‘Een kind duurt eeuwig,’ schrijft Ann in één van haar teksten. Dat is het sterkte gedachtegoed dat ik las in 2009. Deze vier woorden zijn gedicht/een verhaal op zich.

Maar wat als een moeder haar zoon verliest. Dat drama overkwam Ann Tuypens van het ene moment op het andere.

‘Dit wekt vragen op rond zin en betekenis,’ schrijft Ann verder. Poëzie heelt, stemt tot nadenken en verdeelt de pijn. Ann en de tijd nemen je mee in onderstaande proza.

De tijd neemt me mee

De tijd neemt me mee. Ik leef de spankracht tussen de actieve en de beschouwende mens die ik ben.

Dit wekt vragen op rond zin en betekenis.Verwondering ook, alsof het wonder van het leven zich slechts laat bewonderen door kwetsbaarheid en enthousiasme heen.

Niet eenmalig zijn de dingen die me openbreken maar uniek en verschillend in hun herhaling.

Op momenten waarop ik dicht bij mijn innerlijke kracht ben, nestelt zich een tijdloze vreugde in mijn hart. Het lijkt wel of de pijn om de verslagenheid en het verdriet om het afscheid, alleen in mijn droombewustzijn bestaan.

Toch blijven de littekens van het gemis voelbaar.Ik draag symptomen van pijn in mijn lichaam. Er zijn kerven in mijn ziel, alsof ik door jouw dood ook slachtoffer werd van een ongeval. In een klap, werd mijn leven, een gelittekend bestaan.Ik ben drager van onzichtbare littekens, waarvan de draadjes van de hechtingen op de meest onverwachte momenten pijn doen.

Maar wat zijn hechtingen en wat betekent onzichtbaar?

Wat is de betekenis van tijd en wat is de inhoud van eeuwigheid?

En wat houdt één ogenblik in? Wat heb ik nodig om een kraal te rijgen die de draad van het tijdloze in zich draagt.

Meer dan ooit, wordt mijn leven een vragend en beschouwend bestaan.

                     Verbaasd, verdwaald, gegrepen

                     door nevels van verlangen

                     spreekt de tafel over tijd en eenzaamheid.

                     Gedachten zijn schaduwen,

                     die komen en gaan.

En tot slot een fragment uit “zo dicht bij de grens”, waaruit ik besluit dat Ann heel dicht bij Glenn stond.

Zo dicht bij de grens

Jij deel van mij,

ik blaas mijn adem

over jouw lichaam, als ik kon

blies ik je terug leven in.

Maar nu sta ik hier, ik blaas alleen mijn adem.

Een adem vol geloof, vol innerlijk weten

dat ook zonder jouw lichaam,

onze liefde niet sterven zal.

© Ann Tuypens

01-01-2010 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet