Joke kookt best; en ze praatte weer tegen me; t liep eerst weer zowat. Maar toen ging ze voor de t.v. zitten. Ze houdt van die lange series. Ze riep: Kom gezellig bij me zitten. Doe het voor mij! Laten we nu eens één keer samen iets meemaken! Heel onredelijk. Waarom zou ik dat nu moeten doen. Ik ben een vrij man. Waarom zou ik mij voor het fijn houden van de sfeer moeten laten dwingen tot iets, wat ik niet wil! Dat heb ik haar duidelijk en logisch verteld. Ze riep onlogische dingen terug. En weer bonje . Met de t.v.-geluiden op de achtergrond en een kop koffie voor me viel me toch nog mee van haar maar weer prakkiseren.
Heb ik God nu verlaten? Misschien de God, zoals die bestond in de gedachtewereld van pa. Hij is zo ondergesneeuwd door tradities, zit zo vast aan de heersende orde gebonden . Maar ik draag de diepere zin van het leven toch uit op een nieuwe manier! En dat is toch een eigentijdse manier van Godsbeleving? Wat heb ik geijverd voor het milieu en voor de terreurslachtoffers in Zuid-Amerika en tegen de atoomcentrales. Maar toen ik een poos geleden tegen mijn zus zei: Ik heb meer voor God gedaan, dan jullie allemaal, reactionaire troep, dat jullie zijn, wat zei ze toen: Eigenwillige godsdienst Echt zon ouderwetse dooddoener. En ze ging verder: Je bent vroom op jouw manier, maar je komt om van de honger en je bent in gevaar. Ik schrok!!! Niet om die stuntelige woorden, maar omdat ze ziet, wat ik zelf dacht. Zogenaamd gekscherend, maar in feite om hulp roepend, haalde ik Joke erbij: Hoor je nu de dingen, die mijn eigen zus beweert. Zeg jij nu eens wat. Maar ze zat daar maar en zweeg. Toen Joke het haar niet belette, ging Margo verder: Je bent echt niet zon brave! Daarmee doelde ze op al die toestanden met vrouwen. Gelukkig hield ze verder daarover haar kiezen op elkaar, want daarmee heeft Joke niets te maken boven al wat ze al weet. Maar ergens wil je wel goed, je bent actief genoeg . Maar dat is over . Toch heb je één ding steeds vergeten: omkeer naar God. Je bent veel te druk met jezelf bezig. Je bent ook niet eerlijk. Je dacht: Ik moet me kunnen uitleven met allerlei gezellige dingen; wat geknoei in allerlei formulieren voor subsidie en zo, me eens lekker bedrinken.
Ik heb de rest niet afgewacht, ben kwaad weggelopen, heb in n café lekker mn gal zitten spuwen op de maatschappij en de bewapening en de multinationals. Toen ik terugkwam, was Margo nog maar net weg. Ze had blijkbaar nog een hele tijd tegen Joke aan zitten praten. Nou is dat een harde; komt uit een christelijk nestje, net als ik; die praat je niet zo gauw daarheen terug. Maar het gesprek had haar toch wel wat gedaan. Ze was stil, zei niet veel; ik werd weer woest. Daarna heb ik toch wel zó gek gedaan. Ik ben weer naar buiten gehold, heb als de eerste de beste vandaal een deuk in een auto getrapt. Toen ben ik naar Lien, een vroegere vriendin gegaan, waar ik wist wel te kunnen slapen. Ik heb me tegen haar erg bruut gedragen, de hele geschiedenis kon je geen avontuurtje meer noemen, het was eigenlijk verkrachting. Maar ook in dit geval zeg ik: De ruwe aanpak van de holbewoner hoort ook tot onze biologische erfenis. Die aard mag je niet altijd wegdrukken. Zo bezien heb ik er geen spijt van. Ik ben daar gewoon een paar dagen gebleven, meldde me ziek op kantoor. Dagdieverij, noemen de fatsoenrakkers dat. Bah, wat een term. Je moet eens helemaal vrij kunnen zijn. Bewuste, zelfstandige naturen hebben dat nodig.
