Niemand?

Heeft er nu echt niemand een kaarsje laten branden? Het mindere weer blijft ons achtervolgen. Neen, niet meer die grote storm maar wel de donkere lucht, uiterst lage temperaturen en regelmatig iets dat uit de lucht valt en ons goed nat maakt.

Met de moed der wanhoop trekken we verder Centraal Spanje in. Castilië-Léon is aan de beurt.

Het is 7°C en hopen dat we na een paar uur rijden toch wat hogere waarden mogen zien verschijnen op de thermometer.

We zijn in een andere wereld terecht gekomen. Voorlopig geen bergen meer. Deze hebben plaats gemaakt voor indrukwekkende okerkleurige vlakten waarop bomen verspreid staan van allerlei pluimage. De steeneik met zijn brede kruin luidt het verschil in gevolgd door olijfbomen met grillige vormen. Zo een exemplaar zou ik wel in mijn tuin willen maar dan wel in een bonsai formaat. Daartussen genieten de koeien van een lekkere maaltijd en worden de schaapjes samen gedreven door een bordercolli, een hondje dat zijn taak zeer goed kent. Het doet me denken aan Dribbel, het hondje van onze dochter. Ik zie hem net hetzelfde doen en mis hem wel een beetje. De arenden en valken maken een zweefvlucht boven onze hoofden en de ooievaars zijn niet meer uit het landschap weg te denken. Hun enorme grote nesten weten ze goed te plaatsen. Het moet hier een geschikte habitat zijn want op iedere kerktoren of elektriciteitspaal staan de ooivaarsouders hun kindjes te voeden in hun grote huis. Nadien komen ze dapper aangevlogen om in de weiden geschikt eten te vinden voor hun jongen. Op dat afwisselende platteland liggen verder ook veel aardige oude dorpjes waar we prachtige voorbeelden van lokale architectuur aantreffen. Op het eerste gezicht onbewoonbare panden maar ttoch speelt er zich het dagelijkse leven af.

Maar Castilië-Léon is ook de trotse bezitter van enkele prachtige steden waaronder de universiteitsstad Salamanca. Deze staat vandaag op ons programma en hoewel er geen zon is genieten we toch van dit pronkstuk van de Spaanse architectuur. De goudkleurige huizen van de Plaza Mayor, de twee kathedralen en ‘la casa con las conchas’ mogen zeker niet op onze verkenningstocht ontbreken.

De Plaza Mayor, voorwaar een van de mooiste pleinen van Spanje, was de plaats waar vroeger stierengevechten werden gehouden. Nu kan men er heerlijk rondwandelen en op een gezellig terrasje genieten van het barokke stadhuis en het Koninklijk Paviljoen. Het plein is omringd met smeedijzeren balkons en schilden die Spaanse koningen gedenken.

De twee kathedralen zijn eveneens een bezoek meer dan waard. De oude en de nieuwe zijn naast mekaar gebouwd en hebben een totaal andere stijl. Gotiek, renaissance, barok, men vindt het er allemaal in terug. Telkens wanneer ik zulke bouwwerken zie vraag ik me af hoe het mogelijk is om met beperkte middelen zulke kunstwerken recht te zetten.

La casa con las conchas, huis der schelpen, dankt zijn naam aan de 400 St-Jacobsschelpen die in de buitenmuren gebeeldhouwd zijn en die het symbool zijn van de pelgrims op hun weg naar Santiago de Compostela. Er is natuurlijk nog veel meer maar dat brengt me te ver. Ik zou zo zeggen: wie de kans heeft moet de stad zeker eens opzoeken. Men zal het zich niet beklagen!

