WAAROM ZWEMMEN MET DOLFIJNEN
IN HUN NATUURLIJKE OMGEVING ?

Water heft de zwaartekracht op en helpt je te ontspannen en stress weg te nemen.
Al zwemmend in zee kan je energetisch enorm opladen en vooral in een gebied
waar dolfijnen veelvuldig voorkomen, door de geladenheid van het magnetisch veld van deze plaatsen.
Als je met dolfijnen zwemt, onderga je dezelfde fysiologische veranderingen als bij een diepe meditatie.
Dolfijnen stimuleren en herstellen ons natuurlijk evenwicht dat noodzakelijk is om in goede gezondheid te kunnen leven.
Ze komen naar de mens toe omdat ze dat zelf willen, ze zijn zuivere kanalen van een hogere orde en slagen er op een of andere manier in om feilloos de fysieke en psychische toestand van hun menselijke zwemgenoot te registreren.
Ze stemmen af op onze oorspronkelijke frequentie en openen zo de juiste deur in onszelf om ons dichter bij onze ware aard te brengen.
Mijns inziens is het onze taak op aarde de taal van het hart te cultiveren waar dolfijnen een ultieme sleutel voor zijn.
Ze brengen ons naar de wezenlijke stilte waarin de taal van het hart kan ervaren worden om ons zo terug te brengen naar een leven in "WAARHEID, EENVOUD en LIEFDE" als enige werkelijkheid.
Dolfijnen zijn als het ware een levende bibliotheek van geconcentreerde energie, bij wie informatie uit het verleden, het heden, en de toekomst in het erfelijk materiaal is vastgelegd, om deze kennis rechtsreeks naar het hart van de mens over te dragen.
Hun onvoorwaardelijke liefde heeft een genezende werking op de mens en stimuleert ons immuunsysteem.
Daarom is het zeker niet verwonderlijk dat dolfijnen de kracht bezitten te genezen.
Voorwaardelijke liefde kan de oorzaak zijn van depressies, maakt de mens onzeker en daardoor meer vatbaar voor emotionele manipulatie.
Dolfijnen werken sterk in op emotioneel vlak en zijn katalysatoren om onverwerkte trauma's te verwerken.
Iedere ontmoeting brengt iets bijzonders.
In de buurt van dolfijnen besef je dat er geen "ik" is, geen "hij", er is alleen Eenheid.
De weerspiegeling van jezelf in hen maakt dat je jezelf kunt openen en van iedere levensvorm kunt houden vanuit een kinderlijke vrijheid.
Zwemmen met hen geeft een bevrijdend gevoel in volle acceptatie van jezelf, waar je volledig mag en kunt zijn.
Mij wijzen dolfijnen steeds meer de weg naar ontsluiering, zelfkennis en dus ook naar onze oorsprong.
Hoe dikwijls ik mijn richting probeer te wijzigen om meer landwaarts te gaan, toch word ik steeds weer de oceaan ingelokt.
Er werd me al meermaals gezegd dat ik een dolfijn ben, wel ik begin het zelf te geloven.
Het leven gaf mij zeker een verkeerd jasje toen ik geboren werd.
Dolfijnen helpen ons groeien, een dans in het licht in een sfeer van vreugde en spel.
Kortom het is een ervaring die je leven verandert !

DOLFIJNEN ZIJN BOODSCHAPPERS VAN LIEFDE !

Het is niet moeilijk een loflied over de sierlijkheid van de dolfijnen te componeren, noch om hun intelligentie en vriendelijkheid tot onze verbeelding te laten spreken.
Het zijn zoogdieren die dertig miljoen jaren ouder zijn dan de mens.
In Griekenland, de bakermat van de geneeskunde, vind je deze waarheid terug in mythen en legenden.
Volgens de Grieken zijn dolfijnen de uitdrukking van het vrouwelijk oerelement en zien we de sterke overeenkomst tussen de woorden delphin (dolfijn) en delphys (baarmoeder).
Dolfijnen zijn Goddelijke wezens, hierdoor is communicatie mogelijk, die gemakkelijk en eerlijk verloopt.
Zij belichamen datgene wat wij op het droge zo erg missen: vrijheid, speelsheid en liefde…
Tegenwoordig worden er onderzoeken met computers gedaan om de mogelijkheid te ontwikkelen een gemeenschappelijke taal te creêren tussen mens en dolfijn.
De trillingen van dolfijnengeluiden ligt echter hoger dan bij de mens.
Wetenschappers hebben reeds vastgesteld dat de thalamus-klier, een gedeelte in de hersenen, bij dolfijnen zeer goed ontwikkeld is en zo groot is als bij de mens.
Deze kern ontvangt geen stimulatie van buitenaf en je zou het waarnemingsvermogen kunnen noemen.
Dit gebied staat in verbinding met het derde oog, de zetel van het hoger bewustzijn.
Dolfijnen zijn boodschappers van liefde, ze lokken je uit je tent, ze openbaren je mens zijn.
Wij mensen dragen achter onze maskers zulk een kracht, zulk een liefde.
Het moet alleen gestimuleerd worden, het wacht om aan de oppervlakte te komen.
Dolfijnen geven je deze vonk.
Ze verhogen je frequentie.
Volgens Ram dass, een ziener uit Amerika is de kennis van Atlantis in hun erfelijk materiaal vastgelegd om alzo deze kennis terug door te geven aan ons.
Volgens ingewijde is de ster Sirius de verblijfplaats waar het hoogste bewustzijn vertoeft, alvorens het vorm aanneemt op aarde en waarnaar het bewustzijn terugkeert als het de aarde verlaat.
Dit alomvattend bewustzijn werkt doorheen groepen van dolfijnen om wijze en vredelievende boodschappen naar ons te zenden met hun bovennatuurlijke vermogens.
Het zijn onze oudere broeders, supervisors van het Licht, die waken over de ontwikkeling van onze evolutie in dit zonnestelsel.
Dolfijnen brengen onze levensenergie in beweging.
Door juiste handelingen en door negatieve gedachten en slechte neigingen te zuiveren, komen we op een lijn te staan met ons Hoger Zelf en kunnen we de wereld van illusie's transformeren waardoor we ons terug verbinden met de Goddelijke waarheid...
Dolfijnen zijn ook symbool voor de longen en kunnen onze ademhaling beinvloeden.
Een tijd geleden werd mij een video overhandigd over twee ex-topmedewerkers van de NASA.
Zij getuigden over het bestaan van ufo's en buitenaardse wezens,
over de veelvuldige contacten die reeds plaats vonden tussen de legertop en buitenaardse wezens, over de verschillende legerinspectie's die plaatsvonden en waar foto's werden getoond over de contacten met een dolfijnachtig mens m.n. een mensenlichaam met een dolfijnenkop.
In Bimini een eiland in de Bahama's gelegen op een van de krachtlijnen van de aarde, (de Bermuda driehoek,) bevinden zich in de oceaan rond het eiland nog overblijfselen van het continent Atlantis : de beroemde muur van Atlantis door Edgar Cayce 50 jaar geleden voorspeld en recent herontdekt.
Grote plaveien stenen tref je er aan op de zeebodem op slechts 6 tot 10 m diepte.
Boven dit gebied heb ik meermaals gaan snorkelen met groepjes mensen om de magische kracht van deze plek te ervaren.
Er is ook een befaamde genezende bron in de nabijheid van het eiland in de oceaan.
Egypte waar de geest zich openbaarde in mijn hart, is volgens mijn invoelen de plaats waar de dolfijnen energie verankerd is, om aldaar de deur te openen in ons hart en alzo de oude kennis wakker te maken en ons geboorterecht, een leven van "Licht en Liefde" te mogen ontvangen en te worden wat we in werkelijkheid zijn.
Hun intelligentie in acht genomen, is het verre van onmogelijk dat dolfijnen dragers zijn van het meester-bewustzijn.
Net zoals sommigen onder ons dat zijn.
Dolfijnen doorstaan ruimschoots de eisen om als "menselijk"beschouwd te worden : het zijn zoogdieren.
Ze baren jongen en voeden die met melk.
Ze ademen lucht.
Ze nemen tijd voor recreatie.
Ze bezitten humor en creativiteit.
Paren is voor hen niet alleen een strikt voortplantingsmechanisme, maar tevens een spel.
Allemaal vaststellingen - en het lijstje kan rijkelijk aangevuld worden -
die dolfijnen erg menselijk maken.
Dolfijnen bezitten eigenschappen die wij niet hebben : zij ademen, maar in tegenstelling tot mensen ademen ze willekeurig.
Dit betekent dat ze vanaf hun geboorte tot aan hun dood moeten stilstaan bij iedere ademhaling die ze verrichten.
Zoiets schept onvoorstelbare mogelijkheden, wat maakt dat ze continu in een meditatieve toestand leven.
En dolfijnen slapen, maar niet zoals een mens.
Ze leggen telkens één helft van hun brein stil, terwijl de andere helft waakzaam blijft.
Dolfijnen hebben perfecte controle over het gebruik van beide hersenhelften.
Deze vergaande controle over hun fysieke wezen kan niet anders dan invloed hebben op hun geestelijke mogelijkheden.
Ze roepen ons om meer te genieten van dit aards bestaan, zowel van de goede als de slechte gebeurtenissen erin.
Waarom dan niet meer genieten van het wonder van ons leven ?