Toch is er iets vreemds. Na dat gesprek met Margo en na die totale afwijzing van mijn kant is alles misgegaan. Toen zijn al die tegenslagen gekomen. Ma zei ooit: Eens zal God tot je spreken. Moet ik nu aannemen, dat God tot mij sprak, uitgerekend door Margo! Als Hij werkelijk bestond en iemand kon kiezen, dan had Hij vast haar niet gekozen! Beste bewijs, dat hij niet bestaat. Margo is de laatste, van wie ik ooit maar iets aan zou nemen. Die griet heeft nou totaal geen goodwill bij me. Vals, onbetrouwbaar, gemeen, zo heb ik haar altijd gekend. Een mooie poes, dat moet gezegd, maar zo een, die je heel onverwachts met haar klauwen een haal geeft. Nu dus bekeerd. Nou word ik al obstinaat, als de een of andere zalf Jezus aanwijst als redder, maar uit haar mond hard en direct is dat helemaal niet te verdragen. Goed beschouwd is zij degene, die mij die avond en die nacht zo uit de band liet springen. Het is allemaal haar schuld. En dat ik in de kroegjool ook geen zin meer heb, is ook haar schuld. Laatst nog: slaat er één op mn schouder: En Jan... is het nog: leve de lol? Ik zwetste: Lateme drinke drinke drinke, totteme zinke zinke zinke, maar ik dacht: Barst vent. Kijk, dat heeft Margo me aangedaan. En Joke heeft ze ook verknoeid.
Daar is dan het vierde van de vijf door mij geplande blogs.
In dit blog geef ik een steeds maar voortschrijdende verklaring van bijbelteksten . Ik heb daarbij de bedoeling om u stap voor stap in te leiden in mijn gedachtewereld met betrekking tot 'de goede wereld van God'.
Achtereenvolgens zal ik met u behandelen: - bekering - wedergeboorte - ...en alle verdere belangrijke zaken, het koninkrijk Gods betreffende.
U zou kunnen zeggen: "Ja...maar we hebben 'bijbelstudie' toch al.
Dat is waar. Maar dit is meer uitgebreid en meer eenvoudig. Ach; u ziet wel.
Aanstaande zaterdag begin ik met het ingeven van het eerste artikel.
2.2.8 Hoe Jan en Joke in de val liepen; een dag uit het leven van een verloederend stel
Overwegingen: Jan s morgens (2.2.8.1); Jan s middags (2.2.8.2); Jan s avonds (2.2.8.3); Jan s nachts (2.2.8.4); Joke s morgens (2.2.8.5); Joke s middags (2.2.8.6); Joke s avonds (2.2.8.7); Joke s nachts (2.2.8.; Gedachtewisseling tussen Jan en Joke (2.2.8.9).