Onze dag zit er nog niet op. We trekken wat zuid-zuidwest om onze overnachtingsplek op te zoeken. La Alberca, een mooi en druk bezocht dorpje ligt in de Sierra de la Peña de Francia. Jawel, alweer een bergachtig gebied en de kans op slechter weer is dus reëel. Maar alles went en we passen ons aan. Smalle wegen kronkelen door pittoreske olijfgaarden en we zien bijzondere dorpjes met houten huisjes. Heel apart en we zijn blij dat we deze bestemming gekozen hebben. Op zoek naar een bakker komen we bij een piepklein huisje terecht. In het Spaans en op een verfrommeld papiertje lezen we dat we aan een klein deurtje moeten kloppen indien we wat nodig hebben. In een donkere gang komt er een oud vrouwtje naar beneden, constant pratend in haar eigen en we mogen zowaar in haar mini-bakkerijtje binnen. We kiezen wat we nodig hebben en vertrekken. Maar Wim met zijn lengte moet wel in twee geplooid lopen wil hij er niet de zoveelste bochel op zijn hoofd aan overhouden. Intussen is het avond, hebben we al een fikse bui gekregen en hopen dat we morgen toch de kans krijgen om in dat mooie gebergte een wandeling te maken. Maar dat is nog andere koek.

13-06-2010 om 10:07 geschreven door Dette

Nog nooit meegemaakt!!!

Na Cantabrië ontdekt te hebben had ik mijn ogen op Asturië gericht. Alweer een nieuw gebied te ontdekken en wat voor moois zou ik daar te zien krijgen. Maar de realiteit is totaal anders.

Ik bel aan bij onze gastvrouw maar ben haar naam vergeten. Dus wat zeg ik in de parlofoon: c’est la maman de Manuela? Aan de andere kant begint er iemand hartelijk te lachen en ik hoor dadelijk dat ik aan het juiste adres ben. Een bijzonder charmante dame ontvangt ons met open armen. We drinken samen een lekker koffietje, kwebbelen wat en maken nadien een dorpswandeling. Onze gids geeft ons de nodige uitleg en het besluit is dat ik de dag nadien op fotojacht zou gaan want vandaag is de dag al goed gevuld.

Tegen de avond komt de zoon van de gastvrouw ons oppikken. Hij toont ons gebieden waar je alleen niet komt; woest zoals ik niet wist dat het hier nog bestaat. Prachtig, maar het weer trekt vieze snuiten. De wolken worden steeds maar dreigender en wanneer we uiteindelijk aan het meest noordelijke punt van Spanje aangekomen zijn, de Cabo de Peñas, valt het water met pakken uit de lucht. Er is niet uit de auto te komen en van fotograferen is er absoluut geen sprake. Jammer, jammer, jammer. Ik had zo graag een fotoreportage gemaakt van dat gebied want het is uniek. En tot overmaat van ramp zijn Wim en ik onze paraplu vergeten en Wim zijn jas lag ook nog thuis. Daar stonden we als twee boeren op open schoenen, zonder iets aangepast bij ons en bij een weer waarvoor geen woorden zijn. Maar onze chauffeur zet door. Hij wil met ons gaan eten in el Molino del puerto, een piratenrestaurant’ dat omzeggens met zijn voeten in de woeste oceaan staat. De inrichting is heel apart en aangepast aan de omgeving. Om de dranken te koelen, geen koelkast. Achter de toog wordt een riviertje omgeleid in een kanaaltje met ijskoud water waarin de drank staat. Genieus gevonden

Als aperitief moeten we zeker de sidra eens uitproberen. De fles boven het hoofd houdend gieten ze het drankje in rechte glazen die op kniehoogte worden vast gehouden. Tot een drietal cm worden die dan gevuld. Nadien moet dat drankje dan in één keer uitgedronken worden anders krijgt het een totaal andere smaak.

Volgt nadien dan het eten! Om duimen en vingers van af te likken. Nadien probeerde ik dan in mijn beste Spaans de koffie te bestellen en het achterafje mocht er ook zijn; een likeur van appelen. De maaltijd is af, het is uiterst gezellig en we hebben kostbare tips gekregen van Abraham voor het vervolg van onze reis. Niet de Abraham uit de bijbel maar een profeet die nu nog leeft. Onze route die we uitgezet hebben wordt volledig onderste boven gegooid en er staan ons blijkbaar heel mooie dingen te wachten indien het lukken wil.

