Krumping
is de nieuwe trend op dansgebied. De dansstijl is te zien in verschillende
videoclips en in de film Rize. Krumping is heftig, lenig en agressief. Een
uitlaatklep voor frustraties, niet een dans om voorzichtig te zijn. Deze hiphop
dansstijl ontstond ongeveer 10 jaar geleden in de getto's van Los Angeles.
Krumping
wordt gedanst op hiphopmuziek en is heel snel. Krumping is, net als
breakdancen, een battle-dance. Net als breakdancen is krumping ontstaan in het
getto, niet in New York maar in Los Angeles. Maar de danstaal van krumpers
lijkt niet op die van breakdancers. Breakdancers showen hun hoogstandjes vooral
dicht bij de grond, met een headspin als hoogtepunt. Krumpen gebeurt op 1 of 2
voeten. Knieën gebogen, borstkas heen en weer en armen krachtig in de lucht. De
bewegingen zijn geïnspireerd op bewegingen uit Afrikaanse dansen.
Battle
Een
groep krumpers staat bij de battle in een cirkel om de actieve krumper heen en
de krumpers wisselen daarbij van plaats. Wie van de krumpers in de cirkel het
meeste applaus, gefluit en gejoel ontvangt, is de winnaar van de battle.
Snelheid, agressie, inventiviteit, kracht, lenigheid en acrobatiek, daar scoor
je punten mee. Vooral de snelheid binnen krumping is opvallend. Hoe sneller de
krumper de bewegingen achter elkaar kan doen, hoe beter hij de dans beheerst.
Dansen als alternatief
voor de ellende
Krumping
is ontstaan uit clowning. Clowning is een dansstijl die Thomas Johnson, een
inwoner van de achterbuurten van Los Angeles, ontwikkelde om kinderen in de
gettos weer te laten lachen. Johnson probeerde op kinderfeestjes de jeugd die
opgroeide te midden van drugsdealers en moord en doodslag een moment van
plezier te geven. Gekleed in een clownspak, zijn gezicht geschminkt en met een
grote afropruik in regenboogkleuren op, werd hij Tommy the Clown. Met
schokkerige, spastische bewegingen bracht hij de kinderen aan het lachen. De
kinderen vonden het prachtig. Al snel had Tommy de Clown een slinger van
kinderen achter zich aan die hem kopieerden. Clowning werd een hit in de buurt
en een uitlaatklep voor de jeugd. Er ontstonden tal van groepen die aan de
nieuwe dansstijl deden. Johnson nam een stel van hen op in zijn eigen groep en
trainde ze om op te treden. Ze noemden zich de Hiphop clowns.
Van clowning naar krumping
Johnson,
die ooit zelf drugsdealer was, zette battles tussen de verschillende groepen
op. De battles boden de kinderen de kans de massa te ontstijgen. Een kans om
succesvol te zijn en een alternatief voor de goot en geweld. Clowning
verplaatste zich van wedstrijden op straat naar grote stadions. Door de grote
wedstrijden werd de dans steeds feller, sneller en heftiger waardoor de
bewegingen van grappig naar imponerend en krachtig veranderden. Zo was krumping
geboren, de serieuze versie van clowning. De krumpingdansers zetten hun
volledige lichaam in. Met een sterke adrenalinestoot dansen ze snel, agressief
en zeer expressief. Gezichtsschilderingen zijn kenmerkend aan de dans. De
culturele betekenis gaat verder dan die van het clownbeeld. Het symboliseert de
heilige Afrikaanse oorlog, waar mensen zich ook beschilderden met verf.
Inmiddels is krumping als dansstijl overgewaaid van LA South Central naar de
rest van de wereld.
Actueel
Krumping
is snel verspreid. De dansstijl bereikte binnen kort tijd onder andere Japan,
Schotland en ook Nederland. De film Rize van David LaChapelle heeft hier een
belangrijke bijdrage aan geleverd. In deze film wordt getoond hoe de dansstijl
is ontstaan en vooral ook welke emoties ten grondslag liggen aan de felle
bewegingen. Omdat de dans, zeker door ervaren krumpers, zo snel wordt
uitgevoerd, wordt aan het begin van de film verzekerd dat er geen enkel deel
van de film versneld is opgenomen. De dansstijl is ook te zien in videoclips
van Missy Elliott (Im really hot), Black Eyed Peas (Hey mama) en Chemical
Brothers (Galvanize). Te zien op You Tube.
