 |
|
|
| DE ZOETE INVAL |
|
|
| 27-11-2005 |
 Pater Damiaan |
Pater Damiaan
Uitvoerig
In tegenstelling met wat sommige vrome auteurs beweren, is Jef de Veuster opgegroeid als een normale, gezonde knaap, die zich door niets van andere kinderen onderscheidde, tenzij misschien door zijn waaghalzerij. Naar 's-Gravenbrakel gestuurd om Frans te leren (vader De Veuster, een graanhandelaar, zag in hem zijn opvolger), ontdekte lef er zijn levensopgave.
Toen hij zich bij de paters picpussen te Leuven ging aanmelden, werd hem duidelijk gemaakt dat hij, wegens zijn onvoldoende vorming, alleen frater kon worden. Dank zij zijn opvallende prestaties, werd de weg naar het priesterschap nadien toch voor hem opengesteld. Zo is hij als pater Damiaan de geschiedenis kunnen ingaan.
Op het grootste van de 8 Sandwich-eilanden (later werd deze groep eilanden Hawaii genoemd en sedert 1959 vormt Hawaii de 50e staat van de U.S.A.) heeft Damiaan zijn eerste vreugde en ook zijn eerste ontgoochelingen beleefd. De Kanakken (zo werden de inlanders genoemd) waren vriendelijke, onbezorgde en gastvrije mensen. Damiaan, een ijverig missionaris en in het begin al te naïef, verheugde zich in het groot aantal doopsels dat hij mocht toedienen. Een diepe teleurstelling volgde, toen hij merkte dat zijn schapen over de hele linie ontrouw waren, dus ook wat hun geloof betrof. Jarenlang heeft hij gezwoegd in een parochie, die zo groot was als een Belgische provincie. Het waren afmattende zwerftochten door een dun bevolkt gebied, langs veelal verlaten wegen. Als men hem vroeg waar zijn thuis was, wees hij naar het zadel op zijn paard. De eenzaamheid was voor hem een kwelling.
Reeds vóór de aankomst van pater Damiaan te Honolulu, had men melaatsheid vastgesteld op de Sandwich-eilanden. In 1865 had die angstwekkende ziekte dermate uitbreiding genomen dat de regering zich verplicht zag een interneringscentrum op te richten op het eiland Molokai. De zieken kregen er voor elke dag een portie voedsel -dikwijls onvoldoende en van slechte kwaliteit -en een gering bedrag per jaar voor een deken en een minimum aan kledij. Verder werden ze aan hun lot overgelaten. Eén enkele keer per jaar daalde er in 'de hel van Molokai' een priester af en daar bleef het bij, zodat de zieken ook niet konden rekenen op geestelijke bijstand. Dat kwelde bisschop Maigret en naar aanleiding van een kerkwijding te Wailuku (1873) deelde hij zijn zorg mee aan vier jonge confraters, onder wie Damiaan. Hij drukte het verlangen uit dat er bestendig een priester bij de melaatsen zou verblijven, maar omdat het een haast bovenmenselijke opgave was, wilde hij niemand verplichten. Hij dacht trouwens aan een beurtstelsel, wat hij gemakkelijker te verwezenlijken achtte.
De vier jonge paters waren allen bereid aan het verlangen van hun bisschop te voldoen. Mgr. Maigret duidde Damiaan aan om als eerste te vertrekken.
Bij zijn aankomst in het interneringscentrum had Damiaan als enig reisgoed zijn brevier en een kruis. In afwachting dat hij voor zichzelf een huisje zou kunnen bouwen, sliep hij wekenlang onder een puhalaboom. Voor al zijn behoeften was hij aangewezen op de hulp van de melaatsen, die nooit een dokter te zien kregen en met hun stinkende, etterende wonden de lucht verpestten. Als er nieuwe zieken ontscheept werden, riepen de 'anciens': hier gelden geen wetten meer. Behandeld als beesten, gedroegen ze zich ook als beesten. De morele ontreddering voltrok zich nog sneller dan de lichamelijke aftakeling. Ondergedompeld in die sfeer van verrotting en ontbinding, werd Damiaan geconfronteerd met de vraag of hij daar bestendig zou willen blijven. Het waren de zieken die er hem om smeekten. Zijn toewijding had hen getroffen en ze verwachtten geen heil van het aangekondigde beurtstelsel.
|
Damiaan heeft het offer aanvaard. De plaatselijke pers was vol lof over zijn houding. Een protestants blad schreef: 'Wij moeten een feit signaleren dat luider spreekt dan duizend redevoeringen. Wij moeten vertellen over een man, een broeder, die spontaan, zonder geld of krediet, zonder hoop op een beloning in deze wereld, zich is gaan wijden aan de arme melaatsen van Molokai. Ziedaar de werkelijke geest van Christus. Ziedaar een liefde onverklaarbaar voor het menselijk verstand. Ziedaar Xaverius doordringend tot de schuilhoeken van de menselijke ellende om er de meest weerzinwekkende wonden te wassen... Ziedaar de redder die zijn leven offert voor zijn medemensen en wiens werk al de werken van barmhartigheid overtreft.'
Damiaan verbleef als enige gezonde mens te midden van zowat 700 afschuwwekkende zieken. Om de twee dagen werd er een nieuw graf gedolven. De doden werden geregeld vervangen, want de leprozenjacht ging ongenadig verder. Damiaan kon de zieken niet genezen, maar wel hun levensvoorwaarden verbeteren. Daar heeft hij zich dan ook rusteloos voor ingespannen, waardoor er geleidelijk aan een ordeijke gemeenschap is ontstaan.
Lofbetuigingen wekken gemakkelijk afgunst. Daarnaast was er een begrijpelijke, hoewel overdreven angst voor melaatsheid. Het ene en het andere hebben de burgerlijke overheid ertoe bewogen Damiaan volledig af te zonderen. Omwille van het mogelijke besmettingsgevaar werd hem verboden de leprozerie nog te verlaten. Dat was voor Damiaan echter ondraaglijk. Niet het bestendige contact met de leprozen, wel de totale vereenzaming ontmoedigde hem. Na verloop van enkele maanden werd het verbod gelukkiglijk opgeheven.
Damiaan achtte het niet mogelijk een vader te zijn voor de melaatsen, hun wonden te verzorgen, de reeds aan ontbinding overgeleverde stervenden bij te staan, en gelijktijdig zich tegen de gevreesde ziekte te beschermen. Als hij de gelovigen in de kerk toesprak, zegde hij soms: 'wij, melaatsen'. Tien jaar na zijn aankomst was dat harde werkelijkheid geworden. Zijn heldhaftigheid -door hem gewoon als liefde ervaren -had intussen in de hele wereld bewondering en ontroering gewekt. Hij ontving het bezoek van prinses Liliuokalani (tijdelijk regentes), nadien ook van de koningin. Men heeft hem een ridderorde toegekend die hij nooit heeft gedragen, tenzij op de dag van de overhandiging.
Naast deze sympathie betuigingen wachtte hem echter een zwaarder kruis dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Een Japans dokter was naar Honolulu gekomen om een nieuwe behandeling toe te passen op de melaatsen, die daar in een doorgangsziekenhuis verbleven. Damiaan wilde zich ook laten behandelen, met de hoop door deze ervaring zijn lotgenoten te Molokai nog beter te kunnen helpen. Zijn oversten, vermoedelijk door angst gedreven, wezen zijn verzoek af. Toen de zieke Damiaan, die voor geen enkel offer was teruggeschrokken en nooit grenzen aan zijn toewijding had gesteld, onder de indruk van het besluit dat hij niet begreep toch op de toelating aandrong, ontving hij van zijn nieuwe provinciaal overste een zeer pijnlijke brief, waarin hij van... egoïsme werd beschuldigd!
Ten slotte is hij toch naar Honolulu mogen gaan, maar zolang zijn ziekte heeft geduurd, nl. van 1883 tot 1889, heeft hij noch zijn bisschop, noch zijn provinciaal overste te Molokai op bezoek gekregen.
