In het herfstnummer 2002 van The Vegetarian, het tijdschrift van de Engelse Vegetarian Society, stond een reisverslag over een uitstap naar België. Het voornaamste reisdoel was het "Festival van de pompoen en andere zeldzame, vreemde en vergeten groenten", dat sinds 1980 elk jaar wordt gehouden in Tourinnes-Saint-Lambert in Waals-Brabant. Hoogtepunt van dit evenement is de wedstrijd om de zwaarste pompoen van het jaar en om de mooist geklede pompoen, die dit jaar werd gewonnen door een Fransman die zijn exemplaar had verkleed als klok...
Reuzenbes
Botanisch hoort de pompoen niet thuis bij de groenten maar is hij een reuzenbes onder de watervruchten. Tegelijk is hij verwant aan de komkommerachtigen, waartoe eveneens meloen, augurk en courgette behoren. Van de pompoen bestaan er in de hele wereld wel 850 soorten, verschillend in vorm, kleur, grootte en smaak. In winkels en op markten zijn soms exemplaren te bewonderen van 50 kg. In het Guinness Book of Records worden pompoenen vermeld van 400 kg met stengels van 10 meter! Het exemplaar dat dit jaar winnaar werd op hogergenoemd festival woog ruim 120 kg. De niet eetbare soorten die zich uit witte bloemen ontwikkelen zijn als herfstdecoratie in het interieur of winkelraam een kleurrijke blikvanger die met succes een najaarssfeer weten te scheppen.
Wereldburger
Uit archeologisch onderzoek blijkt dat de prachtige geel-oranje kelkvormige bloemen van de pompoenplant al 10.000 jaar voor onze tijdrekening op de vruchtbare bodem van Zuid-Amerika de wildernis sierden. Bij opgravingen en in holen en grotten werden zaden van drie oude wilde pompoensoorten teruggevonden, vooral in de nabijheid van Oaxaca (Mexico). Voor de indianen van de Nieuwe Wereld vormden pompoenen samen met maïs en bonen het basisvoedsel en deze groente verdiende dan ook hun goddelijke verering.
Etnologische botanici stelden vast dat de Mayas en de Azteken de oerinwoners van Zuid-Amerika de pompoen altijd samen met maïs en bonen verbouwden. Ook in andere regionen duikt dit combinatiepatroon op, waardoor specialisten van mening zijn dat de volkeren uit de pre-Columbiaanse tijd reeds intuïtief wisten hoe te voldoen aan de basisbehoeften van de menselijke voeding. Volgens de moderne voedingsleer verkrijgt men door de verbinding van verschillende koolhydraathoudende spijzen namelijk uitstekende plantaardige eiwitcombinaties.
Op de akkers van de Pawnees, een indianenvolk dat in het gebied van Kansas en Nebraska (V.S.) leefde, werden zeven soorten pompoenplanten verbouwd. Het zou de verdienste van de Pawneevrouwen zijn - die bekend stonden als bekwame tuiniersters - dat de pompoen zich van wilde plant tot cultuurplant heeft ontwikkeld.
Net zoals de tomaat en de aardappel heeft de pompoen zijn weg naar Europa gevonden. De Grieken en de Romeinen verwerkten pompoenzaden in amandelolie voor huidverzorging. Vanaf 1550 staat de reuzenpompoen (Cucurbita maxima) vermeld in de plantkundeboeken. In het 16de- en 17de-eeuwse Europa prijken pompoenen in stillevens van de Vlaamse schildersschool.
Oranje goud
Pompoenen leveren met 10 kcal per 100 g weinig energie maar hun vezels en zetmeelgehalte brengen een goed verzadigingsgevoel teweeg, wat voor zwaarlijvige mensen op dieet erg welkom is.
Hun voornaamste pluspunt is het gehalte aan bètacaroteen (provitamine A). Met 2 mg per 100 g is pompoen na wortels en spinazie de caroteenkampioen: 200 g pompoen levert reeds de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid caroteen. De felst gekleurde diep-oranje soorten zijn de rijkste caroteenbronnen. Gezien provitamine A een belangrijke rol speelt bij het neutraliseren van vrije radicalen is ze van groot belang voor het immuunstelsel.
Verder zijn nog de vitamines E, C en die van het B-complex vertegenwoordigd. Wat mineralen en spoorelementen betreft, komt kalium op kop met 323 mg/100 g vruchtvlees. Verder zijn nog calcium, magnesium, ijzer, fosfor en silicium aanwezig.
Aan te stippen valt dat pompoen nitraat-arm is en geen purine bevat.
Pompoen bevat 80-90% water, wat samen met de ideale natrium-kalium verhouding van deze groente een waterafdrijvend middel vormt met ontzurend karakter. Goed nieuws dus voor jicht- en reumapatiënten. Ook bij nier- en hartkwalen die gepaard gaan met waterophoping kan pompoen in de voeding goede diensten bewijzen.
Pompoenpitten
Pompoenpitten zijn in de volksgeneeskunde een eeuwenoud middeltje tegen blaas- en nierklachten en tegen goedaardige prostaatproblemen. Reeds in het oude China noemde men de pompoen de keizer van de tuin. De fascinerende werking van zijn zaden berust op het samenspel van waardevolle nutriënten. Fytosterolen en alkaloïden helpen bij prostaatvergroting; kalium en vitamine E versterken de blaasspieren; selenium zorgt bij sporters voor celbescherming bij intensieve belasting; zink versterkt het immuunsysteem en het vitamine B-complex zorgt voor een probleemloze stofwisseling. Bovendien zijn pompoenpitten een efficiënt middel tegen darmparasieten.
Pompoenpitolie is zeer aromatisch, dik en bruin, en het is even wennen aan haar sterke smaak. Ze wordt verkocht in donkerkleurige glazen flessen of blikken bussen van hoogstens een halve liter. De olie moet beschermd worden tegen het licht opdat ze niet ranzig zou worden. Op de lijst van olieën staat ze hoog gerangschikt met 64% onverzadigde vetzuren, waarvan 28% enkelvoudige en 53% meervoudige. Pompoenpitolie bevat het kankerremmende mineraal selenium, wat niet direct synoniem is voor genezing maar voor vertraging of eventuele preventieve bescherming. Ze wordt eveneens aangeraden ter versterking van het spier- en bindweefsel omdat ze magnesium en vitamine E bevat. Uitwendig gebruikt verzacht ze brandwonden.
Folklore
Op de vooravond van Allerheiligen wordt in Groot-Brittannië en in de Verenigde Staten een feest van Iers-Keltische oorsprong gevierd: Halloween. Van uitgeholde pompoenen worden met wat snijwerk een soort lantarens gemaakt waarin men kaarsen laat branden. De lampions sieren tuinen en vensterbanken. Kinderen verkleden zich in heksen, tovenaars, spookjes en roepen trick or treat! aan alle deuren. Ook bij ons is het gekend.
