Roald Engelbregt Garvning Amudsen (16 juli 1872-18 juni 1928)
gaf zijn carrierè als genees- kundige op om zijn leven te kunnen wijden aan het pool onderzoek. Hij was een noorse ontdekkingsreiziger in de poolgebieden.Hij was de eerste mens die ooit de zuidpool bereikte. Amudsen werd geboren te Borge,even buiten Sarpsborg in het zuidoosten van Noorwegen in een familie van scheepseigenaars en kapiteins.
Hij voegde zich bij de Belgische Antarctische Expedietie geleid door Adrien De Gerlach In 1903 leidde Amudson de eerst expedietie om de Noord-westverbinding over te steken. Tijdens deze reis bestudeerde hij de noordelijke volkeren daar,en nam snel hun kledingsstijl over.
Frederick Cook. Amerikaans ontdekkings- reiziger,die beweerde in 1908 als eerste de noordpool te hebben bereikt.
Frederick Albert Cook werd op 10 juni 1865 geboren in Hortonville, een plaats in de Amerikaanse staat Wisconsin. Hij volgde opleidingen aan de universiteiten van Columbia en New-York en behaalde in 1890 zijn artsendiploma..
Als arts reisde hij mee op verschillende pool-expedieties. Zo was hij lid van Robert Peary's expedietie van 1991-1992. Tijdens de Belgische-Antarctische expedietie geleid door Adrien De Gerlache had hij veel werk te verrichten nadat het schip de Belgica was komen vast te zitten in het ijs. Tijdens deze expeditie maakte hij kennis met een andere beroemde ontdekkings- reiziger Roald Amudsen. De twee ontwikkelden een vriendschap.
Oud straatje in Pittem
Bij de eerste hete- luchtballons blijft het vuur op de grond waar- door de ballon onderweg niet meer verwarmd kan worden.Hierdoor duren de eerste vaarten niet lang.
Moeder en kind.
Vrees niet voor de toekomst, die begint altijd pas morgen!
Je moet niet bang zijn om terug te kijken naar het verleden. Het verleden heeft je gemaakt tot wat je nu bent.
In het jaar 1905 gebeurde het voor de laatste maal. Op een avond tijdens de Goede Week hoorden de mensen die rond de keiberg woonden, een klagend gebaat, als van een geit. Het begon aan het Motje bij de Mareput en bereikte toen het Lindenhof, war vroeger de burcht stond die nu verzonken is. De grond galmt daar nog hol, als je er op stampt.
Het geblaat klonk nu eens dichterbij, dan weer verderaf. Je hoorde het zo van plaats veranderen. Dat duurde dagen na elkaar.
De mensen van Beselare zeiden: "Het is de Vliegende Geit die weerkeert. Het is er de tijd voor. Als van in de jaren zeventig is het geleden. Toen is ze ook gekomen".
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuur door heel het dorp en ook de bewoners van de omliggende dorpen werden op de hoogte gebracht. Honderden en honderden mensen van Geluveld, Zonnebeke, Passendale, Moorslede, Dadizele, Geluwe en Wervik liepen avonds de velden in om naar de Vliegende Geit uit te kijken. De rijkswacht en de politie moesten erbij gehaald worden om de velden, die net bezaaid waren, te beschermen.
Enkele dagen later werd een zeldzame vogel geschoten.
Het begijnhof werd in 1544 gebouwd in de Rodestraat ter vervanging van het eerste begijnhof dat ontstaan was in 1245.De begijnhofkerk is een gotische kerk en kwam er ter vervanging van een vorige kerk die in 1827 werd gesloopt. Het begijnhof heeft verschillende heiligbeelden die verspreid staan over de tuin en de gevels.
Traditioneel wordt het beeld van de H.Begga dat de inkompoort van het Antwerpse begijnhof bekroond toegeschreven aan Walter Pompe (1703-1777.)
In het mooie Antwerpse begijnhof woonden vroeger de begijntjes. Dit waren arme,alleenstaande vaak oudere vrouwen die hier samenleefden in een convent. De rijkere begijntjes hadden zelf een eigen woning. De mooie witte huisjes rondom het groene park zijn tegenwoordig grotendeels bejaardenwoningen.
In een groot gedeelte van het begijnhof woont de "Gemeenschap van Villers" Het zijn religieuzen die op apostolisch vlak heel actief zijn.
Een bezoekje aan het begijnhof en de mooie tuin is zeker de moeite waard,een oase van rust in een toch drukke stad Antwerpen!
St Lambertusbeeld in de parochiekerk St Lambertus te Ekeren.
Amerikaanse pastoor zoekt via internet beeld van patroonheilige en belandt in... Ekeren
In Amerika, althans in de Sint-Lambertusparochie van Sioux Falls in de staat South Dakota, kennen ze Ekeren nu ook. De pastoor heeft er in het plaatselijke kerkje recent een grote foto opgehangen van het Ekerse Sint-Lambertusbeeld. Na een lange speurtocht vond de man op een Ekerse website uiteindelijk wat hij zocht.
Een grote, ingekaderde foto van het beeld prijkt sinds kort nu ook in de parochiekerk van Sioux Falls, waar pastoor James Mason recent de afbeelding inzegende.
In het plaatsje Sioux Falls in de Amerikaanse staat South Dakota bestaat sinds 1958 een Sint-Lambertusparochie. In de Saint Lambert church ontbrak echter een beeld of afbeelding van Sint-Lambertus en daar wilde de Amerikaanse pastoor James Mason dringend wat aan doen.
Hij ging via internet op zoek naar afbeeldingen van de patroonheilige en kwam uiteindelijk uit op de website van Ekerenaar Leo Schrauwen. Die vergaart op http://ekeren.skynetblogs.be allerlei nieuws en wetenswaardigheden over Ekeren.
Omdat we geen beeld of foto extra hadden, stelde ik na wat e-mailverkeer voor om een foto te nemen van het processiebeeld dat in onze kerk naast de preekstoel staat. Pastoor Mason vond het een goed idee', vertelt Leo Schrauwen.
De klus werd geklaard door Leo's zoon Jorge. Ik heb een groot aantal foto's met verschillende belichtingstijden genomen en voegde die nadien samen met speciale fotobewerkingssoftware. Zo'n HDR-foto geeft een veel gedetailleerder beeld dan een gewone foto', zegt Jorge. De foto werd digitaal doorgestuurd naar Amerika.
Dankzij een gift van iemand die anoniem wil blijven, werd de foto hier op canvas afgedrukt en ingekaderd', vertelt de parochiesecretaresse vanuit Sioux Falls. De foto kreeg een mooi plaatsje in de foyer van de moderne kerk en werd op 17 september, op de naamdag van Sint-Lambertus, onthuld en ingezegend door pastoor Mason.
Ik ben erg trots op dit initiatief en vind het heel fijn dat er over de grenzen heen interesse is voor onze kerk, terwijl Sint-Lambertus eigenlijk nog veel meer geëerd wordt in Luik', stelt de Ekerse pastoor Paul Verhulst.
De Saint-Lambertusparochie in Sioux Falls werd genoemd naar Lambert Hoch (1903 - 1990). Die was ten tijde van de stichting van de parochie bisschop. Sint-Lambertus is de patroonheilige van de textielarbeiders.
Hij wordt vaak afgebeeld met een lans. Het bewuste Ekerse processiebeeld heeft nooit in de Sint-Lambertuskerk gestaan tot het enkele jaren geleden herondekt werd in de oude sachristie en gerenoveerd werd. Sindsdien staat het naast de preekstoel. Naar verluidt was het vroeger de taak van de scouts om met het beeld in de processie te gaan.
De Foto van het st Lambertusbeeld in het kerkje van Sioux Falls in de staat South Dakota.
