Roald Engelbregt Garvning Amudsen (16 juli 1872-18 juni 1928)
gaf zijn carrierè als genees- kundige op om zijn leven te kunnen wijden aan het pool onderzoek. Hij was een noorse ontdekkingsreiziger in de poolgebieden.Hij was de eerste mens die ooit de zuidpool bereikte. Amudsen werd geboren te Borge,even buiten Sarpsborg in het zuidoosten van Noorwegen in een familie van scheepseigenaars en kapiteins.
Hij voegde zich bij de Belgische Antarctische Expedietie geleid door Adrien De Gerlach In 1903 leidde Amudson de eerst expedietie om de Noord-westverbinding over te steken. Tijdens deze reis bestudeerde hij de noordelijke volkeren daar,en nam snel hun kledingsstijl over.
Frederick Cook. Amerikaans ontdekkings- reiziger,die beweerde in 1908 als eerste de noordpool te hebben bereikt.
Frederick Albert Cook werd op 10 juni 1865 geboren in Hortonville, een plaats in de Amerikaanse staat Wisconsin. Hij volgde opleidingen aan de universiteiten van Columbia en New-York en behaalde in 1890 zijn artsendiploma..
Als arts reisde hij mee op verschillende pool-expedieties. Zo was hij lid van Robert Peary's expedietie van 1991-1992. Tijdens de Belgische-Antarctische expedietie geleid door Adrien De Gerlache had hij veel werk te verrichten nadat het schip de Belgica was komen vast te zitten in het ijs. Tijdens deze expeditie maakte hij kennis met een andere beroemde ontdekkings- reiziger Roald Amudsen. De twee ontwikkelden een vriendschap.
Oud straatje in Pittem
Bij de eerste hete- luchtballons blijft het vuur op de grond waar- door de ballon onderweg niet meer verwarmd kan worden.Hierdoor duren de eerste vaarten niet lang.
Moeder en kind.
Vrees niet voor de toekomst, die begint altijd pas morgen!
Je moet niet bang zijn om terug te kijken naar het verleden. Het verleden heeft je gemaakt tot wat je nu bent.
Heden en verleden
Mooie beelden van vroeger en nu.
22-05-2010
De Eenhoorn:Lillo(Antwerpen)
De Eenhoorn
Johan Van de Sande-Verheyen liet in 1735 deze stenen stellingmolen oprichten te Lillo-Kruisweg ("Kleinen Vogelenzang"). Een inschrift herinnert nog aan deze gebeurtenis: JOANNES / VAN DEN SANDE / ANNA MARIA VERHEYEN
De molen zoals hij nu is.
Deze stenen stellingmolen werd omstreeks 1735 gebouwd. Op zijn draaiende kap werd een windwijzer gezet in de vorm van een gehoornd paard. Deze molen werd onlangs volledig gerenoveerd.
David Gijsen, een van de eigenaars van de molen, was een drogist op de Antwerpse Korenmarkt, bij wie het bord 'Den Eenhoorn' uithing. Hieraan ontleent de molen zijn naam. In de volksmond wordt hij ook de witte molen genoemd, omdat hij in het wit gekalkt is.
De Eenhoorn kent een woelige geschiedenis. In mei 1831 doorstond de molen nog net de overstromingen, maar een jaar later werd hij geplunderd door het Hollandse leger. In 1943 werd De Eenhoorn beschermd als monument. Tijdens WOII beschadigden eerst Engels geschut en daarna V-bommen de molen. De molenmakers Caers uit Retie en Jansen uit Geel herstelden de molen in 1957 en hij werd terug operationeel.
Omwille van de uitbreiding van de Antwerpse haven werd de Eenhoorn in 1966 door de stad Antwerpen aangekocht en overgebracht van de Kruisweg naar zijn huidige standplaats aan de Scheldelaan. Nadien viel het wiekenkruis stil en stond de molen te verkommeren, al werd hij nog jaren op de molendagen open gehouden door Patricia Schellekens, één van de eerste vrouwelijke molenaars.