Naast Halloween komt in de V.S. de pompoen ook voor op Thanksgiving, op de vierde donderdag van november. De laatste jaren zijn door de groeiende belangstelling voor vegetarisme talrijke alternatieven voor de gevulde kalkoen in tijdschriften en kookboeken te vinden (onder meer de befaamde Tofurkey of kalkoen turkey van tofu!). De traditionele pompoengerechten (zout en zoet) blijven hun traditionele plaats in het menu behouden.
Pompoenen kweken, oogsten en bewaren
De pompoenfamilie omvat zoveel soorten, verschillend in vorm, grootte, kleur en gebruiksmogelijkheden, dat het kiezen van het zaad de moeilijkste opgave is. Bij de pompoenen (Cucurbita maxima en Cucurbita moschata) bestaan verschillende rassen: gele reuzen, Golden Debut, Butterball, Lunga di Napoli, Ponca, Gold Nugget, Table King Bij de courgettes (Cucurbita pepo of mergpompoen) vinden we onder meer de rassen Elite Blackini, Kussa, Clarita, Tondo di Piacenza, Greyzini, Eldorado, Gold Rush en de spaghettipompoen. Onder de pattisons met hun merkwaardige ronde vorm, lichtjes afgeplat met gelobde randen, onderscheiden we Patty Pan, White Bush, Peter Pan, Custard Yellow, en Sunburst.
Het kweken van pompoenen is niet arbeidsintensief een echte vrijetijdshobby. Wie geen tuin bezit kan kleinere soorten houden in bloempotten of -bakken. De grotere exemplaren vragen wat meer ruimte voor hun rankende takken. Het liefst groeit pompoen op humusrijke grond - vandaar dat een plant soms spontaan opduikt op een composthoop uit een gekiemd zaadje. Hoewel hij afkomstig is uit regionen met tropische temperaturen, gedijt hij goed in onze Midden-Europese zomer. Het is een plant met een enorm aanpassingsvermogen. Op een zonnige plek met een buurplant die hem af en toe wat schaduw verschaft is hij best tevreden. De groei van pompoenen wordt zelfs nog bevorderd als ze allemaal samen in een bed staan.
Bij de grote exemplaren is het nuttig een vlakke steen, tegel of plankje onder de zware vrucht te leggen om ze tegen het rotten op de natte aarde te beschermen. Pompoenen zijn vorstgevoelig. Wees niet verwonderd slakken rond je pompoenen te vinden, want die trekken ze aan. In droge periodes veel water geven.
Pompoenen oogsten doet men het best als ze volledig rijp zijn - dus als de stengel houtachtig is geworden en de vrucht een hol geluid voortbrengt wanneer men erop tikt. Je bewaart de groente bij voorkeur in een koude, droge ruimte (10-13°) - een vochtige kelder is niet geschikt. De bewaarperiode verschilt volgens de soort, maar de reuze-tuinpompoen kan men toch houden tot de eerste vorst dreigt. Wie een eerste poging wil wagen, vindt specifieke aanwijzingen op de zaadzakjes in de handel.
Culinair
En nu is het de hoogste tijd om de pompoenen de keuken binnen te rollen. Pompoen op het menu is geen garantie voor een smakelijke maaltijd als je niet een beetje thuis bent in de kruidenkeuken. Op zich is het vruchtvlees flets, zowel rauw als warm bereid. Geraspte pompoen als deel van een rauwkostschotel kan met om het even welk sausje op smaak gebracht worden. Bij de warme bereidingen heeft men de keuze tussen een Aziatisch (koriander, piment, kardemom, gember, kerrie) of een Europees (muskaatnoot, oregano, paprika, knoflook, kaneel, kruidnagel, peper) kruidenarsenaal. In een ideale mix domineert het ene kruid het andere niet. Blijf er uiteraard vooral op letten dat het gerecht nog naar pompoen smaakt!
Er bestaan allerlei sterke dieren. Denk maar aan leeuwen en tijgers, olifanten, beren, stieren, walvissen, wurgslangen, mensapen en krokodillen. Het is moeilijk te zeggen welk dier het sterkste is, want hoe kan je de enorme armspieren van een gorilla nu eerlijk vergelijken met de krachtige kaken van een krokodil? Dat gaat niet.
Onderzoekers hebben een truc bedacht om deze vraag toch te beantwoorden. Ze hebben gekeken hoeveel keer een dier zijn eigen lichaamgewicht kan tillen. De uitkomst was verrassend.
De sterkste gewichtheffer is de neushoornkever! Hij kan mestballen optillen die maar liefst 850 keer zijn eigen lichaamsgewicht wegen. Dat komt overeen met een mens die ongeveer 80.000 kilo optilt.
Een andere sterke gewichtheffer is de gouden mol. Die draagt tot 150 keer zijn eigen lichaamsgewicht. En natuurlijk mogen we de mier niet vergeten, die tot 50 keer zijn eigen lichaamsgewicht kan tillen.
De olifant komt er bekaaid vanaf. Hij kan ongeveer een vierde van zijn eigen lichaamsgewicht tillen. Echter, al zou je een 1 op 1 gevecht doen met alle soorten landdieren dan zal de olifant waarschijnlijk wel winnen, vooral omdat hij gewoon heel erg groot is.
Van alle dieren ter wereld zal de blauwe vinvis wel het allersterkste zijn, puur omdat hij gewoon heel erg groot en zwaar is.
- 1 pizzadeeg - een beetje bloem - 500 gram gemixte champignons - 4 teentjes look, gepeld en in fijne schijfjes gesneden - 4 takjes tijm, blaadjes afgeplukt - 50 gram boter - zeezout en zwarte peper - 200 ml tomatensaus - 300 gram spinaziebladeren, gewassen en droog gezwierd - 2 balletjes van 125 gram mozarella, in stukjes gesneden
Verwarm de oven op volle sterkte en rol het pizzadeeg uit op een oppervlak met bloem. ` Giet stevig wat olijfolie in een wokpan. Gooi de champignons erin en kruid met de look en tijm. Laat bakken tot de champignons gaar zijn, voeg dan een beetje boter toe om ze lekker blinkend te maken. Breng op smaak met peper en zout.
Voeg de tomatensaus toe en roer. Kook enkele minuten en voeg de spinazie toe. Giet het vocht weg tot je een dikke brij hebt. Verspreid deze op de pizzabodem, werk af met schijfjes mozarella en breng op smaak met zout en peper. Vouw het deeg dubbel zodat je een halve maan krijgt en druk de kantjes aan zodat de vulling er niet uit kan. Bak tien tot vijftien minuten in de voorverwarmde oven.