In vrijheid en vreugde

Deze tekst vondt ik de moeite om hier neer te zetten,
bron www.dolphinglobaltrust.be

Zaterdag 29 Mei 2006 was het dan zover , dan ging ik met  mijn kinderen  naar Brugge een dagje naar de dolfijnen.

Ik keek er heel erg naar uit ,omdat ik eindelijk heel dicht bij mijn schatten zou kunnen zijn, en ze zelfs zou kunnen aanraken .

Mijn kinderen hebben een groot deel van mijn droom in vervulling laten gaan , ik kan het nog altijd niet geloven .

Mijn fototoestel heb ik meegenomen en terwijl hebben de kinderen hun best gedaan met het nemen van foto's

Ik kan alleen maar zeggen dat ik een kei leuke dag gehad heb, en dat ik daar zeker foto's nog foto's van ga posten 

Ik ga ook verder een verslagje maken over mijn belevenissen in het boudewijnpark

 Het sterrenbeeld Dolfijn (Delphinus) 
  
 Nederlandse Naam   Latijnse naam   Afkorting   Genitief   Zichtbaarheid  
Dolfijn   Delphinus   Del   Delphini   Februari - November
(aangegeven zijn de maanden waarin het sterrenbeeld om
22 uur boven de horizon staat) voor waarnemers tussen
de 90-ste en de -70-ste breedtegraad.  
              

 
  
 Grootte: In grootte is Delphinus het 69-ste sterrenbeeld.  
Omgeving: Het sterrenbeeld wordt omringd door Vulpecula,
Sagitta, Aquila, Aquarius, Equuleus en Pegasus.  
Meteorenzwermen: Er zijn geen meteorenzwermen beschreven.  

 
 Gegevens sterren 
 Ster   Naam   Betekenis  Helderheid(magnitude)  Afstand(lichtjaar)  
alpha Del  Sualocin  Suacolin Rotanev = Nicolaus Venator*  3.75  240.7  
beta Del  Rotanev.
In het Hindi wordt de ster Dhanistha genoemd. In het Perzisch: Souut. 3.62  97.5  
epsilon Del  Deneb of Al Dhanab al Dulfin staart of staart van de dolfijn  4.00  360.4  

 
 Afbeeldingen & kaarten 
 Mythologische afbeelding  Afbeelding uit de atlas van Hevelius  
   
Dolfijn   Dolfijn  
   

 
 Mythologie 
 *Nicolaus Venator is de Latijnse naam voor Niccolo Cacciatore,
de assistent van de astronoom Piazzi.
De namen zijn voor het eerst gebruikt in de Palermo Catalogue van 1814.

Delphinus, de Dolfijn is een oud sterrenbeeld ten westen van Pegasus.
Het is één van de 48 klassieke sterrenbeelden van Ptolemeus.

Referenties wijzen naar Arion als inspiratie voor het ontstaan van het
sterrenbeeld maar dit is niet helemaal duidelijk.
In de oudheid waren er twee Arions.
Eén was een dichter die leefde in de achtste eeuw voor Christus.
Deze Arion reisde van Sicilië naar Korinthe maar werd overboord
gegooid door de bemanning tuk op zijn kostbaarheden.
Er wordt gezegd dat een dolfijn hem redde.
De tweede Arion was een zoon van Poseidon (god van de zee) en Demeter
(godin van de landbouw).
Deze Arion was eigenlijk een paard, net zoals zijn halfbroer Pegasus.
In plaats van hoeven had hij voeten en hij kon praten.
Deze Arion heeft waarschijnlijk niets met Delphinus te maken.

Het sterrenbeeld wordt echter wel met Poseidon geassocieerd.
Het is wellicht zijn manier om één van zijn boodschappers te danken
voor een goed bericht.
Als God van de Zee had Poseidon vijftig zee-nimfen in dienst.
Dit waren allemaal afstammelingen van Nereus en staan daarom
bekend als de Nereïden.
Poseidon had verschillende liefdesaffaires op zijn zoektocht naar
een geschikte vrouw die met hem in de zee wilde leven.
De eerste was de Nereïde Thetis.
Een profeet voorspelde echter dat iedere zoon van
Thetis groter zou worden dan zijn vader en dat kon hij niet accepteren.
(Tussensprongetje: Thetis trouwde tenslotte met de sterveling Peleus
en ze kregen samen de beroemde zoon Achilles.
Thetis dompelde Achilles in de rivier de Styx om hem
immuun te maken voor zijn vijanden.
Moeder greep hem vast bij zijn hielen om hem onder te dompelen.
Zijn hielen werden niet ondergedompeld en
vormden dus zijn enige zwakke plek).
Poseidon's volgende keuze was Amphitrite, een zuster van Thetis.
Zij was echter niet gecharmeerd van Poseidon en vluchtte
naar het Atlasgebergte in Marokko.
Poseidon stuurde er een aantal boodschappers achteraan om
haar over te halen met hem te trouwen en naar zijn
onderwaterrijk te verhuizen.
De boodschapper die er in slaagde Amphitrite te
overtuigen was de dolfijn Delphinus.

Delphinus werd later aan de hemel geplaatst door de dankbare Poseidon.

Dubbelsterren
beta Delphinus is een extreem nauwe visuele dubbelster
met een baan van 26,7 jaar.
De helderheid bedraagt 4,0 resp. 4,9 en de sterren staan 0,5" van elkaar.

gamma1 en gamma2 Del met een subtiel kleurverschil
: de hoofdster is geel, de begeleider is groenig.
Helderheid 4,5 en 5,5. Ze staan 9,6" van elkaar.

Struve 2725 staat in hetzelfde gebidd als gamma Del.
De helderheden zijn 7,3 en 8,0 Ze staan 5,7' van elkaar vandaan.

Variabele sterren
R Delphini is een Mira-veranderlijke met een periode van 285 dagen.
De helderheid varieert tussen magnitude 7,6 en 13,8.
Eind augustus 2000 wordt een maximum verwacht.

Deepsky objecten
NGC 7006 is een bolhoop op een afstand van 200 000 lichtjaar.
Vanwege de afstand is NGC 7006 nauwelijks in
afzonderlijke sterren op te lossen.
De bolhoop ligt 15 boogminuten ten oosten van gamma Delphini.
 
 

Is het een vis en/of een mirakel?

Erri de Vries is

zwanger

van dolfijnen

Hij is net op de Canarische Eilanden geweest. Op La Gomera, een van de 'parels van Spanje', vol ruige rotsen en palmige strandjes aan de Atlantische Oceaan. Twaalf mensen op 'dolfijnreis', een week van rust en avontuur met Chinese bewegingsoefeningen, meditaties en boottochtjes langs walvissen en een kudde dolfijnen. Wie wil dit niet? De Groninger Erri de Vries organiseert sinds een aantal jaren dit soort reizen, om mensen in contact te brengen met hun 'dolfijnenergie'.