Er gebeurde een uitgebreide restauratie in 1997 door molenbouwers Peel uit Gistel, maar pas na de herstellingen van 't Gebinte Molenbouw uit Erpe-Mere in 2008 is de molen terug operationeel
Het Paleis op de Meir vertelt een verrassend verhaal. Wist u dat de hele Belgische geschiedenis erin vervat zit? Het meer dan 250 jaar oude gebouw was ooit nog eigendom van Napoleon, Willem I der Nederlanden en het Belgische koningshuis. Ook het Antwerpse Internationaal Cultureel Centrum, t ICC , en het vroegere Filmmuseum vonden er een tijdlang onderdak.
Omdat intensief gebruik en periodes van leegstand zo hun sporen achterlieten, sloot het Paleis eind 20ste eeuw zijn gehavende deuren. Toen Erfgoed Vlaanderen het in 2004 in erfpacht nam, werd er niet alleen werk gemaakt van een grondige restauratie, maar ook van een sterke, toekomstgerichte visie.
Na de nodige face-lifts kunt u vanaf 8 mei het Paleis op de Meir, zoals het vandaag heet, opnieuw bezoeken. Het Paleis is géén zoveelste museum, maar een bruisend monument dat u écht kunt beleven.
De Aeroscraft ML866 van Aero is een enorm luchtschip met hoovercraft eigenschappen.
Daardoor kan het verticaal opstijgen en daarna, zoals een echt airship, op een hele energiezuinige manier zijn weg door het luchtruim vervolgen. Zwevend met een snelheid van rond de 200 kilometer per uur komt u geheel relaxed op uw eindbestemming aan. Die kan maximaal 5000 kilometer verderop liggen.
Het afgebeelde model heeft gigantische afmetingen (64 meter lang, 36 meter breed en 17 meter hoog) en de immense cabine heeft een oppervlak van maar liefst 500 m2.
Hoe energiezuinig de Aeroscraft ML866 precies is, blijft onduidelijk. Dat zal in de praktijk moeten blijken.
De bouw wordt steeds waarschijnlijker nu men de eerste officiële vergunning in Amerika heeft verkregen.
Onze Vlaamse melkmeisjes of 'laitières' waren tijdens de belle époque een handelsmerk van de Lage Landen. Meestal waren het jonge meisjes die met melk van het platteland naar de stad reden met hun trekhonden. Met hun traditionele kledij waren ze het onderwerp van talrijke commerciële postkaarten. De man der wet stond vaak op het tafereel om de jonge vrouwen te verbaliseren. In de grote steden was het verboden om als begeleider mee op de kar te zitten. Eind negentiende, begin twintigste eeuw regelden de mensen hun afspraken door het versturen van een postkaart. Steden waar vier tot vijf maal per dag post bezorgd werd, waren geen uitzondering. Van een snelle service gesproken
In het noordoosten van Ronse ligt het Muziekbos, een ideale plaats voor natuurliefhebbers. De naam Muziekbos heeft oorspronkelijk niks met muziek te maken. De "Muz" in het woord Muziekbos verwijst wel naar het Keltische "moeras" - een drassig lapje grond gelegen tussen watertjes. Het 50 ha grote beukenbos is grotendeels privaat, 13 ha zijn openbaar bezit. Het bos dekt een flink stuk van de Muziekberg in. Deze beboste "berg" maakte ooit deel uit van de natuurlijke grens tussen noord en zuid. Boshyacinten of blauwe kousjes zorgen hier rond de maanden april/mei voor een indrukwekkend bloementapijt!
Toch heeft deze wandelroute veel noten op haar zang. Zelfs de startplaats klinkt als muziek in de oren: Louise-Marie. De naam van dit gehucht op de grens van Ronse en Maarkedal is een eerbetoon aan de eerste Belgische koningin. Zij overleed op de dag dat de nieuwe kerk van dit dorpje werd ingehuldigd. Letterlijk hoogtepunt is de top van de Muziekberg (148m), waarop een toren staat
Hij studeerde aan een college in Cambridge en was tegelijketijd financieel adviseur van het hof. Zijn vergoeding bestond uit landerijen. Gresham vertoefde vaak in de Lage Landen. Zijn hoofdkwartier lag in Antwerpen.
