Wind

Het thema van de dag. Al van bij het ochtendgloren vechten we tegen een zotte en koude wind. Tegen 30 km/uur vliegt hij ons om de oren en dat kan tellen!

Vandaag hebben we de afstand overbrugd van onze overnachtingsplek naar de Spaanse Pyreneeën. Het heuvelend parcours vertoonde zich weer in zijn zondagse uitrusting met een regenboog aan kleuren maar daarbij steeds die gekke wind. De chauffeur moet niet alleen zijn ogen op de baan gericht houden maar ook zorgen dat hij zijn ‘Jerommekes spieren’ gebruikt om ons vehikel in goede banen te leiden. Honderdvijftig km hebben we zo afgelegd en dan begon de klim naar Torla, een uitvalsbasis om bergwandelingen te maken. Alweer een superroute van amper twee wagens breed en bochtig zoals wij dat kennen van op La palma. Geen honderd meter rechtdoor en constant op en neer lopend. In slaap vallen achter het stuur staat niet op de agenda. Twee tunnels van in de jaren stilletjes, zeg maar een nauwe konijnenpijp moeten we met onze camper door in de hoop dat er geen tegenliggers komen want dan is het de macht van de sterkste of … wie van de twee is er bereid om terug achterwaarts uit te tunnel te rijden. Gelukkig is het nog geen hoogseizoen en verloopt alles vlotjes.

Torla zelf is een bergdorp van waaruit er kan gestapt worden maar… toeristische dienst is nog niet geopend want het is nog te vroeg op het seizoen. De info van het Nationaal Park van de Ordessa is wel bereikbaar. We worden er zeer vriendelijk onthaald maar wandelkaarten zijn er niet voorradig. Ook in de weinige winkels geen kaart te bemachtigen. We zullen het dan moeten stellen met een zeer summier plannetje waar enkele tochten op staan. En maar hopen dat we niet verdwalen.

Vermits het een zonnige dag is hebben we al een wandeling uitgeprobeerd. Gelukkig staan er langsheen het parcours hier en daar wat aanwijzingen zodat we op het rechte pad blijven. We volgen de loop van een woeste rivier met heel zuiver turkooiskleurig water. Zolang we tussen de bomen lopen, geen enkel probleem. Maar eens op een open vlakte zouden een paar zandzakjes aan de voeten wonderen kunnen doen. In elk geval hebben we terug het gevoel van bergwan delen en daar snakten we naar!

Nadien vinden we een bar met een zonnig binnenkoertje waar we een lekker plaatselijk wijntje degusteren. Voldaan keren we terug naar de camper, nog steeds vechtend tegen mijnheer de wind.

Morgen staat er een langere wandeling op het programma en we hopen dat de wind toch zijn slechtste kanten uitgewerkt heeft en ons een meer rustige dag gunt.

Water

Ons volgende thema.

Langs een smal bergpad waarop er maximum 30 km/uur mag gereden worden rijden we naar het startpunt van onze wandeldag. Het moet blijkbaar een gekende route zijn want we staan er zeker niet alleen. Wat moet dat in hoogseizoen zijn wanneer nu de parkingplaats al bijna volzet is!

Volgens de lieve mevrouw van het infobureau van het Nationaal Park moeten we zeker de wandeling met de watervallen doen. Die zou zeer mooi zijn. Gehoorzaam als we zijn beginnen we eraan en we beklagen het ons niet. Wel is het zo dat we eerst gedurende twee uur doorheen een dicht bos moeten maar eens daaruit gaat er een andere wereld open. We zijn in het hooggebergte met al zijn superlatieven. Een amfitheater van bergen rondom ons; enkelen besneeuwd en anderen al getooid in een lentekleedje. Watervallen zonder weerga, grote en kleine, allen met een andere naam maar de indrukwekkendste is wel de ‘Cola de caballo’ of de paardenstraat. Het water kletst naar beneden met een kracht waar ik niet graag zou in terecht komen. Wit schuim spuit in het rond en we krijgen dadelijk een flinke opfrisbeurt. Ik geraak er niet op uitgekeken en besef maar al tegoed wat een vernietigende kracht dat water wel moet hebben.

De weiden staan vol jong leven. Kalfjes koesteren zich bij hun mama en deze wijkt geen meter van haar kalfje. De bloempjes zijn blij eindelijk wat zon te hebben en spreiden hun blaadjes maximaal om van dat zonlicht te kunnen genieten. Akeleien, grote malse dotterbloemen, vingerhoedskruid en tal van andere bloempjes in alle maten en kleuren tooien het jonge gras met hun schilderspalet. Blauw, indigo, roze, rood, geel, oranje en alle kleuren er tussenin vinden we in deze wondermooie natuur terug. Overal in het rond beekjes met turkooisblauw water die zich op enkele plaatsen verzamelen tot grote bruisende rivieren. Kijk ik dan even omhoog en daar zie ik dan een staalblauwe hemel zonder een wolkje. Dat hebben we van onze ganse reis nog niet meegemaakt. Kortom; het is een schitterende dag en ik hoop dat we deze week nog zulke dagen krijgen. Het is immers onze laatste week en wie weet welk weer wacht er ons in de thuishaven!