te vangen van de helden van het stalen ros. Man, man, man je kon ze gewoon aanraken en de meesten zonder capsones (toch een ander sportmens dan die over het paard getilde voetballertjes). Oog in oog stond ik met de vedettes van het wielerpeloton, enkel Gilbert en Van den Broeck (een zeer norse jongen heb hem nog nooit zien lachen) zijn wat onbereikbaar. Sommige supporters gaan wel ver om een glimp of een handtekening te bemachtigen van deze fietsende stervelingen. Maar de meesten zijn zeer bereikbaar een foto, een handtekening, ja zelfs een praatje kan er best af. En dan die fietsjes waar deze heren mee rondtoeren, beauties zijn het gewoon en wij konden er naar kijken en ze zelfs aanraken. Aan mij is al dat fetisjisme niet besteed en vanop afstand heb ik het gadegeslagen. Een wondere wereld de wielrennerij. Na de start, in de regen, wij terug de wagen in en op weg naar Andenne waar we onze stop- en kijkplaatsen hadden uitgekozen. Onderweg aan belgisisme gedaan, een waals fritje met een vlaams pintje verorberd, was wel lekker. Een 500m van de Cote de Peu d Eau onze wagen neergezet en een halfuurtje later waren de renners in aantocht. Twee voorop, dan nog eentje en dan de ganse meute in een stevig tempo met de ganse Lotto-ploeg voorop (waarom begrijp ik niet met nog 84 km te rijden maar ja...). Ondertussen kennisgemaakt met één van de kinesisten van de BMC-ploeg, in het Engels, bleek dat deze heer een doodgewone Vlaming was. Belachelijk natuurlijk. Terug de wagen in voor een doorsteekje van 1,5km naar de Cote de Grogne. Zelfde verhaal 2, 1 en de ganse bende. Na de doortocht van de ganse karavaan, wat zijn al die chauffeurs gekken achter hun stuur, zij denken dat ze alleen op wereld zijn, de auto in en naar Andenne. Een Waalse kroeg opgezocht en de laatste 25 km op tv gevolgd. Met een duveltje en een trappistje wat moet een mens nog meer. Na de aankomst nog anderhalfuurtje in de wagen en rond 18u30 zet mijn broertje me aan de voordeur af. Ik heb echt genoten van dit wonderbaarlijk wieleravontuur, het is inderdaad een heel speciaal wereldje.
Donderdagmiddag vergadering met de kern van GroenPlus, `s avonds vergadering Lier 800. En om te socializen nog een pintje gaan drinken. Een mens moet zijn hoofd toch kunnen leegmaken na al dat vergaderen. Vrijdagmorgend wakker worden naast een "fantastisch" vrouwtje waar ik 33 jaar mee getrouwd ben. Een lekker ontbijtje, wat boodschappen en `s middags in Mortsel, de Vlegel (http://www.devlegel.be/promos2012a.pdf) lekker gaan eten. In Lier nog wat aan side-see-shopping gedaan en naar huis want onze dochter, schoonzoon en hun hond kwamen op bezoek. `s Avonds waren we uitgenodigd op de "Nacht van de Sport". Ik ben wel geen lid meer van de sportraad maar blijkbaar vondt iemand het opportuun om ons in de bloemtjes te zetten voor al het gepresteerde werk (op sportief vlak). Als ik er zelf eens rustig over nadenk dan is dat nogal wat, kortom ik hoef niet bescheiden te zijn Als iedere Lierenaar iets zou presteren voor zijn stad dan zou ze er al heel wat beter uitzien. Na een korte opsomming door sportraadvoorzitter Jo Docx werd mijn vrouw een bloemetje aangeboden en ikzelf onder de drank bedolven (http://www.lierinbeeld.be/nieuws9/pics/nachtvandesport/index.htm). Dat is nu al de 2de keer dat men poogt van mij een "alcoholicus" te maken. Ook op de nieuwjaarsreceptie van SP.a-Groen werd ik met alcoholische dranken overladen. Ik drink wel graag een duveltje maar spijtig genoeg lust ik de meeste bieren niet. Maar we lossen dat wel op, kandidaten om eens een avondje bierproeven te organiseren zijn bij mij van harte welkom. Zondagmorgen vroeg uit de veren want het was de organisatie van onze 4de ontbijtjogging. Ditmaal (en ook éénmalig) niet in het teken van kanker, maar ten bate van de school van onze dochter. Lees rustig onderstaande krantenartikels en je begrijpt dat een papa op zijn eigenste manier tracht om zijn dochter te helpen. En ik mag denken dat het goed gelukt is, 160 eters waarvan een 30-tal joggers en een 40-tal wandelaars plus nog 14 topatleten die na hun trainingstochtje van 35km, de moeite hebben gedaan om een hapje te komen verorberen. En met de hulp van haar collega`s en vooral ook haar leerlingen is alles fantastisch verlopen. Even wil ik toch Koen Wellens van traiteur Familia (http://www.familia-nijlen.be/) in Nijlen bedanken omdat hij ons al 4 jaar voorziet van een geweldig lekkere en uitgebreide ontbijttafel. Om 20u stonden we paraat om naar ons cultureel centrum te wandelen en een optreden van Stef Bos mee te pikken. Mijn vrouwtje bracht meer enthousiasme op dan ik. Hij babbelde nogal veel, het gaf soms de schijn dat er een stand-up comedian bezig was. Ik heb ook veel gelachen maar ik zou zeggen schoenmaker blijf bij je leest en zing, zing, zing liedjesmaker! Zondag was het platte rust of toch bijna want ik heb `s morgens mijn moed en mijn sloefjes bijeen gezocht en nog eens een poging tot lopen ondernomen. Maar het lukt allemaal niet zo goed en de goesting is al lang opgesoupeerd. Maar ik heb het 5km volgehouden en ik zal nog wel eens een volgende poging ondernemen. Dit was een heerlijk weekendje DRUK, deze week wat vergaderen, een doktersbezoek en in het weekend kun je ons vinden in Valkenburg. Ik ga de aankomst van het komende WK-wielrennen al even verkennen, maar vooral de eetetablissementen dragen mijn voorkeur.
Donderdag naar Brussel en alle treinen die ik nodig had stopten en vertokken netjes op tijd. Je zal mij hier niet horen "klagen". Overleg GroenPlus (nu zonder uitroepteken) met het nationaal bestuur vooral ivm onderwerpen die voor senioren van belang zijn. Vrijdagavond met mijn vrouwtje gaan "chinezen" (http://pekinglier.zystar.be/index.html). Wie gaat er nu nog naar een chinees restaurant hoor ik jullie al denken maar toch. Enkele weken voordien hadden we al zin, maar het kwam er niet van en ook nu hadden we een ander idee. Maar de goesting, het was immers al superlang geleden, en het sentiment, meer dan 35 jaar geleden was "een chinees" ons (mijn vrouwtje en ik) eerste etentje. En of het heeft gesmaakt, een pikant soepje, loempia met cury en 4 chinese gerechten waar ik jullie de naam moet schuldig blijven. Daarbij een echt vlaamse Duvel en supergezellig gezelschap, wat wil een man nog meer. Zaterdagmorgend naar de markt, alleen, mijn vrouwtje werd door onze dochter stevig onder handen genomen. Ge kent dat wel dat van die komkommers op de ogen en toestanden!!! Kip, vis, pistoleetjes gekocht en dan met mijn broer een koffiteje (???) gaan drinken. Op tijd naar huis, eten en dan naar de natuurlopen. Neen, nog steeds niet om