Op 15 april 1889 kwam er een einde aan het lijden van pater Damiaan. Door enkelen werd hij benijd, door miljoenen bewonderd en beweend. In 1936 werd zijn stoffelijk overschot in triomf naar zijn geboortestreek overgebracht. Was dit zinvol? Was het een vergissing? Vast staat dat het stralend voorbeeld van Damiaan over de hele wereld talloos velen tot edelmoedigheid en offervaardigheid heeft geïnspireerd.
|
27-11-2005, 12:12 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 26-11-2005 |
| De top 3 van de Groten der Belgen |
Al de voorgaande hebben ook verdienstelijk werk geleverd, maar als men op grote schaal kijkt en het effect dat ze op de mensen gehad hebben, denk ik wel dat mijn top 3 een goede keuze is.
Ongetwijfeld bestaan er nog veel mensen die in aanmerking zouden kunnen komen voor gootste Belg, maar zijn die in alle eenvoud verdwenen of is er nooit in de geschiedschrijving melding van gemaakt geweest. Wie weet zaten er onder de mensen van het verzet in WO II ook geen grote mannen en/of vrouwen die geen vermelding gekregen hebben.
De grootheid van bepaalde mensen ligt in hun eenvoud en onbekendheid.
Het zijn niet altijd de grootste bekken die het meest presteren.
Je weet wel "veel beloven en weinig geven, doen de ..................
26-11-2005, 13:00 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Gerardus Mercator |
Gerardus Mercator (1512 - 1594) ( wiskundige en geograaf )
Gerardus Mercator werd geboren als Gerhard Kremer op 5 maart 1512 te Rupelmonde. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne cartografie. Na zijn studies aan de Katholieke Universiteit van Leuven ging hij zich toeleggen op cartografie. Zijn eerste kaart dateert van 1537. Voor zijn kenmerkende cilindrische projectie steunde hij op wiskundige begrippen. In het systeem naar zijn naam genoemd, vertegenwoordigen evenwijdige lijnen de meridianen, en de parallellen zijn rechte lijnen die de meridianen loodrecht snijden. In 1569 werd de eerste uitgave van zijn beroemde wereldkaart gepubliceerd. Hij gebruikte ook voor het eerst de term atlas voor een collectie kaarten. Hij overleed op 2 december 1594 te Duisburg.
Gerhard Kremer trok in 1530 naar de Universiteit van Leuven waar hij wijsbegeerte, aardrijkskunde, meetkunde en wiskunde studeerde. Het is tijdens zijn Leuvense studies dat hij zijn naam verlatijnste en zich Gerardus Mercator liet noemen. Uit die periode dateert zijn interesse voor kaarten, hemel- en aardbollen, wetenschappelijke instrumenten en cartografie.
Tussen 1535 en 1540 tekende hij verschillende kaarten. Hij maakte een geloofscrisis door en in 1544 werd hij zelfs beschuldigd van ketterij. Dit had deels te maken met zijn protestants geloof maar vooral met zijn cartografische bezigheid. Hij kreeg zelfs zeven maanden cel. In 1552 verhuisde hij naar Duisburg en gaf een eerste Europese planisfeer uit die in 1572 zou worden heruitgegeven. Hij verbeterde de kaarten van Ptolomeus en gaf een eerste deel uit van zijn Atlas in 1585 en een tweede deel in 1589.
Het was zijn zoon Rumoldus die de Atlas Sive Cosmographicae Meditiones de Fabrica Mundi et Fabricati Figura uitgaf. Deze atlas of kosmografische beschouwingen over de schepping van de wereld en de schijn van de schepping, telt 107 kaarten getekend door Mercator. Zijn werk kende weinig succes tot na zijn dood in 1594. In 1604 kocht Jodocus Hondius de kaarten van Mercator van zijn erfgenamen en in 1609 gaf hij een atlas uit in verschillende talen met de kaarten van Mercator. Voor 1640 werden reeds 30 uitgaven gepubliceerd van de atlas.
26-11-2005, 12:43 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Peter Paul Rubens |
PETER PAUL RUBENS
Peter Paul Rubens werd geboren te Siegen ( Duitsland) in 1577. Zijn ouders waren van Antwerpen naar Duitsland gevlucht vanwege hun protestantse geloofsovertigingen. Bij de dood van zijn vader, verhuist de familie terug naar Antwerpen.
Hij was een schatrijke ondernemer, een vriend van de machtigen en een trouwe volgeling van de reactionaire kerk die de lakens uitdeelde in de Contrareformatie. Op veel van zijn schilderijen staan religieuze en mythologische taferelen die wij niet meer begrijpen, en ze zijn overvloedig bevolkt met dikke vrouwen en smakeloze spierenbundels. Als Rubens De drie gratiën schildert, gaan je gedachten onvermijdelijk uit naar een gezond dieet. Het zeventiende-eeuwse schoonheidsideaal verschilde van het onze.
Toch is en blijft de Antwerpse meester de prins van onze schilders. Geen andere kunstenaar of geleerde heeft ooit, louter door de kracht van zijn talent en zijn persoonlijkheid, een vergelijkbare uitstraling aan onze gewesten gegeven. Vorsten, wetenschapslui, kunstverzamelaars en studenten uit heel Europa kwamen naar Antwerpen omdat Rubens er woonde. Door de introductie van de barokke bouwstijl drukte hij een blijvend stempel op het uitzicht van de stad.
Rubens was het tegendeel van een vakidioot. Hij maakte prenten, ontwierp wandtapijten en illustreerde boeken. Als een door de wol geverfde gentleman en wereldburger bracht hij bovendien in vele landen zijn waar aan de man: als hoveling en diplomaat van de Habsburgers, als humanist die met de grootste geleerden correspondeerde, als kunstkenner die een van belangrijkste collecties van zijn tijd bijeenbracht.
Successen verbleken en persoonlijkheden worden vergeten. De kunst daarentegen blijft. De echte grootheid van Rubens kan ieder van ons ervaren die oog in oog staat met zijn beste werken. De meeslepende dynamiek van de Kruisoprichting, in de Antwerpse kathedraal, of het stille drama van de Kruisafneming. De onaardse schoonheid en de vrede van zijn late landschappen of de warme menselijkheid van zijn kinderportretten. Dat is kunst die nog altijd recht naar het hart gaat, en die alle voorbijgaande modes moeiteloos overleeft.
26-11-2005, 12:23 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Ambiorix |
Ambiorix
Eburonenleider die in 54 voor Christus in opstand kwam tegen de Romeinen.
Ambiorix was koning van de Eburonen, een Gallische volksstam die leefde tussen Maas en Rijn. In 57 bevrijdde Caesar hen van het juk van de Atuatukers. Na een mislukte graanoogst in 54 v. Chr. ontstond er spanning tussen de Eburonen en hun Romeinse bevrijders. Caesar liet de Keltische leider Dumnorix vermoorden. De Treviri, een stam uit de Moezelvallei, achtten de tijd rijp voor een grootschalige Gallische opstand. Ze wilden Ambiorix inzetten als bliksemafleider. Op een nacht viel de Eburonenkoning het Romeinse winterkwartier van het 14e legioen aan. Die aanval mislukte, althans, zo leek het toch. Achteraf bleek het opgezet spel. De kampoversten, Cotta en Sabinus, vroegen Ambiorix wat hem bezielde. Waarom viel hij hen aan? Ze waren toch vrienden? Trouwens, wat kon hij met zijn beperkte troepen uitrichten tegen de Romeinse overmacht? Ambiorix antwoordde listig dat hij niet anders kon dan aanvallen, omdat hij zich verplicht voelde mee te werken aan het Gallische plan voor een grootscheeps offensief. De officieren dankten Ambiorix voor de waarschuwing, en besloten veiligheidshalve zich aan te sluiten bij andere Romeinse garnizoenen in de buurt. Ze braken hun tenten op en vertrokken. Onderweg, in een smalle vallei, lokte Ambiorix hen in de val. Hij viel aan, en zijn guerrillatechnieken bezorgden de Romeinen de grootste nederlaag uit heel de Bello Gallico, de Gallische Oorlog. Nadien organiseerde Ambiorix met de Nerviërs, de Atuatukers en de Menapiërs een raid op een ander Romeins garnizoen in de Maasvallei. Julius Caesar zon op wraak tegen de Belgae, zoals hij de Keltische volksstammen in Noord-Gallië noemde. De wraak van Caesar was uitermate bloedig. Sommige geschiedkundigen vergelijken het met een genocide. Het land werd verwoest, vrouwen en kinderen werden als oorlogsbuit meegenomen. Eén van de weinige krijgers die aan de wurgdood ontsnapte, was Ambiorix. Hij trok de Rijn over en zocht een veilig onderkomen bij de Germanen.