Gresham stierf onverwacht op 21 november 1579, waarschijnlijk ten gevolge van een beroerte. Zijn erfenis ging naar zijn weduwe, onder voorwaarde dat na haar overlijden de residentie in Bishopsgate Street zou worden gebruikt om er les te geven in zeven verschillende vakken: astronomie, geometrie, fysica, recht, godgeleerdheid, retorica en muziek. Er werd in Gresham College voor het eerst lesgegeven in 1597. Tot 1768 werd het gebouw gebruikt, later vonden de colleges een tijdlang plaats in de Royal Exchange. Sedert 1843 is Gresham College gevestigd te Holborn.
Het mag een raadsel heten waarom het Chinese avontuur van Ferdinand Verbiest nog niet is verfilmd. Het verhaal van de Jezuït en astronoom uit Pittem is immers van een dergelijke wonderbaarlijkheid dat zelf de meest fantasierijke romanschrijver het onmogelijk had kunnen bedenken. Verbiest's avontuur begon in 1659, toen hij naar China vertrok om zich aan te sluiten bij een groep missionarissen-astronomen.Hij schopte het er tot vertrouweling en vriend van Keizer K'ang-shi. Als hofastronoom stelde Ferdinand Verbiest de Chinese kalender bij en kreeg hiervoor de titel van mandarijn. Bij zijn overlijden kreeg hij een staatsbegrafenis en werd hij door de keizer geëerd zoals geen enkele westerling voor hem.
Naast de astronomie was Verbiest ook actief op vele andere gebieden.Hij schreef godsdienstige boeken,trad op als diplomaat,tekende een nieuwe wereldkaart en vond een thermometer uit. Zijn meest tot de verbeelding sprekende uitvinding was een soort kleine stoomwagen. Chauvinistische Belgen noemen hem daarom weleens de uitvinder van de auto. Maar dat is overdreven, hij baseerde zich immers op de geschriften van de Italiaanse werktuigkundige Giovanni Branca en zag zijn wagentje zelf maar als een gadget,een speeltje. Dit heeft een handige Dilbekenaar er echter niet van weerhouden zijn autorijschool naar hem te vernoemen.
Verbiest's carrière aan het Chinese hof verliep niet zonder slag of stoot.Tijdens de vervolging van christenen werd hij met zijn collega-missionarissen op beschuldiging van hoogverraad en 'valse' astronomie gevangen gezet. Net als Kuifje in 'De Zonnetempel' kon hij zich redden door het precieze tijdstip van een totale zonsverduistering te voorspellen.Tijdelijk weliswaar want Verbiest en zijn companen werden niet meteen vrijgelaten. Pas toen een komeet aan de hemel verscheen en de aarde driemaal beefde,besloten de verontruste Chinezen defenitief hen te sparen.
Ten oosten van de stad Veurne ligt een straat,sedert al oude tijden bekend als de Rodestraat. Die straat leidt door de weiden naar het Duivenkot,een grote hofstede met kapel, die toebehoord heeft aan het klooster der predikheren. Alle nachten voor de franse omwenteling,zag men een wagen zonder paarden uit de straat komen,enige tijd op de markt te Veurne blijven staan en dan verdwijnen. Wanneer men 's nachts alleen was,ontmoette men in de weiden rond de vermelde hofstede dikwijls de gedaante van een kalf,van een os of van een schaap,maar die geesten deden geen vlieg kwaad en waren niet meer zichtbaar als men naderde.De boerin van hofstede zag alle nachten iets dat zich op het voeteinde van het bed kwam leggen en als ze de benen uitstak,voelde ze het vel van een beest. Rechtover de ingang van de hofstede bevond zich een straatje,het Toveressenstraatje,waar men om middernacht in het donker de toveressen in een kring zag dansen.Zij maakten soms zulk een gehuil dat niemand er durfde voorbij gaan. Een boerenknecht, die om middernacht voor bij de balie van de hofstede ging,hoorde aldaar een paard hinniken.hij zag om en het was geen paard,maar hij kon hetgeen hij zag niet beter vergelijken dan met een paard. De boerenknecht was ongerust en vluchtte,het paard achtervolgde hem en bleef hem nalopen,soms op zijn achterste poten,gereed om hem met de voorste poten op het hoofd te slaan.Toen het hem al lang gevolg was hoorde hij plotseling niets meer.Om zeker te zijn dat het weg was,keerde hij het hoofd maar meteen hoorde hij een tolle ( een soort kar) die hem alleen en zonder paard najoeg. De knecht vluchtte verder tot aan de balie van de hofstede waar hij verbleef, maar toen hij wilde binnengaan,zag hij daar een grote rode man staan zonder hoofd. Hij zette het opnieuw op een lopen met die man op zijn hielen,tot in de koestal,waar hij zicht haastig te bed legde,zeer geschrokken maar verlost van al die verschijnselen.
