xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

ontwakend Vlaams landschap

Die grond

-ophefmakend in hoogtes en laagtes- dauwt

het land hermelijnwit. Soepel slingert

een beek met zachte heupslagen langs velden

liggend als lakens op de bleek. Boerderijen dicteren

wat overleven is onder wolken als borsten

door stuwing ontbloot. De bodem beweegt en

van slag dreunen kerkdeunen de zwoegvloek

van mannen met klauwen aan hun lijf. Ik kende ze,

niet van horen vertellen. Ik zag ze, de vrouwen

met stevige benen, bezige bezems en

boezems als melkbrood, zacht en rond,

ze wortelen jonge wilgen secuur in kleigrond.

Dat volk

-opzienbarend in drift en bedaren- klapt uit de tijd

draaiend op scharnieren van wel en wee. Raadselachtig

het verschiet. Het landt kakelvers in mijn schaduw,

vliegt uit en fluit een langgerekt schemerlied.

© Marleen De Smet