Met een stralend zonnetje verwelkomen we groep 2 van onze bezoekers op La Palma. We zijn blij onze dorpsgenoten terug te zien en hopen op een fijne week. Maar . Hoe verder de dag vordert, hoe meer de bewolking dreigt. Het zonnetje verstopt zich langzaam maar zeker en tegen het einde van de dag zitten we onder een dik wolkendek. Koud is het niet, we installeren ons even op het terras en in de late namiddag staat er een dorpswandeling op het programma. Nadine is nieuw in het groepje en het was misschien interessant om haar de paden van dit uitermate steile eiland te leren kennen zodat ook zij kan voelen hoe haar benen reageren op die hellingen. Geen probleem, al dadelijk zien we dat het een goede stapper is. En nu maar hopen op goed weer!! Maar, wanneer we de reactie zien van de eigenares van casa Mimi hebben we een flauw vermoeden dat er ons de eerste dagen niet veel goeds te wachten staat.
En ons vermoeden wordt werkelijkheid. De zondag ontwaken we onder een dik wolkendek en de regen valt met bakken uit de lucht. Wat doen we vandaag? Na een voormiddag koffieklets wagen we het er toch maar op om de afdaling naar Tazacorte te doen. Wonder boven wonder blijft het droog en zo krijgt ons bezoek toch een eerste kennismaking met het wondermooie eiland.
De volgende dagen blijft het weer nog steeds grillige vormen aannemen; er waait een stevige wind, de zon is ver te zoeken en wij van onze kant moeten ook zoeken maar dan wel naar een aangepaste uitstap. Onze weerprofeet Wim beslist om naar de hoogste top te gaan in de hoop dat we daar boven de wolken zitten. Lang was dat twijfelachtig tot we plots in een feeërieke wereld terecht komen. Onder invloed van het veel gevallen water, de lage temperaturen en de felle wind zijn alle takjes van elke plant, de afspanningen, de richtingaanwijzers en noem maar op bedekt met een dikke ijslaag. Schitterend, dat willen we op foto vastleggen. Maar oh wee, wanneer we de auto verlaten. De koude snijdt en de wind blaast ons om de oren. Het is net of we zijn op de mount Everest. Alle kledij die we bij hebben trekken we aan en als marsmannetjes verkleed vertrekken we voor een korte kennismaking van de Roque de los Muchachos. Snel een groepsfoto en terug de auto in op zoek naar warmere oorden. Na het nemen van honderden bochten komen we te San Andres aan, het mooiste dorpje van het eiland. Daar even op temperatuur komen. Enkelen genieten van een grote Duitse pint en anderen houden het braaf bij een Zumo de Naranja. Tegen valavond zijn we terug thuis en het was voor de twee chauffeurs best een zeer zware dag. De gemaakte bochten zijn niet te tellen en vegen we met het cijfer 100 niet uit maar ons bezoek was in de wolken (letterlijk en figuurlijk)van hetgeen ze te zien kregen.
De dag nadien nog steeds kwakkelweer, wat doen we? Wim beslist om richting zuiden te trekken. En inderdaad de Teneguia en zoutwinning waren de wandeling meer dan waard. Het zonnetje brak door en we aanschouwen voor de zoveelste keer het maanlandschap. Volgens Siepko zou het hoogseizoen zijn en het klopt, we komen wat meer mensen tegen dan de vorige weken maar van overbevolking zeker geen sprake. En dat maakt het eiland juist zo aangenaam; geen grote volkstoeloop, schitterende natuur, zuivere lucht en vooral die rust. Een rust die je op geen enkel andere vakantieplek kan vinden. En daar gaan we voor.
De volgende dag alweer zoeken naar een geschikte plek op het eiland om een aangename en vooral warme wandeling te maken. Maar de voorspellingen van onze weerprofeet, die de vorige dagen nagels met koppen sloeg, waren deze keer letterlijk de mist in gegaan. De volledige vulkanenroute stond op het programma maar dat was duidelijk de verkeerde keuze. De koude snijdt om de oren, de lucht trekt dicht en naar het landschap is het raden. Tot aan de Hoya negro is ons groepje geraakt maar verder is het niet meer te doen. De diepte is niet meer te vinden, de wangen staan stijf van de kou en terugkeren is de boodschap en maar hopen op wat warmer weer om morgen een wandeling te doen. De nieuwelinge in het groepje heeft echt geen geluk maar tilt er blijkbaar niet te zwaar aan. We moeten toch weten wat vertellen wanneer we terug in ons Belgenlandje zijn.
En de traditie van de week zet zich verder. Alweer grijze lucht met een duidelijke dreiging van regen. Echt geen weer om de hoogte in te trekken en maar goed ook. Het was nog maar amper middag en daar trekt een storm over het eiland met de naam van eeuwige lente. Ook hier kan het blijkbaar minder fraai zijn.
Jammer voor ons bezoek want we hadden zulke mooie wandelingen in petto. Morgen is het de laatste dag en de voorspellingen blijven ongunstig. Wim en ik hebben ons opgelegd dat ze volgend jaar een tweede kans moeten krijgen. En nu net hoor ik Nadine zeggen: er zijn erger dingen in het leven dan slecht weer. Van optimisme gesproken!!!