In het jaar 1905 gebeurde het voor de laatste maal. Op een avond tijdens de Goede Week hoorden de mensen die rond de keiberg woonden, een klagend gebaat, als van een geit. Het begon aan het Motje bij de Mareput en bereikte toen het Lindenhof, war vroeger de burcht stond die nu verzonken is. De grond galmt daar nog hol, als je er op stampt.
Het geblaat klonk nu eens dichterbij, dan weer verderaf. Je hoorde het zo van plaats veranderen. Dat duurde dagen na elkaar.
De mensen van Beselare zeiden: "Het is de Vliegende Geit die weerkeert. Het is er de tijd voor. Als van in de jaren zeventig is het geleden. Toen is ze ook gekomen".
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuur door heel het dorp en ook de bewoners van de omliggende dorpen werden op de hoogte gebracht. Honderden en honderden mensen van Geluveld, Zonnebeke, Passendale, Moorslede, Dadizele, Geluwe en Wervik liepen avonds de velden in om naar de Vliegende Geit uit te kijken. De rijkswacht en de politie moesten erbij gehaald worden om de velden, die net bezaaid waren, te beschermen.
Enkele dagen later werd een zeldzame vogel geschoten.
Het begijnhof werd in 1544 gebouwd in de Rodestraat ter vervanging van het eerste begijnhof dat ontstaan was in 1245.De begijnhofkerk is een gotische kerk en kwam er ter vervanging van een vorige kerk die in 1827 werd gesloopt. Het begijnhof heeft verschillende heiligbeelden die verspreid staan over de tuin en de gevels.
Traditioneel wordt het beeld van de H.Begga dat de inkompoort van het Antwerpse begijnhof bekroond toegeschreven aan Walter Pompe (1703-1777.)
In het mooie Antwerpse begijnhof woonden vroeger de begijntjes. Dit waren arme,alleenstaande vaak oudere vrouwen die hier samenleefden in een convent. De rijkere begijntjes hadden zelf een eigen woning. De mooie witte huisjes rondom het groene park zijn tegenwoordig grotendeels bejaardenwoningen.
In een groot gedeelte van het begijnhof woont de "Gemeenschap van Villers" Het zijn religieuzen die op apostolisch vlak heel actief zijn.
Een bezoekje aan het begijnhof en de mooie tuin is zeker de moeite waard,een oase van rust in een toch drukke stad Antwerpen!
St Lambertusbeeld in de parochiekerk St Lambertus te Ekeren.
Amerikaanse pastoor zoekt via internet beeld van patroonheilige en belandt in... Ekeren
In Amerika, althans in de Sint-Lambertusparochie van Sioux Falls in de staat South Dakota, kennen ze Ekeren nu ook. De pastoor heeft er in het plaatselijke kerkje recent een grote foto opgehangen van het Ekerse Sint-Lambertusbeeld. Na een lange speurtocht vond de man op een Ekerse website uiteindelijk wat hij zocht.
Een grote, ingekaderde foto van het beeld prijkt sinds kort nu ook in de parochiekerk van Sioux Falls, waar pastoor James Mason recent de afbeelding inzegende.
In het plaatsje Sioux Falls in de Amerikaanse staat South Dakota bestaat sinds 1958 een Sint-Lambertusparochie. In de Saint Lambert church ontbrak echter een beeld of afbeelding van Sint-Lambertus en daar wilde de Amerikaanse pastoor James Mason dringend wat aan doen.