·De streek van de Semois, ten zuidwesten van België vlakbij de Franse grens, is een zwaar onderschatte regio, zo stelde 'Vlaanderen Vakantieland'-reporter Ben Roelants met eigen ogen vast. 'We waren er in de eerste week van de paasvakantie en hebben er geen enkele toerist bespeurd', zegt Ben. 'Toch vormde de streek één van de grootste verrassingen van het jaar, vooral door de prachtige decors en de schitterende meanders van de Semois.' Om deze redenen moet u de Semois zeker eens opzoeken:Als u nog niet overtuigd bent, geeft Ben u deze wijze tips mee.
·Om te trekken... 'Als toeristische regio hebben de Naamse Ardennen, waarvan de vallei van de Semois deel uitmaakt, het niet gemakkelijk, vooral omdat de streek niet echt over een topattractie beschikt', zegt Ben. 'Durbuy daarentegen, gelegen in het meer populaire deel van de Ardennen, is bekend als de kleinste stadskern van België, waardoor toeristen geneigd zijn om erheen te trekken. Ik ging met mijn ouders ook altijd richting Durbuy of Saint-Hubert; de regio van de Semois kwam niet bij ons op. Vandaag kan ik niet wachten om er nog eens heen te gaan om er met de motor door de kronkelende bochten van de Semois te rijden. Het moet echt een droom voor elke motorrijder zijn. Als ik er één route zou mogen uitkiezen, dan zou ik zeker eens de route du Maquis doen, een tocht van 94 kilometer langsheen de voormalige schuilplaatsen van de verzetsstrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Velen van hen doken onder in de bossen rond de Semois en je kan gaan opsnuiven hoe hun leven moet geweest zijn.'
·Maar ook wandelaars kunnen er hun hart ophalen. Voor de meest fervente trekkers onder ons is er het Ardennen Eifelpad, een GR-route die doorheen vier landen loopt en de mooiste plekjes van de Ardennen en de Eifel met elkaar verbindt. Gezien de megatrekking een stevige 793 kilometer lang is, kiezen de meeste wandelaars ervoor om maar delen van de wandeling te doen, zoals de tocht langs de Semois. Een stevige korte trektocht is de 45 kilometer lange tocht van Bouillon tot Bohan, waarbij wandelaars in twee dagen tijd zo'n 1.700 hoogteverschil moeten overbruggen. Een busje brengt de wandelaars naar Cap B2 of Cap Bohan om te overnachten. Meer info op www.trekkingschool.be
·Om te onthaasten... Eén ding is zeker: in de groene vallei van de Semois luidt onthaasten de boodschap. 'Ik vroeg me tijdens de voorbereiding en het maken van deze reportage af of hier veel te doen zou zijn. En eigenlijk moet ik toegeven dat dat niet het geval is. Maar misschien is dat net de charme van deze streek. Want wie net op zoek is naar rust en kalmte dichtbij huis, kan dat hier zeker vinden. Bovendien zijn de prijzen er een pak lager dan in het populairdere stukje Ardennen. Je hebt er nochtans ook authentieke dorpjes als Vresse-sur-Semois, Alle-sur-Semois, Membre, Bohan en Laforêt, bekend als één van de mooiste dorpjes van Wallonië. Wat ik ook zo bijzonder vond aan de streek, is de teloorgegane industrie. Een voormalige leisteengroeve die nu opnieuw wordt ingepalmd door de natuur, daar gaat iets poëtisch van uit, vind ik. Hier en daar vind je er nog zo eentje, zoals Ardois'alle in Alle-sur-Semois, waarin je een rondleiding kan krijgen en naar grappige anekdotes kunt luisteren over de mijnwerkers die te veel alcohol dronken om toch maar warm te krijgen in de koude schachten.' Meer info op www.ardoisalle.be
·Om te sporten... Je vindt hier misschien geen grote kastelen of historische gebouwen, verbluffende natuur is er wel genoeg. Sportievelingen voelen zich misschien wel geroepen om hun survivaltechnieken bij te schaven in de trekkingschool van Vlaming Geert Van Speybroek, ooit nog redacteur bij het tijdschrift Flair. 'De man was vijf jaar wildernisgids in Canada en noemt de regio rond de Semois dan ook 'mon petit Canada'. Of de vergelijking echt opgaat, laat ik in het midden, maar wat ik wel heb ondervonden, is dat een kanotochtje op de Semois een uitstekend idee is voor gezinnen met kinderen. De rivier is heel rustig en kalm, en dus geschikt voor beginners.' (www.trekkingschool.be)
Ben mocht ook voor het eerst in zijn leven een stukje vliegvissen op forel met fervent visser Pascal Droeven. 'De man heeft een viswinkel in Vresse-sur-Semois (www.lafrayere.be), waar je echt alles terugvindt. Blijkbaar vraagt elke maand een eigen kleur van kunstvlieg, die dan als lokaas dient voor de vissen. In maart zijn dat meer natuurlijke kleuren, terwijl je in de zomer bontere vliegen moet gebruiken. Ik vond het eerlijk gezegd heel ingewikkeld, en zag er ook echt niet het plezier van in. Om het nog erger te maken, gooide Pascal zijn vangst gewoon terug in het water, in plaats van de vis te houden om later op te eten (lacht)! Ik heb dan maar verse forel bij een aantal andere vissers gekocht, en hem daar gezellig op een vuurtje geroosterd en opgegeten (lacht).
·Om te genieten... Omdat het gebied nog niet zo bekend is, vind je er nog goed verborgen logeerpareltjes terug. 'Ik heb met de cameraploeg gelogeerd in een fantastische B&B in Membre-sur-Semois, Les Alisiers genaamd. 's Avonds kan je hier aanschuiven aan de table d'hôte en ik kan je verzekeren: het is de moeite! De eigenaar was in een vorig leven nog chef-kok en dat werpt tot op vandaag zijn vruchten af. Ik heb er voor amper 35 euro een heerlijk viergangenmenu gegeten, aperitief, dessert en kaastafel inbegrepen. Zijn everzwijnenschouder was echt overheerlijk; je proefde dat het rechtstreeks bij een jager was gekocht en dus heel vers was. Van de table d'hôte-formule ben je voor- of tegenstander, omdat je met de andere gasten aan één tafel zit en het gezelschap wel eens kan tegenvallen. Ik heb er echter een heel gezellige avond gehad en kan het echt aanbevelen. De B&B heeft er sinds kort een vierde gastenkamer bij, onder de vorm van een schattige caravan, ingericht als een poppenhuisje (www.les-alisiers.be).'
Een andere bijzondere B&B is die van het Vlaamse koppel Bart en Nel Levrier, gelegen in Bohan. 'L'Artiste (www.chezlartiste.be) is heel eigenzinnig ingericht door de man des huizes, die kunstenaar is en elke kamer met zijn eigen kunstwerken en schilderijen heeft aangekleed. Een aanrader voor wie van modern houdt', aldus Ben.
