Ik fiets en Rita volgt of rijdt voor op een 'route départementale' waar heel weinig verkeer is, behalve bij het verlaten van de stad Arras. Algauw zie ik dat we richting naar het zuiden oprijden: de heuvels van de Vlaamse Ardennen kan ik vergeten als ik door dit gebied fiets. De streek van de Somme herinnert ook aan het oorlogsverleden en hier en daar duiken de oorlogskerkhoven op. De velden zijn groen en bruin, ja, bieten en graan zijn hier de streekprodukten!. Onderweg, even voor het eindpunt, in Allonville zie ik een collega-fietser, hij wel gepakt en gezakt en met dus wat meer gewicht op de fiets. Hij komt hij Hoeilaart en is onderweg van Arras naar Amiens, alwaar hij de volgende dag wenst door de fietsen naar Bretagne. Bij aankomst in Amiens dan naar de Kathedraal en het toerismekantoor voor de afstempeling in het boekje. 's Avonds hebben we nog wat verpozen op het plein vóór de imposante kathedraal, waar we de verantwoordelijke van "les amis de Saint Jacques de Compostelle", met name Daniel Lévis ontmoeten die ons spontaan een overnachting aanbied, maar daar hadden we zelf al voor gezorgd. Als ik verklaar dat we 's anderendaags naar Beauvais zouden gaan, noteert hij een paar adressen, o.a. in Ailly-sur-Noye, Folleville, Breteuil en Clermont-en-Beauvais. Bij diezelfde ontmoeting komen we in gesprek met een andere persoon: "moi, je fait la généalogie de ma famille qui vient de la Belgique, et le nom de mes deux grandmères est 'Thevelin', elles sont quand-même famille...
Verslag van de rit van Arras naar Amiens: * Vertrokken op 06 augustus 2008 om 11.05 uur. * Afstand: 59,63 km * Route via Beaurains, Mercatel, Basieux-au-Mont, Baisy-Saint-Martin, Ayette, Bucquoy, Puisieux, Beaumont-sur l' Ancre, Beaumont hamel, Auchonvillers, Englebelmer, Senlis-le-Sec, Baizieux, Héhencourt, Frechencourt, Quemieux en Allonville. * Tijd: 02.43 uur * Gemiddelde uursnelheid: 21,87 * Maximumsnelheid: 48,43
De Grand'Place in Arras, meer dan 1 hectare groot, is al sinds de 11e eeuw de marktplaats van de stad. Oorspronkelijk was de markt omzoomd met houten huizen die vanaf de 17e eeuw door stenen gebouwen werden vervangen. Het oudste dateert van 1467 en heet Les Trois Luppards. Het belfort staat op de Place des Héros (heldenplein). Die naam werd na de Tweede Wereldoorlog gegeven om de gefusilleerde inwoners te gedenken. In de volksmond heet het de kleine markt. Hier staan vooral gildehuizen. Tussen 1668 en 1672 bouwde Vauban een citadel in de stad. Omwille van haar slecht gekozen locatie werd ze La Belle Inutile (de mooie nutteloze) genoemd. De onderaardse gangen van de stad geven een beeld van de ondergrondse geschiedenis van Arras. Vanaf de 10e eeuw werden de "les bôves", de zogenaamde krijtgroeven, uitgegraven. Door de eeuwen heen hadden ze verschillende functies: kelder, silo, enz. Dit ondergrondse gangenstelsel dat zich onder de hele stad en zelfs over de stadsgrenzen heen uitstrekte, diende eveneens als schuilplaats en verzamelpunt voor de Geallieerden, die hier in 1917 in afwachting van het beslissende offensief in de Slag bij Arras gelegerd waren.
06-08-2008, 00:00
Geschreven door Claude Gekiere
27-07-2008
Doornik - Arras
Vandaag het fietsgezelschap van zoon Ruben en voor Rita was er in de wagen gezelschap van Saskia. Proficiat voor Ruben die de volle afstand heeft afgefietst. Na de bevoorrading in Rumes steken we de Belgisch-Franse grens over. Het was dan 11.45 uur. In Orchies heb ik wel een (eerste?) 'platte band' gehad. Er lag iets op het fietspad, maar helaas, dat heb ik natuurlijk te laat opgemerkt. In Douai krijgt ik een telefonische seintje van Rita dat de ringweg naar Arras op een rond punt onderbroken was, dus maar de stad zelf doorkruist, maar gelukkig: de GPS doet zijn werk en na twee kilometer staan Ruben en ik alweer klaar voor de verdere fietstocht. Arras, met zijn mooie Vlaamse gevels op twee pleinen, kunnen we van in Saint Nicolas al zien liggen. Ja, maar we reden blijkbaar op een "autoweg"; een fietsverbodteken hadden we niet opgemerkt. Na de afhaling van de stempel, ditmaal in het toerismebureau, gaan we met ons vieren nog een goeie pint drinken. Het was de moeite waard.