2.2.8.1 Jan s morgens
.. Een grijze morgen van een grijze dag. Ik ben er om half acht (!) maar uitgekomen, omdat Joke mijn vriendin er zo op aandrong. Zij ging naar haar werk en stond er op, dat ik ook actief werd. Toen ze zo dramde, kwam ik eruit, om ruzie te maken, voor de eerste keer vandaag: Ze wist toch, dat ik nergens voor op hoefde staan; het was allemaal pesterij van haar, en zo voorts Ze smeet de buitendeur even later dicht, maar ik had toch geen zin om weer in bed te kruipen; al die lui, die aan de arbeid gingen, die knallende autoportieren, dat kille oktobermorgendaglicht. Op de rand van mijn bed heb ik eerst maar een sigaret opgestoken. t Mag eigenlijk niet, ik heb een rokershoestje en gele vingertoppen, maar ik kan het niet laten. Aangekleed, geschoren, gordijnen open: gelijk al weer zag ik het buurmeisje, dat haar hondje nog even uitliet, voor ze naar school ging. Het zweet brak met uit: ik wil die meid zo graag hebben. Ik weet wel, ik heb Joke ook al, maar ik ben niet te blussen op dat punt. Gek toch eigenlijk, dat ik die hartstocht niet de baas kan. ik word maar voortgedreven; ik moet roken; ik moet naar vrouwen kijken; Idioot eigenlijk, dat een mens zichzelf niet onder controle heeft. Ik maak mezelf nog belachelijk ook tegenover dat buurkind. Als ik met haar probeer te flirten, denk ik, dat ik bijzonder mannelijk bezig ben. Maar voor haar met haar achttien ben ik met mijn dertig die oude bok van hier verderop. De straat maar op; overal winkels, kantoren en fabrieken met bedrijvige mensen. Ik voel me zo buitengesloten. Mijn ziekengeld zit goed, wat de hoogte betreft dat heeft Joke verzorgd en in de tijd bezien: Het is maar een tamelijk lichte overspanning, zei de arts: Maar een half jaar staat er toch wel voor. Ik vond het toen een paar weken geleden wel leuk: ik lag toch altijd overhoop met die productie- en consumptiemaatschappij. Maar nu zie ik het als één van de vele tegenslagen die ik vooral de laatste tijd heb. Soms denk ik terug aan dat laatste, diepgaande gesprek alweer dertien jaar geleden met pa, brave, dorpse hoofdonderwijzer. Het ging over het geloof. Ik riep aan het slot: Hoor eens, het scheppingsverhaal lapte ik al lang aan mijn laars, laat ik heel eerlijk zijn: nu de rest ook. En hij: Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen (Psalm 32:10). Nu zijn die smarten er. En dat is nu het rottige: als je christelijk bent opgevoed, blijf je maar verbanden leggen. Mijn kameraden hebben geen last van tobberijen. Maar ik .! Pa en ma bidden geregeld voor me. Dat hebben ze volgehouden al die twaalf jaar, dat ik nu het huis uit ben. Hielden ze er maar mee op! Zulke dingen hebben invloed op je!
Wat mij opvalt, is mijn cynisme van de laatste tijd. Als mijn vrienden weer eens iets opzienbarends hebben ontdekt, heb ik de neiging om treiterig te zeggen: Ja ja, dat zal wel En waar ik me nu opeens ook van bewust ben: mijn sloomheid. Zaterdag blijf ik altijd thuis van demonstraties. Vroeger: t hele weekend achter allerlei spandoeken aan. En maar meeyellen in de spreekkoren. En nu, ik kan het niet anders zien dan dat ik toen mijn gevoelens van onbehagen overschreeuwde. Ik dacht iets wezenlijks te doen, maar in feite deed ik niets anders dan mijn frustraties proberen weg te gillen. Ma zei, toen ik het huis uitging: Probeer de stem van God te verstaan, als Hij roept. Want: Hij gaat je roepen. En daar heb je het nu weer: laatst heb ik het echt geprobeerd. Maar ik hoorde alleen maar gegons van mijn eigen moede gedachten. Ook allerlei indrukken kwamen naar boven van een heleboel misstanden. Maar alles, wat er fout zit, kan me niet meer schelen en dat ik God niet hoorde, maakt me ook niets uit. En mn kornuiten; allemaal niks: seks, voetballen, gekanker, quasi-diepzinnig geleuter. Niemand zegt iets, dat kwaliteit heeft en diep is. Ik heb eigenlijk een hekel aan het hele stel!
Dit blog heet Jan en Joke en beschrijft de lotgevallen van een groep personen.
Ik ben van plan er elke week een aflevering aan toe te voegen en daarnaast ook vragen te beantwoorden, die naar aanleiding van dit blog gesteld worden.
; 