Want nu komt het voornaamste. Terwijl wij daar binnen gezellig de avond doorbrengen zijn buiten de weergoden al hun duivels aan het ontbinden. De regen wordt een storm om U tegen te zeggen. De eigenaar van het etablissementje is er niet gerust in en komt voortdurend eens aan het raam kijken om te zien wat er daarbuiten allemaal gaande is. Het wordt erger om erger en wij die daar op het einde van de wereld zitten!!! Wat gaat er hier met ons gebeuren. Erg gerust zijn we niet en wijselijk besluiten we toch maar om te vertrekken. Het is intussen al vrij laat en helle donker. Wanneer ik beneden in de kelder de ‘servicios’ opzoek, heb ik al natte voeten. Er begint zowaar water binnen te lopen. Tot aan de enkels in het water strompelen we tot bij de auto. Op die enkele seconden zijn we drijfnat en doorweekt. Intussen begint het te bliksemen en donderen en we beseffen dat we met een echt noodweer te maken hebben. Onze chauffeur zegt meerdere malen dat hij zoiets nog nooit meegemaakt heeft en dat wil wat zeggen. Want naar ik vernomen heb is hij wel een en ander gewoon. Stapvoets rijdt hij door straten die echte rivieren geworden zijn. Het water stroomt van alle kanten en sleurt mee wat het krijgen kan. Soms klopt er een stuk steen tegen het koetswerk. Verlichting is er niet en je moet de weg kennen om thuis te geraken. Met schrik zitten we met z’n allen het goed verloop van de rit af te wachten. Het waait, giet, bliksemt en dondert zoals er nog niemand van ons meegemaakt heeft. Uit de roosters spuit er een fontein van wel 30 à 40 cm hoog het regenwater de lucht in. Onbeschrijfelijk. Wat zijn we blij wanneer we heelhuids terug thuis zijn. Maar onze gastvrouw heeft van de emoties bijna niet kunnen slapen. Haar hart bonsde tot in haar keel.

En nu, een dag later, zitten we hier nog bij diezelfde gastvrouw. De uitstap die gepland was kan niet doorgaan. Want het noodweer woedt nog steeds. Intussen vernemen we dat er 150 liter/m² water gevallen is. Het restaurantje waar we waren bestaat deels niet meer. Een stuk is meegesleurd de oceaan in. De 6 gasten die er nog tafelden hebben ze met de helikopter moeten bevrijden en de rest van het huis is ondergelopen. Niet voor niets dat de uitbaters ongerust waren en wat een geluk dat wij nog net op de limiet vertrokken zijn. Ik zag ons nog niet bengelen aan een touw om in de helikopter getrokken te worden. Dat zou ik nooit overleven Het regenvrouwtje heeft weer haar werk goed gedaan maar mag voorzeker nooit meer een voet in Asturië zetten.

Soms kan een mens een baaldag hebben en dat is voor mij nu het geval. De derde dag op rij krijgen we dat rotweer waar geen enkele activiteit in past. We maken onze pakken en beginnen de Via de la Plata, naar verluid een route door een mooie streek en wat het belangrijkste is, ze loopt zuidwaarts. Eens de cordillera Cantrábica achter ons latend zou het moeten warm en zonnig worden. Maar oh wee!

De regen blijft ons achtervolgen en de temperatuur daalt tot 7 graden. Is dat het zonnige Spanje! Ik had het me anders voorgesteld. Tot de middag rijden we door het gebergte dat volledig in de wolken gehuld is en waaruit de regen met bakken neerstroomt.

Intussen staan we nu iets voor Salamanca waar het normaal rond de 30° zou moeten zijn en we zitten nog steeds met dat vies nat weer en krijgen amper 11°. Lang houd ik dat niet meer vol. En nu duimen maar voor een grote weersverbetering. Wie draagt er voor ons kaarsjes naar de Clarissen?