Doornik (Frans: Tournai) is een stad in het westen van de Belgische provincie Henegouwen aan de Schelde met bijna 68.000 inwoners, en qua oppervlakte de grootste gemeente van België. De stad is de op een na oudste stad (na Tongeren) van België en heeft cultuurhistorisch een grote rol gespeeld. De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal (cathédrale Notre-Dame de Tournai) is de kathedraal van het bisdom Doornik (Frans: Tournai). Ze valt op door haar vijf evenhoge torens. Deze romaanse kathedraal werd in 2000 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst. Ze is aan Onze-Lieve-Vrouw gewijd. De kathedraal is met haar 134 meter lengte een van de grootste kerken van België. Architectonisch gezien is het één van de belangrijkste gebouwen van België, een baanbrekende Romaanse voorloper met tal van elementen die in de gotiek hoogtij zouden vieren. Voor zover bekend is men er later nergens in geslaagd om het harmonieuze beeld met de vijf even hoge torens te evenaren.
Verslag van de rit: * Vertrokken op 27 juli 2008 om 11.20 uur. * Afstand: 59,21 km * Tijd: 02.42 uur * Gemiddelde uursnelheid: 21,80 * Maximumsnelheid: 44,36
27-07-2008, 00:00
Geschreven door Claude Gekiere
24-07-2008
Deinze - Doornik
Eventjes kennis gemaakt met de heuvels van de Vlaamse Ardennen, maar ja, dat zal zeer waarschijnlijk klein grut zijn van wat me te wachten staat... Met zeer veel entoesiasme vertrokken richting Kruishoutem, alwaar Rita wat inkopen deed, 'n kwestie van de bevoorrading onderweg. Via Wortegem-Petegem kom ik in de deelgemeente Elsegem alwaar me het mooie dorpsplein opvalt. Bevoorrading in Avelgem brengt me wat energie op. Dan richting Celles, één lange baan en bijgevolg wat eentonig, maar goed. Gekomen op de weg van Celles naar Doornik valt het me op, en ook Rita blijkbaar, dat er geen fietspad is, de baan nogal smal, veel camions op de weg en Rita brengt mij daar ergens ter kennis toch maar voor de veiligheid te kiezen en, ja, een fluo-vestje aantrekken. In de verte zie ik een mooi dorp, dat moet Mourcourt zijn. En dan, in de verte, yes, de 7 torens van de Basiliek van Doornik in het vizier. Aangekomen in Doornik ga ik naar het bisschopshuis, alwaar de portier zegt dat de stempel zal gegeven worden in de Basiliek die pas om 14.00 uur zijn deuren opent. Dus hebben Rita en ik wat tijd om iets fris te eten, maar vooral te drinken (halve liter in een recordtempo naar binnen). Na de stempel nog wat windowshopping en dan naar huis, via Mourcourt met zijn prachtig kasteel, maar de bewoner/landbouwer zag ons niet te graag komen, een beetje privé, volgens hem. Deinze is een stad en gemeente in de provincie Oost-Vlaanderen in België. De stad telt ruim 28.500 inwoners (2007). Deinze ligt langs de rivier de Leie.
Deinze is ontstaan in 840 als Donsa. De stad is meerdere keren vernield geweest, vooral door de Gentenaren. Ook de pest-epidemie is hier langsgeweest. De Onze-Lieve-Vrouwekerk in Deinze is een schoolvoorbeeld van de Scheldegotiek.
Verslag van de rit: * Vertrokken op 24 juli 2008 om 09.50 uur. * Afstand: 52,31 km * Tijd: 02.18 uur * Gemiddelde uursnelheid: 22,61 * Maximumsnelheid: 51,75 * Route via: Deinze, Petegem/leie, Kruishoutem, Nokere, Wortegem, Elsegem, Kaster, Kerkhove, Avelgem, Escanaffles, Celles, Mourcourt, Rumillies, Tournai
24-07-2008, 00:00
Geschreven door Claude Gekiere
20-07-2008
Algemene info
In september 2008 werd ik 58 jaar. Het juiste moment om aan fietstocht naar Santiago de Compostela te beginnen, een tocht die sinds de middeleeuwen al velen voor mij hebben gemaakt. Ik doe de tocht van zon 2200 km doen en start vanaf thuis.
Santiago de Compostela ligt in Galicië in het Noord-Westen van Spanje. Door het regenachtige klimaat en weelderige groene landschap doet het meer aan Ierland, Bretagne of de Hebriden denken dan aan Spanje. Het landschap heeft ook dezelfde mystiek. De inwoners zijn van Keltische komaf. Het is een hardwerkend en ondernemend volk, dat zowel figuren als Franco als ook Fidel Castro heeft voortgebracht. En net als hun keltische broedervolken spelen ze doedelzak (!). De stam van de naam Galicië is dezelfde als van Wales (Gales) of het Iers (Gaelic).
