|
Wil het dan toch niet lukken?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Alweer grijs in alle schakeringen en de eerste druppen beginnen te vallen. En dan krijgen we zo van die berichtjes dat het bij ons stralende zonneschijn is. Word ik nu alweer gestraft en waarom? Niemand zal met mij nog willen op reis vertrekken want ze krijgen gegarandeerd regen. Alhoewel, mijn zus denkt er anders over want zij beleefde met ons een schitterende vakantieweek op het eiland La Palma.
We hebben op een dertigtal km buiten San Sebastian overnacht en gaan nu met het openbaar vervoer de stad onveilig maken. In het verleden hadden we die al bezocht maar het is zolang geleden dat we het willen overdoen. Dat openbaar vervoer werkt hier trouwens feilloos en is daar bovenop betaalbaar. Waarom dan met ons geval van 7 meter lang tussen al de autos slalommen om uiteindelijk dan toch geen parking te vinden!
De stad is prachtig gelegen aan een schelpvormige baai. Mooie gebouwen, chique winkels en een sfeervol parte vieja. We vinden het er allemaal terug. Donostia is befaamd voor de talrijke kunstfestivals en zou o zo graag in 2012 de Culturele Hoofdstad van Europa zijn. En ze is die naam waardig.
Het eerste wat ik deed is een stevige paraplu kopen en met die nieuwe aankoop gewapend hebben we ons programma afgewerkt. Zon was er niet en dat is altijd jammer voor de kleuren maar toch genoot ik van die sfeervolle stad waar mensen heel gedisciplineerd in een rij op de volgende bus wachten. Geen drommen, geen ellebogengevecht maar ieder komt tijdig op het vervoermiddel en vindt zijn zitplek. Daar kunnen wij nog iets van leren.
Wat mij hier ook al opgevallen is zijn de vele speelpleinen. De Spanjaarden, of hier beter gezegd de Basken, kunnen niet wegsteken dat ze dolveel van kinderen houden. Het krioelt ervan en de Spaanse zon heeft zeker zijn werk gedaan of is het iets anders! Ook de natuur is niet vergeten. In elke stad zijn er talloze groene zones, mooi onderhouden en dagelijks gereinigd met niet te vergeten de uitnodigende terrasjes maar dan liefst met zomerweer. Niettegenstaande het humeurige weer genoot ik toch van dat bezoek.
Adiós
Vaarwel Getaria! Onder een stralende zon hebben we dit schitterende plekjes achter ons gelaten. Een plekje waar de BBQ aan elk restaurantje buiten staat om de hongerige magen te bevredigen, waar de mensen een eenvoud uitstralen die wonderen doet en waar de behulpzaamheid geen ijdel woord is. Ik zal er nog lang aan terugdenken.
We vervolgen onze route, steeds de kust volgend. Niet te geloven hoe de bergen hier echt tegen het water plakken. Alleen een zigzaggend grijs lint van asfalt scheidt die twee natuurwonderen. Wanneer we rond de middag onze volgende plek bereikt hebben is het al lekker warm. Jawel, jullie lezen goed. We genieten vandaag van een zalige temperatuur. Vijf dagen hebben we gewacht en nu krijgen we wat we wensen. Voor hoelang? Ik weet het niet maar in elk geval is het genieten geblazen.
Onze wandeling op de promenade langsheen de kust was mooi en deugddoend. Enkele prachtige kunstwerken versieren de stad. Aan de oude stadspoort staat net een bewaker en op de pier zien we een reuzengroot monument dat de steeds weerkerende golfslag van de oceaan uitbeeldt. Hier ook weer de talrijke groene parterres met de speeltuin voor de rakkers en de terrasjes voor de anderen. Wijzelf hebben op zulk een terrasje een sidra genuttigd. Volgens onze buren is het serveren ervan een gans ritueel maar blijkbaar hebben we een slecht terras gekozen want er werd ons gewoon een glas gebracht met het gevraagde in en het van op hoogte met de fles mikken naar het veel lager gehouden glas kregen we niet te zien. Dus moeten we eens een andere bruine kroeg uitzoeken waar we dat spektakel wel kunnen beleven.
Terug bij de camper was het vijf uur en de school was beëindigd. Een lawaai van je welste. Vermits wij op een grote groene ruimte stonden met alweer speeltuigen voor de kids vonden ze het blijkbaar niet nodig om huiswaarts te keren en bleven ze in onze buurt plakken. Krijgen ze hier dan geen huistaken? Wat was het hier een gejoel en lawaai van al dat jonge volk met daartussen dan het getetter van de grootouders die oppas hadden. Op een bank gezeten lieten ze de bengels maar begaan en zelf hadden ze blijkbaar heeeel veel aan mekaar te vertellen, liefst zo luid mogelijk.
Alweer zie ik hier een ander dorp met een andere bouwstijl maar steeds vinden we die smalle straatjes terug waar je gemakkelijk van de ene gevel naar de andere kunt waggelen wanneer je te diep in het glas gekeken hebt. Bij gebrek aan meer ruimte hangt dan ook steeds het linnen te drogen in de straat zelf, naast de steeds weerkerende Baskische vlag of naast enkele bloempotten die daar niettegenstaande de kleine ruimten toch een plaatsje kregen. De onderbroeken in alle maten, vormen en materialen hangen er te zwieren tussen de lakens en handdoeken. Het hoort hier echt bij het straatbeeld.
Morgen doen we Bilbao aan en ik verwacht mij aan iets totaal anders. We zien wel en jullie krijgen het zeker te lezen.
|