T'ai chi
Aanvankelijk gymnastiekdocent, en tegenwoordig psycholoog en vooral actief als t'ai chi-docent (o.a. aan de Groningse Universiteit en in allerlei kursuscentra) weet Erri zich al sinds '84 geïnspireerd door dolfijnen. In dat jaar maakte hij met zijn gezin een vakantietocht door Nieuw-Zeeland. 'Maar ja, ik zit nooit stil. Dus had De Vries een week na aankomst al vijf workshops t'ai chi geregeld. Dat is een oude Chinese bewegingskunst die zeer gezond is voor lichaam en geest. Het is voortgekomen uit het taoïsme met zijn wijsheden als 'doen door niet doen', 'beweeg als bamboe in de wind', enz. In Nieuw-Zeeland was er in die tijd nog weinig aandacht voor, dus een workshop van een Europeaan is dan iets bijzonders. Sta ik daar op een gegeven moment onder de volle maan les te geven op een hoge rots bij Keri Keri, terwijl beneden in de baai de dolfijnen rondspringen! Sindsdien ben ik verslaafd aan Flipper.....'

Oerbron
Wat is er toch zo aantrekkelijk aan die beesten? Waarom gaat iedereen die een dolfijn ontmoet voor de bijl, en heeft het over gelukzalige gevoelens vol liefde, plezier en ontroering? Dolfijnen weten bij mensen onvergetelijke ervaringen op te roepen. Hoe kan dat? Erri de Vries denkt het te weten: 'Je magische kind, het speelse element wat elk mens in zich draagt, wordt geactiveerd. En dat, in combinatie met het water waar je in zweeft, geeft een bijzonder gevoel. Oude herinneringen aan zweven in de buik van je moeder, in je 'oerbron', worden weer wakker. Dolfijnen stralen iets uit, geven je een goed gevoel. Dat is wat veel mensen zijn kwijtgeraakt in hun volwassenwording. Dolfijnen brengen je weer terug naar je jongste herinneringen in mama's veilige schoot'.

Onderwatergeboortes
De laatste twee van zijn vier dochters werden in een groot bad geboren. Erri zag ooit een video waarin een vrouw mediteerde op een foto van een lachende dolfijn en daardoor in een 'alphastate' raakte, een toestand waarin de hersentrilling is vertraagd. Een paar persweeën later floepte een baby het water in en dreef rond in het bad. Het kind ademde nog door de navelstreng, en pas na acht minuten kwam het uit zichzelf boven om de eerste ademhaling te doen. 'Dat moment vergeet ik nooit weer', vertelt Erri. 'Die smile van dat kindje! Toen hebben mijn vrouw en ik ook besloten de geboorte in het water te laten gebeuren. Stel je eens voor als iedereen zo ter wereld zou komen? In die ontspanning en harmonie. Dan zou de aarde heel anders zijn....' Bij de Zwarte Zee werkt al twintig jaar de Russische arts Tsjarkovsky aan een onderzoek naar onderwatergeboortes. Het blijkt dat de kinderen die zo geboren worden zeer gezond zijn, emotioneel stabiel en hyperintelligent. Sterke verhalen doen de ronde over kleuters die op de bodem van een zwembad dutjes doen en als vanzelf om de paar minuten opstijgen om adem te halen. Veel van deze kinderen zijn ín de Zwarte Zee geboren, en hadden dolfijnen als vroedvrouw! Ontstaat hier een nieuwe mens? Homo delphinus?

Oog in oog
'In Ierland ligt een baai, Dingle Bay, waar al zo'n zestien jaar één dolfijn, een mannetje, leeft. Ooit schijnt hij verstoten te zijn door zijn kudde en maakte hij in zijn behoefte om aandacht contact met mensen. Funghi heet hij en ze noemen hem ook wel 'the healing dolphin'. Wonderbaarlijke genezingen staan op zijn naam, en vele mensen reizen erheen om met hem te zwemmen. Ik was er eens en toen kwam hij met me spelen. Een ongelooflijk intense ervaring. Eén keer keek hij me aan en zo'n oog had ik nog nooit gezien. Het keek volledig door me heen. Hij keek ín me, zo'n diepe en intelligente blik! Een verlicht wezen, dacht ik gelijk. Een alwetend oog vol onvoorwaardelijk liefde. Sindsdien heb ik geen vraagtekens meer bij de wijsheid van dolfijnen'.

Het ware leven?
Mensen en dolfijnen schijnen ongeveer dezelfde hersenomvang te hebben. Beide hebben ook een neocortex, waardoor o.a. herinneren, anticiperen, en taalcreatie mogelijk is. Dolfijnen hebben een zeer ingewikkelde taal, en bovendien zelfbewustzijn. Ze herkennen zichzelf op video's die van hen genomen worden. Zelfs mensapen kunnen dit niet. Hoe intelligent zijn dolfijnen eigenlijk? Er is zoveel wat we niet van ze weten. De mens kan slechts concluderen dat de dolfijn precies doet waar hij zin in heeft. En leeft in groepen waarin grote duidelijkheid en harmonie heerst. En waar bovendien eindeloos gespeeld wordt. Hoeveel dieren spelen nog als ze volwassen worden? En hoeveel mensen? Kennen dolfijnen het geheim van het ware, zorgeloze leven? En dat al sinds dertig miljoen jaar? 'Wij mensen kunnen zoveel van ze leren! Wist je dat er vermoedelijk zeven keer zoveel dolfijnen als mensen zijn? En dat vissers op Madagascar samenwerken met dolfijnen om scholen vis te vangen? Daarna wordt de buit eerlijk verdeeld! En al die verhalen over dolfijnen die mensen hebben gered op zee. Voor mij zijn ze een eindeloze inspiratie. Ik ben gewoon permanent zwanger van ze'.

Zwemmen!
Erri de Vries laat lachend de foto's zien van zijn vele tripjes naar fraaie vertes. Voor de komende tijd staan Ierland, opnieuw La Gomera en het Israëlische Eilat aan de Rode Zee op het programma. Een Grönniger op reis, wie wil meezwemmen? (info 050/4096521) Hij eindigt met de volgende stelling: 'Delphinicity is the magic beyond synchronicity, and more than coïncidence. Als je jezelf openstelt voor het 'dolfijnbewustzijn', dan ga je voorbij Jung en het toeval. Je stemt je af op een informatienetwerk van dertig miljoen jaar oud. En dat vóel je!' Erri de Vries opent deze maand een eigen ruimte in de Oude Boteringestraat 24 in gebouw Waterdrager.

Drie dolfijnen

Zijn 'de dolfijnen' ook te beschouwen als een cultuur?
Ja en nee.

De dolfijnen hebben een zeer ingenieus en subtiel communicatiesysteem.
Zij staan in verbinding met zeer ruime hoge inzichten.
Vele van deze inzichten worden versnipperd teruggevonden in meerdere culturen.
Bij de dolfijnen zijn ze echter een eenheid.
Je kunt maar in contact komen met dolfijnen als jij een subtiele
balans bereikt hebt en een zeer gevoelige radar ontwikkeld hebt.
Dan kun jij communiceren met dolfijnen.
Vanuit jouw balans brengen ze jou in een nog diepere balans
en in een diepere eenheid met een groter geheel.

Zij staan in contact met alle sterren en planeten tegelijkertijd.
Elke dolfijn is verbonden met elke planeet.
Alleen één dolfijn zou niet in staat zijn tot dit contact.
Zij kunnen ons leren wat het is om vanuit een totale energieveld,
een gezamenlijk energieveld, een energieveld dat opgebouwd is uit duizenden individuen,
hoe daardoor een groter geheel ont-staat waardoor je in contact kunt komen met een groter geheel.
Stel je voor dat elk van jullie zowel Maya, Boeddhist, Moslim als Mohammedaan
is alle vier tegelijk, dan ben je in contact met die totaliteit van cultuur.
Er zullen facetten zijn die op elkaar lijken, maar er zijn ook facetten bij
die een aanvulling voren. Dolfijnen zijn hiertoe in staat.
Zij hebben geen enkel oordeel, maar zijn volledig in balans.
Leer van dolfijnen wat het is om verbonden te zijn met een groot geheel
en dat je daardoor licht en speels kunt zijn.

