In de schaduw van het dikke lover

van struiken en bomenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zitten de vogels over de voorbije

winter na te dromen.

Urbain De Gelas schrijft zoals hij spreekt

Urbain mag dan voor velen een onbekende zijn, voor mij is hij dat helemaal niet. 17 was ik toen ik voor het eerst de rustige man ontmoette. In zijn meubelzaak, die hij destijds runde aan de kerk te Deftinge, was iedereen welkom. Hij ontving je met een lach en bood je een pintje of een koffie aan.

Inmiddels verhuisde Urbain naar Geraardsbergen. Hij praat traag en graag en filosofeert. Geen mens die hem niet begrijpt. Hij geniet van elk moment en nog liefst van grappen en grollen. Nooit kon ik vermoeden dat achter zijn fruitige humor een portie dichterlijke ernst verscholen lag.

Urbain geniet van wat hij schrijft. Neen, voor hem geen hoogdravende woorden noch het forceren van gedachten. Hij blijft zijn eenvoud trouw en schrijft zoals hij het je zou willen vertellen. Zo ook zijn streektaal. Let op de Vlaamse ‘ge’.

‘Urbain, ge zij ne crack, ‘k wiste kik nie da ge zo veelzijdig waart. En ’t is waar: wie weinig spreekt, zal ni zeveren. Een onuitgesproken woord draagt sowieso de kracht van een veelzeggende blik.’ 

De zon

’s Morgens als ge ontwaakt,

straalt de zon al door het raam.

Ze is al begonnen aan haar dagtaak,

ze doet gras en korenvelden groeien

en laat de rozen bloeien.

In de schaduw van het dikke lover

van struiken en bomen

zitten de vogels over de voorbije

winter na te dromen.

De fazant met haar kroost

zoekt miereneitjes aan de rand van het bos,

met een oog uitkijkend naar de vos.

Tegen de avond wordt de zon weer moe

en doet zoals de mens haar oogjes toe.

© Urbain De Gelas