Niet te geloven, alweer een staalblauwe hemel, geen wolkje aan de lucht maar slechts 5°! Maar, zo denken we, eens de zon wat hoger zal staan zal hopelijk de temperatuur ook stijgen.
Vandaag blijven we nog een laatste dag in de Spaanse Pyreneeën om die wat verder uit te kammen. We verplaatsen ons meer noordwaarts en plannen daar een wandeling. Weliswaar geen te lange omdat we zinnens zijn om ook de Franse Pyreneeën eens aan te doen. En, nadat we ons oog op de wegenkaart laten vallen hebben, is het duidelijk dat het geen klein bier zal zijn om tot daar te geraken.
De rit is voor de chauffeur zeer zwaar. Slechts 200 km moet hij overbruggen maar er is alweer geen stuk recht in. Over de Col dAubisque rijden we naar de Col de Soulor om nadien over een even kronkelige weg tot in Gavarnie te rijden. Voor de wielerfanaten klinken die namen als liederen in de oren!
De natuur was ontegensprekelijk grandioos. Jammer dat er zo weinig stopplaatsen waren om alles op papier vast te leggen. Grandioos is één woord en beangstigend is een andere zaak. Een steil bergpad dat op en neer gaat, zonder vangrails aan de kant en op sommige plaatsen slechts de breedte van één wagen. Maar omdat ik gewoon niet uitgekeken geraak op de natuur is er bij mij van angst niets te merken. Wat moeten die renners van de Ronde van Frankrijk sterke benen en een enorm uithoudingsvermogen hebben om zulk een rit aan te kunnen. En niet alleen die renners maar ook de talrijke anderen die hijgend en puffend hetzelfde willen herhalen, en dat zijn er velen. Fier komen ze dan boven aan en allen willen ze een foto met het plaatje van de Col dAubisque. En fier mogen ze zijn want het is een ganse prestatie. Jammer dat we tijdens de klim in de wolken kwamen en dat er daardoor zoveel moois verloren is gegaan.
De afdaling verliep zonder problemen en het vervolg van de weg was even spectaculair. Moe en vrij laat zijn we in Gavarnie aangekomen maar toch zijn we blij van doorgezet te hebben. Voor morgen wordt er stralend weer voorspeld en we zouden graag een prachtige wandeling maken in het hooggebergte.
Lourdes
We zijn er niet geweest maar mijn patroonheilige, Bernadette van Soubirous, moet zeker op haar twee blote knieën achter zon gevraagd hebben aan Onze Lieve-Vrouw terwijl wij hier met vakantie zijn. Want dat is het. Een staalblauwe, wolkenloze hemel, de wind die gaan vallen is en een aangename temperatuur om in te wandelen. Wat moet een mens meer hebben.
Cirque de Gavarnie, voor velen waarschijnlijk geen ijdel woord, staat vandaag op het programma. Neen, niet per ezel of ook niet te paard maar op onze eigen paardenkracht hebben we de wandeling afgewerkt. En wat voor een wandeling. Mijn woordenschat is te arm om alles te beschrijven wat we gezien hebben. Steile bergwanden, geërodeerde bergtoppen in allerlei vormen, maten en kleuren bedekt met sneeuw, een waterval van 423 meter hoog die haar water met volle kracht naar beneden laat schuimen, talloze andere watervallen, weiden doorspekt met kabbelende beekjes en kolkende rivieren met kristalhelder water, een ongekende bloemenpracht, de vogeltjes die voor ons een lenteconcert brachten van hun mooiste melodieën, piepkleine paarse vlindertjes die massaal rond het water fladderen, andere vlinders die onze benen een zalig plekje vinden om van de zon te genieten, af en toe onder ons een helikopter die naar onze toestand komt kijken en daarbij de stilte! Een stilte die we in het dichtbevolkte België niet kennen maar die we telkens we een bergtocht doen terugvinden. Er is maar één woord voor:ZALIG!