mee te lopen, maar ik heb wat rondgefietst (het marathonteam wat aangemoedigd) en enkele fotootjes genomen. Om uiteindelijk in het cafetaria terecht te komen en mij volop aan de drank (Duvel) te begeven. Ik moet toegeven dat ik een paar intelligente tooggesprekken heb gevoerd. Moest mij nog naar huis haasten want we werden in Mechelen verwacht voor de plaatselijke Groenreceptie (http://www.rtv.be/artikels/nieuws/2012012117574114_nieuwjaarsreceptie-groen-mechelen). Veel GroenPlussers maar de jongeren waren in de meerderheid. Waar blijven de 40- en 50-ers? Ook op de andere recepties leek ons dat een opvallende trend. Misschien zijn deze generaties overgestapt naar de NVA, want dat doet bijna iedereen tegenwoordig. Postjes rapen noemt dat. Normaal doe ik zondag mijn loopje maar ik heb er mijn buik (die wel dikker wordt) wat van vol. Altijd maar tot dezelfde vaststelling komen dat het hoegenaamd niet loopt zoals het moet (en dan spreek ik nog niet van "zoals ik het wil") een mens raakt er lichtjes door gefrustreerd. Gelukkig mocht ik de ganse dag behangpapier van de muur halen (frustratie weg)en hebben we onze slaapkamer leeggemaakt. Schilderen, een nieuw (Quick-Step)-vloertje, een vals plafondje en een nieuwe slaapkamer. Binnen enkele weken zullen we kunnen genieten van splinternieuw slaapcomfort. Ik hou jullie op de hoogte.
De massa is in aantocht.
Drinken, zeer belangrijk Michel, de Lierse sportfunctionaris in goede doen
Staf en Gille De "aankomstverzorgers"
Wie gaat hier arriveren? Natuurlijk mag er gelachen worden.
Wat zullen we drinken? Wie kent dit liedje van Bots (uit een ver verleden!!!)nog? Het weekend is de ideale periode om jezelf die vraag te stellen. Ik heb de indruk dat het allemaal wat op zijn kop staat, vroeger gingen we ergens eten en opteerde men voor aangepaste dranken. Nu drinken we en opteren om ook nog iets te eten. Vrijdag hadden we vrienden op bezoek (uit Gent) en we spraken af in een café om iets te drinken. En dan naar huis waar mijn vrouwtje een geweldig dineetje had klaargemaakt. Lekker eten, goed gedronken, aangenaam gezelschap, kortom een ideaal begin van een nieuw weekend. We hebben stilaan onze wekelijkse gewoonte om naar de zaterdagmarkt te gaan terug ingevoerd. Maar we vergeten absoluut het sociale aspect niet dus na een uurtje zitten we al gezellig in de kroeg en beginnen doen we met een koffietje maar ... . We kennen altijd wel iemand en zo loopt het marktbezoek meestal uit tot een uur of één, of twee (???). Tijd om toch iets te eten. Ons klaargemaakt om naar de nationale Groen-receptie te gaan in een alweer schitterend decor, Horta-zaal in het centraal-station te Brussel. Wat zullen we drinken? Gelukkig was er bier, wijn, cava en toestanden zijn echt niet aan mij besteed. Toespraken genoeg hapjes iets minder, maar ja het is crisis voor iedereen nietwaar. Zondagmorgen, loopmoment, stilaan begint de moed (maar vooral de goesting) in mijn schoenen te zinken. Want het gaat echt wel niet goed. Nog een saunatje, een flinke douche en op weg naar Zele voor onze allereerste babyborrel. Wijn, cava niet voor mij maar een fris pintje mocht ook. En hier waren wel voldoende hapjes (plus nog taart). Deze week zal ik het drankgehalte toch iets afbouwen want mijn voorkant begint stilaan alsmaar rondere vormen aan te nemen.
Deze namiddag naar de bib, met mijn zelf verlengde boeken (http://bibliotheek.lier.be/Praktisch/Verlengen_en_reserveren). Overtuigd dat ik pas op 14 jan. mijn geleende en verlengde boeken moest inleveren. Groot was mijn verbazing als men me meedeelde dat ik een boete moest betalen. Ik probeerde nog wat tegen te pruttelen overtuigd van mijn groot gelijk. Ik diende, na controle van mijn eigen ticketje (waarop stond 4 jan.), ruiterlijk toe te geven dat ik in fout was. Ok dus betalen we de boete. Maar ik had nog een tweede boete, 0,60 euro portkosten. Nu gaat het me niet om dat miniscule bedrag, maar ik wil wel weten waarom ik betaal. Geen boetebrief, geen telefoon, geen mail? Bellen en mailen doet men niet enkel stuurt men na een bepaalde tijd (???) een boetebrief die inderdaad 0,60 euro kost (http://bibliotheek.lier.be/Praktisch/Wat_kost_het). Bij een volgende gelegenheid, die er hopelijk niet komt, ga trachten mijn boeken op tijd in te leveren, zou ik dan met plezier een "boetebrief" ontvangen. Tenminste om die 0,60 euro te wettigen.
Zoals jullie in één van de onderstaande artikels al hebt gelezen gaat het met mijn sportieve prestaties echt niet goed. Maar ik ben een volhouder. Vanmorgen, mooi weertje, niet te koud dus mijn trainingspakje en mijn sloefjes aan. Een rondje vest is maar dan voldoende. Na enkele km`tjes, verzuring van de benen, ademhaling volledig tilt, kortom geen beterschap in zicht. Toch heb ik een leuke ervaring gehad. Voor mij stapte een jongeman met een i-pod (of iets dergelijks op zijn hoofd) die dacht dat hij alleen op de wereld was en uit volle borst met zijn muziek meezong. Vals klonk het wel en hij was totaal verrast toen ik hem passeerde. Ik heb hem de raad gegeven gewoon verder te blijven doen zoals hij bezig was en ik denk dat hij het nog gedaan heeft ook. Dit bracht me wel op een idee. Als ooit de vesten allemaal verlicht zijn (???) kan men misschien om de paar palen een "boxje" (waaruit muziek komt) hangen om de stadsvesten nog aangenamer te maken. Muziek op de vesten klinkt dat niet als muziek in de oren! En nu wachten we af. Ondertussen heb ik een half uurtje in onze huissauna gezeten en alle vermoeidheid is uit mijn veeg lijfje verdwenen.
Weken tracht ik te werken aan mijn conditie (een 10-tal kg`tjes minder zou leuk zijn) maar het lukt me niet. Het karakter dat ik vroeger kon opbrengen om te gaan trainen is mij totaal ontglipt. Waarom? De geneugten des levens passeren de laatste tijd (maanden???) als een sneltrein. En met vreugde stap ik elke station weer terug op die trein. Voornemen : in het weekend kan en mag alles, maar gedurende de week, geen alcohol, geen overdreven voedingstoenames en proberen een beetje te sporten.Niets maar dan ook niets blijft er van heel. Maandag heb ik me gewaagd aan een loopje van 8 km maar nu vind ik het te warm (uiteraard is dit een uitvlucht). In de namiddag op een terrasje wat jongere familie tegengekomen en `s avonds in de Soetemin 
(
Een absolute aanrader, wij kenden het van haar nog pluim, maar het eten was er zeer lekker en zij hebben wel een 15-tal bieren van het vat. En de kaart bevat een 60-tal whiskey`s ik heb het maar vluchtig bekeken. 
De OS zijn voorbij, 14 dagen topsport. 12 dagen heb ik voor mij tv gezeten meelevend, genietend, gefrustreerd kijkend, grote ogen trekkend. Het waren fantastische spelen niet alleen qua prestatie maar ook de omkadering en het emo-gevoel scheerden hoge toppen. Bijna 50 wereldrecords, 120 olympische records, ontelbare nationale records (waaronder ook enkele Belgische) maar ook volle stadions 
(op de eerste 3 dagen na), dolenthousiaste, vooral Engelse toeschouwers en zeer, tot tranen (uit vreugde of verdriet) toe, emotioneel bewogen atleten. Brood en spelen blijven nog steeds een zeer actueel gegeven, want even zetten de mensen hun problemen opzij om oog te hebben voor mensen die jaren hun lichaam pijnigden om te bereiken wat hen nu overkomen is. 