Het land van vrede

Daar waar ik zou willen zijn
In een land van zonneschijn
Waar geen ruzie is of geweld
Waar ieder vrede kent
Waar alles anders gaat
Geen haat alleen geloven in elkaar
Ze staan voor iedereen klaar
Hun harten staan open
Je kan er met iedereen lopen
Al zijn ze zwart geel of rood
Klein dik smal of groot
Ieder helpt daar elkaar in nood
In het land van vrede
Wat zou ik daar graag willen leven
Zou het daar echt anders zijn
Maar hoe moet je er komen
Waar zou het zijn
Is het groot of is het er klein
Het staat nergens aan gegeven
Op een kaart of wereldatlas
Het land van vrede
Zou het wel bestaan
Of zijn het maar verlangende dromen
Of is het daar boven
Daar waar de wolken zijn
De zon en de manneschijn
Daar waar de vogels vliegen
Is daar toch een bestaan
Langs welke weg moet je dan gaan
Hoe moet je er komen
In het land van vrede

  DOLFIJNEN

Dolfijnen met hun schaterende lach...
Hun vrolijkheid en speelse gedrag...

Een liefdevol dier met heel veel kracht...
Ze kunnen je helpen met dingen die je niet verwacht...

Zwem in je dromen eens met ze mee...
Pas dan zie je de dingen van de zee...

Een helper voor jouw dat kunnen ze zijn...
Wees lief voor de natuur en iedere Dolfijn...

Wees blij met wat ze je kunnen geven...
Dan zal ook jij die vrolijkheid beleven...

Dolfijnen staan voor liefde en plezier.
Kijk maar naar hun speelse gedrag.

Kijk naar hoe ze buitelen en schateren.
Wat hebben wij mensen met dolfijnen?

Ze zijn intelligent , mooi en sociaal.
Maar ook kunnen dolfijnen hard voor elkaar zijn.

Ze tonen net als wij verdriet en blijdschap.
Ze hebben gewoon iets liefs en grappigs over hun heen.

"THE DOLPHIN SONG"

See them playing in the moon light,
Watch them dancing a song.
Have they cared for each other?
There is no question of course,
They deserve to be treasured as
a source of love.
In their minds there are answers,
in time we will know,
what the truth is about
Of what all we don't know.
They have no rule for hatred,
Though they have suffered much pain
"From the race we call human,
We are afraid a lot."
If I can only help to ride on with
my dolphin song,
Then I have lived what I was set out to do
If I can only make one man a will,
One passing care,
Then I fulfilled what I promised to.
Let us hope it is not too late,
And that we can mend all the pain
We have inflicted on a friend.
We were born with a freedom
We were born with a truth,
Why then we abuse
If we could choose to love.
by Olivia Newton-John

Ik heb een boek gelezen over een authistisch meisje dat bijna niets kon,

haar vader was verslaaft en ze hadden nog al eens ruzie,

haar moeder was door een ongeluk half verlamt.

Het meisje heette Carola,

maar ze kon haar eigen naam niet eens uitspreken.

Op een keer toen ze weer eens ruzie hadden was Carola gevlucht,

ze wilde weg uit dit huis. Ze was heel erg ver weg gevlucht

en ze had in het bos bij de wilde dieren geslapen.

Een dag later is ze nog verder gevlucht en kwam ze bij de zuidkust van Florida aan.

Carola woonde in het noorden van florida.

Daar zag ze een dolfijn en ze werd vriendjes met haar.

Na een jaar kon ze alles, door die dolfijn,

en ze besloot om heel even thuis te gaan kijken.

Ze mistte haar moeder.

Toen ze thuis kwam waren haar ouders al 4 maanden gescheiden,

haar moeder was heel blij toen ze weer thuis was,

omdat Carola weer kon praten vertelde ze het verhaal over de dolfijn,

en ze zei dat ze terug wilde naar de dolfijn.

Na een maand ging ze terug en zag ze dat de dolfijn zwanger was.

6 maanden later kreeg ze een lief dolfijntje

en Carola is daarna nooit meer naar haar vader geweest,

maar om de 3 maanden ging ze even bij haar moeder op bezoek.

Toen ik het boek uit had stonden er tranen in m'n ogen nu wist ik het zeker

dolfijnen zijn gewoon lief en zijn de beste therapeuten voor gehandicapten.

Moeder en jong

Hier dan de geboorte van een dolfijntje

Dolfijnen zijn polygaam
Tijdens het voortplantingsseizoen wordt de hiërarchie nog versterkt.
Soms verenigen de groepen zich, wat het onderlinge contact vergemakkelijkt.
De mannetjes benaderen groepen vrouwtjes, waarbij de sterkste indruk
proberen te maken op de jongere.

Dolfijnen zijn polygaam, maar leven niet in harems.
Tijdens de paartijd worden de vrouwtjes vaak door
verschillende mannetjes bevrucht.
Bij de grote soorten zijn de mannetjes seksueel volwassen wanneer
ze ongeveer 10 jaar oud zijn, maar meestal paren ze pas na hun 15de.
Het baltsgedrag kan enkele weken duren.

In die periode voeren de mannetjes talloze acrobatische toeren uit.
Ze worden benaderd door de ontvankelijke vrouwtjes en er vormen zich paartjes.
Vol overgave schuren de dolfijnen zich tegen de borstvinnen van hun partner.
De paring zelf duurt niet langer dan 15-20 seconden en vindt onder water plaats.

Een moeder en een 'tante'
De draagtijd duurt, afhankelijk van de soort, tussen 10 en 12 maanden.
Bij de geboorte is het jong 70 - 110 cm lang.
Een ander vrouwtje uit de groep helpt de moeder.
Samen duwen ze het jong voorzichtig naar de oppervlakte,
waar het voor het eerst adem kan halen.
Ook waakt de 'tante' over het jong als de moeder op jacht gaat.

Het vrouwtje heeft twee tepels, die in twee buikplooien
aan weerszijden van de geslachtsopening liggen.
Dolfijnen bezitten een bijzondere melkklier.
Een krachtige spier maakt het mogelijk de klier terug te trekken
of de melk onder druk weg te spuiten.

Aangezien de jonge dolfijn niet kan zuigen
doordat hij geen lippen heeft, geeft hij, als hij honger krijgt,
met zijn snuit korte stoten tegen de buik van zijn moeder.
De tepel komt dan tevoorschijn en schiet een scheut melk in
de open bek van de kleine.

De jongen passen zich snel aan de groep aan.
In Shark Bay, aan de zuidwestkust van Australië,
is onderzoek verricht bij een groep van 200 tuimelaars.
Vierentwintig van deze dieren vormden een moeder-met-jong-combinatie.
Vanaf de leeftijd van 4 maanden verwijderden de jongen zich meer
dan 20 m van de moeder en speelden met andere leden van de groep.
Sommige exemplaren leven echter solitair.

Dit zijn altijd volwassen dieren en men weet niet of ze
uit een groep zijn verstoten of dat ze vrijwillig voor deze
levenswijze hebben gekozen.
L. Barry volgde in 1989 het doen en laten van een solitaire
zwarte zwaardwalvis voor de kust van Vancouver.

Het dier bracht 22% van zijn tijd door met jagen, 20% met spelen,
40% met verplaatsingen en 18% in de buurt van schepen.
Veel solitaire dolfijnen komen dichtbij de kust om er met kinderen
te spelen en zich te laten aanhalen.
Dit gedrag heeft men nog niet kunnen verklaren.

DE VERHOUDING TUSSEN MENS EN DIER

Al heel lang worden dolfijnen door de mens bewonderd.
Ze zijn diepgaand bestudeerd en men heeft ze
in dolfinaria tot boeiende attracties afgericht.
Bij sommige vissers zijn ze echter gehaat en
deze achtervolgen hen dan ook meedogenloos.

Dolfijnen hebben de mens altijd gefascineerd.
De oudste muurschildering waarop ze zijn afgebeeld
is te vinden in Knossus, op Kreta.
Ze dateert van 1500 voor Christus.

