xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Gaby Desmyter open u, dichter

Lierde en Geraardsbergen hebben niet alleen een gemeenschappelijk lokaal politiekorps maar ook mensen met meerdere talenten. Hierbij denk ik meteen aan Gabriël Desmyter.

Gabriël Desmyter, maatschappelijk assistent, werd in 1945 geboren in het West-Vlaamse Geluwe waarna hij zich vestigde te Lierde.

In 1976 ontdekte hij Redu en bracht er sedertdien jaarlijks zijn vakanties door. Hij zag hoe het dorp er leegliep, de bakkerij en kruidenierswinkels verdwenen en hoe zijn kinderen er onbekommerd konden ravotten op straat – behalve op zondag toen de dorpsbewoners naar de kerk gingen. Zo zag hij ook de gedaantewisseling van Redu bij het ontstaan en de evolutie als boekendorp. Maar bovenal werd hij verliefd op zijn natuur, de bossen, de veldbloemen, de “dorps-adem”, het “dorps-licht”, het plattelandsleven en dit, wandelend door de seizoenen heen.

Als doorwinterd fotograaf legde hij het een en ander vast met veel oog voor details en sfeer. Ter gelegenheid van diverse fotosalons stelde hij, in groepsverband, zijn werk (en Redu) voor. Zo o.m. in Haaltert (1977), Aalst (1981 en 1991), Ninove (1985 en 1994) en Lierde (1996).

Ook als schrijver, dichter komt hij naar buiten. In zijn eigentijdse teksten en poëzie hebben licht, warmte, ‘graag zien’ en welzijn een zeer voorname plaats. Hij publiceert geregeld in diverse tijdschriften uit de welzijnswereld: het ASO-Berichtenblad, WeLZo, de WeLIets, Van zijn hand (samen met P. Dauwe) verscheen: het boek : “Onuitgegeven brieven uit Welzijnsland” (1995), de poëziebundel “Letterkeer”  (2000) waarin foto’s én poëzie elkaar de hand geven. Hij ontving de Prijs van de Lierdese Cultuurraad (2003) en stelde in 2007 foto’s en gedichten tentoon n.a.v. de Gedichtendag 2007 in Lierde.

Als welzijnswerker leerde Gabriël kijken naar mensen en situaties. Hij schreef altijd al een tekstje of gedichtje voor zijn lief Rosanne met wie hij huwde. Ook bij plezante en droevige gebeurtenissen schreef hij een passend gedicht.

Vrij snel besefte hij dat schrijven hem achtervolgde, in die mate zelfs dat hij ’s nachts opstond om wat in hem opkwam te noteren. Daar bleef het echter niet bij. Bij elk gedicht ging hij op zoek naar een passend beeld of foto. Zo groeiden zijn composities waarbij woord en beeld intens op elkaar inspelen.

Gaby (zo noem ik hem graag) is mijn favoriete dichter uit de streek. Wat hij schrijft getuigt van een doordacht en doorvoeld gedachtegoed. Ze lijken spontaan te zijn ontstaan maar ik geloof dat zijn talent hem noopt tot het neerzetten van een gedicht dat zuiver is en klatert als een beek. Bovendien beschikt hij over een rijke en tinkelende woordenschat.

Neen, ik steek mijn bewondering voor Gaby niet onder stoelen of banken. Zeg nu zelf, zijn foto’s zetten aan tot zelfreflectie en tot lezen, zo ook de bondigheid van zijn gedichten. Gaby’s gedichten lezen is genieten en zacht vloeien door zijn woordenstroom.

Foto: © Gaby Desmyter

De jaren open dichtgeknoopt

terzelfdertijd.

Op stutstengel gezet

voor d’eeuwigheid onbestendig.

De dorens van de dag vergeten.

Zeeploos de klimpaal

reikend tot in hemels

van elkaars uitgestreken strijkerslicht.

© Gaby Desmyter

Foto: © Gaby Desmyter

En ik kijk naar jou

met open ogen ziende blind.

Jij bent me tot bril

en poetst voor mij

mijn kijkersglazen

tot spiegels waarin jij

misschien wel ziet

wat w’in elkander zien:

ons gaarne zien.

© Gaby Desmyter