|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
stille stad en natte nacht
Freyas haren oh zo zacht.
© Wim Paul De Clercq
Freyas haren
Adembenemende verschijning titelt De Beiaard, het weekblad van Zuid-Oost-Vlaanderen.
Jaren geleden kwam ik terug van een voorstelling in t stad, mailde Wim mij.
Het was winter, februari, koud en regenachtig. Ik was helemaal alleen, keerde huiswaarts doorheen de binnenstad. Ik was een verkleumd, een beetje eenzaam, een beetje overmand door dichterlijke tristesse tot van achter de straathoek plotseling een adembenemend verrukkelijke verschijning opdook. Een jonge dame met lange blonde haren: een magisch moment. Onze passen vertraagden en stil en traag kruisten onze wegen en heel even was er dat moment van intens en veelzeggend oogcontact. Heel even stonden we stil: geen woord werd gewisseld, geen daad gesteld. We vervolgden beide onze wegen.
Thuis gekomen vatte Wim dit unieke, magische moment in volgende woorden:
kilte stapte stilte stad
tred betrapte trieste straat
stille stad en natte nacht
en doelloos lopen
want niemand op mij wacht
Freyas haren oh zo zacht
bevangt mijn hart en onverwacht
zingt de wind en lacht de nacht
© Wim Paul De Clercq
Beste vriend Wim,
Tijdens een intens moment van schijnbare verlatenheid ontmoet poëzie haar zielsgenoten. Of is het: krijgt poëzie een ziel?
Freya was een vreemde en blijft een vreemd. Poëzie is vreemd en blijft vreemd. Freya werd poëzie.
Het gedicht is ritmisch en zingt door de alliteraties kilte, stilte/tred, trieste straat, enz..., hoor de 'i' en de 't'.
Ik zou het op prijs stellen als je hierop reacties zou ontvangen. Ik werp een stok in het hoenderhok door me te wagen aan een pietluttige opmerking waardoor je gedicht geenszins aan kracht zal inboeten. In de eindregel van de eerste strofe wringt het ietwat: want niemand op mij wacht. Ik zou opteren voor:
want niemand die op mij wacht
of
want niemand wachtte op mij.
In het laatste geval blijft je eerste strofe in de verleden tijd (flashback) wat m.i. prima is.
De twee strofe mag heerlijk in de tegenwoordige tijd want die gedachte blijft hangen in het nu.
Vergeef me de opmerking. Wees verrast dat ik het doe want dat betekent dat ik hét de moeite waard is. Jij begrijpt het wel.
Mijn felicitaties, Wim!
MarLeen
|
