Nog nooit meegemaakt!!!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na Cantabrië ontdekt te hebben had ik mijn ogen op Asturië gericht. Alweer een nieuw gebied te ontdekken en wat voor moois zou ik daar te zien krijgen. Maar de realiteit is totaal anders.

Ik bel aan bij onze gastvrouw maar ben haar naam vergeten. Dus wat zeg ik in de parlofoon: c’est la maman de Manuela? Aan de andere kant begint er iemand hartelijk te lachen en ik hoor dadelijk dat ik aan het juiste adres ben. Een bijzonder charmante dame ontvangt ons met open armen. We drinken samen een lekker koffietje, kwebbelen wat en maken nadien een dorpswandeling. Onze gids geeft ons de nodige uitleg en het besluit is dat ik de dag nadien op fotojacht zou gaan want vandaag is de dag al goed gevuld.

Tegen de avond komt de zoon van de gastvrouw ons oppikken. Hij toont ons gebieden waar je alleen niet komt; woest zoals ik niet wist dat het hier nog bestaat. Prachtig, maar het weer trekt vieze snuiten. De wolken worden steeds maar dreigender en wanneer we uiteindelijk aan het meest noordelijke punt van Spanje aangekomen zijn, de Cabo de Peñas, valt het water met pakken uit de lucht. Er is niet uit de auto te komen en van fotograferen is er absoluut geen sprake. Jammer, jammer, jammer. Ik had zo graag een fotoreportage gemaakt van dat gebied want het is uniek. En tot overmaat van ramp zijn Wim en ik onze paraplu vergeten en Wim zijn jas lag ook nog thuis. Daar stonden we als twee boeren op open schoenen, zonder iets aangepast bij ons en bij een weer waarvoor geen woorden zijn. Maar onze chauffeur zet door. Hij wil met ons gaan eten in el Molino del puerto, een piratenrestaurant’ dat omzeggens met zijn voeten in de woeste oceaan staat. De inrichting is heel apart en aangepast aan de omgeving. Om de dranken te koelen, geen koelkast. Achter de toog wordt een riviertje omgeleid in een kanaaltje met ijskoud water waarin de drank staat. Genieus gevonden

Als aperitief moeten we zeker de sidra eens uitproberen. De fles boven het hoofd houdend gieten ze het drankje in rechte glazen die op kniehoogte worden vast gehouden. Tot een drietal cm worden die dan gevuld. Nadien moet dat drankje dan in één keer uitgedronken worden anders krijgt het een totaal andere smaak.

Volgt nadien dan het eten! Om duimen en vingers van af te likken. Nadien probeerde ik dan in mijn beste Spaans de koffie te bestellen en het achterafje mocht er ook zijn; een likeur van appelen. De maaltijd is af, het is uiterst gezellig en we hebben kostbare tips gekregen van Abraham voor het vervolg van onze reis. Niet de Abraham uit de bijbel maar een profeet die nu nog leeft. Onze route die we uitgezet hebben wordt volledig onderste boven gegooid en er staan ons blijkbaar heel mooie dingen te wachten indien het lukken wil.

Want nu komt het voornaamste. Terwijl wij daar binnen gezellig de avond doorbrengen zijn buiten de weergoden al hun duivels aan het ontbinden. De regen wordt een storm om U tegen te zeggen. De eigenaar van het etablissementje is er niet gerust in en komt voortdurend eens aan het raam kijken om te zien wat er daarbuiten allemaal gaande is. Het wordt erger om erger en wij die daar op het einde van de wereld zitten!!! Wat gaat er hier met ons gebeuren. Erg gerust zijn we niet en wijselijk besluiten we toch maar om te vertrekken. Het is intussen al vrij laat en helle donker. Wanneer ik beneden in de kelder de ‘servicios’ opzoek, heb ik al natte voeten. Er begint zowaar water binnen te lopen. Tot aan de enkels in het water strompelen we tot bij de auto. Op die enkele seconden zijn we drijfnat en doorweekt. Intussen begint het te bliksemen en donderen en we beseffen dat we met een echt noodweer te maken hebben. Onze chauffeur zegt meerdere malen dat hij zoiets nog nooit meegemaakt heeft en dat wil wat zeggen. Want naar ik vernomen heb is hij wel een en ander gewoon. Stapvoets rijdt hij door straten die echte rivieren geworden zijn. Het water stroomt van alle kanten en sleurt mee wat het krijgen kan. Soms klopt er een stuk steen tegen het koetswerk. Verlichting is er niet en je moet de weg kennen om thuis te geraken. Met schrik zitten we met z’n allen het goed verloop van de rit af te wachten. Het waait, giet, bliksemt en dondert zoals er nog niemand van ons meegemaakt heeft. Uit de roosters spuit er een fontein van wel 30 à 40 cm hoog het regenwater de lucht in. Onbeschrijfelijk. Wat zijn we blij wanneer we heelhuids terug thuis zijn. Maar onze gastvrouw heeft van de emoties bijna niet kunnen slapen. Haar hart bonsde tot in haar keel.

En nu, een dag later, zitten we hier nog bij diezelfde gastvrouw. De uitstap die gepland was kan niet doorgaan. Want het noodweer woedt nog steeds. Intussen vernemen we dat er 150 liter/m² water gevallen is. Het restaurantje waar we waren bestaat deels niet meer. Een stuk is meegesleurd de oceaan in. De 6 gasten die er nog tafelden hebben ze met de helikopter moeten bevrijden en de rest van het huis is ondergelopen. Niet voor niets dat de uitbaters ongerust waren en wat een geluk dat wij nog net op de limiet vertrokken zijn. Ik zag ons nog niet bengelen aan een touw om in de helikopter getrokken te worden. Dat zou ik nooit overleven Het regenvrouwtje heeft weer haar werk goed gedaan maar mag voorzeker nooit meer een voet in Asturië zetten.

Soms kan een mens een baaldag hebben en dat is voor mij nu het geval. De derde dag op rij krijgen we dat rotweer waar geen enkele activiteit in past. We maken onze pakken en beginnen de Via de la Plata, naar verluid een route door een mooie streek en wat het belangrijkste is, ze loopt zuidwaarts. Eens de cordillera Cantrábica achter ons latend zou het moeten warm en zonnig worden. Maar oh wee!

De regen blijft ons achtervolgen en de temperatuur daalt tot 7 graden. Is dat het zonnige Spanje! Ik had het me anders voorgesteld. Tot de middag rijden we door het gebergte dat volledig in de wolken gehuld is en waaruit de regen met bakken neerstroomt.

Intussen staan we nu iets voor Salamanca waar het normaal rond de 30° zou moeten zijn en we zitten nog steeds met dat vies nat weer en krijgen amper 11°. Lang houd ik dat niet meer vol. En nu duimen maar voor een grote weersverbetering. Wie draagt er voor ons kaarsjes naar de Clarissen?