Zoals ieder jaar zullen wij met onze kantclub te gast zijn op de erfgoeddag in de Lamotsite. Op de vraag: “Waarom verlieten kantwerksters hun geboorteland en hoe komt het dat de kant zich over grenzen heen bijna door heel Europa en tot in Amerika verspreidde?” probeerden wij een antwoord te vinden. Heel dikwijls weken ze uit omwille van vervolgingen, oorlogen of armoede en in hun nieuwe thuis werd het kantklossen verder beoefend.. Sommigen werden met mooie beloften naar andere landen gelokt om daar hun kennis van het kantklossen door te geven. Idealisme speelde ook een rol: in het spoor van de ontdekkingsreizigers volgden missionarissen en –zusters. Aan de inboorlingen werd ook het kantklossen aangeleerd.En fier op de pracht en de fijnheid van hun werk, namen ze ook deel aan internationale tentoonstellingen.
Op de erfgoeddag maken documenten en foto’s dit alles duidelijk. Belangstellenden kunnen kennismaken met de verschillende kantsoorten en de basisslagen uitproberen.
Mechelse kantwerksters op tentoonstelling in Parijs 1912
Missiezusters in India
Brabantse kloosterzusters werden door Tsaar Peter de Grote naar Moskou gehaald om daar het kantklossen aan te leren. Schilderij van Vasily Tropinin (1823)
Januari 2007: “Historische wegwijzers keren terug,”is de titel van een artikel in de Passe-Partout . Toen waren de oorspronkelijke wegwijzers, geplaatst in 1954 en gemaakt door Vic De Vos uit Bonheiden, reeds vijf jaar verdwenen en werden ze vervangen door polyester replica’s. Op de wegwijzer aan de Schoenmarkt zijn mechelaars de torenbrand aan het blussen, en wijst een kantwerksters de weg naar “de Zalm”, vroeger museum van kunstambachten. Op de Veemarkt toont een schrijnwerker met zijn stoelen de weg naar de Grote Markt. En aan het Sint-Romboutskerkhof wijst een edelman de weg naar het stadhuis.
April 2010: “Verwaarlozing van kunstige wegwijzers,”titel van een artikel in de Streekkrant Toen was door vandalisme (een ander artikel verwijst naar een ongeval met een vrachtwagen) reeds een wegwijzer, nl. die aan het klakkenhuizeke , verwijderd en de andere twee waren in erbarmelijke staat. Marc Hendrickx, Gemeenteraadslid en Vlaams parlementslid klaagde in dit artikel de verwaarlozing van deze kunstige wegwijzers aan. Schepen van cultuur en Toerisme, Frank Nobels, wil het onderhoud van de wegwijzers uitbesteden, want door reorganisatie kan dit niet meer door de stadsuitvoeringsdiensten gebeuren.
Augustus 2010: “Wegwijzers worden elke maand lelijker”.en “Mechelen vernieuwt afbrokkelende borden dit najaar”. In dit artikel in de Gazet van Antwerpen klaagt stadsgids Rudi De Mets, de verwaarlozing van de wegwijzers aan. Volgens departementshoofd cultuur ,Heidi De Nijn, werd er een budget vrijgemaakt om de wegwijzers opnieuw te laten maken en zouden ze dat najaar klaar kunnen zijn.
Februari 2014: “Gezocht: restaurateur voor wegwijzers”: weer een artikel in Gazet van Antwerpen. Na vier jaar wil men de toeristische wegwijzers op een duurzame manier laten restaureren. Schepen Frank Nobels hoopt dat de eerste tegen de zomer weer aan het Schepenhuis zal staan. Dat hopen wij ook. Want de kantwerkster die op deze wegwijzer staat, staat sinds september 2000 op het logo van onze kantclub.