·Nog enkele aanraders: 1. La Maison de Tourisme in Vresse-sur-Semois. 'Destijds woonde hier een kunstenaar, Albert Raty, die er veel van zijn collega-schilders uitnodigde', zegt Ben. 'Er heerste een libertijns sfeertje rond het huis en het kreeg al snel een naam in de omgeving. Veel van die landschapsschilders hebben er de Sint-Lambertusbrug vereeuwigd, een heel mooi bruggetje in het hart van de stad.' Info: www.wallonie-tourisme.be
2. In Bohan ligt het Réserve Naturelle de Membre-Bohan, een natuurgebied van 177 hectare groot. Het gebied omvat buitengewone panorama's, zoals het point de vue du Jambon.
3. L'Atelier de Pinocchio, Rue Ste Agathe 49a, Laforêt. Een zeer klein atelier waar mevrouw Françoise Pierret-Renouprez zelf poppen maakt.
De patisson, een schotelvormige vrucht met zacht gekartelde rand, behoort ongetwijfeld tot Moeder natuurs mooiste creaties in het groenterijk. Geef toe, hij is prachtig om te zien, en een uitdaging om te beschrijven. Gaat het om een soort vliegende schotel, of eerder om een sierlijk hoofddeksel zoals ook het Nederlandse synoniem prinsenmuts suggereert? Waar het woord patisson vandaan komt, lijkt op het eerste gezicht een prachtig taalkundig mysterie. Ondertussen hebben etymologische detectives deze vraag beantwoord. Bij het zien van de groente moesten de Amerikanen blijkbaar denken aan een nu in onbruik geraakte geplooide taartenpan, of patty pan. De Fransen verbasterden dit woord tot het huidige patisson, dat ook door het Nederlands werd overgenomen.
In de tuin De patisson, of hij nu crèmekleurig, geel of groen is, gestreept of niet, behoort tot de botanische familie van de Cucurbita, waaronder pompoenen en courgettes vallen. Zoals alle komkommerachtigen is deze vrucht afkomstig uit Zuid- en Centraal-Amerika. Onder meer de Incas konden hem - gemengd met maïs en groene bonen - erg waarderen. Ook Colombus is de vrucht niet ontgaan, want hij stopte aardig wat plantgoed in zijn galjoen richting Spanje. Toen de patisson op het Iberisch schiereiland aankwam, werd hij eerst gebruikt als siervrucht. Als klein neefje van de pompoen mocht hij al vlug veel tuintjes en decors helpen versieren. Ook in de moestuin is onze patisson een vrij decoratieve kruipplant met mooie grote oranje bloemen, waaruit in zeer rijke grond de vrucht tevoorschijn komt.
en in de keuken De patisson werd relatief laat ook de keuken binnengehaald. Zijn delicate smaak kunnen menige tong verleiden, maar toch blijft ook op het bord zijn decoratieve karakter een grote rol spelen. Zowel de grotere als de mini-patissons kan je uitlepelen en vullen met soep of allerhande lekker bereide stoofpotjes. In dat geval snij je gewoon van de bovenkant een breed, plat deksel af. Van de onderkant kan je een dun plakje snijden, zodat hij makkelijker recht blijft staan. De mini-patisson leent zich uitermate als garnituur of aperitiefhapje, bijvoorbeeld gevuld met ratatouille. Ook op een spiesje misstaat hij niet. Je kan mini-patissons ook gebruiken in slaatjes, met pasta, in een wintergroentestoofpot (die je eventueel opdient in een grotere patisson), enzovoort. De kleintjes kan je ook fijnsnijden en zo in de pan bakken. Wanneer je integrale patissons wil garen, kan je ze stomen of in de oven plaatsen, gewikkeld in aluminiumfolie, en met een weinig olijfolie.
In tegenstelling tot zijn familieleden pompoen en courgette vind je de patisson niet bij eender welke groenteboer. Soms heb je meer succes bij de bloemenwinkel! Je kan het best zoeken naar de mini-patissons, die zon 6 à 8 cm breed zijn. De schil moet je met je nagel makkelijk kunnen doorboren, maar haal ze er zeker niet af, want dan verlies je de mooie vorm. Als de vrucht in een vroeg stadium geoogst wordt, heeft ze stevig vlees en een fijne smaak. Op het einde van de zomer is ze op haar best. De patisson is voor 90% water, maar bevat daarnaast ook ijzer, magnesium, koper, vit. A, B, C, en veel vezels. Ook de bloemen van de patisson zijn eetbaar.
Vrijgezelle schildpadvrienden vinden eindelijk de ware liefde.
Vrijgezelle schildpadvrienden vinden eindelijk de ware liefde.
De reuzenschildpadden Al en Tex hebben eindelijk de liefde van hun leven gevonden. Na meer dan 20 jaar als vrijgezel, werden de twee voorgesteld aan een koppel vrouwelijke soortgenootjes.
Aangezien Al en Tex hun laatste vriendinnetjes in de jaren 80 hadden, konden de twee vrijgezellen wel wat hulp van hun verzorgers gebruiken. De zoo koppelde hen aan Patches en Corky, twee meisjes uit de Atlanta Zoo. Een goeie keuze, zo blijkt, want er is sprake van liefde op het eerste gezicht.
Clooney en Pitt Nochtans zien de twee mannetjesschildpadden er niet bepaald uit als George Clooney en Brad Pitt. Al is ondertussen 130 jaar oud en weegt ongeveer 250 kilogram. Bij de 90-jarige Tex duidt de weegschaal zo'n 160 kilogram aan. De twee vrouwtjes zijn een pak jonger (60 en 70) en lichter (90 en 115 kg), maar dat kan hun geluk niet verstoren.
Afspraakje Het regelen van een afspraakje tussen de jongens van Knoxville Zoo en de meiden van Atlanta liep nochtans niet van een leien dakje. Aangezien geen van beide dierenparken plaats heeft om de vier schildpadden te huisvesten, moeten de koppeltjes heen en weer gebracht worden. De jongens gingen eerder al op bezoek in Atlanta, nu zijn de meisjes in Knoxville aangekomen.
Baby's Het einddoel is natuurlijk de komst van een paar babyschildpadjes, die verdeeld zullen worden tussen de twee zoos. De bezoekers van de parken zullen echter nog even geduld moeten hebben. Reuzenschildpadden moeten na het paren namelijk vier tot vijf maanden gescheiden leven voor ze zich succesvol kunnen voortplanten. Al en Tex zullen dus tevreden moeten zijn met een langeafstandsrelatie.
Nu is hij nog een lief Sloveens knuffelbeertje, geadopteerd door een Sloveens gezin, maar wat moet er van Medo geworden als hij een volwassen bruine beer is?