Men ziet er gestreepte dolfijnen op, een algemene
soort in het westelijk deel van de Middelandse Zee.
Veel dichters en schrijvers beschouwden deze dieren
als heilige wezens, reïncarnaties van de menselijke
geest en begiftigd met de levenskracht van de oceanen.

De Griekse filosoof Aristoteles (384-322 v.C.) was de
eerste die de dolfijnen als zoogdieren beschreef in
zijn Historia animalium ('Geschiedenis der dieren')
: 'De dolfijn, de walvis en alle andere walvisachtigen
- dit wil zeggen de dieren die een ademhalingsopening
bezitten op de plaats van de neusgaten
- zijn levendbarend.

Alle dieren die levendbarend zijn hebben borsten of uiers,
zoals alle dieren die lichaamshaar hebben
: de mens, het paard en de walvisachtigen...'.
Aristoteles liet zijn beschrijvende teksten vergezeld
gaan van 'waar gebeurde' geschiedenissen; de dolfijnen
komen daarin naar voren als zachtmoedige schepsels met
een bijna menselijke intelligentie.

De Romeinse geleerde Plinius (23-79 n.C.) beschrijft
in zijn Naturalis historia ('natuurlijke geschiedenis')
een van de beroemdste gebeurtenissen.
Een jongetje bracht iedere dag brood aan een dolfijn
die hij Simo noemde.

Deze liet hem op zijn rug klimmen en bracht hem naar school.
Toen het kind ziek werd en stierf,
trok de dolfijn zich dit zeer aan.
Enige tijd later vond men het dier dood op het strand.

LOPEND ONDERZOEK

Talrijk zijn de onderzoekingen op biologisch,
fysiologisch en pathologisch gebied en de studies
naar het gedrag van dolfijnen.
De onderzoeksmogelijkheden in de Watuur zijn vrij schaars.
Met behulp van verkenningen op zee, vanuit de lucht
en vanaf de kust wordt de samenstelling van de scholen onderzocht.

Met satellieten worden de verschillende soorten opgespoord,
met name in de wateren van de Grote Oceaan.
Biologen in Brisbane en Sidney, in Australie,
hebben in november 1989 bij het eiland Moretton een
voedingscentrum gevestigd.

Een ploeg verzorgers verstrekt de dolfijnen verse vis
om ze te laten wennen aan de menselijke aanwezigheid.
Sinds januari 1990 laten 25 dolfijnen,
waarvan het vertrouwen is gewonnen, zich benaderen.
Momenteel zijn er in dit centrum studies
aan de gang naar hun taal en gewoonten.

Ook worden er talrijke studies uitgevoerd
aan dolfijnen in gevangenschap.
In 1961 begon het Sea Life Park op Hawaii met onderzoek
naar het gedrag van walvisachtigen.
Op het ogenblik zijn de taal en het echopeilingssysteem
onderwerpen van studie.

In verschillende dolfinaria bestudeert men de intelligentie
van dolfijnen en genetici werken aan hun
chromosomen om hun evolutie beter te kunnen doorgronden.
Op internationale congressen komen regelmatig
alle onderzoekers en biologen bijeen die zich bezighouden
met de zeezoogdieren. Het congres in 1989 werd
door meer dan 800 deskundigen bijgewoond.

Dolfijnen nemen deel aan menselijke activiteiten
De vriendschap tussen kinderen en dolfijnen blijft
niet beperkt tot het verleden.
In 1956 nam het Nieuwzeelandse parlement een wet
aan om een tuimelaar, 'Opo' genaamd, te beschermen.
Zijn vriendinnetje aaide hem en klom op zijn rug,
en ze speelden samen met een bal.

Verhalen van deze aard bereiken ons vanuit
alle delen van de wereld.
Maar het opmerkelijkste verhaal betreft ongetwijfeld de
dolfijnen van Monkey Mia in Shark Day, Australië.
Op een zomernacht in 1964 bewonderde een jonge,
Australische vrouw, Ninny Watts, een dolfijn die
rond de zeilboot zwom waarop ze zich bevond.

Ze nam een vis uit de koelkast van de boot en wierp
deze naar het dier dat in de golven speelde.
Al snel kwam deze de vissen direct uit haar hand aannemen.
Ze noemde hem Charlie.
Hij werd de mascotte van de baai en bracht nog meer dolfijnen mee.
Sinds de jaren zeventig leeft er nu
een twintigtal dolfijnen in Shark Day.

Jaarlijks komen meer dan 40.000 bezoekers om deze
wilde dolfijnen te bewonderen en te aaien.
Ze zijn vrij in hun doen en laten, maar als ze worden
benaderd met een haring, hun meest geliefde hapje,
komen ze direct aangezwommen.

Sommige gaan zelfs zo ver de mens een zelfgevangen
vis aan te bieden.
In 1986 trad er, in verband met het groeiende aantal
bezoekers uit de gehele wereld, een beschermende wet
in werking en werden er opzichters aangesteld om over
hun veiligheid en welzijn te waken.

Zo kunnen wetenschapsmensen een school wilde dolfijnen
bestuderen, die gemakkelijk is waar te nemen.
Sommige dolfijnen hebben een andersoortige relatie met de mens.
Bij de bank van Arguin, in Mauritanië, werken de plaatselijke
vissers samen met wilde dolfijnen (tuimelaars,
gevlekte dolfijnen en gewone dolfijnen).
Als ze hun netten voor het strand hebben uitgezet,
slaan ze met stokken op het water om de dolfijnen te lokken.
Deze komen snel naderbij en vervullen de rol van drijvers
door de vissen in de netten te jagen.
Dolfijnen en mensen behoeven slechts toe te slaan.
Het is onmogelijk vast te stellen wie van
de twee bij deze samenwerking de meeste baat heeft.
Een soortgelijke werkwijze is te zien in Santa Catarina,
in Brazilië. Dagelijks helpen 25 tuimelaars de
plaatselijke vissers bij de vangst van harders en andere vissen.
Het gaat hier zonder twijfel om een zeer oude traditie.

HET LEVEN IN GEVANGENSCHAP

De eerste dolfijnen in gevangenschap werden in 1913
in het Aquarium van New York ondergebracht.
In 1938 bouwde een Amerikaanse filmmaatschappij
in Florida een Aquarium met de opzet er
onderwateropnamen te maken.

Om het publiek te plezieren werd een dresseur
in dienst genomen om de dieren op te leiden.
In navolging daarvan toonden de Aquaria van
Seattle, Washington en Vancouver gevangen orka's.
Sinds 1913 werden over de gehele wereld meer
dan 2700 tuimelaars, 250 grienden, 150 gevlekte dolfijnen,
120 orka's en talrijke gewone dolfijnen
in gevangenschap gehouden.

In 1985 hebben ongeveer 100 miljoen mensen de
dolfinaria bezocht om de dieren te bewonderen.
Door de resultaten van de voortplanting in
gevangenschap hoopt men dat het onttrekken aan
de natuur van dolfijnen binnenkort niet meer nodig zal zijn.
Tuimelaars planten zich in talrijke dierenparken
probleemloos voort.

Bij de orka's ligt dit veel moeilijker
: dikwijls sterven de jongen binnen een jaar na de geboorte.
Corky en Orky echter, bewoners van Sea World
in San Diego (Californië), hebben regelmatig jongen.

Sommige dolfinaria ontwikkelden methoden om
gestrande dieren te redden.
Ze worden door biologen en dierenartsen verzorgd
en vervolgens weer in zee teruggezet.

Het opmerkelijke leervermogen van de dolfijn
heeft de mens ertoe gebracht gebruik te maken
van zijn capaciteiten.
Goed opgeleid, helpen ze hem bijvoorbeeld bij
de arbeid aan onderwaterwerken.

Omdat ze veel sneller zijn dan kikvorsmannen,
doen ze dienst als boodschappers tussen het
wateroppervlak en de oceaanbodem.
Ook vervoeren ze op hun rug mensen die in
moeilijkheden zijn geraakt.

