DE VERHOUDING TUSSEN MENS EN DIER

Al heel lang worden dolfijnen door de mens bewonderd.
Ze zijn diepgaand bestudeerd en men heeft ze
in dolfinaria tot boeiende attracties afgericht.
Bij sommige vissers zijn ze echter gehaat en
deze achtervolgen hen dan ook meedogenloos.

Dolfijnen hebben de mens altijd gefascineerd.
De oudste muurschildering waarop ze zijn afgebeeld
is te vinden in Knossus, op Kreta.
Ze dateert van 1500 voor Christus.

Men ziet er gestreepte dolfijnen op, een algemene
soort in het westelijk deel van de Middelandse Zee.
Veel dichters en schrijvers beschouwden deze dieren
als heilige wezens, reïncarnaties van de menselijke
geest en begiftigd met de levenskracht van de oceanen.

De Griekse filosoof Aristoteles (384-322 v.C.) was de
eerste die de dolfijnen als zoogdieren beschreef in
zijn Historia animalium ('Geschiedenis der dieren')
: 'De dolfijn, de walvis en alle andere walvisachtigen
- dit wil zeggen de dieren die een ademhalingsopening
bezitten op de plaats van de neusgaten
- zijn levendbarend.

Alle dieren die levendbarend zijn hebben borsten of uiers,
zoals alle dieren die lichaamshaar hebben
: de mens, het paard en de walvisachtigen...'.
Aristoteles liet zijn beschrijvende teksten vergezeld
gaan van 'waar gebeurde' geschiedenissen; de dolfijnen
komen daarin naar voren als zachtmoedige schepsels met
een bijna menselijke intelligentie.

De Romeinse geleerde Plinius (23-79 n.C.) beschrijft
in zijn Naturalis historia ('natuurlijke geschiedenis')
een van de beroemdste gebeurtenissen.
Een jongetje bracht iedere dag brood aan een dolfijn
die hij Simo noemde.

Deze liet hem op zijn rug klimmen en bracht hem naar school.
Toen het kind ziek werd en stierf,
trok de dolfijn zich dit zeer aan.
Enige tijd later vond men het dier dood op het strand.