Sinds 1866 staat Ambiorix standbeeld op de Grote Markt in Tongeren, de oudste stad van België). waar het Gallo-Romeins museum is gevestigd.
26-11-2005, 12:14 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Hendrik Conscience |
Hendrik Conscience
Hij leerde zijn volk lezen...
BiografieHendrik Conscience (Antwerpen 3 december 1812 - Brussel 10 september 1883) was een Belgisch,  Nederlandstalige schrijver. Een bekende uitspraak over hem is "Hij leerde zijn volk lezen". Hij was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Zijn moeder, die hem als een troostengel ter zijde stond, trachtte hem op te beuren door het toefluisteren van oude Antwerpse verhalen. Dit ontwikkelde vroegtijdig zijn denkvermogen en toen hij de kracht bezat om op de straat te komen bij de speelmakkers, werd hij hun geliefkoosde verteller. Het A.B.C. leerde hij bij zijn vader, in wiens hof hij een vriend van bloemen en planten en later een hartstochtelijk bewonderaar der natuur werd. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden. Nadat hij zich met bijzondere lessen in het Engels had geoefend, ging hij zich in het Frans volleren te Antwerpen, waar hij vervolgens optrad als ondermeester in een van de voornaamste leergestichten. Bij het ontstaan van de omwenteling van 1830 liet de onbedachte jongeling zich door een strijdlustige Brusselaar overhalen om de wapens op te vatten. Op 28 september 1830 tekende hij als vrijwilliger een dienstverbintenis voor twee jaren, welke hij op 7 april 1831 in een verbintenis voor vijf jaren moest veranderen. Na korporaal, fourier, sergeant-majoor en onderwijzer van de regimentschool te zijn geweest, werd hij op 21 mei 1836 van de krijgsdienst ontslagen. Reeds sinds het vorige jaar was Conscience in briefwisseling met de Vlaamse lettervrienden van zijn geboortestad. Bij zijn terugkomst te Antwerpen werd hij daar lid van de rederijkkamer "de Olijftak" en van dan af besteedde hij al zijn krachten om van Frans rijmelaar, die hij was, nationaal volksschrijver te worden. Echter had hij in zijne literarische loopbaan met de meeste tegenspoed te worstelen. Daar hij geen middelen van bestaan had, bezorgde zijn vriend, de kunstschilder Gustaaf Wappers, hem een plaats van vertaler bij het provinciaal bestuur. Vanwege zijn Vlaamsgezindheid was echter hij spoedig verplicht van dit ambt af te zien. Uit nood werd hij toen hovenier; maar zijne letterkundige werken verwierven toen reeds zoveel bijval, dat het Wappers, die bestuurder van Antwerpens Academie werd, gelukte, hem op 6 november 1841 tot zijn griffier te doen benoemen. Ook in dit ambt ontmoette de schrijver van allerlei zijden weerstand. Nadat zijn beschermer Wappers van het bestuur van de kunstschool had moeten afzien, gaf ook Conscience zijn ontslag op 3 februari 1854. Om de vervolgde Vlaamse schrijver te troosten en op te beuren, gaven zijne Antwerpsche vrienden en bewonderaars hem schitterende feesten, op welke de gevierde kunstenaar zijne buitengewone redenaarsgaven deed uitschijnen. Het was een droeve tijding voor de Vlaamsche kunststad Antwerpen, toen het Staatsbestuur hem op 6 januari 1857 benoemde tot arrondissement-commissaris te Kortrijk. In die afgelegen en eenzame grensstad leefde Conscience, tot hij op 10 september 1868 werd aangesteld als bewaarder der koninklijke museums van schilder- en beeldhouwkunst te Brussel. Terwijl hij daar in het Wiertzmuseum was gevestigd, vierde heel Nederland de verschijning van zijn honderdste boekdeel. De inhuldiging van zijn standbeeld te Antwerpen op 13 augustus 1883 kon hij wegens ziekte niet meemaken. Hij stierf op 10 september 1883. Zes dagen later werd zijn gebalsemd lijk te Antwerpen met vorstelijke luister begraven op het Kielkerkhof, waar op 19 september 1886 boven zijn grafkelder een gedenkzuil werd onhuld.
26-11-2005, 12:09 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Mijn TOP 8 van de grootste Belgen |
8 grootste Belgen
1- Paul Janssen
2- priester Daens
3- pater Damiaan
4- Gerardus Mercator
5- Andreas Vesalius
6- Peter Paul Rubens
7- Ambiorix
8- Hendrik Conscience
Elk één zal ik afzonderlijk bespreken op welk vlak ze actief waren en wat ze bijgebracht hebben aan ons land.
Ik ga met de laatste beginnen en zo naar de nummer één toe werken
26-11-2005, 11:38 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| De eerste sneeuw - Begin van een strenge winter? |
Vanmorgen was het wit buiten. Het had gesneeuwd. Een fenomeen dat nog zelden voorkomt in onze contreien.
Adhémar moest er niets van weten. Dat ijswater was veel te oud voor zijn puppiepootjes. Dus rechtsomkeer en de garage weer binnen.
Rond 8h00 is het beginnen regenen, dus zal ons sneeuwtapjt vlug verdwenen zijn.
Ik persoonlijk vind dat bij de winter sneeuw past. Natuurlijk niet ingesneeuwd geraken of temperaturen de Noordpool waardig, maar een mooi sneeuwlandschap is toch mooier dan een donker depressief landschap.
Met de technieken die we nu hebben is dat geen probleem meer voor de autowegen.
Morgen zo het nog kunnen sneeuwen en dan is het gedaan. Dus laat ons van het uitzicht genieten.
26-11-2005, 09:51 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 25-11-2005 |
| De tien grootste Belgen |
Op 1 december wordt er beslist wie de Grootste Belg is onder de volgende tien overgebleven kandidaten:
Pater Damiaan (1)
Ambiorix (2)
Andreas Vesalius (3)
Peter Paul Rubens (4)
Paul Janssen (5)
Eddy Merckx (6)
Gerardus Mercator (7)
Hendrik Conscience (8)
priester Daens (9)
Jacques Brel (10)
Persoonlijk vind ik dat men als grootste Belg iets moet bijgedragen hebben aan of de economie, of de gemeenschap of de cultuur van een land. Iets dat ons op wereldniveau brengt en ten goede gekomen is of komt aan alle mensen.
Eerlijk gezegd vind ik niet omdat je een goed wielrenner bent, dat je een grote Belg bent. De verdienste komt eerst en vooral de persoon zelf toe en het enigste wat hij voor België gedaan heeft, is dat de naam België op wielervlak absoluut geen onbekende is. Maar dat je daarom een grote Belg zijt? Dan is JP Van Rossem de grootste Belg op het gebied van ongemanierd zijn en bedriegerij.
Als chansonnier kan je mooie teksten schrijven en zingen, maar nogmaals dat zal België niet groot maken. En ik vrees dat Brel eerder met Frankrijk zal geassocieerd worden dan met België.
Dus voor mij blijven er maar 8 kandidaten over.
25-11-2005, 18:05 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Astrid, oudste dochter van Koning Albert II |
|
ASTRID
Geboren op 05 juni 1962, dochter van Koning Albert II en Koningin Paola
Toen prinses Astrid 18 werd, organiseerden haar ouders een bal in de Orangerie van Belvedere. Die avond was ook Lorenz uitgenodigd, een volbloed Habsburger, kleinzoon van de laatste keizer van de Donau-republiek. De Habsburgers zijn via talrijke huwelijken al decennia lang verstrengeld met bijna alle koninklijke families in Europa.
Lorenz' vader is een belangrijke aandeelhouder van een Zwitserse prive-bank, waar Lorenz zelf trouwens ook werkt. Astrid had natuurlijk geen betere partij kunnen kiezen. Rijk, van uitstekende komaf, deze hobby's en vooral ook: even praktiserend katholiek als zijzelf. Kortom, het was voor iedereen een feestelijke dag toen ze in september 1984 elkaar hun jawoord gaven.
Eerst op het gemeentehuis van Brussel, waarna ze, begeleid door de Koninklijke Escorte te paard, naar de zavelkerk reden, waar beethovens Alle Menschen werden Bruder klonk toen ze naar het altaar liepen. Kardinaal Daneels leidde de plechtigheid.
'Zoals elk paar zullen jullie in de toekomst ook problemen hebben', zei hij. 'Maar', zo wist hij zeker, 'deze liefde is groot genoeg om alles te overwinnen'.
De diepgelovige Astrid en Lorenz spraken samen luidop een kort gebed uit naar een tekst van Franciscus van Assisi. Het werd vervolgens muisstil in de kerk, toen Astrid's vriendin Anne de Groote zichzelfbegeleidend op een simpele gitaar een gospelsong zong van Charles Christmas. De bruid zag er oogverblindend uit in een jurk van het Huis Mies, dat Italiaanse taftzij combineerde met Brusselse kant.
Bij het verlaten van de kerk klonken er 51 kanonsschoten (evenveel als de gezamelijke leeftijd van het bruidspaar). De open Amerikaanse limousine die voor hen klaarstond, moest wegens de regen helaas vervangen worden door een gesloten Mercedes. Vooral de Amerikaanse toeristen die toevallig in Brussel waren, waren echt jaloers al die koninklijke pracht en konden maar niet genoeg krijgen van het hele schouwspel.
De enige die het wat moeilijkhad die dag, was koning Albert, wiens arm zwaar in het verband zat. Kort daarvoor was hij van zijn motor geduikeld en hij had daarbij niet alleen zijn arm beschadigd, maar ook zijn ribben stevig gekneusd. De bestemming van de huwelijksreis werd zorgvuldig geheimgehouden, maar de paparazzi vonden hen toch: op het idyllische eiland Mauritius.
De eerste jaren van hun huwelijk woonden Astrid en Lorenz in Basel, maar voor de geboorte van haar kinderen kwam Astrid altijd trouw naar Belgie. Ze kregen er vier: Amadeo: (21-02-1986), Maria Laura (26-08-1988), Joachim (09-12-1991), Louisa Maria (11-10-1995) en Laetitia Maria (23-04-2003). Het gezin woont inmiddels alweer een paar jaar in Brussel, vlakbij het Koninklijk Paleis.
Lange tijd gingen er geruchten dat prinses Astrid als een serieuze kandidate gezien moest worden om haar vader op te volgen. Maar haar broer Filip ontkende ten stelligste dat hij de troon van zijn vader niet zou ambieren. Sinds zijn verloving met Mathilde zijn overigens al die geruchten meteen verstomd.
25-11-2005, 15:34 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Prinses Marie-Esmeralda van België |
MARIE-ESMERALDA
1998:
Maria-Esmeralda en Salvador Moncana
Geboren op 30 september 1956, tweede dochter en derde kind van Leopold III en Prnses Liliane de Retie.
Ze trouwde in april 1998 met Salvador Moncada, een Hondurese wetenschapper.
Het paar heeft 2 kinderen:
een dochter: Alexandra Leopoldine geboren op 4 augustus 1998
een zoon: Leopoldo Daniel geboren op 21 mei 2001.
De prinses schrijf regelmatig artikelen, ze is journaliste, onder andere over haar vader.
Ze woont al jaren in Parijs
25-11-2005, 15:15 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Alexander, prins van België |
ALEXANDER
Geboren op 18 juli 1942, zoon van Koning Leopold III en Liliane Baels.
Hij is getrouwd met Léa Inga Dora Wolman en is de stiefvader van haar zoon en dochter.
Medio 1960 kwam hij herhaalde malen ongunstig in het nieuws. Aan het stuur van zijn sportwagen veroorzaakte hij een dodelijk ongeluk. Hierbij kwam de hoogbejaarde Brusselse priester Abée Froideire om het leven.
Deze priester was zeer geliefd voor zijn inzet ten behoeve van de arme kinderen ( l'oeuvre des Petits Riens).
Eerst mislukt aan de Koninklijke Militaire School, leidde Alexander vervolgens een erg losbandig leven aan de Franstalige afdeling van de Leuvense Universiteit.
Na een avontuur waarbij hij een kind verwekte in het huisgezin van de professor waar hij verbleef, vertrok hij voor een tijdje naar Australië om zich te laten vergeten.
Bij de begrafenis van zijn oom, Prins Karel, kon iedereen op TV zien hoe Alexander, met wilde haardos en donkere Ray Charles-bril, ostentatief de communie weigerde die Kardinaal Danneels, primaat van België, hem aanbood.
Een paar maanden later, tijdens de kerkdienst voor zijn overleden vader Leopold III in de kerk van Sint-Jan-op-Coudenbergh, liep de Kardinaal Prins Alexander gewoon voorbij.
25-11-2005, 14:56 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| De laatste dag van de week |
Hoe is Thanksgiving afgelopen? Alles naar wens en hebben ze niet alles voor jullie neus opgefret?
Dat is dan weeral gepasseerd en voor we het weten is het Kerstdag en nieuwjaar.
"What's another year" zou Johnny Logan zingen.
Rustige dag gehad en onze kleine kamioen heeft weer niets van zich laten horen.
Meer en meer speelt hij met Tobie en hij heeft opflakkeringen van speelsheid dat niets veilig meer is. Nog je schoenen, kousen, hemd, broek, handen en vingers. Wreed manneke.
Vandaag is er een ijskoude wind waardoor er een chilling factor is die de indruk geeft dat het vriest, alhoewel het 3°C is (37°F). Niet echt gezellig om in de open velden te gaan wandelen, maar Tobie is het nu éénmaal gewoon en het is goed voor mezelf.
Ik wens jullie een prettige dag en bekomt van jullie Thanksgiving
25-11-2005, 09:01 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 24-11-2005 |
| Bezoek Chirurg |
Vandaag was het de dag van de onderzoeken.
Eerst een normale CT-scan en dan een NMR om 11h15.
Om 12h20 was het dan mijn beurt. Er werd vloeistof ingespoten om de scanfoto's gekleurd weer te geven. 2 x 20 minuten in die heksenketel gezeten.
Geradbraakt er weer uitgeschoven en dan naar de wachtzaal van de dokter.
Om 13h15 mocht ik al binnengaan.
De foto's gaven duidelijk weer dan de discus tussen L4-L5 ( lumbaal dus onderaan de rug bijna tegen je staartebeen) totaal weggesleten was en dat de schakels op elkaar zaten. Wat de pijnen verklaart.
De dokter gaf me twee opties:
1- opereren
2- met morfine inspuiting werken.( ingeplant)
Was niet moeilijk kiezen: opereren;
De operatie gebeurt in twee fasen:
eerste keer ( 17 januari 2006) word ik geopereerd en worden er vier schroeven ingebracht in de wervel L4 en L5 ( een soort U verbinding om de schakels uit elkaar te houden).
Tweede operatie ( een maand later) brengen ze via de buikholte een blokje bestaande uit bot in om tussen die twee wervels te steken en dat dient dan als discus.
Gelukkig heb ik kunnen bekomen dat ik pas in januari en februari geopereerd wordt. Anders zat in met de feestdagen in mijn bed.
Hopelijk geeft het resultaat.
24-11-2005, 16:55 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 23-11-2005 |
| Delphine, buitenechtelijke dochter van Albert II |
Delphine, dochter van Albert
Delphine Boëll | Delphine Boëll, de geheime dochter van koning Albert van België, heeft besloten niet langer te zwijgen. Ze vindt dat het niet haar probleem is dat haar vader haar niet meer wil kennen. En dus staat ze voortdurend in de media. In juni 2005 was Delphine, die haar brood verdient als kunstenares, te gast in een programma op de Franse zender France 3. En bij die gelegenheid sprak ze openhartig over haar vader, die ze, toen ze nog contact met hem had, papillon (vlinder) noemde. Volgens Delphine heeft haar vader ooit voor zijn geheime minnares en haar willen kiezen.