Hij ging via internet op zoek naar afbeeldingen van de patroonheilige en kwam uiteindelijk uit op de website van Ekerenaar Leo Schrauwen. Die vergaart op http://ekeren.skynetblogs.be allerlei nieuws en wetenswaardigheden over Ekeren.
Omdat we geen beeld of foto extra hadden, stelde ik na wat e-mailverkeer voor om een foto te nemen van het processiebeeld dat in onze kerk naast de preekstoel staat. Pastoor Mason vond het een goed idee', vertelt Leo Schrauwen.
De klus werd geklaard door Leo's zoon Jorge. Ik heb een groot aantal foto's met verschillende belichtingstijden genomen en voegde die nadien samen met speciale fotobewerkingssoftware. Zo'n HDR-foto geeft een veel gedetailleerder beeld dan een gewone foto', zegt Jorge. De foto werd digitaal doorgestuurd naar Amerika.
Dankzij een gift van iemand die anoniem wil blijven, werd de foto hier op canvas afgedrukt en ingekaderd', vertelt de parochiesecretaresse vanuit Sioux Falls. De foto kreeg een mooi plaatsje in de foyer van de moderne kerk en werd op 17 september, op de naamdag van Sint-Lambertus, onthuld en ingezegend door pastoor Mason.
Ik ben erg trots op dit initiatief en vind het heel fijn dat er over de grenzen heen interesse is voor onze kerk, terwijl Sint-Lambertus eigenlijk nog veel meer geëerd wordt in Luik', stelt de Ekerse pastoor Paul Verhulst.
De Saint-Lambertusparochie in Sioux Falls werd genoemd naar Lambert Hoch (1903 - 1990). Die was ten tijde van de stichting van de parochie bisschop. Sint-Lambertus is de patroonheilige van de textielarbeiders.
Hij wordt vaak afgebeeld met een lans. Het bewuste Ekerse processiebeeld heeft nooit in de Sint-Lambertuskerk gestaan tot het enkele jaren geleden herondekt werd in de oude sachristie en gerenoveerd werd. Sindsdien staat het naast de preekstoel. Naar verluidt was het vroeger de taak van de scouts om met het beeld in de processie te gaan.
De Foto van het st Lambertusbeeld in het kerkje van Sioux Falls in de staat South Dakota.
Het kerkschip is oorlogbuit uit de tweede wereldoorlog. Het duitse leger probeerde Engeland klein te krijgen door de afvoer langs de zee af te snijden. Hitler besliste om betonnen tankschepen te laten bouwen die als bunker konden dienen om in volle zee zijn onderzeeërs te bevoorraden. Tussen 1942 en 1944 werd dit schip in gewapend beton gebouwd in de haven van Rotterdam. Daarna werd het naar Antwerpen gesleept voor verdere afwerking. Na de bevrijding blijft het onbeschadigd achter als oorlogsbuit. In 1950 werd het aartsbisdom Mechelen eigenaar en werd het omgebouwd tot een schipperscentrum. Nu is het een sociaal en pastoraal centrum.
Het bezien waard zijn: - de grote kapel (kerkdienst op zon-en feestdagen om 10.30u) -de kleine kapel( dagelijks toegankelijk voor publiek) -Heemkundige tentoonstelling ( voorwerpen binnenscheepvaart) -het schipperscafe (kleinere voorwerpen en uitzicht op het kanaaldok.)
Ligging Kerkschip Noorderlaan 499 Haven 526 Zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen,en natuurlijk ook iets te drinken. Ondertussen heeft het kerkschip ook zijn eigen website: http://www.kerkschip-antwerpen.be/
Diep getroffen door de dood van haar zoon,maakte Käthe Kollwitz het wereld beroemde beeldhouwerk "Het treurende ouderpaar".Uit het verbeten leed van de vader en het door smart gebroken hart van de moeder,spreekt een universeel verdriet.
Na de wapenstilstand waren er 670 Duitse soldatenkerkhoven waarvan de Duitse oorlogsgravencommisie er na de concentratie van de meeste kleine begraafplaatsen 120 overhield.Tot 1954,want toen verliep de huurpacht van de meeste percelen.In tegenstelling met de Commonwealth War Graves waren de gronden met de Duitse oorlogsgraven niet voor eeuwig verworven.Ze werden ontruimd en de resten werden verzameld op vier plaatsen.
