Arlette & dochter Jolienxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Fragmenten uit

De kunst van het woord

Frons tussen de ogen

schrijft hij over wat hem beroert,

bezielt, raakt, ontroert,

hem kwelt,

liefde en geweld.

Het vlot bijwijlen

soms met kunst en vliegwerk,

zoeken naar het juiste woord

want kunst gaat om brood,

met beeldspraak,

zijn geesteskind geboren.

© Arlette Vanderstocken

Arlette Vanderstocken

Arlette Vanderstocken werd geboren op 22 november 1960 en groeide op in Moerbeke. De lagere school volgde ze in het  Sint-Catharinacollege dat toen nog naast het MPI te Viane gevestigd was. Daarna vertrok ze op internaat naar het Sint-Vincentiusinstituut te Deftinge, waar ze haar Sociaal-technisch diploma behaalde.

“Nederlands is altijd mijn beste vak geweest,” zegt ze, “en tijdens mijn jeugdjaren heb ik veel gelezen.Toen ik las vergat ik alles om mij heen. Op internaat werden de lichten  om 22 uur gedoofd maar ik las dikwijls tot middernacht met zaklamp onder de lakens opdat de zusters niets zouden merken. Het gevolg was dat ik ’s ochtends hoofdpijn had.”

Toen Arlette bijna 20 jaar was ontmoette ze haar man Stefaan. 5 jaar later werd haar zoon Jeroen geboren en 6 jaar later haar dochter Jolien. Gedurende 25 jaar woonde ze in Viane tot ze 2006 verhuisde naar mijn oude roots, Moerbeke.

Eind 2005 werd echter haar dochter zwaar ziek. Haar leven hing aan een zijden draad. Meer dan een jaar waren ze dag en nacht samen en kregen een hechte band. Nu gaat het gelukkig beter met haar en is zij fier op haar 2 kinderen die zich ontplooiden tot sociale en meevoelende jonge mensen.

Na de ziekte van Jolien schreef Arlette een gedicht en ging beseffen dat schrijven therapeutisch werkte. Door toedoen van een goede vriendin nam ze deel aan de poëzievoordracht op het werk en nam ook deel aan de gedichtendag georganiseerd 2008 in Geraardsbergen. Zo is de bal gaan rollen en kreeg ze de microbe stevig te pakken. Het werkte aanstekelijk want ook haar dochter kreeg de smaak te pakken.

Letters werken als een magneet. Tijd om haar te vervelen is er dus niet, temeer ze na de ziekte van haar dochter besefte dat het leven niet uit werken alleen bestaat. Ze leerde genieten van de kleine dingen die het leven zo mooi maken en hun bestemming vinden op papier.

Lava

Het borrelt in mij.

Rusteloosheid verstoort mijn slaap.

Boosheid, angst,

zitten aan mijn ziel

te knagen.

Lava vloeit tergend langzaam

door mijn aderen,

hitte verschroeit mijn ziel,

rook beneemt mij de adem.

Ik stik.

Vecht tegen de lavastroom

die mij verplettert.

De hitte wordt ondraaglijk.

Uitgebarste vulkaan.

Emoties exploderen,

gevoelens slaan op hol,

tranen banen zich een weg

over mijn wangen.

Gebluste brand,

ogen roodomrand,

door zilt doordrongen,

tranendal bedwongen

Bevrijding,

afgeblazen stoom.

Het is als een droom.

De opstand is gesmoord.

© Arlette Vanderstocken