Het Amerikaanse leger traint eveneens dolfijnen,
die in gedeeltelijke gevangenschap worden gehouden.
Dresseurs leren hen mijnen te plaatsen, onderzeese
bouwwerken op te sporen en de taken te verrichten
van een militaire kikvorsman.

GOED GEORGANISEERDE EN BEKWAME JAGERS

Om zich te voeden gaan dolfijnen op jacht,
waarbij iedere soort zijn eigen techniek heeft.
De dolfijnen van de kustwateren,
die in kleine groepen leven, jagen individueel.
Ze vallen een geïsoleerde prooi aan en komen
daarbij zeer dicht bij de kust.
Soms komen ze in water dat niet dieper is dan 2 m.
Hun voedingspatroon is veel afwisselender dan dat
van de dolfijnen van open zee.
Ze eten alles wat ze tegenkomen:
paling en andere vissoorten die op de bodem leven,
kreeftachtigen en garnalen.
De harder vormt hun favoriete prooidier.
De jacht in volle zee
De grote dolfijnen, die in volle zee in groepen
van enkele honderden exemplaren leven,
voeden zich hoofdzakelijk 's morgens vroeg
en aan het eind van de middag.
Voor de jacht verdelen ze zich in meerdere groepen
die zich over een grote oppervlakte verspreiden,
terwijl ze onderling geluidscontact houden.
Dankzij hun echopeilingssysteem vinden ze snel
de visscholen van kabeljauw, makreel, haring of spiering.
Als er een is gelokaliseerd, gaan de dolfijnen erop af,
waarna de 'drijvers' de school omsingelen.
De prooivissen voelen zich nu gevangen
binnen een levende muur en raken in paniek.
Hierdoor hopen ze zich nog sterker op,
waardoor ze het de jagers nog eenvoudiger maken.
De sterkste dolfijnen storten zich het eerst op de prooi,
terwijl de 'bewakers' de school in bedwang houden.
De jagers vangen de vissen stuk voor stuk en verhinderen
ze om weg te glippen door ze met behulp van hun talrijke
tanden vast te grijpen.
Het komt voor dat verschillende soorten
zich tot één groep verenigen.
Zo kan men bijvoorbeeld slanke dolfijnen in gezelschap
zien van langsnuitdolfijnen, waar zich dan ook
nog tonijnen bij hebben gevoegd.
In de tropische wateren van de Grote Oceaan verzamelen

ze zich bij duizenden.
De twee soorten dolfijnen verenigen zich om beter
beschermd te zijn tegen mogelijke aanvallers, zoals haaien.
Het schijnt dat de twee genoemde dolfijnsoorten elkaar
niet beconcurreren wat voedsel betreft,
omdat ze niet dezelfde eetgewoonten hebben.
De slanke dolfijnen voeden zich, net als de tonijnen,
overdag met vissen van open zee,
terwijl de langsnuitdolfijnen 's nachts
op lantaamvissen en inktvissen jagen.
Biologen veronderstellen dat de tonijn,
die eveneens verzot is op vis,
de dolfijnen volgt om mee te profiteren van het
echopeilingssysteem waarmee ze de prooi opsporen.
Net als tonijnen weten ook fregatvogels -
grote zeevogels - van de vaardigheden van dolfijnen
handig gebruik te maken.
Ze begeleiden hen op hun jacht en vangen de vissen
die proberen te ontsnappen door uit het water omhoog te springen.
Alle dolfijnen zijn vleeseters
: met hun tanden vangen ze vissen, inktvissen en kreeftachtigen,
die ze zonder te kauwen doorslikken.
Het is onmogelijk een schatting te maken van de
hoeveelheid vis die een dolfijn dagelijks in de vrije
natuur naar binnen werkt.
Alleen op dode dolfijnen zijn onderzoekingen gedaan
naar de maaginhoud.
Schattingen zijn gemakkelijker te doen in gevangenschap.
Een tuimelaar met een gewicht van ongeveer 230 kg eet tussen
de 8 en 10 kg vis per dag.
Een zwanger vrouwtje heeft 15 kg per dag nodig.
Maar dolfijnen in de vrije natuur verteren ongetwijfeld
veel grotere hoeveelheden, want hun prooideren hebben
niet de voedingswaarde van de soorten die de dieren
in gevangenschap krijgen voorgeschoteld.

Met zijn twee

MEESTE DOLFIJNEN ZIJN NIET ZO HONKVAST

De dolfijnachtigen hebben alle zeeën en oceanen veroverd.
Sommige hebben een heel klein verspreidingsgebied,
zoals de kortsnuitdolfijnen.
De vier verschillende soorten van deze geslachtsgroep
komen in de kustwateren van het zuidelijk halfrond voor
: de Hedordolfijn leeft in de omgeving van de kusten
van Nieuw-Zeeland,
terwijl de Heavisidedolfijn verblijft in de wateren die
de kusten van Zuid-Afrika omspoelen.
De twee overige soorten bewonen de kustwateren van Zuid-Amerika
: het woongebied van de zwarte dolfijn beperkt
zich tot de westkust van Chili tot Kaap Hoorn,
de Commersondolfijn leeft in de Chileense en Argentijnse
kustwateren en rond de Falklandeilanden en de Kerguelen.

Andere dolfijnachtigen hebben veel grotere verspreidingsgebieden.
Zo treft men de orka zowel in de buurt van
het pakijs aan als in tropische wateren
Verschillende factoren kunnen de verspreiding van
de soorten beïnvloeden: de temperatuur van het water, de diepte,
het zoutgehalte, het reliëf van de zeebodem en,de aanwezigheid van voedsel.

De verschillende soorten dolfijnachtigen hebben zich
aangepast aan uiteenlopende biotopen.
Sommige leven alleen in inhammen en rivieren,
zoals de Irrawaddidolfijn en de Amazonedolfijn.
Andere, zoals de kortsnuitdolfijnen, leven vlak onder de kust,
maar de gevlekte dolfijnen, de gladde dolfijnen en
de gewone dolfijn leven in volle zee.
Weer andere, zoals de orka en de tuimelaar
bewonen zowel kustwateren als open zee.

Walvisachtigen verplaatsen zich zeer regelmatig
: ze behoren tot de minst honkvaste dieren ter wereld.
Zonder dat er sprake is van een echte trek,
verplaatsen sommige soorten zich onder invloed van het jaargetijde.
De temperatuur van de lucht beïnvloedt die van het water,
waardoor ook de voedselrijkdom verandert.
Sommige soorten volgen de trek van hun prooidieren.
De grienden naderen 's zomers de kust van Newfoundland
bij het volgen van bepaalde inktvissen en keren 's winters
naar volle zee terug in de wateren die verwarmd worden
door de Golfstroom.
De Amazonedolfijn profiteert van de regentijd om het
oerwoud en de ondergelopen vlakten binnen te dringen
; in de droge tijd blijft hij in de zeearmen om te voorkomen
dat hij op het land aanspoelt.
Ook de orka's volgen hun prooidieren.
Zo verschijnen ze vanaf juni in Johnston Strait in British Columbia.
Aan het begin van het seizoen zijn ze maar enkele
uren per dag aanwezig, maar in juli en augustus verblijven
sommige groepen er meer dan 30 dagen
: jaarlijks passeren hier tussen de 2 en 20 miljoen zalmen.

Sommige dieren zijn in staat om op zoek naar voedsel
grote afstanden af te leggen.
Een dolfijn heeft een gemiddelde snelheid van 20 km per uur,
maar de orka's en grienden kunnen snelheden
bereiken van 44 km per uur.

Witte dolfijn

BEDREIGINGEN EN BESCHERMING

De mens had dikwijls vooroordelen ten opzichte van dolfijnen.
Het conflict met de vissers, bijvoorbeeld, dateert
niet van vandaag of gisteren.
Ze verwijten de dolfijnen dat ze hun netten vernielen,
de vissen verjagen en zich voeden met vissoorten
die bijzonder belangrijk zijn voor de handel.