In alle boekenwinkels liggen de verhalen over Den Groten Oorlog, overal zijn tentoonstellingen en herdenkingen. Maar diegenen herdenken die in het vuur gejaagd werden,(weigerden ze, dan werden ze neergeknald), kan naar mijn bescheiden mening best met volgend gedicht:
In Flanders Fields, door John McCrae, 3 mei 1915. Vertaling van Bert De Corte, 1968
In Vlaanderens velden staan papavers rood
tussen de kruisen, root aan root
die merken onze plaats; en in de lucht
reppen leeuweriken, luid zingend nog hun vlucht,
maar in ’t geschut beneden klinkt hun lied verloren.
Wij zijn de doden. Pas is de dag voorbij dat
wij leefden, sneefden, zagen de dageraad gloren,
beminden, werden bemind, en nu, nu liggen wij
in Vlaanderens voren.
Zet onze strijd met de vijand voort;
begevend reiken onze handen u de toorts;
het is uw taak ze hoog te dragen.
Beschaamt gij ’t vertrouwen in ons, de gevelden,
dan slapen wij niet, ofschoon papavers blaken
in Vlaanderens velden.
Luitenant ColonelJohn Alexander McCrae, (30 November, 1872 – 28 Januari, 1918) was een Canadees dichter, schrijver, physicus, soldaat en chirurg tijdens World War I, en de “Second Battle of Ypres”
Op het einde van zijn leven werd hij zwaar ziek. Hij kon de ervaringen aan het front nog moeilijk verwerken en vond het offer van zovelen zinloos. In dit gedicht laat hij de jongens aan het woord voor wie de leeuweriken niet meer zingen, die door hun bloed de papavers laten groeien, die hopen dat zij hun leven niet nutteloos gegeven hebben……………
"In Flanders Fields" werd voor het eerst gepubliceerd op 8 December 1918 in het Londense magazine Punch.
Bert Decorte, eig. Joannes Martinus Albert De Corte(Retie, 2 juli 1915 - Strijtem, 13 oktober 2009) was een Vlaamsdichter en vertaler.
Dit is een Mechels manuscript uit privé bezit, dat in de vroege 19e eeuw gedateerd wordt. Het werd herdrukt als honderdentweede boekdeel (1998) van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen. Het bevat 78 afbeeldingen van leurders met hun roep. Marcel Kocken geeft uitleg over Mechelse straatleurders en beroepen. De “roep” was het versje of het liedje waarmee venters hun waren aanprezen.
Roep 20 De kolenverkoper:
Hier zyn Koólen, zoo gy ziet,
Voór die ’t LOLLEPOTJE minnen,
Warmd Uw’ daeg’lyks mijn Vriendinnen,
Maer! Brand Hembd, of Billen niet.
Uitleg door M.Kocken:
Het gaat hier om houtskolen. Steenkolen werden in Mechelen “ulle” genoemd (cfr. Frans “houille”).
De ”lollepot” was in metaal of steengoed en werd, gevuld met gloeiende houtskool, in een soort bankje geplaatst. De voetverwarmer werd onder de vrouwen hun rokken geplaatst. Hij werd soms ook mee naar de kerk genomen. Kantwerksters die urenlang over hun kantkussen gebogen zaten, maakten er gretig gebruik van. In de roep maant de verkoper de vrouwen aan om voorzichtig te zijn, zodat ze hun hemd of billen niet verbranden.
Deze Hongaars dichter werd geboren in Baja, Hongarije op 1 mei 1817 en is gestorven in Währing bij Wenen op 9 april 1879. Hij was van Joodse afkomst maar werd protestant en studeerde medecijnen in Wenen. Later ging hij naar Leipzig, om er filosofie en letteren te studeren. Bij het uitbreken van de Hongaarse revolutie in 1849 ging Beck naar Wenen en vervolgens naar Pest, waar hij in 1855 redacteur werd van het letterkundig tijdschrift Frische Quellen.