Schilders proberen zo
dicht mogelijk bij de waarheid te blijven
Een
kunstenaar kan de werkelijkheid op verschillende manieren weergeven. Een
schilder kan bijvoorbeeld kiezen voor een realistische of onrealistische stijl.
Als de kunstenaar kiest voor het realisme dan zal hij wat hij
ziet ook zo weergeven . Hij probeert de waarneembare werkelijkheid zo dicht
mogelijk te benaderen. De kunstenaar geeft weer wat hij letterlijk ziet, maar
bepaalt wel onderwerp en compositie. Een voorbeeld hiervan is een stilleven.
Naturalisme
Een andere mogelijkheid is het naturalisme: Het zo natuurlijk mogelijk
afbeelden van een onderwerp. Dit onderwerp kan echter door de kunstenaar worden
bedacht. Hij hoeft het niet per sé letterlijk te zien. Hij gaat er wel van uit
het onderwerp weer te geven zoals het er in de werkelijkheid uit zou zien. Een
schilderij of tekening die de werkelijkheid vereenvoudigd weergeeft is
gestileerd. De afbeelding is nog steeds herkenbaar, maar ontdaan van
detaillering. Een voorbeeld hiervan is de tekenstijl van de Mangastrip, of de
Jugendstil affiches van Mucha.
Associatie
Een nog verdere ontleding van de werkelijkheid leidt tot een geabstraheerd
kunstwerk: de herkenbare vormen zijn zodanig vervreemd of vervormd dat je
alleen door associatie of herleiden van de vorm kunt herkennen wat er te zien
is.
Interpretatie
Een kunstenaar maakt altijd een keuze in wat hij afbeeldt. Ook een kunstenaar
die realistisch werkt geeft zijn interpretatie van de werkelijkheid. Toch is er
een verschil. Hij doet dat door onderwerp, compositie en materiaalgebruik te
bepalen. Nadat die keuze is gemaakt, probeert hij de waarneembare werkelijkheid
te benaderen.
Niet-realistisch
Daarnaast is er de kunstenaar die de waarneembare werkelijkheid als
uitgangspunt neemt en vervolgens een persoonlijke interpretatie geeft van die
werkelijkheid. Hij verbeeldt wat hij ziet, maar probeert niet de werkelijkheid
te benaderen. Impressionisten schilderen bijvoorbeeld het moment en
expressionisten geven eerder de emotie weer.
Ontwikkeling
In de beeldende kunst is er in de loop van de 19e en 20e eeuw een grote
verschuiving geweest van realisme naar abstractie. Halverwege de 20e eeuw
kwamen er steeds meer musea voor moderne kunst en het belang van die musea werd
in de loop van de jaren steeds groter. Er zijn nu musea voor oude kunst zoals
het Rijksmuseum in Amsterdam waar realistische en naturalistische kunst uit
bijvoorbeeld de 17e eeuw te zien is. Musea als het Stedelijk Museum in
Amsterdam en het Haags Gemeentemuseum hebben veel kunst van 20e eeuwse
kunstenaars. In hun collecties zitten allerlei soorten kunst. Van figuratieve
kunst tot abstract.
Realisme in hedendaagse kunst
Toch zijn er nog steeds kunstenaars die werken in de traditie van de grote
meesters van de 17e eeuw. Er zijn ook kunstenaars die de techniek van het realistisch
en naturalistisch schilderen gebruiken voor hedendaagse themas. Deze
kunstenaars zie je niet zo vaak in de musea voor hedendaagse kunst terug. Ze
stellen hun werk voornamelijk ten toon in galeries.
Techniek
Bij het realistisch en naturalistisch schilderen is de schildertechniek van
groot belang. Dit kost veel tijd, omdat je erg precies moet zijn. De schilder
moet de kleuren bijvoorbeeld goed mengen en in lagen op het doek aanbrengen.
Dit vereist een opperste concentratie en veel geduld.
Zijn drie trouwe honden hielden vermiste kleuter Riley warm in ijskoude nacht
Zijn
drie trouwe honden hielden vermiste kleuter Riley warm in ijskoude nacht
In
Nambucca Heads (halfweg tussen Sydney en Brisbane) is de angstwekkende
verdwijningszaak van kleuter Riley Martin (4) gelukkig goed afgelopen, dankzij
zijn drie trouwe honden én enkele vrijwilligers die mee kwamen zoeken na een
hartverscheurende oproep via Facebook. Missy, Nitro en Bruno hielden het
jongetje met het Syndroom van Down warm in de ijskoude nacht. Het waren Leif
O'Brien en Sally Pratley (die vanuit Kempsey zo'n 100 km verderop mee waren
komen zoeken in het holst van de nacht) die een hond hoorden blaffen en zo de
vermiste jongen aantroffen in een bos. "Waar zat je toch, mijn
schatje?", snikte zijn moeder in tranen van geluk toen ze herenigd werd
met haar zoontje .
We hebben zelf acht kinderen en daarom kwamen we helpen zoeken.
Toen we Riley vonden, waren we bang dat hij dood was en waren dan heel
opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide.
Sally
PratleyRiley Martin is gelukkig weer terecht.
Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered,
maar ook dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen.
Moeder
tot vinders
Het
begon als een nachtmerrie, maar de afloop heeft alles van een sprookje.
Gisteren rond de middag verdween de vierjarige Riley aan zijn ouderlijke huis.
Hij was laatst gezien met zijn drie honden: Missy, een tien maanden oude kelpie
(herdershond), en zijn twee foxterriërs Nitro (3) en Bruno (2). Het jongetje,
dat aan het Syndroom van Down lijdt, werd meteen als vermist opgegeven en een
grootse zoektocht werd op het getouw gezet. De politie kamde samen met een
groep vrijwilligers de streek uit, maar vond de kleuter helaas niet. Dat maakte
de ouders pas heel ongerust en ze lanceerden via Facebook een opsporingsbericht
en een nieuwe oproep om mee te komen zoeken.
Zelf 8 acht kinderen
Leif O'Brien en Sally Pratley uit Kempsey lazen de oproep, stapten meteen in
hun auto en reden 100 km verderop naar Nambucca Heads. "We hebben zelf
kinderen, acht stuks tussen 8 en 20 jaar en daarom kwamen we helpen
zoeken", zegt Sally Pratley. "We belden meteen naar de politie en tot
1 uur 's morgens zochten we tevergeefs. Vervolgens sliepen we paar uurtjes in
de auto en rond 5 uur bij het krieken van de dag begonnen we opnieuw te
zoeken."
"Bang dat hij dood was"
"Toen hoorden we een hond blaffen en renden er meteen naar toe. Daar zagen
we de vermiste Riley liggen met zijn hoofdje naar de grond gericht in een
bosje. We waren bang dat het arme jongetje dood was en waren heel blij en
opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide. Hij lag te slapen met zijn
drie honden. Die hielden hem warm, maar toch was hij helemaal onderkoeld. We
stelden hem gerust en bleven herhalen dat we hem naar zijn mama zouden
brengen."
Ontroerende hereniging
Bianca Graham, de moeder van Riley, was zielsgelukkig toen ze haar zoontje
eindelijk weer in haar armen kon knuffelen en bedankte het helpende koppel
uitgebreid. "Waar heb je toch gezeten, mijn baby, mijn baby, ...?",
bleef ze maar herhalen bij de ontroerende hereniging . En tot de vinders:
"Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered, maar ook
dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen. Ik ben nog nooit zo gelukkig
geweest. Dit voelt beter dan wat dan ook."
Honden veilig thuis
En de honden? Die kwamen ook veilig terug thuis. Ze hadden veel dorst en zaten
onder de teken. Zoals het trouwe honden betaamt, waren ze trouw bij hun
'baasje' in problemen gebleven, maar ze waren niet de enige helden in dit
sprookjesachtige verhaal. Niet alleen dat cliché werd in deze verdwijningszaak
gelukkig bevestigd, ook het cliché dat zegt dat Australiërs altijd klaar staan
om elkaar te helpen, bleef overeind. Een koppel dat 100 km rijdt, uren helpt
zoeken, een paar uur slaapt in de auto en 's morgens verder zoekt: kan tellen
als hartverwarmende menselijkheid en onbaatzuchtige hulpvaardigheid!
De Inca-trail, maar dan zonder toeristen maar wel stappen.
.
De Inca-trail,
maar dan zonder toeristen
Vier dagen
stappen, in totaal 48 kilometer, dwars door het Andesgebergte. De
Lares-trekking is een waardig alternatief voor de Inca-trail.
Wie Péru zegt,
denkt meteen aan de Incastad Machu Picchu, die verscholen ligt tussen de toppen
van de Andes. De legendarische Incatrail heeft dit wereldwonder als
eindbestemming en is daardoor de populairste trekking van heel Zuid Amerika.
Gevolg: slechts vijfhonderd trekkers per dag zijn erop toegelaten, er gelden
strikte regels (oa geen muilezels) en het is er drummen tussen de toeristen.
Wij kozen een
alternatieve, stevige vierdaagse trektocht: de Lares-trekking (Urubamba
Cuncani Huacawasi Yanahuaras). Prachtige bergen, heldere meertjes,
Inca-overblijfselen, loslopende alpacas en geen toeristen. Behalve onze
groep dan.
DAG 1:
Wanneer de bagage op de muilezels is geladen, zijn we klaar om te vertrekken.
Gids Sergio is bijgelovig en geeft ieder van ons drie Cocablaadjes. We mogen de
bergen groeten, een wens doen en een plek uitzoeken om de blaadjes te offeren.
Het tempo ligt
best laag, maar toch gaat het ademen soms moeilijk door de hoogte. Niet de
afstand dus, maar de inspanning op grote hoogte vormt de grote uitdaging.
Als de avond valt, komen we aan bij onze eerste slaapplek. Onze
tweepersoonstentjes zijn al opgezet tussen de rotsen. Bij kaarslicht spelen we
Uno, daarna kruipen we vroeg in onze warme slaapzak.
DAG 2:
Goedemorgen, hier is jullie morning tea. Om 6u40 wekken de gidsen Sergio en
Angel ons. De warme kruidenthee doet deugd, na een koude nacht.
Op het menu: havermoutpap met stukjes banaan, pannenkoeken met bananenpap,
brood met confituur, een omelet met paprika en Coca-thee. Dat spelen we
allemaal naar binnen. Krachtvoer is nodig op deze hoogte.
Ik hou van alternatieve routes, zegt gids Sergio. De oorspronkelijke tocht
zou zon 40 kilometer zijn, maar onze groep stapt redelijk snel, dus verkennen
we nieuwe paden en passen we de tocht aan zodat we 's avonds bij de hotsprings
in de stad Lares slapen.
We kruisen een pas op 4.817 meter, volgens de gps op de smartphone van een van
de reisgenoten. Dit is het hoogste punt (en nét hoger dan de 4.810 meter van de
Mont Blanc). Er is veel mist waardoor we niet van het uitzicht kunnen genieten.
Tijdens de afdaling begint het te regenen... Het regent nooit in de winter.
Dat is normaal het droogseizoen, zegt Sergio. Het weer staat op zijn kop.
s Middags ben ik helemaal doorweekt en heb ik het ijskoud. Droge kleren zitten
op de ezel Ik mag de regenbroek van Sergio aandoen, en de korte droge short
van een reisgenoot. Het klaart op, maar de zon krijgen we niet meer te zien.
Net voor het donker wordt komen we aan bij de warmwaterbronnen. Vrijwel meteen
duiken we het roodbruinkleurige water in! Enig nadeel, mijn bikini is helemaal
verkleurd door de solfer...
Onder prachtige sterrenhemel relaxen we in het water, zo'n 30° tot 40°, perfect
om op te warmen. Hier zijn er nog andere toeristen, maar ook locals komen hier
zwemmen, in al dan niet doorschijnend ondergoed. We brengen de nacht door naast
het water.
DAG 3:
Toen waren we
nog maar met tien... Een van de meisjes is geveld door hoogteziekte: een
opgezwollen gezicht en barstende hoofdpijn. Ze moet dalen en keert terug naar
het hotel, samen met onze Belgische gids. Iedereen kan last hebben van de
hoogte. Sergio verwoordt het zo: Je komt dichter bij de Goden. Daarom is het
zo onvoorspelbaar.
We zetten de
tocht verder en wandelen door een prachtig landschap. Sergio noemt het the top
of the world. Zo lijkt het ook.
