.

.

Een gedicht

De eerste regel is om te beginnen.
De tweede is de elfde van beneden,
De derde is om wat terrein te winnen.
De vierde moet weer rijmen op de tweede.

De vijfde draait u plotseling een loer.
De zesde heeft het twaalftal gehalveerd.
De zevende schijnt zwaar geouwehoer,
De achtste bloedserieus. Of omgekeerd.

De negende vertelt nog eens hetzelfde.
De tiende is misschien een desillusie.
De elfde is niets anders dan de elfde.
De twaalfde is van niets de eindconclusie.

appelboompjes

Op een recht, zwart kousenbeen,
 dunne rokjes opgeheven,
 dansend in de vroege regen
 en de tuin voor zich alleen,

 staan twee jonge appelbomen,
 't witte bloed omhooggestegen,
 vlinder-hoofden wijd omgeven
 door hun aller-eerste dromen.

 Met hun smalle voet in 't gras,
 ingetogener en lomer
 staan zij later in de zomer
 na te peinzen hoe het was.

 Voller wordend met de dagen,
 vastgegroeid in 't ogenblik,
 bestemd, mijn zustertjes, - als ik -
 te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.

.

.

Droom

Ik liep vannacht - van een optocht los-
geraakt - ineens onder een hoog en luchtig
viaduct, jong, naast mij liep een grote
vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen
en het beton werd losse grond.
En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond
boog zich half open neer, ik richtte
mijn gezicht omhoog, de zekerheid
van kussen en omhelzen was er toen
ik wakker werd en is er nog altijd.

Ik bewaar de zon in mijn hart

Nu in de herfst van mijn jaren
kijk ik nog eens "n keer achterom
en  laat ik  toch zachtjes een paar tranen.

Het leven met  mooie en toch zware jaren
de herinneringen blijven in mijn hart.
Ik zal ze als een schat zal bewaren

Ik wil nu nog niet naar de donkerte staren.
De resterende jaren nog genieten
en een stukje zon in mijn hart bewaren!

.

Met gevoel

Laat je vingertoppen
 glijden op de
 toetsen van
 de piano.

 Laat je hand
 tokkelen op de
 snaren van
 de gitaar.

 Laat je krachtige handen
 slaan op
 de lege trommel.

 Laat je ziel
 meezingen
 bij het spelen
 van een instrument.

twee armen om me heen
mijn hoofd geborgen
ik luister naar het ritme van je hart
bong-bong, bong-bong
een stevigere greep
al fluisterend spreek ik de woorden
ik zie je graag
ik voel je hart versnellen
en besef heel goed
hier voel ik mij thuis

.

Jij,

die met de getijden speelt
en op het natte strand
mijn voeten streelt.
Ik geniet van je onstuimigheid
op het ritme van de wind
onvermoeibaar tot de avond
als de zon
de kimlijn vindt.

nooit opgegeven strijD

Ik leerde u kennen,
 Als iemand die me iets leerde.
 Zonder iets te weten,
 Leerde u me meer.

 U wist dat iets me dwars zat,
 U wist dat ik niet vrolijk was.
 Maar u was slimmer,
 Dat was zo.

 U wist me te laten denken,
 Aan dingen die ik moest doen.
 U wist me gedachte af te leiden,
 Van die dingen waar ik mee zat.

 Daarna zag u me druk,
 Bij de soap als het eerst.
 Ik wou alle pijn niet kennen,
 Maar u wist dat.

 Toen leerde ik u kennen als collega,
 Gewoon iemand toen nog voor mij.
 Maar u wist hoe ik me voelde,
 Dat was anders voor mij.

 U liet me schrikken,
 En ik vertelde u een hoop.
 Ik kon alles laten gaan,
 De scheelde een hoop.

 U won mijn vertrouwen,
 Wat niet snel iemand lukte.
 U wist me te helpen,
 Zoals niemand anders kon.

 Voor mij werd u een vriend,
 Een 2de vader bovendien.
 Ik had iemand gevonden,
 Die me snapte en me begreep.

 Bij elke traan een knuffel,
 Wat ik toen nog niet kende.
 Het voelde fijn,
 Alsof iemand toen pas om gaf.

 Ik kon bij u alles kwijt,
 Ik kon me hart luchten.
 Dit maakte mij tot een ander mens,
 Iemand met emoties.

 Maar nu gaat u weg,
 We houden contact dat weet ik.
 Maar tranen stromen,
 Over me wangen.

 Nog nooit heb ik zoveel gevoeld,
 Voor iemand zoals u.
 Het vertoruwen het voelde fijn,
 U had vaak wijze lessen.

 Lang leven de eigenwijsheid,
 Die ik bezat.
 Maar u wijze woorden,
 Die wel eens wat bot konden zijn.

 Wisten mij wel te overtuigen,
 Het gaf mij iets om over te denken.
 Iets op hoop uit te putten,
 Iets om vast te kunnen houden.

 Dadelijk ver bij elkaar vandaan,
 Van aarde naar maan.
 Maar wetend dat u altijd,
 Dat  een deel in mij blijft bestaan.

 De knuffel die ik zal missen,
 Het beetje vertrouwen om mij heen.
 Maar bedankt voor alles wat u gedaan heeft,
 U blijft mijn beste vriend voor altijd.

.

.

vergeelde foto

lang geleden echt voor lange tijd
iedereen hier te zien is dood
geforceerd proberend gelukkig
te kijken
doch onderwijl de zorgen af te lezen
van de verstomde gezichten

ik heb ze nooit gekend
toch schijnen het mijn voorvaderen te zijn
niets herken ik van mezelf niet meer
in deze holle uitdrukkingen
ik leg het photogram terug
met de gekartelde randen
tot een volgende keer
beste familie

.

Liefde

Mijn liefde voor jou
is als een vogel,
zo sierlijk, zo mooi.

Mijn liefde voor jou
is als een schaap,
zo wollig, zo zacht.

Mijn liefde voor jou
is als een papegaai,
die blijft herhalen
dat ik van je hou!

.