Zijn poëzie weerspiegeld de hartstochtelijke aard van het Hongaarse volken en is welluidend en beeldrijk. Hij schrijft over de verdrukte Joden en over het proletariaat in het algemeen. (uit: Winkler Prins Encyclopaedie, derde deel, Amsterdam – Brussel, 1948, 425-426)
Uit: "Les chants du pauvre,184“: Le Juif brocanteur” van Karl Beck:
"De Jood, sjacheraar"
Opstaan ! Elke nieuwe dag
brengt u het verdriet van de vorige.
Draai eerbiedig uw bleek en rimpelig
gelaat naar het Oosten;
Breek een harde korst brood;
Kam vlug uw gekruld haar,
Neem uw pakje oude kleren;
Uw vrouw geeft uw staf en hoed.
Vermits een andere zijn handel aan deze deur doet,
richt uw passen naar het naburige huis;
Uw listig oog inspecteert alle vensters,
vanwaar de meiden u met misprijzen bekijken.
U bestijgt, u daalt de trappen af.
De hond keft en bijt in uw benen.
Grof gelach weerklinkt en u, misschien
gaat u doen alsof u eveneens lacht.
U laat het geld rinkelen in uw vestzakje,
U aast nu eens op een Mechelse kant,
een ring, een schilderij, een oud mes,
een klok, een pels.
U koopt met hoffelijkheid en angst
dit gepolijst ivoren kruisbeeld.
Maar u moet het verbergen omwille
van de bedenkingen van uw naastbestaanden
en kunt het slechts in het geniep onderzoeken.
U doorloopt de straten
met lome benen en met bezweet voorhoofd.
De week is kort,
Ze geeft u slechts vijf dagen werk.
Haast u, zonder te ademen,
om uw salaris te vergaren.
Uw vader wil de uitkering van de zaterdag.
Uw zoon wil de uitkering van de zondag.
's Avonds, wanneer u thuiskomt,
ondervraagt uw vrouw u met haar blik;
u zwijgt; ze gaat buiten en weent.
Maar wanneer ik naar onze vaderen
zal teruggekeerd zijn,
Als u alleen zal blijven,
gebukt onder de druk van het leven,
zal u dan uw ouders niet vervloeken,
die u het leven geschonken hebben?
Arme Jood, elke nieuwe dag
brengt u het verdriet van de vorige.
Draai eerbiedig uw bleek en rimpelig
gelaat naar het Oosten.
Kam vlug uw gekruld haar,
Breek een harde korst brood.
Loop ... maar een ander
drijft zijn handel aan deze deur;
Richt uw passen naar het volgende huis.
----------------------
Dit gedicht bewijst dat de Mechelse kant in die tijd waardevol was en gezocht werd. Vergane glorie?............
Met dank aan Gaston Van Bulck en Liliane Leflot (vertaling mei 2013)
Aan
de Rijnkaai in Antwerpen is sinds 28 september het museum van de
scheepsmaatschappij Red Star Line geopend. De vroegere loodsen van waaruit tussen
1873 en 1934 meer dan twee miljoen emigranten naar De Nieuwe Wereld vertrokken,
zijn door de stad Antwerpen aangekocht en gerestaureerd. In deze loodsen werd
ook beslist wie mocht vertrekken en wie moest achterblijven!...
Onder
deze emigranten bevonden zich de mechelse kunstschilder Karel Verschaeren
(Mechelen 1881-1928). Toen in 1914 de oorlog uitbrak vluchtte bijna heel de
familie richting Londen. Bertha De Blezer (Mechelen 1890- 1962) de verloofde
van Karel volgde hem. Samen wilden ze naar Amerika. In januari 1916 vertrok
Karel vanuit London naar New York. Bertha volgde en op 23 mei trouwden ze. Ze
werkte daar samen met de Engelse kantexperte Marion Powys en nam deel aan talrijke tentoonstellingen voor
kunstambachten. Zij was leerlinge van de kantschool door Juf. Van Costenoble in 1902 te Mechelen gesticht. Na de oorlog in 1919 kwamen ze weer naar Mechelen en openden er
een kunst- en antiekzaak .
