xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Moeder, mère, mother, Mutter, madre, mater... moedertaal is de taal der liefde die met warmte en dankbaarheid heen en weer geworpen wordt in de ogen van een moeder voor haar kind, van een kind voor de moeder. Het besef groeit naarmate de tijd vordert, zo ook de impact van verlies en de leegte die het nalaat. Liefdevolle herinneringen bieden soelaas en zetten er ons toe aan om door te gaan. 
 

MarLeen

Koenraad Rosier samen met echtgenote Marie-Ange Cornet en kleinkinderen

(Marie-Ange overleed op 6 april 2009)  

Koenraad & Marie-Ange

samen

mijmerend op moederdag

“Samen,

steeds samen, dat was onze levensstijl.

Samen kenden we mooie jaren.

Samen in de trein naar het werk.

Samen bij de ouders en de schoonouders op de boerderij in het mooie Pajottenland of op de Cocanne te Overboelare in de vallei tussen de Mark en de Dender waar kunst een beleving was.

Maar ook

samen in goede en slechte momenten tijdens de petroleumcrisis van ‘74 toen we aan ons huisje bouwden tot de huidige financiële crisis die nu vele mensen treft.

Steeds was dit een uitdaging om samen verder te gaan in eenvoud en het geluk om samen te zijn en dat verder uit te bouwen.

“Geluk is als een vleugje wind, snel genomen door de tijd.”

Samen in het veld en de bossen op een zelfgemaakte boot op de Dender of in de lucht met een ultralicht vliegtuigje. Daarin lag ons geluk.

Samen met de vrienden de lessen volgen over de kunst van het zweven  en het vliegen als een vrije vogel in de lucht.

Samen werden we lid van het jaarmarktcomité in ’78. Voor Maria-Ange werd de taak weggelegd voor de opvang van de nieuwkomers en voor een bloemetje voor de zieke leden. Bij het ronselen van advertenties kreeg zij de stad Edingen toebedeeld, omdat de Franse taal haar vertrouwd was door haar studies als verpleegster in de stad Doornik.

“Geluk is als een vleugje wind, snel genomen door de tijd.”

Samen hebben we het lijden gedragen van haar moeder, vader en haarzelf.

Samen legden we onze lange lijdensweg af en bleven wij geloven in de genezing. We gaven elkaar moed. Maar ook stond zij andere zieken nabij met de nodige raad en moed bij het verwerken van de nietsontziende ziekte: kanker.

Tot de laatste maanden waar de pijn een kwelling de overhand nam bleef ze zorgen voor haar kleinkinderen en was geen natte broek te veel.

Ze was

           de moeder voor haar kinderen en kleinkinderen.

Ze was

           de toeverlaat voor vrienden in de club en tijdens de jaarmarkt.

Zelfs als het moeilijk werd kon men nog het geluk van haar gezicht aflezen… zij bleef genieten van de vrienden en de genodigden als ze zich als een helpende hand nuttig voelde.

De strijd om te overleven droeg zij moedig en alleen, zonder klagen, zonder tranen noch vragen.

En toch droegen we in stilzwijgen in elkaar begrijpende blik alles samen.

Zo spaarde ze iedereen die ze liefhad. Zo een vrouw mocht geen droefheid noch pijn kennen.

Samen geloven wij in de wederopstanding van ons geluk en de kracht van het leven.

Wij hopen dat onze kinderen, schoondochters en hun kinderen onze wereld mochten ontdekken en de weg mogen bewandelen die we samen hadden uitgestippeld.

De vier maanden uitstel tot haar dood werden vier mooie en intense jaren. Wij waren altijd samen om dat beetje geluk te delen. Zelfs nu blijven wij in gedachten samen in de tuin van onze dromen, samen in den hof, samen wandelend met de kinderen en kleinkinderen of samen rond de tafel. Zo was ons leven en zo zal het blijven in gedachten.

Samen vouwen we nu de handen,

voor een gebed ter nagedachtenis van ons Ma, Oma en Vrouw.

Dat zij in vrede mag rusten.”

“Geluk is als een vleugje wind, snel genomen door de tijd.”

© Koenraad Rosier

(haar echtgenoot)