Maar zijn broer, de toenmalige koning Boudewijn, dreigde zijn toelage stop te zetten als Albert zou scheiden van Paola. De affaire van de koning met baronesse Sybille de Sélys Longchamps werd kort daarna stopgezet. Albert, toen nog beoogd troonopvolger, verzoende zich met zijn vrouw Paola, onder druk van hun kinderen. Inmiddels is de relatie beter dan ooit. De koning heeft ooit summier gesproken over de huwelijkscrisis, maar hij heeft nooit toegegeven een buitenechtelijke dochter te hebben. Toch is het in België een publiek geheim dat Delphine Boëll zijn dochter is.
Delphine heeft er, net als Bernhard's dochter Alicia Von Bielefeld, voor gekozen om gewoon over haar koninklijke afkomst te praten. En in België wordt er zelfs verwacht dat ze eerdaags een boek zal schrijven over haar leven als geheime dochter van de in België zeer populaire koning Albert. Ze houdt haar verhaal actueel door ongeveer twee keer per jaar een interview te doen. En daardoor kan niemand in België en daarbuiten vergeten dat Albert nóg een kind heeft. Delphine zei onlangs:
'Ik ben niet zonder vader geboren. Mijn moeder en de koning waren heel erg verliefd. Tot mijn negende was hij elk weekend bij ons. Natuurlijk besefte ik dat hij meer was dan een vriend. Hij had iets geheimzinnigs: hij kwam altijd door de garage naar binnen'.
Haar moeder was zeer discreet over haar relatie met (toen nog) prins Albert. Delphine:
Koning Albert | 'Het werd erg moeilijk voor mijn moeder. Ze wilde koste wat het kost Albert en de monarchie beschermen. Ze wilde van dat geheim af. Daarom besloot ze in Engeland te gaan wonen. Ze vertelde het aan Albert. Hij antwoordde dat hij zou scheiden van Paola. Alle papieren lagen klaar. Het paleis en de regering waren akkoord. Hij zou afstand doen van de troon. Maar daar tegenover stond dat wij in ballingschap zouden wonen en dat hij zijn kinderen niet meer zou zien. Mijn moeder heeft dat geweigerd'.
Maar ondanks de verzoening met Paola bleef Albert contact houden met zijn geheime gezin. Delphine:
'Hij kwam ons bezoeken en ze belden elkaar elke dag totdat ik zestien was. Toen was het plotseling over. Hij stuurde me wel elk jaar een brief op mijn verjaardag'.
Delphine had op haar achttiende voor het laatst contact met Albert.
Ík belde hem om te zeggen dat het heel slecht ging met mijn moeder. Hij heeft gezegd: 'Hou ermee op. Ik wil er niet meer over praten. Je bent mijn dochter niet'.
Delphine verdient zoals gezegd haar brood inmiddels als kunstenares. Ze heeft zelf een gezin en onlangs heeft ze zich weer in haar geboorteland België gevestigd. Daarmee voert ze ook de druk op richting de koning, die zijn buitenechtelijke kind nu overal kan tegenkomen. Bronnen beweren dat Delphine hoopt op een financiële regeling met het Hof.
23-11-2005, 12:57 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Thanksgiving |
|
The United States
 In 1621, after a hard and devastating first year in the New World the Pilgrim's fall harvest was very successful and plentiful. There was corn, fruits, vegetables, along with fish which was packed in salt, and meat that was smoke cured over fires. They found they had enough food to put away for the winter.
The Pilgrims had beaten the odds. They built homes in the wilderness, they raised enough crops to keep them alive during the long coming winter, and they were at peace with their Indian neighbors. Their Governor, William Bradford, proclaimed a day of thanksgiving that was to be shared by all the colonists and the neighboring Native American Indians.
The custom of an annually celebrated thanksgiving, held after the harvest, continued through the years. During the American Revolution (late 1770's) a day of national thanksgiving was suggested by the Continental Congress.
In 1817 New York State adopted Thanksgiving Day as an annual custom. By the middle of the 19th century many other states also celebrated a Thanksgiving Day. In 1863 President Abraham Lincoln appointed a national day of thanksgiving. Since then each president has issued a Thanksgiving Day proclamation, usually designating the fourth Thursday of each November as the holiday.
23-11-2005, 10:56 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| D-day minus 1 |
Morgen is het grote moment daar. Thanksgiving.
In ieder geval veel moed en geduld. Tanden bijten en doorslikken. De dag zal ook wel voorbij gaan.
Voor mij is het hospitaalbezoek dag. Eerst gewone rontgenfoto's, dan om 11h15 MR en om 13h30 een afspraak bij mijn neurochirurg. Om "het" te bespreken.Als het weer op opereren aankomt, ga ik toch vragen of hij tot begin januari wacht. Anders heb ik niets aan Kerstdag of oudejaarsavond.
Maar we zien morgen wel. Misschien is er zelfs geen operatie nodig.
In ieder geval kan ik toch zeggen dat er niet veel verandering in gekomen is. En nu met de hond moet ik me tientallen keren bukken om hem op te nemen, een dweiltje slaan, pipi of kaka opkuisen. Tegen 's avonds ben ik perte totale.
Vandaag is het relatief zacht weer met een klein miezelregentje.
Onze Adhémar is volledig thuis en 's avonds weet hij al dat hij in de adkamer moet gaan slapen en tot 's morgens horen we hem niet. Goed hé
Elke keer als hij gegeten of gedronken heeft, ga ik met hem naar buiten.
Het gebeurd nog wel eens dat er een accidentje gebeurd, maar ze worden zelden.
Ben eens beneuwd hoe het gaat verlopen als hij zijn eerste wandeling ga maken. Daar wacht ik natuurlijk mee tot hij wat gegroeid is.
Ik zal in ieder geval veel succes hebben.
In ieder geval een happy thanksgiving en smakelijk als er nog iets voor jullie overschiet.
23-11-2005, 09:27 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 22-11-2005 |
|
ALBERT II
Koning Albert II werd geboren te Brussel, in het kasteel van Stuyvenberg, op 6 juni 1934.
Albert, die van bij de geboorte de titel "Prins van Luik" meekreeg, is de zoon van Koning Leopold III en Koningin Astrid, geboren Prinses van Zweden. Hij is de kleinzoon van Koning Albert I en Koningin Elisabeth.
Op 29 augustus 1935 verloor de Prins van Luik zijn moeder, Koningin Astrid, die overleed in een auto-ongeluk in Küssnacht, Zwitserland.
Op 10 mei 1940, bij de invasie van België, vertrok Prins Albert, samen met zijn oudere zus, Prinses Josephine-Charlotte, en zijn oudere broer, Prins Boudewijn, naar Frankrijk en vervolgens naar Spanje. De prinsen en de prinses keerden op 2 augustus 1940 naar België terug. Zij zetten er hun studies verder, tot in 1944, hetzij in Laken, hetzij in het kasteel van Ciergnon in de Ardennen. In juni 1944, bij de landing van de geallieerden, werden Leopold III, Prinses Lilian - met wie hij in 1941 huwde- en de koningskinderen gedeporteerd door de Duitsers naar Hirschstein, in Duitsland, en vervolgens naar Strobl, in Oostenrijk. Daar werden ze op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd. Omwille van de politieke toestand in België, verlieten Koning Leopold III en zijn familie Oostenrijk in oktober 1945 om zich te Pregny in Zwitserland te vestigen, in de villa "Le Reposoir". Ze verbleven er tot juli 1950. Ondertussen zette Prins Albert zijn studies voort aan een college in Genève.
Op 22 juli 1950 keerde Koning Leopold III samen met Prins Boudewijn en Prins Albert naar België terug.
Op 2 juli 1959 trad Prins Albert in het huwelijk met Donna Paola Ruffo di Calabria, afkomstig uit een Italiaanse prinselijke familie. Koning Albert II en Koningin Paola hebben drie kinderen: Prins Filip (geboren op 15 april 1960), Prinses Astrid (geboren op 5 juni 1962) en Prins Laurent (geboren op 19 oktober 1963).