Een van deze overgebleven rustplaatsen ligt in Vladslo, de sfeer is er ingetogen en sereen Daar draagt "Het Treurend Ouderpaar"van de Duitse kunstenares,Käthe Kollwitz in sterke mate toe bij.De twee beelden vormen een sterke aanklacht tegen de oorlog.Käthe Kollwitz maakte de beelden voor haar zoon Peter die in 1914 sneuvelde aan het Vlaamse front en nog altijd aan de voet van de beelden begraven ligt.Begin 1996 wilde de kleinzoon van Käthe Kollwitz de beelden naar Berlijn halen.Hij vond ze te waardevol om hier blootgesteld te worden aan weer en wind en wilde in Vladslo kopieën plaatsen.Maar de Vlaamse overheid weigerde op het Duitse aanbod in te gaan.
"In't Praetbos buiten Vladslo, op dat massagraf van soldaten staan nu Käthe Kollwitz'beelden, van God en mens verlaten en ik ken geen heviger wereld, geen menselijker bede dan die twee donkere stenen die diepe schreien om vrede."
Te Ekeren staat een kapelleke in de Veltwijcklaan,schuin tegenover het hoofdgebouw van de 'Antwerp International School' of het vroegere hof van Moretus.Op het einde van de 19e eeuw werd dit kapelleke naar hier overgebracht van zijn oude standplaats nabij het spoorwegstation te Ekeren,aan de samenloop van de Veltwijcklaan en de O-L-Vrouwestraat.Men noemde het 'Bistkapelleke' naar de plaatsbenaming 'De Bi(e)st'.P.C. Boutens schrijf in zijn werk Maria's Antwerpen,uitgegeven in 1878,dat de mensen van Ekeren en de omgeving eertijds in het Bistkapelle bij O.-L.-Vrouw bescherming kwamen afsmeken vooral tegen 'de koorts'.Met 'de koorst' wordt hier bedoeld een speciale soort van koorts,namelijk de polderkoorts.
'Polderkoorts' was vroeger in de Antwerpse polders de volkse benaming voor de malaria-epedemie,de benaming is bij ons uitgestorven,nadat de malaria zo goed als verdwenen is in onze polderdorpen,nadat men in het begin van de 20e eeuw de strijd heeft aangevat tegen de polderkoorts door de vernietiging van de malariamuggen.Op onze dagen kent men in onze Polder de polderkoorts haast niet meer
Herentalsenaren worden"Klokkenververs" of "Pee stekers" genoemd. De eerste bijnaam hebben ze te danken aan het feit of legende dat er een aantal snuggere voorvaders (notabelen van de stad)de klokken in het belfort zouden hebben laten schilderen,om deze te beschermen tegen de roest....... Uiteraard verloren daarmede de klokken hun mooie klank.
"Pee stekers"Zou aan een oudere legende te danken zijn. Een poortwachter,die toen hij de grendel van de stadspoort niet vond en er een vijandig leger de stad wilde binnenstormen,er niet beter op vond om de stadspoort snel te vergrendelen met een grote wortel tot hij de verloren grendel zou terugvinden. Ondertussen wandelde daar vee voorbij,en die vraten de wortel smakelijk op. Voor deze legende danken wij Leo van der straeten.
Heel zijn leven op water,horend het knarsend tuig, bewegend op krakend hout,de wereld tig keer rond,een ruim vol handelsgoed,het landleven gelaten, gehad buiken vol met scheur,breuken zelf gezet,gevochten tegen wind,mes en drank, gewikkeld in doek met ballast vast, de laatste vaart eindigd over reling omgeven door zilt zweet,als leven voor krab en vis.
door Marrik
De beste manier om je toekomst te voorspellen is haar zelf te creëren. Stephen R. Covey
Keer je gelaat niet anders naar het verleden dan om te leren hoe je de toekomst moet ontmoeten.
Wie vooruit gaat mag af en toe eens wenken naar het verleden;als men er maar niet op blijft wachten.