Het kerkschip is oorlogbuit uit de tweede wereldoorlog. Het duitse leger probeerde Engeland klein te krijgen door de afvoer langs de zee af te snijden. Hitler besliste om betonnen tankschepen te laten bouwen die als bunker konden dienen om in volle zee zijn onderzeeërs te bevoorraden. Tussen 1942 en 1944 werd dit schip in gewapend beton gebouwd in de haven van Rotterdam. Daarna werd het naar Antwerpen gesleept voor verdere afwerking. Na de bevrijding blijft het onbeschadigd achter als oorlogsbuit. In 1950 werd het aartsbisdom Mechelen eigenaar en werd het omgebouwd tot een schipperscentrum. Nu is het een sociaal en pastoraal centrum.
Het bezien waard zijn: - de grote kapel (kerkdienst op zon-en feestdagen om 10.30u) -de kleine kapel( dagelijks toegankelijk voor publiek) -Heemkundige tentoonstelling ( voorwerpen binnenscheepvaart) -het schipperscafe (kleinere voorwerpen en uitzicht op het kanaaldok.)
Ligging Kerkschip Noorderlaan 499 Haven 526 Zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen,en natuurlijk ook iets te drinken. Ondertussen heeft het kerkschip ook zijn eigen website: http://www.kerkschip-antwerpen.be/
Diep getroffen door de dood van haar zoon,maakte Käthe Kollwitz het wereld beroemde beeldhouwerk "Het treurende ouderpaar".Uit het verbeten leed van de vader en het door smart gebroken hart van de moeder,spreekt een universeel verdriet.
Na de wapenstilstand waren er 670 Duitse soldatenkerkhoven waarvan de Duitse oorlogsgravencommisie er na de concentratie van de meeste kleine begraafplaatsen 120 overhield.Tot 1954,want toen verliep de huurpacht van de meeste percelen.In tegenstelling met de Commonwealth War Graves waren de gronden met de Duitse oorlogsgraven niet voor eeuwig verworven.Ze werden ontruimd en de resten werden verzameld op vier plaatsen.
Een van deze overgebleven rustplaatsen ligt in Vladslo, de sfeer is er ingetogen en sereen Daar draagt "Het Treurend Ouderpaar"van de Duitse kunstenares,Käthe Kollwitz in sterke mate toe bij.De twee beelden vormen een sterke aanklacht tegen de oorlog.Käthe Kollwitz maakte de beelden voor haar zoon Peter die in 1914 sneuvelde aan het Vlaamse front en nog altijd aan de voet van de beelden begraven ligt.Begin 1996 wilde de kleinzoon van Käthe Kollwitz de beelden naar Berlijn halen.Hij vond ze te waardevol om hier blootgesteld te worden aan weer en wind en wilde in Vladslo kopieën plaatsen.Maar de Vlaamse overheid weigerde op het Duitse aanbod in te gaan.
"In't Praetbos buiten Vladslo, op dat massagraf van soldaten staan nu Käthe Kollwitz'beelden, van God en mens verlaten en ik ken geen heviger wereld, geen menselijker bede dan die twee donkere stenen die diepe schreien om vrede."
Te Ekeren staat een kapelleke in de Veltwijcklaan,schuin tegenover het hoofdgebouw van de 'Antwerp International School' of het vroegere hof van Moretus.Op het einde van de 19e eeuw werd dit kapelleke naar hier overgebracht van zijn oude standplaats nabij het spoorwegstation te Ekeren,aan de samenloop van de Veltwijcklaan en de O-L-Vrouwestraat.Men noemde het 'Bistkapelleke' naar de plaatsbenaming 'De Bi(e)st'.P.C. Boutens schrijf in zijn werk Maria's Antwerpen,uitgegeven in 1878,dat de mensen van Ekeren en de omgeving eertijds in het Bistkapelle bij O.-L.-Vrouw bescherming kwamen afsmeken vooral tegen 'de koorts'.Met 'de koorst' wordt hier bedoeld een speciale soort van koorts,namelijk de polderkoorts.
'Polderkoorts' was vroeger in de Antwerpse polders de volkse benaming voor de malaria-epedemie,de benaming is bij ons uitgestorven,nadat de malaria zo goed als verdwenen is in onze polderdorpen,nadat men in het begin van de 20e eeuw de strijd heeft aangevat tegen de polderkoorts door de vernietiging van de malariamuggen.Op onze dagen kent men in onze Polder de polderkoorts haast niet meer
Herentalsenaren worden"Klokkenververs" of "Pee stekers" genoemd. De eerste bijnaam hebben ze te danken aan het feit of legende dat er een aantal snuggere voorvaders (notabelen van de stad)de klokken in het belfort zouden hebben laten schilderen,om deze te beschermen tegen de roest....... Uiteraard verloren daarmede de klokken hun mooie klank.