Een maand geleden wandelde een kleine bruine beer doodgemoedereerd de tuin van de familie Logar in het Sloveense dorpje Podvrh (ineens waren de klinkers op) binnen. Hij zag er erg onderkomen uit, wellicht had zijn moeder hem in de steek gelaten. De vriendelijke familie besloot daarom de zorg van het drie maanden oude berenjong op zich te nemen.
Ze gaven hem zelfs een naam: Medo, wat Sloveens is voor beer. Beertje de beer, dus. Beetje inspiratieloos, maar niet getreurd: Medo heeft het geweldig naar zijn zin in zijn nieuwe omgeving. Hij heeft een eigen sofa om op te kauwen, hij ravot met zijn adoptievader Matavz en hij is de beste maatjes met de hond des huizes. Medo wil er nooit meer weg, en de familie Logar wil hem ook nooit meer kwijt.
Dolletjes, maar het probleem is dat Medo binnen afzienbare tijd een vervaarlijke volwassen bruine beer zal zijn, die de hond des huizes liever opeet dan ermee te ravotten. Daar heeft Matavz Logar rekening mee gehouden, beweert hij: hij heeft al een bouwaanvraag lopen om een groot stuk van zijn land te omheinen, zodat Medo er kan leven zonder iemand kwaad te berokkenen.
De Sloveense dierenbeschermers steigeren bij het idee en eisen dat Medo terstond uit zijn pleeggezin wordt weggehaald en naar een dierentuin wordt overgebracht. Die strijd om het hoederecht over het berenjong houdt al weken de Sloveense samenleving in de ban. Misschien is co-ouderschap een optie.
Een vrouw loopt in het bos, ze is aan het "lijnen". Plots komt een man uit het struikgewas en zegt: "Noem een popgroep of ik ga je neuken!" Zegt de vrouw: "Doe Maar".
~~~~~~~~~~~~
Aards paradijs ?
Adam en Eva liggen op een stralende dag in het paradijs.
Opeens vraagt Eva: "Hou je van me?"
Adam draait zich verveeld om en zegt: "Van wie anders?"
Wist je dat je in Normandië een prachtige reis langsheen de kronkelige Seine kunt maken? Bart Van Loo, schrijver van onder meer 'Parijs Retour' en 'Als kok in Frankrijk', dronk met 'Vlaanderen Vakantieland'-reporter Lotte Verlackt heerlijke calvados onder de appelbomen en genoot van het adembenemende landschap dat Monet inspireerde tot het schilderen van zijn waterlelies. Vanuit Giverny over Rouen en Villequier trokken ze langsheen de eigenzinnige meanders van de Seine om uiteindelijk te eindigen in het pittoreske Honfleur en het moderne Le Havre.
'Vergeet even de overbekende kastelenroute langs de Loire of de wijnroute langsheen de Rhône', zegt Bart. 'Trek in plaats daarvan eens vier of vijf dagen langs de Seine in Noord-Frankrijk. Ik ben er al zo vaak geweest en nog steeds kan ik genieten van de schoonheid van deze streek.'
Die schoonheid ontging ook de vele impressionistische schilders zoals Camille Pissarro of Eugène Boudin niet. De bekendste onder hen is natuurlijk Claude Monet. Hij bracht onder meer de opkomende zon in Le Havre in beeld (Impression, Soleil levant) en trok speciaal naar Harfleur voor het unieke blauwachtige licht. Zijn laatste levensjaren bracht hij door in Giverny, een onooglijk dorp van een 500-tal inwoners. Hier, aan de Fondation Claude Monet, vatten Bart en Lotte hun trip langsheen de Seine aan. 'Wie zich letterlijk wil onderdompelen in het universum van Monet, moet zeker zijn huis met de schitterende tuin in Giverny bezoeken (Fondation Claude Monet, 84, rue Claude Monet)', zegt Bart. 'Monet woonde er met zijn geliefde Alice Hoschedé en hun acht kinderen. In de loop van de jaren heeft hij de tuin onder handen genomen door er onder meer een prachtige vijver met waterlelies en het beroemde Japanse bruggetje aan te leggen.' Wie maar niet genoeg kan krijgen van de impressionisten, moet ook zeker naar het Musée des Impressionismes iets verderop (99, rue Claude Monet, www.museedesimpressionnismesgiverny.com).
Rouen en haar Notre-Dame We trekken verder langs de Seine naar het westen, meer bepaald naar Rouen, een stad die vooral bekend is om zijn historische werkmanshuizen, de gotische klokkentoren Gros Horloge en kathedraal, de Notre-Dame. 'Gustave Flaubert laat er de meest sprankelende erotische scène uit de wereldliteratuur afspelen', vertelt Bart. 'Madame Bovary ontmoet hier haar minnaar, in de hoop om wat te bidden en tot rust te komen, maar hij wil eigenlijk niets liever dan met haar in bed duiken. Hij duwt haar uit de kathedraal, recht een voorbijrijdende koets in. Wat dan volgt, is een ongelooflijk erotische scène, juist omdat er helemaal niets concreets beschreven wordt. Het enige wat de lezer kan volgen, is de stormachtige koetsreis doorheen de straten van Rouen.'
De kathedraal inspireerde ook Monet tot het schilderen van een beroemde reeks van dertig kathedralen. 'Je kunt een workshop volgen rechtover de kathedraal, in de salle Georges d'Amboise, waar ook de grote kunstenaar zijn impressies op het doek neerzette. Lotte en ik hebben les gevolgd bij mevrouw Edith Molet-Oghia en ik moet zeggen dat het resultaat niet zo slecht was (lacht)!'
Rouen telt, naast de kathedraal, nog twee belangrijke kerken: de gotische kerk Saint-Maclou en de abdijkerk Saint-Ouen. Ga zeker ook eens naar de Place-du-Vieux-Marché, waar ooit Jeanne d'Arc werd verbrand, en waar nu de statige moderne kerk Sainte-Jeanne-d'Arc staat. Wie honger heeft gekregen na deze fikse stadswandeling en in de sfeer van het impressionisme wil blijven, kan genieten van een impressionistisch menu in restaurant La Couronne (www.lacouronne.com.fr), de oudste herberg van Frankrijk. Leuk detail: aan de muren prijken mooie portretten van de bekende filmsterren die hier zijn komen eten.
Op naar de volgende halte: Villequier. Stop onderweg zeker in Jumièges (www.jumieges.fr) om er de prachtige abdij te bezoeken. Vandaag is het een sprookjesachtige ruïne, maar ooit was het één van de grootste benedictijnerkloosters van het westen. Ook het pittoreske Caudebec-en-Caux is een tussenstop waard, alleen al om zijn boeiende Gallo-Romeinse geschiedenis en gotische kerk.
