xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Jim Cole - Cole got soul

(foto's: Ellen Ongena)

“Beste Jim,” schreef ik, “uw stem & uw muziek ontroerde mij tijdens het duidingsprogramma 'De zevende dag' van 24 februari 2008 op VRT, enz...”

“Zo’n talent en zo’n bescheidenheid, dat kan niet misgaan” dacht ik ’s anderendaags toen ik zijn antwoord las.

Veel succes, Jim!

Jimmy Colman of Jim Cole is afkomstig uit Geraardsbergen maar verliet sinds zijn studies de stad Gent niet meer. Jim dankt zijn talent grotendeels aan zijn Zuid-Amerikaanse vader, die hem er op jonge leeftijd toe aanspoorde aan de stedelijke muziekacademie zijn creativiteit te laten botvieren. Als jonge dreumes zat hij dan ook vaak tussen Latijns-Amerikaanse muzikanten en hield hij er een bepaalde liefde op na voor gitaar. Zijn jeugdjaren versleet hij achter de platenspeler van zijn Geraardsbergse moeder en putte uit haar collectie waaronder The Beatles, Stevie Wonder en Queen.

Bron: http://www.radio1.be/programmas/voxx/stemlijst/146995


Lees meer over en luister naar Jim Cole op: http://www.jimcole.be

Hieronder een artikel van Frederik Jaques

© Cutting Edge - 04 februari 2008

Onlangs verwees Uw Dienaar nog in een andere recensie naar een Belgische band die hij jaren geleden al eens als bij toeval had leren kennen. Dat er nu, zoveel jaren later, uiteindelijk een volwassen album onder zijn neus werd geschoven en dat hij daar niet meteen zwaar van onder de indruk was, dát schreef hij er ook nog bij.

Welnu: de blauwdruk van dat verhaal kan eigenlijk grotendeels worden toegepast op Jim Cole. Ook al Belgisch, ook jaren geleden al eens aangeklopt toen ondergetekende nog wat optredens organiseerde in een klein en bescheiden jeugdhuis. We hielden de boot toen af omdat het allemaal nog te pril en te onzeker klonk. En kijk nu: Jim Cole is gegroeid, ouder geworden en komt ook al met een volledig debuutalbum aandraven. Wat meer is: hier vertellen de mannen van het inlandse platenlabel Evil Penguin geen prietpraat als ze hun poulain omschrijven als 'bijzonder internationaal klinkend' en 'bulkend van de ambitie'. Laat dit debuut horen aan gelijk welke toevallige luisteraar en slechts weinigen zullen hier 'een kleine Vlaming' in horen.

Op 'Soul in 2' opent de mens uit Geraardsbergen bijvoorbeeld met 'Things', een kruising tussen Justin Timberlake en Pharell Williams. We kid you not! Weinig later krijgen we al 'Goodbye' tegen onze aambeien gekegeld en ook die single is er niet naast. Een volle poppy sound, goeie arrangementen, excellente stem, sterk uitgebalanceerd nummer: niks op aan te merken eigenlijk, en zo staan er nog wel enkele pareltjes op 'Soul in 2'. Denk aan Lenny Kravitz onder anderen, maar denk vooral ook heel vaak aan Ben Folds. Of als we het toch Vlaams moeten gaan zoeken: Soapstarter, Lalalover, that should do the trick.

Weinig debuutalbums staan van begin tot eind als een huis, en ook op de eerste worp van Jim Cole is dat niet anders. Alle songs klinken dan wel behoorlijk en in se gaan ze nérgens of nooit uit de bocht, maar toch missen we hier en daar wat kruiden op wat de man serveert. Af en toe mag het nog ietsje ruwer, ietsje steviger, ietsje meer gedurfd, ietsje catchier ook. Wie weet klinken alle tracks na twintig luisterbeurten wél allemaal herkenbaar in ons hoofd, maar een drietal songs die je al van bij de eerste keer bij het nekvel grijpen: dat zou niet te veel gevraagd mogen zijn. Als je dan toch de lyrics in het boekje toevoegt en als een volleerd tieneridool voor de foto poseert, kan je die bakvissen maar beter 'servicen' met een no-nonsensedansvloer-killah. Doe het voor de meisjes, Jim, voor ons hoeft het niet per se. En voor je pensioen!

Niettemin geven we ruiterlijk toe dat dát al aardig richting detailkritiek gaat, net zoals het ook muggenziften is als we in de intro van 'Stop!' plots de geest van Axelle Red en 'Le monde tourne mal' horen ronddwalen. Op de keper beschouwd is 'Soul in 2' immers een bijzonder knap en soulvol debuut van een man die goeie muzikanten rond zich wist te scharen en na jaren in de schaduw klaar lijkt om voorgoed op het voorplan te treden. Vergeet Günther Neefs en diens krampachtige maar oubollige poging om Motown te klinken: Jim Cole is ook niet zwart, maar zo klinkt hij wel.

Frederik Jaques