"Pee stekers"Zou aan een oudere legende te danken zijn. Een poortwachter,die toen hij de grendel van de stadspoort niet vond en er een vijandig leger de stad wilde binnenstormen,er niet beter op vond om de stadspoort snel te vergrendelen met een grote wortel tot hij de verloren grendel zou terugvinden. Ondertussen wandelde daar vee voorbij,en die vraten de wortel smakelijk op. Voor deze legende danken wij Leo van der straeten.
Bent u geboeid door trams en bussen? Ga dan eens langs in het Vlaams Tram- en Autobusmuseum (VlaTAM). Daar kunt u naar hartelust herinneringen ophalen over de bussen en trams uit zowel ver vervlogen tijden als het recente verleden.
Een geklasseerde tramloods uit 1912 herbergt meer dan 55 voertuigen van 1873 tot nu: de eerste elektrische tram van Antwerpen, de stoomtram, de laatste gyrobus ter wereld en nog veel meer. In het VlaTAM reist u terug in de tijd. Een fototentoonstelling maakt u wegwijs in de geschiedenis van de Vlaamse bus en tram: welke modellen reden rond in Antwerpen in 1933? Waarom was een tram geblindeerd in 1943? Welk uniform droeg een buschauffeur in 1960? Het VlaTAM heeft een antwoord op al uw vragen over de geschiedenis van het openbaar vervoer.
Het hotel Falligan wordt beschouwd als het meesterwerk van het Gentse rococo. Opmerkelijk zijn de grote sierlijke beelden van Apollo, god van de poëzie en muziek en Diana, godin van de jacht.
Sinds 1804 is het gebouw eigendom van de letterkundige kring "Club des Nobles". In de volksmond wordt dit gebouw "'t Ezelkot" genoemd.
Anekdote: In 1884 werden deze beelden herkapt maar Diana kreeg de harp van haar broer Appolo,en Appolo kreeg de boog van Diana.
Niemand weet hoe dit verhaal in elkaar zit.Of toch?
"Hij is als een boom geplant aan het water, zijn wortels reiken tot in de rivier. Hij merkt de komst van de hitte niet op, zijn bladeren blijven altijd groen. Tijden van droogte deren hem niet, steeds weer draagt hij vrucht." (Jer. 17,8)
Al wordt zijn wortel in de aarde oud, al gaat zijn stronk dood in de grond, zodra hij water ruikt, bot hij weer uit en vormt twijgen, als een jonge scheut.
Vroeger werden de inwoners van Tisselt begraven op grondgebied van Willebroek. Toen zij eindelijk bekomen hadden dat hun overleden parochianen rond hun eigen kapel mochten begraven worden, bleek bij de eerstvolgende begrafenis echter dat de grond van het kerkhof nog niet gewijd was. Een inwoner van Tisselt (ene De Maeyer) kwam op het idee om op het kerkhof van Willebroek een beetje gewijde grond te gaan halen. Hij gooide dit in de open put, zodat de dode toch op gewijde grond zou liggen. Vervolgens groeven ze een lijk boven te Willebroek en brachten het naar hun eigen (nieuw) kerkhof.
Sindsdien worden ze door de Willebroekenaars - die hierover enorm ontstemd waren - verweten voor "Kraaien" of "Lijkenstelers".
Opmerkelijk : in het wapenschild van Tisselt staat - naast de distel waaraan de dorpsnaam ontleend is - ook een kraai afgebeeld .
Tot slot : het Groot Synoniemenboek Woordenboek van van Dale vermeld als synoniem voor kraai : begrafenisondernemer .
Wij danken hiervoor Paul Verbruggen welke ons deze legende toegestuurd heeft.
Bekend beeld in de Kruidtuin... