Op verkenning in een onbekend land

Onze eerste uitstap!

De dag dat we Gdansk willen bezoeken zouden we vroeg vertrekken. Het is nl de viering van 20 jaar Solidarnosc en dat wordt in de stad gevierd met een grote optocht. Nog even de bandendruk controleren om na te gaan dat al dat schokken op die fantastische wegen voor geen gevolgen gezorgd heeft. Eén band kan wat meer druk gebruiken, we vullen bij maar wat merken we nadien! Alles verloopt goed tot het ventiel er terug op moet. Dat blijkt stuk te zijn. Alle druk verdwijnt, de band loopt leeg en daar begint de ellende. Met drie man is er te werken om het wiel los te krijgen en het reservewiel van onder dat geval van meer dan 3500 kg te halen. Onze Poolse helpers zijn heel gedienstig en we belonen ze met een fooi en een lekker Belgisch biertje. Hun pret kon niet op. Nadien naar de garage om de band te laten herstellen en geloof het of niet, voor 2,25€ heeft men dat werk hier geklaard. Vergelijk dat maar eens met de prijzen van bij ons! Uiteindelijk was het half twaalf wanneer we in Gdansk aankwamen. Onder een koude en natte hemel bezoeken we een schitterende stad met een rijk verleden maar alweer jammer dat we de juweeltjes van gebouwen niet te zien krijgen onder een stralend zonnetje. Dat zou zoveel meer te bieden hebben!

Volgende dagen!

4,5 graden en regen, regen, regen. We hebben er zo stilaan de buik vol van en blijven wachten op een straaltje zon. Maar nee hoor, het is ons niet gegund.

We rijden naar Mazurië, het merengebied. Dat ligt in het noordoosten van Polen, grenzend aan Rusland en Litouwen. Blijkbaar veel te noordwaarts om toch maar van wat warmte te kunnen proeven. Het landschap is nogal saai. Al vaak dacht ik aan het liedje van Jacques Brel ‘ het vlakke land dat het mijne is’. Dat kunnen we best verplaatsen naar hier. Steeds maar eindeloze groene vlakten met daarboven een zwangere lucht van de vele regen. Voorlopig geen bergen te bespeuren. Pas wanneer we stilaan aan de meren komen wordt het wat heuvelachtiger. De echte bergen wachten ons waarschijnlijk op tegen de Slowaakse grens.

Het blijft een ganse dag bitterkoud en wanneer we ter plekke een wandeling maken zijn we blij dat we onze warme spullen aangetrokken hebben.

Ons logement op de camping valt best mee; reuzeplaatsen aan de boord van een meer en prima sanitair. Toch iets waar we blij kunnen om zijn en zo vergeten we de ellende van het natte weer.

Na een rustige nacht bereiden we ons voor om de weg richting zuiden aan te pakken in de hoop daar wat warmte te vinden. Er wacht ons een lange trip van 500 km, dwars door centraal Polen, die we nooit op één dag geklaard krijgen. Het is hier constant 40 à 50km/uur rijden op die hobbeldebobbel wegen en zullen er gerust anderhalve dag mogen voor uittrekken. Maar we hebben tijd.

In dat noordoosten van het land treffen we een totaal ander volk aan. Niet de Polen die we voordien ontmoet hebben maar een ruwer volk, veel norser, minder gedienstig en in alles op de russen lijkend. Niet erg aantrekkelijk en ze stralen weinig vertrouwen uit. De levensstandaard hier is heel wat lager dan in andere delen van het land. De bevolking is er armer en loopt er slordiger bij. Een tapijt wordt op straat uitgeklopt met een mattenklopper want een stofzuiger kunnen ze zich hier amper veroorloven. In de winkels is er minder keuze aan producten en de mensen kopen veel kleiner hoeveelheden. Alles een teken aan de wand.

Op onze rit meer zuidwaarts en landinwaarts krijgen we eindelijk mooiere prentjes voorgeschoteld; een heuvelend landschap doorweven van talloze meertjes waarin de natuur zich steeds opnieuw weerspiegeld en, geloof het of niet, het weer verbeterd en een zonnestraal doet wonderen. Jammer dat er nergens stopplaatsen zijn om even te kunnen genieten van die talloze mirror lakes. De ooievaars lopen op de akkers en vliegen zelfs vlak voor onze auto voorbij. Een rustig wandelend hert is het volgend te mijden obstakel Wat verder een oude tractor op de ‘snelweg’ waar de koeien aan vastgebonden zijn. Zo loodsen ze hier blijkbaar hun vee naar de stallen en wij mogen stapsgewijs volgen. Op die manier hebben we een tweehonderd kilometers kunnen bollen en de rest zal voor de dag nadien zijn.

Die dag kondigt zich al iets warmer aan maar blijft nog nat. Czestochowa, HET bedevaartsoord van het land, bezoeken we en alweer onder een grijze hemel. Het krioelt er van het volk en op alle mogelijke plaatsen is er een eucharisitie bezig.. De bevolking schijnt hier heel devoot met een grote eerbied voor de Heilige Maagd. Waar men bij ons in Scherpenheuvel allerhande waardeloze prullen verkoopt die met een godsdienst weinig of niets te maken hebben, verkoopt men hier vergulde rozen, uiteraard namaakbloemen, en die worden dan door een priester gewijd om zo als aandenken mee te nemen naar huis.

Oswiecim of door ons beter bekend als Auschwitz staat op het programma. Ik kijk daar echt niet naar uit maar wanneer men het land doorkruist met een honger naar bezienswaardigheden mag dat niet opzij geschoven worden. Omdat het zo indrukwekkend is vind ik het belangrijk om in een volgend deel van de blog er over uit te wijden.

Veel leesplezier en hopelijk met beter weer dan hier.

Intussen zijn we twee dagen verder en het weertje doet zijn best. We lassen een pauze in aan de voeten van het gebergte in het zuiden om even bij te komen van het eerste deel van onze trip. Hier maken we kennis met een zeer hartelijke, hard werkende bevolking met een betere levensstandaard. Tussen de huizen staan al pareltjes van de nieuwe rijken met mooi aangelegde tuintjes. Het is voor de eerste maal dat we dat hier zien in Polen. De supermarkten bieden een ruime keuze en aan de kassa worden we zowaar voortgeholpen door een Nederlandssprekende kassierster. Ze had een paar jaar te Antwerpen en is met wat reservecentjes teruggekeerd naar haar land.

Het volgende land dat op het programma staat is Slowakije en we hopen daar uitgebreid van de natuur te kunnen genieten.