Zuid-Afrika?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is van in België geleden dat we mochten ontwaken met een grote zon. Weliswaar zijn er nog steeds van die schapenwolkjes aan de hemel die hier in dit land gemakkelijk uitvergroot worden tot dreigende regenwolken. Maar daar denk ik voorlopig niet aan en ik heb er moed in.

Vandaag richten Wim en ik onze schreden naar de Montes de Toledo, een schaduwrijk berggebied van ongeveer 4000 km².en één van de dunst bevolkte gebieden van Spanje. Het Parque Nacional de Cabañeros ligt in het zuiden van het gebied en dat willen we eens van naderbij ontdekken. In de reisgidsen staat het aangeschreven als de Serengeti van Spanje. Wat moet dat voorstellen?

Alweer schuiven er immense vlakten aan ons voorbij. De okerkleurige ondergrond is bezaaid met duizenden olijfbomen wiens schaduwen prachtige silhouetten werpen op het wiegende gras. Daartussen grijze koeien, een kleur van runderen die ik hier nog niet gezien had en veel gaaien, vermoedelijk zijn dat hier Spaanse gaaien en geen Vlaamse zoals bij ons. Af en toe een piepklein huisje, één hoog en waarschijnlijk amper twee woonruimten. Meer kan het zeker niet zijn. Zijn we in Ecuador of een ander land van Zuid-Amerika of is het hier Spanje? Ik zou wel denken dat ik op een verkeerd continent ben terecht gekomen.

Intussen naderen we geleidelijk de Montes de Toledo. Het landschap wordt bepaald door met bossen bedekte bergketens. Maar na de afslag naar het Nationaal Park vragen we ons af of we wel zouden doorrijden. Wim is veel gewoon maar de staat van dat baantje is beneden alles. De bochtige weg zit vol gaten en waar die ontbreken hobbelen en bobbelen we van je welste. Aan 20 km/uur puffen we verder en mijn zitvlak is intussen al op z’n zachts gezegd compleet gaar. Elke afgelegde km hoor ik dat getal door mijn chauffeur prevelen; al 2 km van de dertig, al drie km enz. Dat wil wat zeggen! Gelukkig komt er na een tijdje verbetering in het baanvak en halen we al 35 km/uur. Naast ons een afgrond met een variatie aan kleuren die door de wolken die inderdaad dreigend zijn geworden, nog meer schakeringen hebben dan anders.

Aan het bezoekerscentrum gekomen, bezoekerscentrum is een groot woord, proberen we dadelijk een jeepsafari te fixen. In het Park leven nl een aantal bedreigde diersoorten waaronder de Spaanse Keizersarend, de Monniksgier en de Iberische Lynx en mogen we niet zonder gids doorkruisen. Hier ook weer zoals veel plaatsen in Spanje kennen ze maar één taal en dat is de hunne. Ik weer al mijn wijsheid, durf en lef samen geraapt om de conversatie op gang te brengen en dan nog te verstaan ook. Maar dat laatste is niet evident; zij praten zo snel en steeds binnensmond zodat het voor een leek als ik zeer moeilijk is om te kunnen volgen. Maar wat ik intussen wel ben te weten gekomen is dat alle jeepsafari’s al volgeboekt zijn voor drie dagen verder dan vandaag. Ontgoocheling alom! We hadden er zo naar uit gekeken maar het mag niet zijn. We zullen dan maar al wandelend het park verkennen en de flora ontdekken. De fauna zal voor een andere keer zijn. Wij die dachten in Zuid-Afrika rond te toeren op zoek naar wild blijven dus met hun twee voeten op de grond en ontdekken Spanje dat uiteraard in Europa ligt. Vaarwel Zuid-Afrika!