Ongelooflijk!

Diegenen die mij al jaren kennen weten dat ik op elke reis eens een dokterbezoek of een bezoek aan een spoeddienst moet incalculeren. Begin nu al maar te lachen, het is zover. Vanmorgen ben ik naar het centro de salud(lees spoeddienst) getrokken. Niet dat het ernstig was maar de ontsteking in mijn mond waarmee ik al vijf dagen rondloop, neemt onrustwekkende vormen aan en moet toch maar eens onder handen genomen worden. In mijn beste Spaans de weg gevraagd en warempel nog verstaan ook. De dokteres die me te woord stond leek eerder op iemand die in een viskraam staat; een versleten jeansbroek, een knalgele oliejekker en haar dat al een tijdje geen haarshampoo gezien had. Daarmee moest ik het doen maar, geen kwaad woord van dat mens. Ze deed haar best en ik heb de nodige medicatie gekregen. Daar bovenop moesten we nog niets betalen. Is dat geen service.

En voor de rest van de dag! Wel, het mooie weer van de twee vorige dagen is gaan vliegen; We hebben nog 16 graden en leven tot een stuk in de namiddag in de wolken. Dus was er niet veel leuks aan om op onze overnachtingsplek te blijven staan.

Santillana del Mar is de volgende bestemming. Langzaam aan rijden we westwaarts en trekken ook iets meer landinwaarts. Aanvankelijk doorkruisen we een waterrijk gebied dat bij stralend weer een mooie indruk moet nalaten. Men vergeet echter niet dat ik hier op doortocht ben en men voorziet mij van mijn ‘geliefde’ wolken. De baan is smal en bochtig en gestaag klimmen we tot we het bovengenoemde stadje bereiken. Sartre schreef ooit dat dit de mooiste stad van Spanje is en of hij gelijk heeft weet ik niet maar het is wel een bezoek waard. De oudste kerkelijke gebouwen dateren uit de 12^de eeuw en de goudkleurige burgerhuizen uit de 15^de en 17^de eeuw zijn nog grotendeels intact. Zie daarbij de straatjes met kleine ronde klinkertjes, de schaduwrijke steegjes en gracieuze arcades, dan mag men echt wel zeggen dat het een van de populairste plattelandsdorpen is van de noordkust. Neem de televisieantennes en de auto’s uit het straatbeeld weg en we zouden er gemakkelijk een middeleeuwse ridderfilm kunnen opnemen.

Uitgebreid hebben we het bezocht en langzaam aan rijden we nu landinwaarts. Na 40 km krijgen we plots een totaal ander weerbeeld. De 16° van weleer worden in een mum van tijd 29°C. Cantabrië laten we achter ons en lezen nu Castilla y León, een veel uitgestrekter gebied dan het vorige.

De Picos de Europa is ons volgend doel doorheen het noordelijk deel van Spanje. Uit het verleden weten we dat dit een fabelachtige bergketen is maar we vrezen voor het weer We wachten af en hopen toch op wat vriendelijkheid van de weergoden.

Brrr!

Vannacht gaan slapen met zoveel mogelijke ramen wijd open en nadien opgestaan om zoveel als mogelijk ramen te sluiten. De temperatuur daalt tot 5° en dat voelen we. Bij het ochtendgloren is het nog steeds maar een acht graden maar alles went. Terwijl jullie smoren in jullie zweet bibberen wij ons warm.

Donkergroen, lichtgroen, grijsgroen, geelgroen, mosgroen, lindegroen, in één zin samengevat: groen is de hoofdkleur van onze rit van vandaag. Met daartussen weer die bloeiende voorjaarsbloeiers. Een schilder zou er een mooi stilleven van kunnen op doek zetten. Maar oh wee, die wolken!!!! Waarom vliegen die nu steeds horizontaal. Vertikaal zou zoveel beter zijn. Dan geraken we minstens van die grijze lucht af.

Op onze dagtocht horen we voor het eerst het geklepper van de ooievaars. Het moet een ideale habitat zijn voor die mooie families. Op elke kerktoren of elektriciteitspaal staat er een nest. Daarin mama, papa en kindjes ooievaar. Een vertederend beeld dat we bij ons omzeggens niet kennen. Wat verder op de bergflanken staan ze de heersers van de weiden, de koeien! Witte, bruine, gevlekte en grijze elementen staan te grazen in malse en diepgroene weilanden. Wat moeten die dieren gezonde melk produceren waaruit de mens dan lekkere boter en kaas haalt. Het is niet voor niets dat men zich hier overal kaas als streekproduct kan aanschaffen.

Voor de tweede maal in onze campercarrière doen we de Picos aan en voor de tweede maal krijgen we veel wolken, af en toe een gedruppel en zeer lage temperaturen. Het is alweer van dat. Wat jammer. Wanneer er sporadisch een opening in dat wolkendek komt zien we de gekartelde grijze pieken van De Picos, een vertrouwd beeld waar we zo graag hadden in gewandeld. Maar het mag niet zijn. We rijden tot Fuente Dé om met een, op twee na langste kabelspoor van de wereld, naar boven getrokken te worden en daar voorzien we een wandeling. Maar wat vertelt ons die liftbediener? Niet doen, er valt niets te zien en het is gevaarlijk om daarin dan een tocht te maken. Die plannen zijn dus afgeblazen. Trouwens, wanneer het bakje van het kabelspoor naar boven zweeft zien we het al ras in dat dikke wolkendek verdwijnen. Die man heeft dus toch gelijk.

Dan maar op weg naar Pontes, een volgend dorpje in de Picos. Daar moet een mooi klooster zijn en misschien helpt het om daar eens een gebedje te doen voor weersverbetering! Het klooster is schitterend gelegen, op een hoogte van 500 meter met zicht op jawel, de bergen. Uitgebreid bezoeken we het en beslissen om er te blijven staan voor de nacht. ’s Avonds klaart het immers vaak uit en dan genieten we van een prachtig panorama. En het klopt nog ook. Wat we overdag gemist hebben, krijgen we nu deels te bewonderen en dat hebben we dan toch gehad.