Eind
oktober 1920 vertrokken ze terug aan boord van de Finland naar New York. Dat
het geen plezierreis was blijkt uit de bewaarde correspondentie van Karel met
de beeldhouwer Ernest Wijnants en uit de schetsen die hij en zijn broer tijdens
de overtocht maakten. In 1924 keerden ze wegens ziekte van Karel met de
Belgenland terug naar Mechelen en openden terug een boeken- en antiekzaak. Na
het overlijden van Karel op 24 october 1928 zette Bertha De Blezer de
kunsthandel in Mechelen nog een tijd voort.
Bron: Leo Van Damme, Kunstschulder
Karel Verschaeren, Mechelen 1989
affiche met afbeelding van de "Belgenland"
Bertha De Blezer, schilderij van K. Verschaeren (1911) privébezit
Tobie
Claes werd in 1865 te Mechelen geboren en stierf te Antwerpen in 1949. Hij
bracht zijn jeugd door in de wijk van de Ham. Tobie ging naar het Pitzemburg
atheneum, was uitzonderlijk begaafd en werkte dag en nacht om zijn diplomas te
behalen. Hij werd Inspecteur - Generaal van Bruggen en Wegen. Hij bracht
veranderingen aan in de loop van de Schelde, werkte aan spoorwegen en kanalen
en dacht als eerste aan een tunnel onder de Schelde. Tijdens W.O. I verbeef hij
in Den Haag. In vele landen werd beroep gedaan op zijn kennis, niet alleen
in Europa, ook in Afrika en Amerika. Talrijk zijn zijn publicaties over stroom-
en vaartuigwezen. In zijn vrije tijd schreef hij gedichten en zijn
levensverhaal: Frans Notelaars, Staatsingenieur, verscheen in 1930. Een
heruitgave door het Willemsfonds kwam er in 1949 en die vonden we op de rommelmarkt! Uit dit boek, waarin hij zijn
leven met pittige details vertelt in een gemoedelijke stijl met filosofische
beschouwingen, blijkt zijn liefde voor zijn stad en de dankbaarheid aan zijn
ouders. VaderLambert
Claes,was schrijnwerker,
zijn moeder, Marie-Anne Van den Bosch spellewerkster. We lezen we op pagina
37: Moeders vingers rammelden met de boutjes op het kantkussen, alsof ze er
mee speelden en toverwerk verrichtten, maar eenpen was voor dezelfde vingeren een handboom, die het alle kracht vergde
om in beweging te brengen.
In
die periode was de kanthandel in Mechelen nog lonend! ..
Wie
mij kent, kent ook mijn belangstelling voor borduurwerk en kant.
En
zo gebeurde het dat ik een boekje uit 1928 in handen kreeg: Les Coiffes
Bretonnes. De tekst is van Maurice Bigot en het is geïllustreerd met fotos
van 100 verschillende kappen.
Wie
denkt dat dit alles bij het verleden hoort, vergist zich. Nog ieder jaarwordt in Pont-l-Abbé
(Bretagne) het Fêtedes
Brodeuses gevierd. Het tweede weekend van juli is er de optocht met prachtige
kostuums en daarbij ontbreken de Bretonse kappen niet.Werkelijk een lust voor het oog!
Alle
Coiffes zijn rijkelijk versierd met verschillende borduurtechnieken die klos- of naaldkant
in schoonheid evenaren. Er is geborduurd op linnen of op tule, er is filet- en
doorstopwerk, haakwerken aplicatie.
Volgens de streek of de plaats krijgen ze steeds een eigen naam: la Copeline, la Catiole,
le Capot, le Bavolet, la Poupette, la Kornek, enz .
De
zomermaanden waren zonnig en mooi en Mechelen, mijn geboortestad, mocht zich
weer verheugen om het grote aantal toeristen dat een bezoek bracht aan onze
historische stad. Met onze kantclub werken wij nog steeds aan het promoten van
de kloskant en tijdens onze demonstraties was er veel belangstelling. Ook
toevallige voorbijgangers kwamen kijken en waren heel enthousiast. Wij gaan
ermee door!.....
