Duinen verdwalen in eenzaamheid elk plantje leeft in gemeenzaamheid je ziet ‘t er niet aan toch moeten ze er staan dat is een vorm van milieuduurzaamheid.
De zon die staat ‘t hoogst in het zuiden daar moet ik niemand meer op duiden maar wist je al dit als de wind goed zit dan hoor ik de klokken soms luiden.
De stilte leidt en brengt slaap dichter een droombeeld maakt het wat gerichter de nacht afgerond een nieuwe morgenstond in je hoofd is alles weer wat lichter.
Zo’n lekker broodje met witte worst dat smaakt mij het best met de broodkorst wat braadvet erop voor mij is dat tiptop maar dat geeft je nadien wel veel nadorst.
Als de voldoening is verdwenen voel je ’t van je kop tot je tenen troost waar je op hoopt dat geeft je dan een boost maar toch stap je met loodzware benen.
Ik laat de Y zitten waar ze zit een typefout die is er zwart-op-wit doch ik vind ze niet zeg ‘t me als je ze ziet want de Y is een letter met veel pit.
Het wassende water woelde woest dat deed het zo omdat het zo moest het ging wild te keer maar ik wou dat niet meer en werd wakker door een kuchende hoest.
Door het struikgewas mee met de wind iedereen wordt daarvan goed gezind wat is het toch mooi een echte bonnefooi natuur liefde wordt door velen bemind.
Overheerst de gouden herfst rijkdom ’s morgens verstopt door een nevelbom daarna is het mooi alles valt in zijn plooi ‘t is de taak van het huidige mensdom.