Villequier: het grote verdriet van Victor Hugo We staan opnieuw aan de oevers van de Seine, dit keer in Villequier. Op 4 september 1843 gebeurde hier een groot drama. De pas gehuwde Léopoldine Vacquerie, dochter van Victor Hugo, verdronk samen met haar echtgenoot Charles nadat ze met hun boot waren vastgeraakt in een zandbank. 'Victor Hugo was op dat moment met zijn minnares op vakantie in Spanje', zegt Bart. 'Hij vernam het nieuws pas na zijn terugkomst, toen hij de krant opende en het doodsbericht van zijn eigen dochter zag. De man was zodanig gebroken dat hij jarenlang geen letter meer op papier heeft gezet. Tot hij een prachtig gedicht -één van de mooiste uit de wereldliteratuur- schreef, Demain dès l'Aube. Je kunt in Villequier letterlijk in dit gedicht wandelen en de plaatsen opzoeken waar Léopoldine gestorven en begraven is. Bezoek ook zeker het museum van Victor Hugo (rue Ernest Binet), dat ondergebracht is in het huis waar Léopoldine en haar man woonden.'
Honfleur: verplichte charme Het pittoreske Honfleur is gekenmerkt door zijn schilderachtige haven en kleurrijke huisjes met leistenen gevels. Hier vind je ook de grootste houten kerk van Frankrijk, Sainte-Cathérine. Opmerkelijk is dat haar klok gescheiden is van het hoofdgebouw en zich recht tegenover de kerk bevindt. Natuurlijk is Honfleur ook bekend om de vele kunstenaars die het typische blauwachtige licht kwamen opzoeken, veroorzaakt door de hoge vochtigheidsgraad die in de haven hangt. De artiesten zochten elkaar op in de beroemde Ferme de Saint-Siméon (www.fermesaintsimeon.fr), toen een eenvoudige herbergboerderij van la Mère Toutain, maar vandaag omgebouwd tot een luxehotel met een schitterend zicht op de Seine. 'Honfleur is beslist de moeite om te bezoeken, al was het maar om zijn geschiedenis. Maar het blijft een beetje het Place du Tertre van Normandië, met heel veel toeristen en weinig authenticiteit. Het beste wat je kunt doen, is er gewoon een heerlijke calvados gaan drinken. Calvados is trouwens mijn absolute favoriet van alle Franse sterkedrank. Het is eigenlijk gedistilleerde cider en ideaal om een lekker etentje mee af te sluiten. Ook heel lekker is de Pommeau, een fris appelaperitief gemaakt van twee derde appelsap en een derde calvados. Ideaal voor bij ganzenlever, meloen en desserts.'
Le Havre: een stad uit beton We rijden de indrukwekkende pont de Normandie over, die de al even indrukwekkende monding van de Seine overspant, richting Le Havre. Deze havenstad werd tijdens de Tweede Wereldoorlog volledig verwoest. De Belg Auguste Perret, die Le Corbusier als leermeester had, ontwierp een nieuwe, heel moderne stad, opgetrokken uit gewapend beton. 'Normaal gezien zou ik heel hard weglopen van alles wat beton is, maar voor de Saint-Jospehkathedraal maak ik toch wel een uitzondering', vertelt Bart. 'De achthoekige klokkentoren is fenomenaal, onder meer dankzij de veelkleurige vensterramen die voor een prachtige lichtinval zorgen.' Daarnaast vormen ook het Place de l'Hôtel de Ville, één van de grootste pleinen van Europa, en Le Volcan, een cultureel centrum in de vorm van een vulkaan, de grote trekpleisters van het stadsgezicht, dat intussen als werelderfgoed is erkend. Kunstliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen in het Musée Malraux, ondergebracht in een modern gebouw opgetrokken uit glas, staal en aluminium. Het museum heeft een heel rijke collectie schilderkunst van de zeventiende tot de twintigste eeuw, met werk van onder meer Manet, Delacroix, Pissarro en Renoir (info op www.lehavre.fr/rubrique/musee-malraux).
Eindig deze romantische route in Sainte Adresse (www.ville-sainte-adresse.fr), een oud vissersdorpje waar schilders als Monet, Dufy, Corot en Stevens hun sporen hebben achtergelaten. In de zomer ontpopt deze plek zich tot een populair badstadje omwille van zijn lange strand, prachtige witte krijtrotsen en schitterende uitzicht op de monding van de Seine en op de kusten van Trouville en Deauville. Ideaal om nog een laatste keer uit te waaien en op een ontspannen manier afscheid te nemen van Normandië en de Seine!
Praktische info Met Parijs Retour. Literaire reisgids voor Frankrijk van Bart Van Loo (De Bezige Bij) kun je Normandië doorkruisen op een alternatieve manier. Niet alleen Normandië trouwens, in dit boek trekt hij heel Frankrijk door in de sporen van grote Franse schrijvers. Zeg nu zelf, wie wil er nu niet een romandecor binnenstappen? Parijs Retour is een droomboek voor leunstoeltoeristen, maar ook een originele gids voor Frankrijkgangers. Tienduizenden kilometers en duizenden bladzijden leesplezier. Meer info op www.bartvanloo.info
Lotte en Bart logeerden in Rouen in Hôtel Mercure Cathédrale, rue Croix de Fer, (www.mercure.com) en in Le Havre in Hôtel Mercure, Chaussée Georges Pompidou, (www.accorhotels.com)
De laatste tijd zien we tussen andere knolgewassen op de markt in de groentenwinkels een soort vaalgele wortels opduiken, waarvan velen onder ons de naam niet (meer) kennen. Hoewel deze groente oorspronkelijk in haar wilde vorm en later in gekweekte, voorkwam in streken van Europa met een gematigd klimaat en dus ook in onze contreien een geschikte bodem vindt, is ze met de jaren "uit de mode" geraakt. Zoals met vele goede oude dingen is de pastinaak nu aan een "comeback" toe, net zoals postelein, spitskool en andere
Pastinaca sativa is een tweejarige schermbloemige met een vlezige aromatische witgeelachtige wortel die voorkomt in verschillende lengtes en diktes, naargelang de soort. De pastinaak heeft een lange weg afgelegd. Archeologische opgravingen brachten aan het licht dat hij gekweekt werd rond 3000 jaar oude woningen van nederzettingen in de Zwitserse en Italiaanse Voor-Alpen. Ook de "verzamelaars" uit de oude steentijd wisten hem naar waarde te schatten. Kelten, Germanen, Slaven en Romeinen cultiveerden pastinaak. Het eerste zaadgoed in de Nieuwe Wereld dook op in de staat Virginia in 1609 bij de Pocahontas Indianen via kolonisten. Nadien brachten pelgrims het zaad in 1620 naar Massachusetts, waar ze zich vestigden. Van de Iroquois Indianen in Canada is geweten dat ze maïs, pompoen, bonen, noten en... pastinaakwortel kweekten als wintervoorraad.
