© Ben Lanootxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
applaus
Half mei vroeg Steven De Schuiteneer, webmeester van Spoorvreter (reizigersverhalen tussen Geraardsbergen en Antwerpen ), of ik een gedicht wilde schrijven bij een foto van Ben Lanoot.
Beeld en woord zijn soms onlosmakelijk met elkaar verbonden en zijn te vergelijken met een stomende relatie. Maar deze keer werd het een kunstzinnige driehoeksverhouding die omwille van de samenwerking een U verdient.
De twee mannen werden deels getuige van hoe een gedicht ontstaat. Ik maakte een uitzondering en betrok hen vanaf de ruwe schets tot op het moment dat ik het spoorvaardig vond.
De dag nadat ik het gedicht aan beide treinfanaten bezorgde, ontmoette ik Steven aan het station van Geraardsbergen. Het was een aangenaam treffen waarbij we in een paar minuten heel wat wilden vertellen. Dacht Steven dat wat Ben me mailde? Ik citeer:
Een teken dat je toch een beetje gebeten bent door de diepwortelende spoorwegmicrobe waartegen geen enkel antibioticum helpt, of is het de onmetelijk grote drang om die oude dampende zuchtende kolenverslindende vuurvreter in die o zo rustige omgeving in een paar zinnen te verstenen? De woordcombinatie loco-motief is origineel.
Je speelt meer in op de loc zelf en de hieraangekoppelde capaciteiten: sterk, betrouwbaar.
Bovendien vergeet je het menselijke aspect niet: één met de machinist, om zo een echte levensnoodzakelijke symbiose te bereiken, nuttig voor het spoorwegvervoer. Geen menselijke handelingen vormen deze machine om tot een roestige waterketel zonder macht.
Ik zuchtte toen ik dat las en dacht: Wat schrijft die man prachtig en hoe sterk weet hij een gedicht te ontleden!
Ik citeer verder:
Applaus heeft een sterk functionele realistische inhoud meegekregen overgoten met een flinke scheut vertedering (vogels die applaudiseren; de bomen die wuiven etc.), wat erin
gaat als een vers broodje met ambachtelijke hesp. Let wel, een plat overgeromantiseerd gedicht à la 'o zalige stoomloc, koningin der machines badende in uw heilig vuur dwepend met rijtuigen op een goudkleurige avond in een met rozengeur gevulde lucht' wordt bij mij direct van de rails geduwd en ontdaan van zijn wielen!
Stoerheid: ik ben wie ik WAS maakt het gedicht krachtig en geen rozenblaadje.Het hoort wel bij zo een stoomloc.
Dank je wel, Ben en Steven!
Bekijk alvast de site van Ben Lanoot en Steven De Schuiteneer (http://spoorwegknooppuntfgra.be)
En nu de rails op.
applaus
raspend roest de prikkeldraad
in contrast de gladde vaart
van het glimmend groen
neen, niet het groen van de bomen
de bomen, zij reiken elkaar
de takken om de terugkeer,
het weerzien, het weleer
gebeiteld in het beeld
schalt de loco zijn motief
ik-ben-wie-ik-was
nooit van het spoor afgeweken
in beweging onherroepelijk
geliefd en wezenlijk
en als stro vat het stalen ros
vuur in de strijd tegen tijd
geen aarzeling die zich
een moment van zwakte toemeet
slechts rookpluimen rangeren
in de verte het zwoegzweet
van de machinist s nachts slipslapend
in de bedding van het spoor
hij labeurt overdag met lijf half ontbloot
het niet ontkomen aan de volharding
van de ijzeren weg
hoor hoe snelheid boort
door de geluidsmuur van stoom
hoor hoe elke vogel applaudisseert
hoog aan de hemelboog
© Marleen De Smet
|