(maar is hij van geboorte ook geen Nederlander?). Het moment voor mezelf het podium bij de 5000m bij de vrouwen : Meseret Defar 
en Tirunesh Dibaba. Dit waren echte tranen, een emo-moment om nooit te vergeten langs de ene kant en een ongeïnteresseerde Dibaba waar enkel goud telde en het afhalen van brons een totaal overbodig moment was. 
Vorig weekend zijn we met enkele vrienden naar Planckendael geweest. Voor enkelen was het geleden van hun schooltijd en vermits we allen riante 50-ers of zelfs 60-ers zijn is dat inderdaad al zeer, zeer lang geleden.Met 5 zijn we met de fiets gereden, via een binnenweg en de rest via de knooppunten. Het was een leuk tripje in een een stralend weertje. 
geboren zijn. 
en nog een biertje gedronken. 
onderweg een picknickje, 
gelopen en enkele terrasjes gedaan. Toevallig (bestaat dat???) onze vrienden Mieke en Dirk tegengekomen en dan naar Comocomo (
Merci Lucien.
Als je PP meeneemt probeer niet het laatste woord te hebben, neen het allerlaatste woord is onherroepelijk voor PP.
Via Glürns, Kastelbell naar Töll, naar Merano en Bolzano (hoofdstad van Zuid-Tirol), via Brixen, Klausen richting Bolzano, naar Kaltern, Margreid en Salurn om te eindigen in Trento (hoofdstad van Trentino). Het meest mooie stadje was Merano (
fietsvriendelijke stad is Bozen (of Bolzano) (
aangenaam gezelschap wat wil een mens nog meer om een schitterende vakantie door te maken. Ja natuurlijk, eten en drinken. Maar daar hebben we onszelf niets tekort gedaan. 
in mijn
lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de
boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig.
Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden
maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor
de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als
ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen
moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar
wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen
die goesting heeft mag met me ruilen. 
gemaakt. Meer moet dat niet zijn om samen een gezellige dag door te brengen. Maandag kwam mijn goede vriend Bruno op bezoek, hem gaan afhalen aan het station en een koffietje gaan drinken. Hij mocht mee aanzitten aan tafel en na een stevige maaltijd tijd voor een stevige wandeling. Onderbroken om een Rodenbachje te drinken, dorstigen laven blijft een werk van barmhartigheid. Nog een boterhammetje gegeten en ik heb mijn vriend gezond en wel in het station afgeleverd. Het werd stilaan tijd om een Beaufortje (
(dagkaart kost amper 5 euro) op tram af, wandel naar hier wandel naar daar (soms nogal ver). In Middelkerke gaan eten was een klein avontuurtje, 9 restaurants waren we gepasseerd alvorens er eentje open was. We moeten wel eerlijk zijn in deze maand is er aan de kust nog zeer veel gesloten en te huur en te koop. Gaat het wel echt goed met ons kusttoerisme? Woensdag hadden we een afspraak in Oostende met Kris en zijn vrouw. Hij vertelde honderduit over zijn stad en `s middags zijn we gaan eten in "Stad Kortrijk" (
en dan blijkt Sado belangrijker te zijn dan ik. Kan ik daar mee leven? Ik moet wel. Vrijdag opnieuw bezoek uit Lier. En zoals het met bezoek betaamd, iets gaan drinken wat eten en veel babbelen. In Blankenberge waren de Havenfeesten (vanaf donderdag) in volle bezigheid. Meer volk dan mensen. Na nog een rustige zaterdag was hat tijd om onze biezen te pakken en huiswaarts te keren. Onze dochter was zo vriendelijk om ons thuis moe maar voldaan af te leveren. 
. Ongeveer 2u en half wordt men ondergedompeld in het Lier 
van vroeger en nu. Een aanrader voor iedereen, zij die nog niet geboekt hebben wij kunnen jullie het ten zeerste aanbevelen. Op zes lokaties worden toneeltjes opgevoerd en tijdens de wandeling zorgt een ervaren gids voor de bijkomende uitleg. Je mag een tripje maken met de Moedige Bootvissers 
(
Fietsersbond. En ondanks dat niet alle schepenen 
om de 2 jaar die
ondanks alle moeilijkheden toch tot een gekende, sportieve manifestatie
uitgroeiden. Meewerken aan het bekend maken van onze eigenste sporters door de
organisatie van de 
Nacht van de sport
in deze stad te
verwezenlijken, om mensen dichter bij de zaak te betrekken en om er voor uit te
komen dat dit geen ver-van-mijn-bedshow is maar iets waar vroeg of laat ieder
van ons mee geconfronteerd wordt.
(bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen)
en zeer aangenaam
gezelschap. Spijtig genoeg dienden we rond 24u de zaak te verlaten. De groep
viel uit mekaar, maar de die-hards vonden elkaar in het Kruiske terug. Om 4u `s
morgens heb ik mijn bedje opgezocht. Het was zeer lang geleden dat ik nog zulke
uitspatting had meegemaakt.
(
was voor de bezoekers geopend en de kist
van St. Gummarus staat nu permanent tentoongesteld onder een glazen stolp.
(een zeer norse jongen heb hem nog nooit zien lachen) zijn wat onbereikbaar. Sommige supporters gaan wel ver om een glimp of een handtekening te bemachtigen van deze fietsende stervelingen. Maar de meesten zijn zeer bereikbaar een foto, een handtekening, ja zelfs een praatje kan er best af. En dan die fietsjes waar deze heren mee rondtoeren, beauties zijn het gewoon en wij konden er naar kijken en ze zelfs aanraken. Aan mij is al dat fetisjisme niet besteed en vanop afstand heb ik het gadegeslagen. Een wondere wereld de wielrennerij. 
wij terug de wagen in en op weg naar Andenne waar we onze stop- en kijkplaatsen hadden uitgekozen. Onderweg aan belgisisme gedaan, een waals fritje met een vlaams pintje verorberd, was wel lekker.
onze wagen neergezet en een halfuurtje later waren de renners in aantocht. Twee voorop, dan nog eentje en dan de ganse meute in een stevig tempo met de ganse Lotto-ploeg voorop (waarom begrijp ik niet met nog 84 km te rijden maar ja...). Ondertussen kennisgemaakt met één van de kinesisten van de 
BMC-ploeg, in het Engels, bleek dat deze heer een doodgewone Vlaming was. Belachelijk natuurlijk. Terug de wagen in voor een doorsteekje van 1,5km naar de Cote de Grogne. Zelfde verhaal 2, 1 en de ganse bende. Na de doortocht van de ganse karavaan, wat zijn al die chauffeurs gekken achter hun stuur, zij denken dat ze alleen op wereld zijn, de auto in en naar Andenne. Een Waalse kroeg opgezocht en de laatste 25 km op tv gevolgd. Met een duveltje en een trappistje wat moet een mens nog meer.
en ikzelf onder de drank bedolven 
(
in het centraal-station te Brussel. Wat zullen we drinken? Gelukkig was er bier, wijn, cava en toestanden zijn echt niet aan mij besteed. Toespraken genoeg hapjes iets minder, maar ja het is crisis voor iedereen nietwaar. 
voor onze allereerste babyborrel. Wijn, cava niet voor mij maar een fris pintje mocht ook. En hier waren wel voldoende hapjes (plus nog taart). 