12-06-2010 om 16:50 geschreven door Dette

Billen knijpen

Dit is ongeveer de juiste uitdrukking om het baantje van vandaag op onze eigen harde schijf te zetten.

We doorkruisen verder Los Picos de Europa en ook vandaag is de natuur onbeschrijfelijk mooi en dit niettegenstaande het minder fraaie weer. Maar die unieke natuur heeft ook een keerzijde van de medaille! Gelukkig heb ik een goede chauffeur die de breedte van ons gevaarte bijzonder goed kan inschatten en weet hoe hij de talrijke smalle bochten moet nemen. En ze zijn niet alleen smal maar ook de rotsen spelen ons parten. Op verschillende plaatsen hangen ze als een zonnekap boven een gedeelte van de baanbreedte. Voor een kleine auto geen enkel probleem maar met een gaval van 3,10 meter hoog is dat anders en zeker wanneer men dan juist op het moeilijkste punt een bus moet kruisen of een vrachtwagen van wegeniswerken. Dan doet mijn eigen voet pijn van op de rem te drukken alhoewel ik niet aan het stuur zit.

Her en der hangen er netten boven de baan om afvallende brokstukken op te vangen. En dat is geen nutteloos werk geweest want er liggen inderdaad meerdere stukken in die netten. Fijn gevoel, hoor! Het is juist hopen dat er niets naar beneden komt uitgerekend wanneer wij er doorrijden en dat bovendien die netten hun gewicht goed houden.

Omzeggens de ganse route van vandaag loopt door een enge bergkloof met al die problemen. Maar wanneer we uiteindelijk op onze bestemming zijn aangekomen hebben we wel van een schilderrijk stukje natuur genoten. En die bestemming is de start van een even mooie wandeling, de Garganta del Cares. Langsheen de ganse wandeling zien we diep beneden ons het kolkende water van die Cares in alle mogelijke blauwe tinten. Wat jammer dat er geen zon is want dat zou het spektakel nog veel sprookjesachtiger maken. Constant wandelen we langs een rotswand die soms tot 800 meter hoog uitrijst boven de rivier. Op sommige plaatsen is de weg uitgehakt uit de rotsen en loopt het pad door een aantal kleine tunnels. Best is het om niet teveel naar beneden te kijken want daar gaapt een grote diepte. Het pad is wel voldoende breed om de hoogtevrees wat te onderdrukken.

Conditie bij die wandeling is geen ijdel woord want het pad gaat van bij het begin al vrij steil omhoog maar we genieten. Het kalkstenen massief van de Picos is vergeven van grotten en kloven en daar krijgen we bij deze wandeling enkele staaltjes van. Ook de vochtige beboste flanken van de rivier zorgen voor een onvergetelijke aanblik. Alles is hier even imposant en de wandeling is dan ook een must voor ieder bezoek aan Noord-Spanje.

09-06-2010 om 10:30 geschreven door Dette

Zaaaaalig!

Ons devoot overnachten con las monjas heeft zijn vruchten afgeworpen. Bij het ontwaken schijnt al een weldoend zonnetje en dat geeft dadelijk een zalig gevoel! Onze plannen worden onderste boven gegooid en we rijden terug naar Fuente Dé, het plaatsje waar we gisteren de kabelbaan dachten te nemen en het ons door de liftbediener afgeraden werd. En alleen waren we niet. Al die toeristen die al dagen op een open hemel aan het wachten zijn, trekken vandaag hun bergschoenen aan en vertrekken op daguitstap. Zo ook wij!

Gepakt en gezakt vertrekken we richting ‘teleférico’ om al van op 1800 meter hoogte te kunnen starten met onze wandeling. Boven hebben we voorzeker een veel mooier zicht dan in het dal. En inderdaad, we kunnen onze ogen niet geloven. Rondom rond bergen in alle kleuren en vormen. Waar we tot hiertoe niet anders dan wolken te verwerken kregen, is het vandaag een lust voor het oog. We stappen en genieten. Dan eens door een rotspartij, dan over en door malse weiden waar de gentianen hun kelkjes weid open spreiden om de weldoende zonnestralen binnen te laten en wat verder houden we een sneeuwgevecht. Ja, jullie lezen goed, we moeten doorheen verschillende sneeuwplekken en dat geeft de wandeling nog een extra dimensie. Zelfs een roedel herten laten zich die sneeuw welgevallen en spelen en stoeien erin dat het een lust is om te zien? Verspreid in het landschap zien we meertjes met om ter mooiste weerspiegelingen. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand wie is er het mooiste meertje van dat land. Maar er is er geen enkel die spreekt en het is aan de wandelaar om uit te maken wat hij verkiest. De wolken spelen een spel van verstoppen en terug te voorschijn komen maar het weer blijft zijn beste kant tonen. Vandaag moeten we echt het onderste uit de kan halen want volgens de weersvoorspellingen is het morgen weer gedaan. Laat ons hopen dat die vooruitzichten niet kloppen want we zouden morgen dolgraag een wandeling doorheen een kloof maken alvorens door te rijden naar de moeder van onze buren. Zij is zo vriendelijk geweest om ons bij haar uit te nodigen en dat aanvaarden we graag. Maar, moesten de weergoden weer rare snuiten trekken dan aanvaarden we dat maar. We hebben  vandaag immers uitgebreid en onverwachts kennis kunnen maken met de Picos de Europa en dat bejubelen we.

08-06-2010 om 17:21 geschreven door Dette

Ongelooflijk!

Diegenen die mij al jaren kennen weten dat ik op elke reis eens een dokterbezoek of een bezoek aan een spoeddienst moet incalculeren. Begin nu al maar te lachen, het is zover. Vanmorgen ben ik naar het centro de salud(lees spoeddienst) getrokken. Niet dat het ernstig was maar de ontsteking in mijn mond waarmee ik al vijf dagen rondloop, neemt onrustwekkende vormen aan en moet toch maar eens onder handen genomen worden. In mijn beste Spaans de weg gevraagd en warempel nog verstaan ook. De dokteres die me te woord stond leek eerder op iemand die in een viskraam staat; een versleten jeansbroek, een knalgele oliejekker en haar dat al een tijdje geen haarshampoo gezien had. Daarmee moest ik het doen maar, geen kwaad woord van dat mens. Ze deed haar best en ik heb de nodige medicatie gekregen. Daar bovenop moesten we nog niets betalen. Is dat geen service.

En voor de rest van de dag! Wel, het mooie weer van de twee vorige dagen is gaan vliegen; We hebben nog 16 graden en leven tot een stuk in de namiddag in de wolken. Dus was er niet veel leuks aan om op onze overnachtingsplek te blijven staan.

Santillana del Mar is de volgende bestemming. Langzaam aan rijden we westwaarts en trekken ook iets meer landinwaarts. Aanvankelijk doorkruisen we een waterrijk gebied dat bij stralend weer een mooie indruk moet nalaten. Men vergeet echter niet dat ik hier op doortocht ben en men voorziet mij van mijn ‘geliefde’ wolken. De baan is smal en bochtig en gestaag klimmen we tot we het bovengenoemde stadje bereiken. Sartre schreef ooit dat dit de mooiste stad van Spanje is en of hij gelijk heeft weet ik niet maar het is wel een bezoek waard. De oudste kerkelijke gebouwen dateren uit de 12^de eeuw en de goudkleurige burgerhuizen uit de 15^de en 17^de eeuw zijn nog grotendeels intact. Zie daarbij de straatjes met kleine ronde klinkertjes, de schaduwrijke steegjes en gracieuze arcades, dan mag men echt wel zeggen dat het een van de populairste plattelandsdorpen is van de noordkust. Neem de televisieantennes en de auto’s uit het straatbeeld weg en we zouden er gemakkelijk een middeleeuwse ridderfilm kunnen opnemen.