Morgen is het onze laatste dag voor we de terugtocht afblazen en ze voorspellen nog warmer dan vandaag. Hebben we deze maand wel wat pech gehad met het weer, de dagen in de Pyreneeën maken alles goed en we eindigen in schoonheid.
Waarschijnlijk is dit de laatste aflevering van deze reis. Over enkele weken volgt er hoogwaarschijnlijk iets anders
Dank aan al de trouwe lezers die onze reis mee gevolgd hebben.
Het thema van de dag. Al van bij het ochtendgloren vechten we tegen een zotte en koude wind. Tegen30 km/uur vliegt hij ons om de oren en dat kan tellen!
Vandaag hebben we de afstand overbrugd van onze overnachtingsplek naar de Spaanse Pyreneeën. Het heuvelend parcours vertoonde zich weer in zijn zondagse uitrusting met een regenboog aan kleuren maar daarbij steeds die gekke wind. De chauffeur moet niet alleen zijn ogen op de baan gericht houden maar ook zorgen dat hij zijn Jerommekes spieren gebruikt om ons vehikel in goede banen te leiden. Honderdvijftig km hebben we zo afgelegd en dan begon de klim naar Torla, een uitvalsbasis om bergwandelingen te maken. Alweer een superroute van amper twee wagens breed en bochtig zoals wij dat kennen van op La palma. Geen honderd meter rechtdoor en constant op en neer lopend. In slaap vallen achter het stuur staat niet op de agenda. Twee tunnels van in de jaren stilletjes, zeg maar een nauwe konijnenpijp moeten we met onze camper door in de hoop dat er geen tegenliggers komen want dan is het de macht van de sterkste of wie van de twee is er bereid om terug achterwaarts uit te tunnel te rijden. Gelukkig is het nog geen hoogseizoen en verloopt alles vlotjes.
Torla zelf is een bergdorp van waaruit er kan gestapt worden maar toeristische dienst is nog niet geopend want het is nog te vroeg op het seizoen. De info van het Nationaal Park van de Ordessa is wel bereikbaar. We worden er zeer vriendelijk onthaald maar wandelkaarten zijn er niet voorradig. Ook in de weinige winkels geen kaart te bemachtigen. We zullen het dan moeten stellen met een zeer summier plannetje waar enkele tochten op staan. En maar hopen dat we niet verdwalen.
Vermits het een zonnige dag is hebben we al een wandeling uitgeprobeerd. Gelukkig staan er langsheen het parcours hier en daar wat aanwijzingen zodat we op het rechte pad blijven. We volgen de loop van een woeste rivier met heel zuiver turkooiskleurig water. Zolang we tussen de bomen lopen, geen enkel probleem. Maar eens op een open vlakte zouden een paar zandzakjes aan de voeten wonderen kunnen doen. In elk geval hebben we terug het gevoel van bergwan delen en daar snakten we naar!
Nadien vinden we een bar met een zonnig binnenkoertje waar we een lekker plaatselijk wijntje degusteren. Voldaan keren we terug naar de camper, nog steeds vechtend tegen mijnheer de wind.
Morgen staat er een langere wandeling op het programma en we hopen dat de wind toch zijn slechtste kanten uitgewerkt heeft en ons een meer rustige dag gunt.
Water
Ons volgende thema.
Langs een smal bergpad waarop er maximum 30 km/uur mag gereden worden rijden we naar het startpunt van onze wandeldag. Het moet blijkbaar een gekende route zijn want we staan er zeker niet alleen. Wat moet dat in hoogseizoen zijn wanneer nu de parkingplaats al bijna volzet is!
Volgens de lieve mevrouw van het infobureau van het Nationaal Park moeten we zeker de wandeling met de watervallen doen. Die zou zeer mooi zijn. Gehoorzaam als we zijn beginnen we eraan en we beklagen het ons niet. Wel is het zo dat we eerst gedurende twee uur doorheen een dicht bos moeten maar eens daaruit gaat er een andere wereld open. We zijn in het hooggebergte met al zijn superlatieven. Een amfitheater van bergen rondom ons; enkelen besneeuwd en anderen al getooid in een lentekleedje. Watervallen zonder weerga, grote en kleine, allen met een andere naam maar de indrukwekkendste is wel de Cola de caballo of de paardenstraat. Het water kletst naar beneden met een kracht waar ik niet graag zou in terecht komen. Wit schuim spuit in het rond en we krijgen dadelijk een flinke opfrisbeurt. Ik geraak er niet op uitgekeken en besef maar al tegoed wat een vernietigende kracht dat water wel moet hebben.
De weiden staan vol jong leven. Kalfjes koesteren zich bij hun mama en deze wijkt geen meter van haar kalfje. De bloempjes zijn blij eindelijk wat zon te hebben en spreiden hun blaadjes maximaal om van dat zonlicht te kunnen genieten. Akeleien, grote malse dotterbloemen, vingerhoedskruid en tal van andere bloempjes in alle maten en kleuren tooien het jonge gras met hun schilderspalet. Blauw, indigo, roze, rood, geel, oranje en alle kleuren er tussenin vinden we in deze wondermooie natuur terug. Overal in het rond beekjes met turkooisblauw water die zich op enkele plaatsen verzamelen tot grote bruisende rivieren. Kijk ik dan even omhoog en daar zie ik dan een staalblauwe hemel zonder een wolkje. Dat hebben we van onze ganse reis nog niet meegemaakt. Kortom; het is een schitterende dag en ik hoop dat we deze week nog zulke dagen krijgen. Het is immers onze laatste week en wie weet welk weer wacht er ons in de thuishaven!
Vandaag de laatste schooldag voor de Spaanse jeugd. Wat krijgen die een lange vakantie; vanaf nu tot midden september. Of de ouders daarmee gelukkig zijn is een andere zaak want er moet steeds voor opvang gezorgd worden voor hun kroost. Maar op dat vlak doet dit land het hier niet slecht. Evenals in België zijn ze hier een week voor het begin van de vakantie klaar met hun examens maar de kinderen zijn verplicht dagelijks op school aanwezig te zijn, tot de laatste schooldag. Vandaar dat wij de laatste week massas schoolgaande jeugd op uitstap ontmoet hebben. En waar die waren was de rust verdwenen. Tetterend en joelend met hun zuiders temperament dat het bijna onhoudbaar was, gingen ze op stap. Maar ze waren blijkbaar zeer gelukkig en de lol hoort er dan natuurlijk bij. Deze laatste week is er hier blijkbaar dagelijks een andere schoolactiviteit voorzien en de ouders hebben geen depanageproblemen voor hun jeugd.
Jawel, de nieuwe dag kondigt zich alweer aan met een blauwe hemel en niet teveel wind. We rijden verder richting Riojastreek. Het is daar dat ik over een maand een conversatiecursus Spaans ga volgen en we zouden graag eens ter plaatse gaan kijken hoe dit gebied zich aankondigt. Want na een voormiddag cursus is er telkens een namiddagactiviteit voorzien waaraan de partners ook mogen deelnemen. Wim is dus even benieuwd als ik om te weten wat ons te wachten staat.
De weg naar Santo Domingo de la Calzada verloopt niet anders dan de vorige dagen. Alweer die woordeloze ritten met een erwt in de broek. We doorkruisen zeer ruwe kloven en woeste gebergten. Tegenliggers zijn er nauwelijks. Maar, dat weer! Waar we vanochtend met 17° gestart zijn, blijven er nu nog 11° van over. Laat ons hopen dat, wanneer we eenmaal uit de bergstreek zijn, de temperatuur terug normale waarden aanneemt. We krijgen wel nog een bui over ons maar dat went en straks is dat al vergeten. We passeren oeroude dorpjes waar het leven heeft stil gestaan. Middeleeuwse toestanden en prachtige burchten op de heuveltop met een verwijzing naar het verleden.
