Klik op de foto voor een uitvergroting. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Guy Sper vertelt...

“De drang om te schrijven begon heel vroeg. Tijdens mijn jeugd leefde ik met het idee een boek te schrijven. ‘De Blizzard’ zou een theatraal verhaal worden over een driehoeksverhouding die tot ontknoping komt in een sneeuwstorm.

Studies en het werk drongen het initiatief in de vergeethoek. Op kleine ontplooiingen na op school en enkele cursiefjes in lokale blaadjes bleef mijn talent latent.

In 1996 lachte het geluk mij echter toe: ik werd werkloos!

Ik wijdde me volledig aan mijn hobby. Ik zou sprookjes schrijven om mij in mijn fantasie te ontdoen van remmingen en legde me toe op het tekenen van illustraties bij de sprookjes.

Na verloop van tijd bleef het tekenen, maar de schrijversmuze bleef achterwege. Het laatste wat ik toen schreef ‘God en de zwarte gaten’ was een uitlaatklep voor wat gebeurde in onze maatschappij.

Om het muggenziften te illustreren zou ik gedichten schrijven waardoor de muze weer werd aangewakkerd.

Door mijn deelname aan een paar wedstrijden en met de hulp van collega-schrijvers ging de wagen weer aan het rollen.

Inmiddels weet ik dat dichten mijn ding is. Een late roeping maar ook een nobele taak.”

Ik ontmoette Guy Sper tijdens gedichtendag 2008. Niet voor het eerst want ik kende hem van ‘ergens’. Uiteindelijk zou blijken dat we als onbekende buren om de hoek leefden in het centrum van Geraardsbergen.

Tijdens gedichtendag 2008 te Geraardsbergen liet Guy bij tal van toehoorders een niet de definiëren indruk na. De manier waarop hij moeiteloos zijn gedichten proclameerde wist hen te raken. Zijn ietwat verlegen maar specifieke manier van voordragen zorgde ervoor dat zijn gedichten aan kracht wonnen.

Na een eerste lezing van een drietal gedichten die Guy me toestuurde meen ik te mogen stellen dat poëzie schrijven zijn manier van ventileren is in een taal die zowel voor Jan met de hoed als voor Piet met de pet verstaanbaar blijft.

Over de gedachte achter het gedicht 'iemand anders', verklaart Guy:

'Het is een korte opflakkering van besef van egoïsme.'

Iemand anders

Waarom ben je iemand anders,

anders dan ikzelf?

Waarom blijf je jezelf,

terwijl ikzelf mezelf ben?

Komt ons samenzijn van een kant

die kant van mezelf,

of is er ook een kant aan jouw kant

een kant van jezelf?

Of begrijp ik het woordje ‘ons’ niet

tussen jezelf en mezelf…

onszelf?

© Guy Sper