In 1962 werd Prins Albert aangesteld als Erevoorzitter van de Raad van Bestuur van de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel. Hij oefende deze functie uit gedurende 31 jaar. In die hoedanigheid heeft hij het voorzitterschap waargenomen van meer dan honderd economische zendingen over de hele wereld en bracht hij talrijke bezoeken aan Belgische ondernemingen die actief zijn op het vlak van de export.
Om hulde te brengen aan de Prins, die zich gedurende al die jaren actief heeft ingezet voor de buitenlandse handel, werd in 1984 het Prins Albertfonds opgericht voor de opleiding van specialisten in buitenlandse handel. Prins Albert was ook Voorzitter van de Algemene Raad van de Algemene Spaar- en Lijfrentekas van 1954 tot 1992 en Voorzitter van het Belgische Rode Kruis van 1958 tot 1993.
Naast deze verschillende functies heeft Prins Albert ook acties gevoerd op het vlak van stedebouwkunde, huisvesting, natuurbescherming, monumenten en landschappen en, meer algemeen, op het vlak van milieubeheer. In dit kader was hij voorzitter van, of nam hij deel aan, tal van internationale conferenties. In 1969 was hij, op uitnodiging van de Raad van Europa, voorzitter van de Europese ministeriële Conferentie rond de bescherming van het cultureel en architecturaal erfgoed.
Na het overlijden van zijn broer, Koning Boudewijn, legde Prins Albert op 9 augustus 1993 voor de Verenigde Kamers de eed af als zesde Koning der Belgen.
| ZM Koning Albert II |
|
|
| Civiele Lijst |
244.000.000
(6.048.602 ) |
244.000.000
(6.048.602 ) |
| Dotaties |
73.800.000
(1.829.454 ) |
73.800.000
(1.829.454 ) |
22-11-2005, 13:44 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
|
Koning BOUDEWIJN
1. De Wees van Laken
Boudewijn Leopold Albert Karel Axel Marie Gustaaf van Saksen-Coburg Gotha, Hertog van Henegouwen (Brussel, 7 september 1930) is het tweede kind van Prins Leopold III en de Zweedse prinses Astrid. Hij heeft een oudere zus, Josephine Charlotte, en een jongere broer, Albert. Als koning Albert in 1934 verongelukt, wordt Boudewijn Hertog van Brabant. De titel is weggelegd voor de troonopvolger. Leopold vertelt zijn zoon nooit dat hij troonopvolger is. In 1935 verliest Boudewijn zijn moeder. In Küssnacht verongelukt het koninklijke paar. Leopold zit aan het stuur. De gekneusde vader van drie schrijdt achter de katafalk van zijn vrouw. Boudewijn draagt sindsdien een zakdoek bij zich waaraan het bloed van zijn moeder kleeft. Latere biografieën halen het romantische beeld van de Scandinavische prinses onderuit. Astrid zou toch niet zo gecultiveerd zijn en soms onderhevig aan aanvallen van razernij. Het koninklijke gezin verhuist van Stuyvenberg naar Laken. De jonge prinsen krijgen privé-onderwijs en rond hen wordt een padvindersgroep opgericht. Boudewijns totem is Loyale Eland. De welp kampt met verlatingsangst. Leopold intimideert zijn zoon. Eigenlijk zit er geen lijn in de opvoeding van Boudewijn. Alles wordt rondom zijn persoon georganiseerd. Dat hij later "le roi triste" zal worden, heeft minder met zijn trieste jeugd te maken dan met zijn karakter. Zijn broer wordt toch "le roi exubérant"?
Boudewijn is een mysterie voor iedereen die hem benadert. Een erg ongewone Coburger, eentje die niet gulzig zijn greep legt op alles wat hij kan krijgen. De Coburgers hebben de naam kleinburgerlijk te zijn, onartistiek, materialistisch en conformistisch. De erfeniskwestie na het overlijden van Leopold werd bijvoorbeeld beslecht voor een tribunaal. Boudewijn is niet alleen de ernstigste van zijn geslacht, hij is "de ernstigste man van heel België". Is het omdat hij zijn moeder zo jong heeft verloren, zijn vader in het nauw heeft zien drijven, op een ongelukkig moment koning is moeten worden en kinderloos blijft? Zijn toespraken worden ook altijd zwaarmoediger. Hij preekt een soort klassenvrede die voor de oorlog in zwang was. Zijn moraal is te vergelijken met die van een patrouilleleider van een padvindershorde.
2. Le roi triste
In 1941 huwt Leopold met Lilian Baels, de gouvernante van zijn kinderen. Het paar krijgt drie kinderen: Alexander, Marie-Christine en Esmerelda. Bij de landing van de geallieerden in 1944 wordt de familie weggevoerd naar Duitsland en daarna naar Oostenrijk. In 1945 worden ze bevrijd door het Amerikaanse leger. Leopold is niet langer welkom in België en vestigt zich in Zwitserland. Boudewijn maakt zijn studies af in Genève. Prins Karel, de jongere broer van Leopold en bon-vivant, wordt regent van België. In juli 1950 keert Leopold eindelijk terug naar België. Bij een volksraadpleging spreekt een meerderheid van de Belgen (onder de karwats van kardinaal van Roey) zich uit voor de terugkeer van de koning. In Brussel en Wallonië halen de anti-Leopoldisten hun meerderheid. De toestand in het land is kritiek: er vallen doden en er dreigt een Waalse afscheuring. De Amerikaanse ambassade stuurt een spoedtelegram naar Washington: België stevent af op een burgeroorlog. Op 1 augustus vraagt de koning de regering en het parlement om een wet te stemmen die zijn grondwettelijke macht overdraagt op Boudewijn. Tien dagen later neemt die de titel van Koninklijke Prins aan. De prins staat nu middenin in de politieke scène.
Lilian koestert een wrok tegenover het volk dat haar man tot troonsafstand heeft gedwongen. Maar ze blijft dromen van een publieke rol. In 1998 speculeert een nieuwe Boudewijn-biografie over een eventuele incestueuze relatie van Lilian met Boudewijn. De twee zijn van dezelfde generatie. Uit het archief van premier Achille Van Acker blijkt dat Boudewijn en Lilian begin jaren '50 van de vorige eeuw een couchette delen op een slaaptrein. Hoe dan ook, Leopold en zijn Prinses van Retie hebben veel invloed op de jonge koning. De definitieve breuk met Lilian komt er tijdens de verloving van Boudewijn met Fabiola. Een mysterieuze brief uit Spanje aan Lilian deelt mee dat de Iberische schoonheid niet in staat is een kind ter wereld te brengen. Sindsdien koestert Fabiola een haat tegenover haar schoonmoeder en haar omgeving.
In 1951 abdiceert Leopold ten voordele van zijn oudste zoon. Op 17 juli 1951 legt Boudewijn de grondwettelijke eed af voor de verenigde Kamers. Een kind in een te groot kaki-uniform, met een sabel in de ene hand en een spiekbriefje in de andere. Hij heet nu officieel Boudewijn van België. De troonsbestijging wordt verstoord door de communist Lahaut. The New York Times omschrijft Boudewijn als "the quiet king". Verder staat er: "Wanneer een toegewijde diplomaat - hij zou de vader van de koning kunnen zijn - zijn geloofsbrieven overhandigt, kan hij 'de koninklijke aanwezigheid' alleen verlaten door honderd passen achterwaarts te zetten. De koning is zoals de nationale vlag. En ceremonies die op hem betrekking hebben, hebben soms iets van een religieuze rite." De Belgen ontfermen zich over de jonge koning. Het volk weet dat "le roi triste" vooral een slachtoffer is van zijn omgeving. Maar ze kennen hem minder macht toe dan hij in werkelijkheid heeft. Voor hen is Boudewijn een gezicht dat boven het schoolbord hangt en op postzegels prijkt. De Standaard schrijft op 13 juni 1955: "Het volk kende zijn vorst lange tijd niet anders dan als een jonge man met een voor zijn jaren veel te strak gezicht."