Ga opnieuw UiT zonder
uitlaat op zondag 22 september en beleef Mechelen zonder auto. In de
bruisende en verkeersveilige binnenstad voel je je meteen als een vis in het
water. Kom met de fiets of te voet en geniet mee van een zee van ruimte. De binnenstad wordt die dag overspoeld door meer dan 60
standhouders die alle zeilen bijzetten om je te laten kennismaken met hun
cultuur- en vrijetijdsaanbod. Mis de boot niet en kies je hobby voor het
komende jaar. Profiteer ineens van de nuttige verkeersveilige en duurzame
transporttips.
Zoals elk jaar zijn wij met onze kantclub ook weer aanwezig.
Kom kennismaken met de verschillende soorten kloskant en
ontdek de mogelijkheden van deze techniek in traditionele en moderne
uitvoeringen.
Zelf de basisslagen van dit eeuwenoude ambacht uitproberen
kan ook. Groot en klein is welkom.
Sinds 1738 gaat in Mechelen elke 25 jaar de Hanswijkcavalcade uit. De twaalfde editie vond plaats op zondag 25 augustus en 1 september 2013. Van voor de middag
stroomden de mensen toe: terrasjes werden ingenomen, stoelen werden uitgeklapt
en leuningen in beslag genomen. Geduldig werd er dan gewacht tot de Belleman aankondigde
dat de Cavalcade, gevolgd door de Ommegang in aantocht was.
Het
wachten werd beloond, er was maar een woord voor: prachtig! Al die groepen met
mooie kostuums, de paarden netjes
opgetuigd, de wagens vernieuwd. Wat een organisatie, wat een werk een
reuzenwerk! Alle medewerkers mogen er fier op zijn.
Mijn
aandacht ging vooral naar de kledij. Geen echte kant voor de reuzen, en
de kinderen, maar wel een prachtig effect. Ik heb mogen meewerken aan de
kostuums voor de Ommegang. Het was een echte belevenis om te zien hoe alles
groeit. Hoe het soms misloopt maar hoe alles uiteindelijk goed komt. Hoe de
stress soms toeslaat, maar ook hoe een groep mensen, vreemden eerst, samenwerken en vrienden worden.
..
Mechelen maakt plannen voor een nieuw stadsmuseum.
Plannen voor een nieuw stadsmuseum.
Op zaterdag 4 mei 2013 kwamen vertegenwoordigers van diverse organisaties
uit het Mechelse erfgoedveld en verwante sectoren in Lamot samen om na te denken over de invulling van
een nieuw stadsmuseum voor Mechelen.
Deelnemers werden in groepen verdeeld en kregen o.a. volgende vragen te
beantwoorden: hoe ziet jouw ideaal stadsmuseum er uit;wat moet er in het stadsmuseum te zien zijn;
wat moet er in het stadsmuseum gebeuren?
Ik was aanwezig op die eerste denkdag. Als vertegenwoordiger van de kantclub
Etterjefke wilde ik vooral de aandacht vestigen op de ambachtenen de beiaard, twee belangrijke zaken voor
onze stad.
Op vrijdag 31 mei was de volgende bijeenkomst en werden de ideeën van de denkdag van 4 mei
verder verfijnd en geconcretiseerd. Tot mijn grote voldoening bleek datvoor velen de ambachten ( kant, goudleder,
tin, meubels, enz)en de beiaard,een absolute must waren.
Hopelijk wordt hiermee bij
de invulling van het vernieuwde museum rekening gehouden.
We kijken uit naar de
volgende stap in het museumtraject!
Tentoonstelling in de crypte van de Hanswijkbasiliek.
Vergeten
juweeltjes, geschenken voor Maria.