Door de Romeinen zeer gewaardeerd, door de Fransen genegeerd, had de pastinaak de Engelsen nodig om in ere te worden hersteld en via lekkere, zeer gevarieerde bereidingen opnieuw op het menu te geraken. Tot in de 18de eeuw was de pastinaak geliefder dan de wortel. Hij is minder krokant, maar volumineuzer en voedzamer.
In de tijden van ridders en minnezangers was pastinaak één van de basiselementen van de voeding. Er werden verfijnde gerechten mee bereid: gestoofd of gebakken met amandelen, kastanjes, rozijnen, muskaat en dure specerijen sierde de pastinaak de tafels van de rijkere burgerkeukens. Maar ook bij het simpele volk was de pastinaak zeer geliefd. Vóór de aardappel z'n intrede deed was de pastinaakwortel een belangrijke verzadigingsspijs en een vast bestanddeel van boerensoepen en eenpansgerechten.
Zijn grote hoeveelheid koolhydraten en etherische oliën maakten hem zeer geschikt om oudere, zwakke en herstellende mensen te versterken. TBC-lijders in de 19de eeuw kregen pastinaakwortel in melk toegediend.
Wanneer de bevolking in de vastentijd slechts beschikte over karige voorraden, werd verse pastinaak opgegraven, die precies deze voedingsstoffen leverde die het traag geworden organisme na het lichtarme jaargetijde nodig heeft om weer fit te worden. De vitamine C voorkomt scheurbuik tijdens en na de wintermaanden en zet de klieren aan tot werken. De zaden van pastinaak worden gebruikt om spijzen te kruiden zoals vele schermbloemigen: dille, bevernel, karwij, kervel, koriander, kummel, lavas, peterselie, selder, venkel...
Vee dat pastinaakwortel gevoederd kreeg, werd er gezond en rond van. Zo werd vermeden dat varkens 's winters zouden vermageren. Het vetgehalte van koemelk ging erdoor tijgen en de smaak van de boter verbeterde er door. Maar al deze oude vakkneepjes dienden plaats te maken voor modernere methodes waarover we de laatste jaren maar al te vaak hoorden.
Een nutriëntentabel wensen we hier niet te brengen. De gegevens uit meerdere bronnen vertonen nogal wat verschillen, maar de meest in het oog lopende eigenschappen van pastinaak, die we bij alle auteurs terugvinden, zetten we hier even op een rijtje:
· pastinaak bevat een hoog gehalte aan licht verteerbare eiwitten
· een flinke hoeveelheid koolhydraten maakt van pastinaak een goede energiebron
· kalium (potassium) is het dominante nutriënt dat de spierontwikkeling bevordert, de vertering van zetmeel vergemakkelijkt en zorgt voor het juiste vloeistofbehoud in de weefsels.
· het fosforgehalte draagt bij tot het versterken van het zenuwstelsel
· de overvloed aan de mineralen chloor en sulfer is goed voor een efficiënte lichaamsreiniging en werkt preventief tegen infecties.
· de aanwezigheid van kiezelzuur (silicone) is bevorderlijk voor gezond haar, huid en nagels
· magnesium houdt de zenuwen gezond
· het spoorelement broom houdt de klieren in orde
· pastinaak bevat vitaminen van het B-complex met zeer uiteenlopende functies
· vitamines A en C (waardevolle anti-oxidanten) zijn vooral in verse, rauwe pastinaak goed vertegenwoordigd
· foliumzuur, dat zovele belangrijke functies vervult in het lichaam en vooral bij zwangerschap om verhoog gebruik vraagt is ruim aanwezig in pastinaak.
Voorts lezen we nog dat het sap van rauwe pastinaak (al dan niet gemengd met ander vers groentensap) urine- en galafdrijvend werkt en in staat is kleine korrels en gruis (evenwel geen stenen) uit blaas en nieren met de urine uit te scheiden.
Hongergevoel tussen maaltijden hoeft niet noodzakelijk gestild te worden met snoep, chocolade of gebak. Een glaasje pastinaak-wortelsap kan met zijn hoog koolhydratengehalte met succes een knagende honger wegwerken.
De smaak van pastinaak is beter nadat hij 's winters in de aarde bevroren is geweest. In het voorjaar smaakt hij zoeter omdat veel van het opgestapelde zetmeel is omgezet in suiker. 's Zomers is de pastinaak niet meer lekker, en wordt hij papperig. Het is een uitdaging voor mensen om de woelmuizen, die de pastinaak een lekkernij vinden, vóór te zijn.
Pastinaak laat zich goed bewaren op een koele, vochtige plaats.
Sinds de terugkeer van pastinaak in het groentenaanbod zitten moderne fijnkostrestaurants en Michelen-sterrenkoks niet om edele pastinaakgerechten verlegen.
Ons lichaam is een wonderbaarlijke machine... maar weet je ook hoe wonderlijk? Lees volgende 15 weetjes, en kom heel wat interessants te weten over je eigen lichaam!
1) Aspirine Ons lichaam is in staat om zelf aspirine aan te maken. Wie de stof 'benzoëzuur' binnenkrijgt, een natuurlijke stof te vinden in fruit en groenten, kan eigen salicylzuur aanmaken. Dat is het sleutelelement in aspirine door zijn infectiewerende en pijnstillende werking.
2) Dutje Wie een dutje van ongeveer 20 minuten doet, wordt alerter, beter gehumeurd en productiever. Een dutje op het werk is dus niet om je baas te pesten, maar om hem (en jezelf) een plezier te doen. Wie minstens drie keer per week een dutje doet, heeft ook 37 procent minder kans om te sterven aan hartgerelateerde ziekten, zo blijkt uit Grieks onderzoek.
3) Niezen Als het gevolg van een ejaculatie, krijgen sommige mannen pijn of hoofdpijn. Anderen moeten gewoonweg niezen. De extra activiteit in het zenuwstelsel kan de hoofdpijnen opwekken, maar voor niezen geldt een andere verklaring. Het hersencentrum dat niezen (en geeuwen) stuurt ligt dicht bij het centrum voor orgasmes. De activiteit in het ene hersencentrum heeft duidelijk een invloed op het andere.
4) Tongprint Iedereen heeft gehoord over de unieke vingerprints, maar ook je tongprint en helemaal uniek. Eigenlijk is deze tong ook geschikt voor verificatie-applicaties omdat zowel de vorm als de textuur unieke info bevat.
5) Huidskleur In den beginne was iedereen... zwart. Dat is niet wat we geleerd hebben op school, of wat duidelijk werd door geschiedenisboeken of godsdienstprentjes, maar evolutionair wel de waarheid. De blanke huid is pas ontstaan door verder van de evenaar te gaan wonen. Huid zonder kleur zit er altijd crèmekleurig uit. Het zijn de bloedvaten, de pigmenten en het melatonine die je een rozige, gelige of bruine tint geven. Deze vier factoren zorgen bij iedereen voor zijn of haar huidskleur, al verschilt die wel volgens de proporties; 6) Dikke laag Onze hielen bevatten de dikste huidlaag van het hele lichaam. Ook onze voetzolen en handpalmen doen het niet slecht met 4 millimeter huid. Deze gebieden bevatten ook het meest zweetklieren dan elk andere deel van de huid.