Het koningschap is een hel. Tijdens officiële banketten weigert hij te eten of hij huilt. Boudewijn bewondert zijn vader en voelt zich schuldig omdat hij - en dan nog niet uit vrije wil - zijn plaats heeft ingenomen. Nochtans maakt Leopold vaak sarcastische opmerkingen over de vroomheid van zijn zoon en later over het uiteenvallen van België. De eerste jaren woont Boudewijn nog bij zijn vader en Lilian in het kasteel van Laken. De regering vraagt het paar met zachte aandrang om te vertrekken. Als Boudewijn en Fabiola na hun huwelijksreis terugkeren, is Leopold weg en heeft Lilian zowat het hele kasteel leeggeplunderd. Boudewijn kan vlak na de oorlog niet kiezen tussen de ideeën van zijn vader en die van de geallieerden. Hij koestert een wrok tegen Eisenhower, en premier Théo Lefèvre moet Boudewijn dwingen om naar de begrafenis van Churchill te gaan. In 1990 roept Boudewijn op tot amnestie. Is dat een verwijzing naar zijn vader?
3. Tussen pot en protocol
In 1986 schrijft De Nieuwe Maand: "Het is beslist niet meer waar dat wij, volgens het woord van wijlen Achilles van Acker, hunkeren naar een vorst, of dat de instelling zelfs maar de eenheid van het land waarborgt. (...) Boudewijn en Fabiola verwekken geen enthousiasme maar ook geen afkeer. (...) De Belgische dynastie heerst dankzij een soort welwillende inertie, die ze zelf in de hand schijnt te werken door een grote afkeer voor publiciteit." De mensen houden dus van Boudewijn en Fabiola maar niet van het koningschap. Maar koning-zijn is geen functie voor Boudewijn, hij is de functie. De koning staat bij rampen of feesten altijd vooraan. Walter van den Broeck meent dat de nieuwsgierigheid van Boudewijn naar zijn onderdanen zo groot is omdat hij ze niet kan vatten. Het ontbreekt hem aan referentiepunten. Hij is er bijvoorbeeld van overtuigd dat er altijd groene, wuivende palmen in de hal van Brussel-Centraal staan. Want ze staan er altijd als hij passeert. Praten met Boudewijn is hetzelfde als uitgevraagd worden. De antwoorden schrijft hij op in een notitieboekje.
Vrolijk word je niet van een bezoek aan de koning. Heel soms licht hij een tipje van de sluier op en toont hij zichzelf. Zijn eenzaamheid. Het protocol zorgt altijd voor problemen. Als Boudewijn tijdens de koningsfeesten het parlement bezoekt, krijgen alle kamerleden een 17 pagina's tellend draaiboek waarin het bezoek van naaldje tot draadje is voorbereid. (Geef de vorst nooit een hand, wacht tot hij zelf dit vriendschappelijk gebaar stelt. Vrouwelijke gasten moeten geen nederige revérence maken. Praat nooit als eerste tegen de koning. Stel geen vragen. Verlaat nooit de zaal waar de koning zich bevindt. De koning zal als eerste een drankje gepresenteerd krijgen.) Boudewijn schaft wel de verplichte verkleedpartij af. Voortaan moeten ministers niet meer in jacquet verschijnen aan de trappen van het paleis. Zijn geheime specialiteit is het imiteren van mensen die bij hem op audiëntie zijn geweest zijn.
In 1976 viert Boudewijn zijn 25-jarig koningschap. Hij weigert alle giften en besluit een stichting te creëren. De Koning Boudewijnstichting heeft als taak de levensvoorwaarden van de bevolking te verbeteren (armoedebestrijding, sociale integratie, milieubescherming, bescherming van het kunstpatrimonium...). In 1990 wordt hij 60. Een jaar later zit hij 40 jaar op de troon. Er wordt een nationale hulde georganiseerd, de koningsfeesten. Ze lopen van 7 september 1990 (zijn verjaardag) tot 21 juli 1991.
Maar de koning blijft de koning. In 1990 reageert de Naamse advocaat Christian Bouvier op de kerstboodschap: "Mijnheer, betreft uw lamentabele kerstboodschap", en dan hekelt Bouvier Boudewijn omdat die in zijn toespraak niks vermeldt over de toestand in Roemenië en Panama. "Sire, uw rijk is stilaan ten einde. Uw figuur zou aan waardigheid terugwinnen indien u actief zou meewerken aan de voorbereiding van een republiek" en hij wijst er terloops even op dat "mijn familie échte Belgische wortels heeft - hetgeen van u niet gezegd kan worden." Bouvier wordt beschuldigd van majesteitsschennis en vraagt politiek asiel aan in Frankrijk.
De koning krijgt een burgerlijke lijst van de staat, zijn inkomen. Toch heeft Boudewijn nooit geld op zak. Als hij een rondje geeft, brengt een koerier uit Laken geld. Met de burgerlijke lijst betaalt de koning zijn personeel. De paleizen van Brussel en Laken en het domein van Argenteuil zijn eigendom van de staat. De minister van openbare werken komt slechts tussen voor daken, buitenschilderwerk en voor de rest van de dingen die overal in het land volgens gewoonte de plicht zijn van de eigenaar. Het koningshuis maakt gebruik van de Koninklijke Schenking. Die instelling beheert een groot gedeelte van de goederen van Leopold II (kastelen, terreinen, koninklijke serres). De Koninklijke Schenking zorgt zelf voor haar inkomsten door bijvoorbeeld kantoren en terreinen te verhuren. Het is een staatsinstelling, maar ze valt niet in het budget van de begroting. Een groot deel van het park van Laken is eigendom van de koninklijke familie. De villa's in Motril en Opgrimbie zijn eigendom van Boudewijn en Fabiola.
De Belgische dynastie was aandeelhouder van de Société Générale de Belgique. Hoge heren van de hofhouding resideerden in de bestuursvergaderingen. In 1988 raakte de holding in handen van het Franse Suez. Maar de koninklijke vrienden Lippens en Davignon roeren nog altijd met een dikke vinger mee in de pap. In 2001 brengen journalisten Polspoel en Vandendriessche het verhaal over de buitenlandse beleggingen van Boudewijn. Hij zou door beleggingen in de VS geprofiteerd hebben van de devaluatie van de Belgische frank. Het koninklijke paar zou ondertussen een fortuin van 12 miljard frank hebben opgebouwd. Fabiola ontkent. Er is alleen een belegging uit 1961. Op dat bedrag betaalde ze successierechten na het overlijden van haar echtgenoot. Het is de eerste keer dat het paleis zo expliciet reageert op roddels.
Achter de fantastische koning, gaat volgens de Franse biograaf José-Alain Fralon een kleinzielige, koppige en rancuneuze man schuil. Bezoekers die het verkorven hebben, worden kil of helemaal niet meer onthaald. Wie het waagt de privé-mening van de vorst tegen te spreken, is het zwarte schaap. Hoe ouder Boudewijn wordt, hoe minder tegenspraak hij duldt. Boudewijn vertoont ook niet de grote culturele interesse die hem wordt toegedicht. Hij is geobsedeerd door sterrenwachten, maar zijn artistieke interesse beperkt zich tot Bach en Saint-Saëns. Fabiola verafschuwt het frivole leven van haar schoonbroer en -zuster en Boudewijn vreest de dag dat het buitenechtelijke leventje van zijn broer aan het licht komt. Hij huivert van de levensstijl van Laurent (Fabiola stuurt Laurent weg uit Laken als ze hem betrapt met een meisje dat de prins in de koffer van zijn auto binnengesmokkeld heeft). Dat is de voornaamste reden om de kroon ook open te zetten voor vrouwen, lees: Astrid.
4. Voor God en vaderland
Boudewijn is op het belachelijke af vroom, wereldvreemd en preuts. De Spaanse Fabiola is dat nog meer. Boudewijn trekt als jongeman incognito naar Lourdes en smeekt de maagd om een maagd. Hij is dan de populairste vrijgezel van Europa. Hij voelt zich ook verplicht om Franco te begeleiden aan zijn doodsbed en het kost de hofhouding veel moeite om dat idee uit zijn hoofd te praten. Als Boudewijn geconfronteerd wordt met het Heizeldrama verplicht hij zijn Amerikaanse gasten om te knielen en te bidden. Volgens biograaf José-Alain Fralon dwingt Boudewijn tijdens buitenlandse reizen zijn ambassadeurs om voor misdienaar te spelen. Elk uur van de dag piept zijn horloge en denkt hij aan God. Politicus François Perin noemt Boudewijn de aalmoezenier van België.