Nog tot 2
juni kan men in de crypte van de Hanswijkbasiliekjuwelen en andere schenkingen bewonderen die
in de loop der tijden aan Onze Lieve Vrouw van Hanswijk geschonken werden. Ook
lithurgische gewaden en gebruiksvoorwerpen zijn er tentoongesteld, samen met
een collectie votiefschilderijen.
Naar
aanleiding van de 12e Cavalcade worden deze pronkstukken
uitzonderlijk aan het publiek getoond.
Kantclub Etterjefke op de Erfgoeddag 21 april 2013 in de Lamotsite
De tijd is niet te stoppen
Een voordeel hiervan is dat alles evolueert. Het nadeel
is
dat zaken
verouderen, veranderen, worden aangetast door de omstandigheden waarin ze
bewaard worden of door blootstelling aan allerlei invloeden van buitenaf.
Om ons erfgoed (de kant) door te kunnen doorgeven aan de
volgende generaties moet hij in goede staat blijven. Hij moet gereinigd,
gerestaureerd en goed verpakt worden.
Kant is luchtig, fijn, delicaat en moet met voorzichtigheid behandeld worden. Bij het reinigen, restaureren (= repareren) en bewaren moet daarmee rekening gehouden worden.
Wij wilden dit op de EGDvisueel met voorbeelden en uitleg aan de bezoekers tonen.
schepen Nobels bij de opening
de stand van onze kantclub
de basistechnieken van het kantklossen worden uitgeprobeerd.
Als je in de kersttijd door het Ertsgebergte en Vogtland rijd, kan je genieten
van een prachtig schouwspel. Achter bijna ieder raam stralen de lampjes van de
lichtbogen je tegemoet. Deze lichtbogen vertellen ieder hun eigen verhaal uit
de rijke traditie van het Ertsgebergte. De oorsprong van de lichtbogen stamt
uit de mijnbouw. De mijnwerkers hingen vroeger na de laatste ploegendienst voor
kerstavond, hun lampen in een halfronde cirkel bij de ingang van de mijn
waardoor deze helemaal verlicht werd.
De
traditionele motieven zijn meestal twee bergbewoners met het Saksische wapen: 2
gekruiste zwaarden, het mijnwerkerswapen met 2 gekruiste hamers, een
houtsnijder en een kantwerkster. In modernere lichtbogen kan de maker zijn fantasie
volledig uitwerken. Heel dikwijls wordt nu het kersttafereel uitgebeeld.
postkaart
deel van een lichtboog in Chemnitz
lichtboog uitgewerkt naar een model uit het Ertsgebergte foto's H. Vermeir
Voor iedere dag in
het nieuwe jaar:
een goede engel aan je zijde,
een ster die veilige wegen wijst,
en een hart dat blij kan zijn om vele kleine dingen.
Eeva-Lisa Korthelathi: de engel Uriel
Uriël,
een van de 12 aartsengelen.
Hij is de aartsengel van het Noorden, heerser van de planeet Venus en wordt meestal afgebeeld met vlammen in zijn
hand.
Uriël is de engel van het lot en kent de geheimen van onze toekomst en ons
verleden. Hij heerst over: Stier - Maagd Steenbok, heeft magische krachten,
energie en bestrijdt lusteloosheid.
Dit
jaar wilden wij nog eens echte witte Kerstdagen en een Kerstsfeer met nog iets
anders dan eten en drinken. Dresden, het Firenze aan de Elbe genoemd, heeft
onze verwachtingen overtroffen: er lag een prachtig sneeuwtapijt waarop de historische
monumenten stonden te pronken, we bezochten tentoonstellingen
en musea en liepen over de sfeervolle kerstmarkten waar hemelse muziekklonk. Genoeg om de batterijen weer op te laden
Mijn
hobby, kant en handwerk, moest natuurlijk ook zijn deel krijgen. In het museum
voor volkskunde was er een ambachtenmarkt
en waren er ook kantwerksters! We hebben natuurlijk ervaringen uitgewisseld en
werk van vroeger en nu bewonderd. Dresden hoort bij het Ertsgebergte, de
streek is gekend voor het kantwerk .