In 1989 nam een Bretonse gemeenteraad onder druk
van vissers het besluit een orka te doden die
de kust was genaderd.
Gelukkig verdween het dier weer.
Dikwijls hebben vissers hele scholen dolfijnen verjaagd en gedood.
De Faeröer-eilanden, halverwege tussen Schotland en Ierland,
vormen een centrum van commerciële exploitatie van de griend.
's Zomers zwemmen de dieren in grote aantallen
dicht langs de kust.

Zodra de vissers hen ontdekken, varen ze uit met kleine
scheepjes om de dolfijnachtigen te omsingelen.
Ze drijven de dieren naar ondieper water,
harpoeneren ze of doden ze met messen.
Ze verwijderen het vlees en het spek.
Jaarlijks worden er op deze manier 400 tot 1000 dieren afgeslacht.
In de jaren zestig werden in Japan op dezelfde manier jaarlijks
meer dan 20.000 gestreepte dolfijnen gevangen.

De Walviscommissie moest ingrijpen, waarna er in 1982 niet
meer dan 4800 dolfijnen werden buitgemaakt.
Maar talrijke Japanse vissers gaan door met het
illegaal afslachten van tuimelaars van kustpopulaties.

In het westelijk gedeelte van de Middellandse zee
worden de dolfijnen die er niet in slagen de visnetten
te ontwijken het slachtoffer van de vissers.
Ontstemd over de schade die aan hun materiaal is toegebracht,
snijden de vissers hen de staart af, voordat
ze in het water worden teruggegooid.

In andere landen worden de dolfijnachtigen nog geslacht
voor de levensmiddelenindustrie.
In het Caribische gebied jagen de vissers van Sint Vincent
op bultruggen en ze vangen ook orka's,
zwarte zwaardwalvissen en grienden.
In Chili gebruiken de krabvissers dolfijnenvlees als aas.
In 1980 en 1981 werden voor dat doel illegaal 5000 zwarte
kortsnuitdolfijnen, ofwel 204 ton vlees, gebruikt.

De officiële vangst is sterk teruggebracht, maar
onopzettelijke vangsten in visnetten komen nog veel voor
De dolfijnen raken verstrikt in netten die bestemd
zijn om de tonijnen te vangen die in hun gezelschap vertoeven.
Daardoor werden er in 1986 meer dan 125000 dieren gedood.
De makreelvissers ter hoogte van Baltimore hebben
in 1.988.141 grienden in hun netten gevangen.

De verliezen in het tropische deel van de Grote Oceaan
zijn onbekend, maar men weet dat de vissers meer dan
50.000 km aan netten aan de oppervlakte uitzetten.
Aan de andere kant schat men dat 5% van de lokale populatie
tuimelaars rond Zuidelijk Afrika omkomt in haaiennetten,
die uitgezet zijn om badgasten tegen haaien te beschermen.

Er zijn nog andere oorzaken voor het plaatselijk zeldzaam
worden van een bepaalde soort.
Zo werd de kleine populatie voor de kust van Florida bedreigd,
doordat er te veel exemplaren aan werden onttrokken voor dolfinaria.
Ook de achteruitgang van de kwaliteit van het oceaanwater
levert grote problemen op voor het voortbestaan van dolfijnen.

Het gif dat afkomstig is van chemische produkten hoopt zich op
in de vissen en vervolgens in het weefsel van de dolfijnen
waardoor deze worden verorberd.
Door de daaruit voortvloeiende ernstige hormonale stoornissen
kunnen ze zich dikwijls niet meer voortplanten.

Vanwege al deze bedreigingen van het voortbestaan en de toekomst van
de dolfijnachtigen zijn sinds 1980 internationaal talrijke maatregelen getroffen.
Maar helaas worden die alleen uitgevoerd door de landen die het
Verdrag van Washington hebben ondertekend. Net als verschillende andere
landen heeft Japan dat geweigerd. Omdat het toezicht moeilijk is,
worden de dolfijnen in Zuid-Amerika, Japan, Europa en op
tal van eilanden nog steeds afgeslacht.

De dolfijn

1.     Dolfijnen

Dolfijnen horen bij de walvisachtige.Er zijn twee soorten walvisachtige: baleinwalvissen en tandwalvissen.

Baleinwalvissen heten zo omdat ze geen tanden in hun bek hebben, maar draden. Ze eten dan ook plankton en kleine vissen die ze met de draadjes op kunnen eten. Tandwalvissen hebben wel tanden in hun bek, daarom heten ze ook tandwalvissen. De dolfijn hoort ook bij de tandwalvissen. Tandwalvissen kunnen heel klein, 120 cm (de heaviside dolfijn) tot wel 70.000 kg (de potvis).

Nog meer dieren die onder de walvis vallen zijn de potvis, orka, tuimelaar dolfijn en de bruine vinvis.

Dolfijnen zijn zoogdieren en zijn niet behaard. Dit zou ook lastig zijn bij het zwemmen. Soms kun je wel wat haren zien op de neus.

2.     Soorten

Er zijn tientallen soorten dolfijnen. Bijvoorbeeld de spitssnuitdolfijn, dolfijn van Cuvier, maar de bekendste dolfijn is de Tuimelaar. Deze dolfijn kan wel dertig jaar oud worden en 650 kg zwaar en 4 meter lang. De Tuimelaar komt ook voor aan de Europese kust.

Er zijn ook onbekende dolfijnen zoals de Shepard- en de Snaveldolfijn. Over deze dolfijnen is weer heel weinig informatie.

3.     Uiterlijk

Dolfijnen hebben zich aangepast aan de zee. Je kan ze dan ook goed van andere dieren onderscheiden. De meeste dolfijnen hebben drie soorten vinnen: de borstvinnen; die gebruiken ze om te sturen. De rugvin: die dient om stabiel te blijven in het water. De sterke staart: daar komen alle voortbewegingen uit voor een sprong.

De neus, dat het blaasgat heet, zit boven op hun hoofd. Dolfijnen ademen uit door omhoog te spuiten. In het water kunnen dolfijnen niet ademen, daarom moeten ze geregeld naar boven. Op het land kunnen dolfijnen dus wel overleven. Dolfijnen kunnen heel goed horen. Ze horen zelfs geluiden die voor mensen te hoog zijn om te horen.

Een dolfijn heeft een lijf dat op een torpedo lijkt, daardoor kunnen ze zich goed voortbewegen in het water. Dolfijnen leven het meest aan het wateroppervlakte. De meeste dolfijnen zijn onbehaard en hebben blubber aan de onderkant van hun lijf voor de isolatie.

4.     Zintuigen

Dolfijnen kunnen niet ruiken. Proeven kunnen dolfijnen wel. Ook kunnen dolfijnen goed horen en zien. Zij hebben ook een sonar, dat wordt ook wel echolocatie genoemd. Een sonar werkt zo: Dolfijnen maken geluiden via het blaasgat op hun hoofd. Die geluiden komen tegen een vis of een ander voorwerp aan. Dan kaatsen die geluiden terug en worden via de onderkaak van de dolfijn opgevangen. Via de onderkaak gaat het geluid naar het middenoor. Zo weet de dolfijn hoe hij kan zwemmen en waar de vis is.

5.     Voedsel

Dolfijnen eten verschillende soorten vis: haring, makreel, sprot, wijting en inktvis. Ze kunnen gemiddeld 8 kilo vis per dag opeten. Een dolfijn heeft ongeveer 100 tanden. Deze gebruiken ze om glibberige vis te vangen. Als ze de vis hebben gevangen slikken ze deze in een keer door. Een dolfijn heeft een kringspier achter in zijn keel. Deze zorgt ervoor dat alleen de vis verder gaat, het zoute water gaar dus niet naar binnen. De dolfijn gebruikt ook de bewegingen van zijn tong om water buiten te houden.

Een dolfijn kan zich niet verslikken, omdat hij een aparte slokdarm en een aparte luchtpijp heeft. Een dolfijn heeft 4 magen: een krompmaag, hierin bewaart hij zijn voedsel als er bijvoorbeeld een hele schol vissen langskomt, een echte maag en nog 2 kleine magen.