7) Nutteloos De appendix is niét nutteloos. Zo is het een 'veilige plaats' voor de goede bacteriën in de darmen, die de darmen ontvluchten bij een aanval van diarree om daarna de darmen weer te bezetten en te helpen bij de vertering.
8) Groter Je bent groter 's ochtends dan 's avonds. Het gaat over een centimeter, of maximaal twee, en het verschil is te wijten aan de vloeistoffen tussen de ruggengraatwervels. Door recht te staan, oefen je druk uit op de ruggengraat en verdwijnt de vloeistof geleidelijk aan, waardoor je weer krimpt. 's Nachts wordt het vocht terug aangevuld. 9) Gloeien in het donker Dit klinkt ongelofelijk, maar het is waar: mensen gloeien in het donker. Dat bleek uit data verzameld door ultragevoelige camera's. Lichamen sturen in het donker kleine lichtdeeltjes uit. Ze zijn echter te zwak om met het menselijke ook te kunnen detecteren.
Het was al jaren gekend dat elk levend wezen een kleine hoeveelheid licht uitstraalt door de chemische processen in de cellen, maar het was pas onlangs dat het fenomeen, 'bioluminiscence' genaamd, kon worden vastgelegd. De hoeveelheid licht die werd uitgestuurd had geen enkele relatie met de warmte die het lichaam uitstuurt. De meest 'verlichte' gebieden zijn dus niet de meeste warme. 10) Maag Elke drie dagen krijgt je maag een nieuwe laag. De reden is dat zonder de nieuwe laag de maag zelf zou worden weggevreten door hydrochloorzuur dat helpt bij de vertering. Het kan staal aantasten, maar je maag blijft intact.
11) Geheugen De positie waar je lichaam zich in bevindt, heeft een invloed op je geheugen. Net zoals geuren en geluiden verre herinneringen kunnen oproepen, kan ook je lichaamshouding dat.
12) Wijsheidstanden Wijsheidstanden hadden lang geleden de functie om vlees mee te helpen vermalen. Maar ons brein groeide, de kaaklijn veranderde en nu hebben we die tanden niet meer nodig. Waarom ze er dan nog doorkomen? Omdat evolutie verre van perfect is: soms blijven nutteloze dingen zitten, gewoon omdat ze geen schade veroorzaken.
13) Blondines hebben meer haar Blondjes hebben meer plezier én meer haar. Je haarkleur bepaalt hoeveel haar je hebt. Gemiddeld hebben mensen zo'n 100.000 haarfollikels, die elk 20 haren produceren in je leven. Blondjes hebben er echter zo'n 146.000, zwartharigen 110.000. Bruinharigen zitten exact op het gemiddelde met 100.000 haarfollikels. Roodharigen hebben pech: zij hebben maar 86.000 follikels.
14) Winden laten De gemiddelde persoon laat 14 windjes per dag, als gevolg van de vertering. Ze inhouden is geen goed idee: dat kan zeer pijnlijke darmen veroorzaken.
15) Orgasmes tegen prostaatkanker Mannen die minstens vier orgasmes per week hadden, hebben een derde minder kans op prostaatkanker. Waarom is nog niet gekend, maar vermoed wordt dat via ejaculatie vele cancerogenen het lichaam verlaten
Water is gezond, dat weet het kleinste kind. Het is goed voor je lijn, je humeur, je uiterlijk,... Maar dat is niet alles. Wij zetten de 7 belangrijkste redenen om water te drinken voor u op een rijtje.
1) Het maakt je slank Ben je op diet? Door calorierijke drankjes zoals frisdranken en fruitsappen te vervangen door water, kom je al een heel eind ver. Water zorgt ervoor dat je metabolisme versnelt en neemt tegelijkertijd je hongergevoel weg.
Tip: drink voor iedere maaltijd een glas ijskoud water. Je lichaam zal een tandje moeten bijsteken om het water op normale temperatuur te krijgen waardoor je meer calorieën verbrandt. Bovendien krijg je een verzadigd gevoel waardoor je minder zal eten.
2) Het geeft je een energieboost Ben je helemaal uitgeput na een lange dag en zit er geen sprankeltje energie meer in je lijf? Uitdroging is een hele uitputtingsslag voor je lichaam. Water voert zuurstof aan in de hersenen en zorgt ervoor dat je hart niet zo hard hoeft te werken om bloed doorheen je lichaam te voeren.
3) Het brengt je stressniveau omlaag 85 procent van je hersenen bestaat uit water. Wanneer je uitgedroogd bent, krijgt zowel je lichaam als je geest te kampen met stress. Dorst is het eerste teken dat je aan het uitdrogen bent, hou dus altijd een flesje water bij de hand en neem regelmatig een slokje.
4) Het helpt bij de spieropbouw Water helpt bij de opbouw van spieren, het voorkomt spierkrampen en het smeert de gewrichten. Een goed gehydrateerd lichaam zorgt voor een verbeterd uithoudingsvermogen.
5) Het voedt je huid Water is een handig en natuurlijk schoonheidsmiddeltje. Een gehydrateerde huid laat rimpels en oneffenheden minder opvallen, waardoor je gezicht er automatisch jonger uitziet. Maar dat is niet alles. Doordat water de bloedsomloop stimuleert, krijg je als extraatje een mooie en gezonde blos op je gezicht.
6) Het bevordert de spijsvertering Vezelrijke voeding en water zijn essentieel voor een goede spijsvertering. Wanneer je niet genoeg water drinkt, zal je vertering hieronder gaan lijden: je dikke darm komt droog te staan waardoor voedingsstoffen nog maar moeilijk kunnen worden afgevoerd. Drink dus genoeg water voor een gemakkelijke afbraak van voedingsstoffen.
7) Het maakt komaf met nierstenen Steeds meer en meer mensen krijgen te kampen met pijnlijke nierstenen omdat ze onvoldoende water drinken. Water verdunt de zouten en mineralen in de urine die nierstenen veroorzaken. Door enkele glazen te drinken wordt de urine zodanig verdund waardoor nierstenen zich niet verder kunnen ontwikkelen.
Drink jij voldoende water? Volwassenen verliezen dagelijks ongeveer 1 liter vocht (door onder andere te zweten, de ademhaling en de stoelgang). Daarom raden voedingsexperts aan om anderhalve tot 2 liter (dat zijn 6 tot 8 glazen) water per dag te drinken om de vochtbalans in evenwicht te houden.
.
.
.
.