De "aalmoezenier" weet niet waar eerst te kijken als Béjart tijdens een dansvoorstelling een copulatie simuleert. Sindsdien stuurt Boudewijn verkenners naar voorstellingen die hij geacht wordt bij te wonen. De goede kant van het leven is zondig. Boudewijn heeft een geïdealiseerd beeld van dé vrouw dat past in de katholieke traditie van de moeder-maagd. Fabiola bepaalt dan weer de afstand tussen de mannelijke en de vrouwelijke bediendes van het paleis. Stilaan raakt het koningshuis begeesterd door een fundamentalistische geloofsbeleving: de charismatische beweging. Die wordt door Astrid geïntroduceerd in Laken. Binnen Opus Dei maakt het paleis geen carrière, omdat Opus Dei nogal weigerachtig staat tegenover die hele charismatische beweging. Albert en Paola volgen Boudewijn in zijn mystieke waas na 30 jaar van zonde. Vooral tijdens de laatste jaren van zijn leven ontpopt Boudewijn zich als het geweten van de natie. Boudewijn en zijn premier, Wilfried Martens, halen steeds vaker God, het gezin en de christelijke waarden aan als toetssteen van het ultieme levensdoel. Al in 1987 waarschuwt het Nederlandse Elseviers Magazine dat het ethisch réveil van Boudewijn wel eens voor een nieuwe koningskwestie kan zorgen. En als zo'n kwestie in de openbaarheid komt, trekt de koning aan het kortste eind. Knack is duidelijk: "Een neogotische koning in een postmodern land." Boudewijn en Fabiola onderhouden geen grote vriendenkring die hen kan corrigeren. Ze worden omringd door mystieke paljassen. Alleen de Nederlandse koningin Beatrix en prins Claus worden innig gekoesterd. Nederland is trouwens het enige Europese koningshuis dat geen familiebanden heeft met de Coburgs.
In 1991 doet Boudewijn tijdelijk troonsafstand omdat hij weigert de abortuswet te ondertekenen. Het parlement heeft het wetsontwerp tot "gedeeltelijke depenalizering van abortus" nochtans goedgekeurd. De koning roept zijn persoonlijke geweten in om zijn onpersoonlijke functie niet uit te oefenen. Aan Martens schrijft hij: "Ben ik dan de enige burger in dit land die geen geweten mag hebben?" Martens zoekt en vindt een oplossing. De koning verkeert tijdelijk "in de onmogelijkheid (...) om te regeren". Datzelfde regeltje uit de grondwet was eerder al van toepassing op Boudewijns vader. Op 3 april tekent de regering de wet. Op 5 april wordt de koning in zijn grondwettelijke machten hersteld. De Wetstraat doet alsof er niets gebeurd is. Martens kondigt structurele hervormingen aan, maar tijdens Boudewijns leven is er nooit één woord over gerept.
Nochtans zou Boudewijn Fabiola ooit abortus gesuggereerd hebben; om medische redenen en dus verboden! In 1961 verneemt paus Johannes XXIII tijdens een audiëntie dat "de Belgische vorsten zwanger zijn". Het Vaticaan maakt het nieuws wereldkundig. Het paleis spreekt dit later tegen. De eerste van vier miskramen ('61, '62, '63, '66). De situatie wordt zo kritiek dat het leven van de koningin in het gedrang komt. Dan doet Boudewijn zijn suggestie. Het is de eerste en laatste keer dat de koningin hem iets weigert. Enkele weken later wordt een kind geboren. Vijf maanden te vroeg. Omdat Fabiola niet voor een troonopvolger kan zorgen, overweegt ze om het huwelijk te laten annuleren door Rome en zich terug te trekken in een Spaans klooster.
Al in de week na Boudewijns overlijden wordt geopperd om hem zalig te laten verklaren. De kardinalen Danneels en Suenens spreken over "het geheim" van Boudewijn. In kerkelijke kringen wint de overtuiging veld dat beide kardinalen in Rome een procedure willen starten. Maar volgens de kerkelijke overheid is het daarvoor nog te vroeg. Het is wachten op een wonder. Het bisdom verzamelt ondertussen getuigenissen over miraculeuze genezingen.
5. De koning is dood. Leve de republiek
Boudewijn is jichtlijder en krijgt al jong hepatitis. In 1980 wordt hij onverwacht opgenomen in een ziekenhuis. Zijn kabinet laat weten dat "de ongesteldheid (...) was te wijten aan ritmestoornissen aan het hart." De man is door 'zijn beroep van koning' overspannen geraakt. De Standaard (17/07/80) schrijft: "Komt daarbij de administratieve kant van het 'koningswerk': het belangrijke ondertekenen van documenten. Men mag ook aannemen dat de koning zich emotioneel zeer betrokken voelt bij de aan de gang zijnde fundamentele hervorming van onze instellingen" en "Emotie is een deel van de mens Boudewijn en dat zal zonder twijfel meegespeeld hebben in de ongesteldheid". De Nieuwe Gazet (15/07/80) vult aan: "De zeer intensieve activiteit van de koning, ook al ter gelegenheid van 150 jaar België, heeft zonder enige twijfel gevolgen voor zijn gezondheid." In 1991 wordt prostaatkanker ontdekt en lijdt Boudewijn aan "ongewone ademnood bij inspanning". Een jaar later ondergaat hij een hartklep-operatie.
Op 31 juli 1993 overlijdt Boudewijn in Motril, Spanje. Hij bezwijkt aan een hartstilstand tijdens een vakantie in het buitenverblijf. De eerste vorst die buiten de landsgrenzen sterft. Het Belgisch Staatsblad kopt: "De koning is dood! " En spreekt over "de diepe droefheid van elke burger" en meent dat "een ontzettende rouw (...) de Natie" treft. Rond het bericht een zwarte band. Boudewijn wordt bijgezet in de koninklijke crypte van de bouwvallige Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken.
Iedereen is ervan overtuigd dat Filip de nieuwe koning wordt. Maar Albert volgt zijn broer op. Kingmaker is premier Dehaene. België bevindt zich in 1993 niet in de beste monetaire papieren. In het buitenland mag er geen beeld worden opgehangen dat het land zijn samenhang zou zijn verloren, en speculatie tegen de Belgische frank moet voorkomen worden. Filip lijkt voor Dehaene niet de aangewezen keuze en de PS stelt binnenskamers haar veto tegen Astrid wegens te charismatisch. De schandaalpers droomt al van smeuïge artikels over het nieuwe koningspaar. Dat is de reden waarom Boudewijn altijd zijn neef Filip naar voor heeft geschoven.
Op Linkeroever worden een monument ter ere van de vorst gebouwd en honderd kerselaars aangeplant. Na vier maanden is het nog niet duidelijk wie het onkruid onder de voeten van de versteende vorst moet wegkrabben. De honderd bomen worden later gerooid. In Gent wordt zonder bouwvergunning een standbeeld ter ere van Boudewijn gebouwd. Als het beklad wordt, krijgt de vandaal een voorwaardelijke gevangenisstraf van acht maanden. Een andere bouwovertreding begaat de koning zelf. Het is Boudewijns wens om op het koninklijk domein van Opgrimbie een slotklooster te bouwen. Plots blijkt dat de invloed van het koningshuis veel groter is dan verwacht en dat zelfs Vlaamse politici als een knipmes buigen voor Zijne Majesteit de Koning. De koning is dood, leve de koning.
| ZM Koning Boudewijn (1951-1993) |
|
|
| Civiele Lijst |
42.000.000
(1.041.153 ) |
226.800.000
(5.622.225 ) |
| Dotaties |
14.000.000
(347.051 ) |
75.600.000
(1.874.075 ) |
22-11-2005, 13:31 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