Uitgebreid hebben we het bezocht en langzaam aan rijden we nu landinwaarts. Na 40 km krijgen we plots een totaal ander weerbeeld. De 16° van weleer worden in een mum van tijd 29°C. Cantabrië laten we achter ons en lezen nu Castilla y León, een veel uitgestrekter gebied dan het vorige.

De Picos de Europa is ons volgend doel doorheen het noordelijk deel van Spanje. Uit het verleden weten we dat dit een fabelachtige bergketen is maar we vrezen voor het weer We wachten af en hopen toch op wat vriendelijkheid van de weergoden.

Brrr!

Vannacht gaan slapen met zoveel mogelijke ramen wijd open en nadien opgestaan om zoveel als mogelijk ramen te sluiten. De temperatuur daalt tot 5° en dat voelen we. Bij het ochtendgloren is het nog steeds maar een acht graden maar alles went. Terwijl jullie smoren in jullie zweet bibberen wij ons warm.

Donkergroen, lichtgroen, grijsgroen, geelgroen, mosgroen, lindegroen, in één zin samengevat: groen is de hoofdkleur van onze rit van vandaag. Met daartussen weer die bloeiende voorjaarsbloeiers. Een schilder zou er een mooi stilleven van kunnen op doek zetten. Maar oh wee, die wolken!!!! Waarom vliegen die nu steeds horizontaal. Vertikaal zou zoveel beter zijn. Dan geraken we minstens van die grijze lucht af.

Op onze dagtocht horen we voor het eerst het geklepper van de ooievaars. Het moet een ideale habitat zijn voor die mooie families. Op elke kerktoren of elektriciteitspaal staat er een nest. Daarin mama, papa en kindjes ooievaar. Een vertederend beeld dat we bij ons omzeggens niet kennen. Wat verder op de bergflanken staan ze de heersers van de weiden, de koeien! Witte, bruine, gevlekte en grijze elementen staan te grazen in malse en diepgroene weilanden. Wat moeten die dieren gezonde melk produceren waaruit de mens dan lekkere boter en kaas haalt. Het is niet voor niets dat men zich hier overal kaas als streekproduct kan aanschaffen.

Voor de tweede maal in onze campercarrière doen we de Picos aan en voor de tweede maal krijgen we veel wolken, af en toe een gedruppel en zeer lage temperaturen. Het is alweer van dat. Wat jammer. Wanneer er sporadisch een opening in dat wolkendek komt zien we de gekartelde grijze pieken van De Picos, een vertrouwd beeld waar we zo graag hadden in gewandeld. Maar het mag niet zijn. We rijden tot Fuente Dé om met een, op twee na langste kabelspoor van de wereld, naar boven getrokken te worden en daar voorzien we een wandeling. Maar wat vertelt ons die liftbediener? Niet doen, er valt niets te zien en het is gevaarlijk om daarin dan een tocht te maken. Die plannen zijn dus afgeblazen. Trouwens, wanneer het bakje van het kabelspoor naar boven zweeft zien we het al ras in dat dikke wolkendek verdwijnen. Die man heeft dus toch gelijk.

Dan maar op weg naar Pontes, een volgend dorpje in de Picos. Daar moet een mooi klooster zijn en misschien helpt het om daar eens een gebedje te doen voor weersverbetering! Het klooster is schitterend gelegen, op een hoogte van 500 meter met zicht op jawel, de bergen. Uitgebreid bezoeken we het en beslissen om er te blijven staan voor de nacht. ’s Avonds klaart het immers vaak uit en dan genieten we van een prachtig panorama. En het klopt nog ook. Wat we overdag gemist hebben, krijgen we nu deels te bewonderen en dat hebben we dan toch gehad.

08-06-2010 om 17:18 geschreven door Dette