Hoe dichter we Sto Domingo naderen hoe meer wijnvelden er in het landschap te zien zijn. Het is niet voor niets dat deze streek DE wijnstreek van Spanje is; een prachtig heuvelend landschap met een regenboog aan pasteltinten. Ik geraak er niet op uitgekeken.
In de late namiddag zijn we ter plekke en de 18°C staan ons al iets meer aan; nog niet echt zomerse waarden maar toch al draaglijker. Het oude stadsgedeelte is betoverend en ik maak zelfs al kennis met één van de profs. Het is hier echt fijn en we kijken er beiden naar uit om hier die 14 dagen samen door te brengen, hopelijk met beter weer.
Pelgrims!
Vermits Sto Domingo één van de routes is van de Camino naar Santiago de Compostela en we hier nu toch zijn, profiteren we ervan om heel devoot ook een deel van de route te stappen.
Rond negen uur vertrekken we onder een flauw zonnetje maar zijn zeer tevreden met dat weerbeeld. Het is immers droog en niet TE koud. Om de weg te vinden, geen probleem! We hoeven alleen de talrijk aangebrachte schelpen te zoeken en kunnen onmogelijk verloren lopen; vergulde schelpen op lage betonnen paaltjes met een steen bovenop of hogere markeringen eveneens met een gele schelp en een pijl die de richting aangeeft.
Eens het dorp uit belanden we in volle natuur. Heuvelende landschappen met een afwisseling van kleuren en de graanhalmen die weiden vormen als wiegende zeeën door de felle wind. Net een prent uit een boekje. Aanvankelijk zijn we nog alleen maar naargelang het uur vordert ontmoeten we meer en meer boetedoeners, maar dan echte. Wij stappen vandaag wel 19 km maar dat is maar een klein gedeelte van de verre reis. De echten zien er heel wat meer vermoeid uit dan wij. De ene heeft een ferme stap en de andere zijn tred bestempel ik maar als zich voortbewegen ten koste van alles. Voetje voor voetje, hijgend en hopend dat hij zijn volgende stopplaats zal bereiken. Alle middelen zijn goed om boete te doen; te voet zonder bepakking of te voet met zware bepakking en daarbij soms nog een tent en toebehoren meesleurend. Anderen spelen het slimmer en hebben hun paard bij. Dat dier mag de lasten dragen en de pelgrim loopt er rustig naast. Ook de wielerfanaten kleuren hier ook weer de route. Zij leggen eveneens die paar duizend kilometer af maar dan op twee wielen. Iedereen heeft zo zijn eigen manier en zal daartoe wel een reden hebben.
Na drie uur flink doorstappen zijn wij terug op onze bestemming. Fier kunnen we zeggen dat we een deeltje van de camino gelopen hebben maar tegenover diegenen die het ganse parcours afwerken zijn wij maar zeer zeer klein en schamen we ons dood dat we er niet meer van meegenomen hebben. Maar iedereen heeft zo zijn eigen motivatie!
Nadien verplaatsen we ons dan richting Pyreneeën. De wind waait als gek en Wim moet het stuur hevig in handen houden en steeds bijtrekken of we belanden in de gracht. Het landschap is alweer anders en subliem. Woorden schieten tekort om het te beschrijven maar wij hebben het duidelijk in ons klein hoofdje geprent. Op een 150 km voor het woeste berglandschap stoppen we voor de nacht. Een dorpje hoog op een heuvel gelegen trekt onze aandacht. Op het dorpsplein, dat er zeer vredig bij ligt, kiezen we ons een plaatsje met zicht op de omringende bergen en de heuvels gevuld met wijnranken. Gestoord zullen we hier zeker niet worden en van ochtendlawaai zal hier evenmin sprake zijn. We zullen lekker kunnen dromen van al het moois dat we al meegemaakt hebben.