In de mist zien
we onze tentje opdoemen. Vooral de meisjes zijn er niet gerust op of we 's
nachts niet gaan bibberen in onze tentjes... Het zou kunnen gaan vriezen.
DAG 4:
Gelukkig heeft
het 's nachts geregend en viel de temperatuur in de tentjes al bij al nog mee.
De laatste dag steken we een pas over van 4.500 meter, onderweg passeren we
prachtige meren. Op de paden liggen veel rotsen, en mijn enkels worden op de
proef gesteld. Op een bepaald moment staan mijn voetzolen in brand omdat we in
sneltempo de berg afdalen.
Moe, vuil maar
zeer voldaan keren we terug naar het hotel. Onze gidsen, koks en ezelmannen
hebben ons in de watten gelegd. Het eten was subliem. Ik sta versteld van wat
die mannen in een tentje met gasvuren op tafel kunnen toveren.
De
Egyptenaren schreven niet met behulp van letters, maar tekens. Het schrift dat
zij ontwikkelden heet het hiërogliefenschrift. Hiëroglief betekent heilig
teken.
Het
is een heilig teken, omdat dit schrift alleen werkt gebruikt door de priesters
als ze over hun goden schreven. Het was erg ingewikkeld. Daarom werd later dit
schrift iets gemakkelijker gemaakt, zodat iedereen kon leren lezen en
schrijven.
Ons
alfabet kent 26 lettertekens, maar het schrift van de Egyptenaren meer dan 700
verschillende tekens. En die moest je allemaal uit je hoofd kennen. De tekens
doen meer aan kleine tekeningetjes dan aan letters denken. Zie afbeelding 2-13.
Zon tekeningetje stelt ook niet een letter, maar een woord of een begrip voor.
Ze geven een bepaalde klank aan en die klank verwijst weer naar het begrip of
woord dat staat geschreven. Best ingewikkeld. Ook de manier van lezen is
anders dan bij ons. Wij schrijven van links naar rechts, maar de Egyptenaren
schreven oorspronkelijk van boven naar beneden. Later werd er èn van links naar
rechts èn van rechts naar links geschreven.
Steen van Rosetta
De
Egyptenaren schreven op steen of op papyrus. Papyrus is gedroogd riet, dat
langs de Nijl groeit. Pas in 1822 heeft men het schrift kunnen ontcijferen. De
Fransen vonden namelijk de steen van Rosetta of Rosette. Dat is een steen waar
in 2 talen (maar in 3 soorten schrift) dezelfde boodschap op geschreven stond.
Dat was namelijk in een ander Egyptisch schrift, in het Griekse schrift en met
behulp van hiërogliefen. Nu konden ze het verhaal van de hiërogliefen
ontcijferen met behulp van de Griekse en Egyptische tekst. We weten precies
wanneer deze steen is beschreven. Er staat namelijk een datum op: 27 maart 196
(voor Christus). Het origineel bevindt zich in the British Museum in Londen,
maar een kopie kun je ook in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden
bewonderen.
Dodenboek van Hunefer
De
Egyptenaren gaven de doden zogenaamde dodenboeken mee het graf in. Hierin
stonden afbeeldingen en spreuken die de dode moesten beschermen in het
hiernamaals. Op afbeelding 2-12 zie je een tafereel uit het dodenboek van
Hunefer. Het laat zien hoe het hart van Hunefer op de weegschaal wordt gewogen.
Als het hart minder weegt dan de veer, mag hij naar het hiernamaals.
handjevol peterselie, 1-2 el verse dille of 1 tl gedroogde,
1 el verse munt of 1 tl gedroogde,
3 el olijfolie, sap van ½ citroen,
100 g gehakte walnoten,
peper en zout naar smaak.
Bereidingswijze:
Breng ruim 1½ kop water aan de kook en voeg de couscous toe, samen met wat olijfolie.
Haal de pan meteen van het vuur en laat de couscous in 5 minuten gaar worden.
Snij de artisjokharten in vieren en de bosuitjes in ringen.
Doe de artisjokstukjes, de bosuitjes, de uitgeperste knoflook, de walnoten, de peterselie, de dille en de munt in een grote saladeschaal en voeg de gare couscous toe.
Maak een dressing van olijfolie, citroensap, peper en zout en giet die over de salade.
Serveer de salade lauwwarm op een bedje van ijsbergsla.