Santiago de Compostela had een magische klank in de oren van de middeleeuwer. Pelgrims uit heel Europa trokken eeuwen achtereen naar deze Spaanse stad. Maanden waren zij onderweg op een soms barre tocht. Gedreven door een innerlijke drang naar wat achter de horizon lag waren zij de voorlopers van de tegenwoordige lange-afstands-wandelaars en -fietsers. Na al die eeuwen is de belangstelling voor de St. Jacobsroute nog springlevend. Het idee pelgrim te zijn, het trekken naar een nog onbekend doel, spreekt ook de hedendaagse mens aan. Daarbij is de fiets favoriet. De St. Jacobsroute verbindt historische plaatsen, zodat men op eigen kracht kan genieten van de culturele historie en rijk geschakeerde landschappen.
Hoe ik er toe gekomen ben om naar Santiago de Compostela te fietsen,die vraag heb ik mij al meermaals gesteld. Waarom zulke lange tocht ondernemen? Eigenlijk is er een eenvoudig antwoord op te geven. Het fietsen is me met de jaren voor mij een mooie hobby geworden. Daarom is het dan ook een grote uitdaging om eens in mijn leven, een lange fietstocht te ondernemen die meerdere dagen, en zelfs meerdere jaren in beslag neemt. De bedevaart naar Santiago de Compostela is daarvoor een pracht van een uitdaging, niet alleen om te fietsen maar ook, na het bekijken van de vele documentatie, is het cultureel historische mij niet ontvallen. Hoe meer informatie ik inkijk, des te meer groeit mijn belangstelling voor het Camino gebeuren van het verleden. Een tweede reden die mij er toe aanzette om te fietsen naar Santiago de Compostela is de vastberadenheid van iemand die al eerder de beslissing had genomen om naar Santiago te wandelen. Willem, schoonbroer, en zijn echtgenote Paula vertelden over hun voettocht die zij een aantal jaren terug in een tijdspanne van twee maanden in een periode van twee jaren aanvatten vanuit Frankrijk naar Santiago de Compostela. Deze fietstocht is zeker geen gemakkelijke opgave. Alhoewel mijn gezondheid me wel eens in de steek laat (4 stents, diabetes, ) voel ik me fit om deze tocht aan te vatten, zij het over verschillende korte etappes en bijgevolg in een langere periode. Fietsen is een activiteit die je tot in hoge leeftijd kunt beoefenen, ook al treden bij het ouder worden diverse gebreken op.
Wat gaan we doen? In juli 2008 startte ik in Deinze met mijn pelgrimsfietstocht naar Santiago de Compostela. Voor mij geldt meer dat de tocht een uitdaging is, je bent er eens helemaal uit, ver weg van de normale dagelijkse beslommeringen. Dit wil echter niet zeggen dat je op de tocht geen moeilijkheden tegen kunt komen. Zo schijnt echt niet elke dag de zon en moet er, weer of geen weer, elke dag toch een behoorlijke afstand gefietst worden (gemiddeld zon 70 km per dag). De tegenwind, de hitte, de hellingen, de lekke banden, de regenvlagen, maar vooral de mooie dingen zoals vriendschap, genieten van de prachtige natuur, zullen mij voor eeuwig bijblijven.
Waarom doe ik dit? Ik ga in ieder geval niet om mezelf te bewijzen, niet om boete te doen, niet om mezelf tegen te komen enz. Waarom dan wel? Ik denk dat na het lezen van alle informatie die in boeken en op het internet te vinden is over deze pelgrimstocht ik nieuwsgierig werd naar het avontuurlijke van zo'n tocht. M.a.w. de cultuur en de historie van deze pelgrimsweg moeten iets bijzonder zijn. De tocht is voor mij meer dan een sportief, een cultureel en een religieus doeleinde. Ik mag niet zeggen dat ik 'de lotto gewonnen heb, maar een belangrijk feit in mijn leven noopt mij ertoe deze stap te ondernemen. Het schapulier van tante Laura wou ik tot in Compostella dragen. Jammer genoeg ben ik dat 'juweeltje' kwijtgespeeld in oktober 2010. Een vervangend attribuut heb ik nu in de vorm van een gekruisigde Christus, een talisman.
Het pelgrim-zijn wordt aanvaard als een fase in het leven. Een fase zoals andere stadia in het leven: die van kind, leerling, soldaat, echtgenoot en vader en nu ook grootvader.
Als men een beetje Frans en Spaans spreekt, loopt men tegen geen taalbarriere aan. In een vreemde omgeving besef je pas goed hoe je van anderen afhankelijk bent: voor het vinden van de goede weg, een logement, wat eten.
Ik ben lid geworden van het St. Jacobsgenootschap, en zodoende bezit ik een pelgrimspas waar stempels onderweg op de St. Jacobsroute in kunnen worden gezet.
Tot slot nog deze bedenking: Een kruisje geeft kracht; een kruisje dat leed verzacht; Een kruisje op al de wegen; een kruisje als een zegen; en hopende met dit kruisje behouden in Santiago de Compostela te geraken.(GvW).
Finis coronat opus ! - Het einde kroont het werk !