Toen
we later tijdens een wandeling op de Theaterplatz belandden, bewonderden we er het
ruiterstandbeeld van Koning Johann von Sachsen ( 1801 1873). Het werd gemaakt
in 1889 door Johannes Schilling (1828 - 1910 ) en gegoten in de Dresdner Kunst- en
Klokkengieterij. De hoge sokkel is met mooie reliëfs versierd en ja, tussen al
die figuren vonden we een jonge kantwerkster...
kantkussen uit het Ertsgebergte
stalenboek in het museum voor volkskunde
Dresdner borduurwerk
standbeeld van koning Johann van Saksen
jonge kantwerkster op de sokkel van het ruitersstandbeeld foto's H.Vermeir
Joz.
Beeck zoals hij kortweg genoemd werd, werd geboren in 1912. Honderd jaar
geleden dus en voor François Van der Jeught, secretaris van de Koninklijke
Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen, een gelegenheid om
deze veelzijdige kunstenaar weer in de belangstelling te brengen. Dinsdagavond
ll. 4 dec. gaf hij in het Stadsarchief een lezing: Joz. Beeck (1912-1986),
kunstschilder en glazenier, Mechelaar met wereldfaam. Werkelijk heel interessant
wat hij ons leerde en toonde over het werk van Joz. Beeck. Hij was schilder,
restaurateur, ontwerper van glas-in-loodramen, tapijten. Maakte keramiek,
smeedwerk, beeldhouwwerk en muurschilderingen. Tentoonstellingen van hem waren
er in binnen- en buitenland.
Enkele
jaren geleden bewonderde ik van hem de prachtige glasramen in het Huis De
Zalm. Ze zijngeschonken door het E.V.M.
(Economisch Verbond Mechelen), en stellen
Mechelse beroepen voor, o.a. metsers, houtbewerkers, loodgieters, modeontwerpers,
kantwerkster. Tijdens deze lezing leerde ik de man achter de naam kennen: een
gedreven kunstenaar en mens!
Het
huis de Zalm aan de Zoutwerf werd in 1943 van de erven van Willem Geets door de
stad Mechelen aangekocht. In 1959 werd het opengesteld als Museum der Mechelse Kunstambachten. Op
gelijkvloers en eerste verdieping waren onze kunstnijverheden tentoongesteld:
kant, goudleder, tin, ijzer, koper en brons.
Het
museum werd gesloten door een beslissing van het schepencollege op 16 oktober
1991. De collectie is nu in het Hof van Busleyden.
foto's H. Vermeir
Mechelse kantwerksters op tentoonstelling in Parijs 1912
Missiezusters in India
Brabantse kloosterzusters werden door Tsaar Peter de Grote naar Moskou gehaald om daar het kantklossen aan te leren. Schilderij van Vasily Tropinin (1823)
affiche met afbeelding van de "Belgenland"
Bertha De Blezer, schilderij van K. Verschaeren (1911) privébezit
foto uit zijn boek
grafmonument perk 26 C 11 Schoonselhof
foto's H.V.
affiche 2013
in het atelier: bespreken...
knippen...
afwerken
de mechelse kolveniersgilde
reus en reuzin
Mieke 
mantel van O.L.Vrouw van Hanswijk
kroon van O.L.Vrouw van Hanswijk
votiefschilderij
schepen Nobels bij de opening
de stand van onze kantclub
de basistechnieken van het kantklossen worden uitgeprobeerd.
postkaart
deel van een lichtboog in Chemnitz
lichtboog uitgewerkt naar een model uit het Ertsgebergte 
kantkussen uit het Ertsgebergte
stalenboek in het museum voor volkskunde
Dresdner borduurwerk
standbeeld van koning Johann van Saksen
jonge kantwerkster op de sokkel van het ruitersstandbeeld
glasraam voor de modeontwerpers
glasraam voor de kantwerksters