6.     Slapen

Dolfijnen slapen anders dan andere zoogdieren. Ze moeten regelmatig naar boven komen om adem te halen. Dolfijnen nemen daarom korte rustpauzes, waarbij de ene hersenhelft rust en daarna de andere. Dolfijnen kunnen nooit helemaal rusten. Zij rusten door op het water te dobberen of heel langzaam te zwemmen. De ogen zijn dan half gesloten.

7.     Ademhaling

Een dolfijn ademt door het blaasgat boven aan het hoofd. Omdat het blaasgat kort boven water moet zijn, moet de ademhaling snel en krachtig zijn. Vaak zie je dolfijnen water omhoog spuiten als ze boven water zijn. Dit spuiten ontstaat door het temepratuur verschil van de uitgeademde lucht en de omgevingstemperatuur. Onder water wordt het blaasgat afgesloten met een soort klepje. Tuimelaar dolfijnen kunnen een kwartier onder water blijven, maar er zijn dolfijnen die zelfs een uur onder water kunnen blijven.

8.     Training

In het Dolfinarium houden ze zo veel mogelijk rekening met de manier waarop ze zich in de vrije natuur gedragen. Tuimelaar dolfijnen hebben bijvoorbeeld een van nature speels en gierig karakter. De communicatie tussen de trainer en de dolfijn gaat via handgebaren en lichaamstaal.

Dolfijnen in de natuur verschillen veel van dolfijnen in gevangenschap. Dolfijnen in gevangenschap kunnen soms agressief worden, omdat ze te weinig vrijheid hebben. Toch leggen de meeste dolfijnen zich er vaak bij neer, omdat ze het in de vrije natuur vaak nog erger hebben door de milieuvervuiling in de zee.

9.  Geboorte

Een dolfijn is polygaam, dat betekent dat ze elke keer een andere dolfijn zoeken. Toch zijn de familiebanden heel sterk en helpen ze elkaar als er moeilijkheden zijn. Na 12 maanden wordt het jong geboren.

De geboorte vindt in een andere volgorde plaats dan bij andere zoogdieren. Eerst komt de staart en dan het hoofd, soms kan eerst het hoofd komen, het gevaar is dan dat hij wil ademhalen en dan verdrinkt hij. De moeder lijdt het jong na de geboorte meteen naar boven, de tantes van het jong zwemmen er ook omheen, omdat er bij de bevalling bloed in het water kan komen en als de haaien dat merken willen ze het jong opeten. In het begin is er bij het jong een bobbeltje te zien waar de navelstreng heeft gezeten. Langzamerhand wordt dit een deukje (de navel).

Een jong heeft een aantal strepen op zijn rug. Dit komt omdat een jong opgevouwen heeft gezeten in de baarmoeder. De eerste periode na de bevalling blijft heet spannend. Het is belangrijk dat de moeder haar jong goed verzorgt. Het jong wordt snel ziek. Na de geboorte is het altijd afwachten hoe de moeder het jong beschermt en hoe de andere dolfijnen reageren.

Als het jong groter wordt en ouder word het steeds sterker en zelfstandiger en gaat dan op onderzoek uit. Na een paar weken mogen de andere dieren bij het jong komen en hem in een slipstream nemen. Dat betekent dat het jong met andere dolfijnen mee mag zwemmen.

10. Vijanden

De grootste vijand van de dolfijn is de mens. Dat komt omdat de mensen allemaal troep in het water gooien. Als de mens aan het vissen is, raakt de dolfijn vaak verstrikt in de netten van de vissers. De Orka en de Haai zijn natuurlijke vijanden van de dolfijn. Ook wordt een dolfijn door de mens gevangen om als aas te dienen voor de haaienjacht.

TUIMELAAR
Tursiops truncatus
De tuimelaar is de bekendste dolfijn, doordat hij vrijwel overal ter wereld voorkomt
en zowel dicht onder de kust als in volle zee.
Hij dankt zijn naam aan zijn speelse beweeglijkheid.
Karakteristiek voor de tuimelaar is ook het fluitende geluid dat door het uitblazen
van de lucht via de ademhalingsopening ontstaat.
Zijn buitengewoon groot aanpassingsvermogen aan het leven in gevangenschap
maakt hem tot een gemakkelijk te bestuderen diersoort.

Er bestaan van de tuimelaar twee vormen: een kustvorm en een oceanische vorm,
waarvan de eerste de grootste en lichtste is.

De tuimelaars leven in groepen van 10 (in kustwateren) tot 25
(in volle zee) exemplaren;maar vooral in de grote oceaan vormen zich
scholen van enkele honderden dieren

Door zijn gestroomlijnd profiel en krachtige spieren is de tuimelaar
een volmaakte atleet, die zich dankzij de structuur van zijn huid
met een snelheid van 40 km per uur in het water kan verplaatsen.

Het is de snelste van de dolfijnachtigen.
Hij kan tot een diepte van 300 m duiken en 15 minuten lang de adem inhouden
om zijn voedsel te zoeken, dat bestaat uit jonge vis, meervallen, harders,
palingen, inktvissen en soms zelfs garnalen.

En ten slotte maakt de tuimelaar ook dankbaar gebruik van menselijke
activiteiten door de vissen te vangen die bij het ophalen uit de netten
ontsnappen of die door de vissers weer overboord worden gegooid.

In ondiepe wateren zwemt hij soms met de buik omhoog.
Hij doet dit hoogstwaarschijnlijk om de storingen aan het
echopeilingssysteem tegen te gaan,die wordenn veroorzaakt door de
geluiden van het wateroppervlak.

Het echopeilingssysteem verschaft het dier van een akoestisch beeld
van de voorwerpen die hij tegenkomt.
Om de twee of drie jaar werpen de vrouwtjes in de zomer één enkel jong.
De moedermelk, die rijk is aan eiwitten, wordt in scheuten in de bek
van het jong gespoten,dat door het ontbreken van de lippen niet kan
zuigen.

Het is gedurende de eerste 19 maanden zijn enige voedsel en soms zelfs
de eerste 4 jaar.
Deze tijd is voor het jong een leerperiode.
Wanneer de moeder jaagt, wordt het door de gehele groep bewaakt.

Als alle dolfijnen heeft de tuimelaar geen reukvermogen,
maar het dier ziet uitstekend en heeft een goed gehoor.
Het rostrum of de snavel van de tuimelaar is een circa 20 cm lange
verlenging van de schedelbeenderen en loopt spits toe.

Het rostrum is te vergelijken met de bek van een landdier en dus
niet met de neus ervan.
De snavel kan alleen op en neer worden bewogen.
Snelle prooi kan ermee worden gegrepen en een flinke por met het
rostrum in de buik van een haai is vaak ook bijzonder affectief
verdedigingsmiddel.

In plaats van neusgaten hebben dolfijnen boven op de kop een ronde
ademhalingsopening van circa 5 cm doorsnede.
Deze is afgesloten door een waterdicht schot, dat de dolfijn met
een willekeurige spier kan openen,en staat met de longen in verbinding
door een reeks van holten en sluitspieren, die voorkomen dat er water
in de luchtpijp komt.

Het uiteinde van het lichaam, de staartwortel, is een voortbewegingsorgaan,
dat verplaatsing door middel van een verticale beweging mogelijk maakt.
Om te versnellen voert het dier grote sprongen boven het water uit.
De wrijvingsweerstand in de lucht is namelijk aanmerkelijk geringer
dan in het water.

De borstvinnen en de rugvin doen dienst als stabilisators.
De tuimelaar heeft de eigenschap gemakkelijk met andere soorten te kruisen,
waardoor bastaarden worden geboren.
In de jaren vijftig nam men bij de Ierse kust een groep dolfijnen
waar die zowel op de gramper leken als op de tuimelaar.

Sindsdien hebben in gevangenschap talrijke kruisingen plaatsgevonden
met grienden (Californië), snaveldolfijnen (Japan)en grampers(Japan en Hawaii
In 1988 werd in het Sea Life Park op Hawaii een 'wholphin'
(samentrekking van 'whale' = walvis en 'dolphin' = dolfijn)geboren
:een nakomeling van een tuimelaar en een vrouwtje van de zwarte zwaardvis.
Men weet nog niet of deze kruising zich zal kunnen voortplanten.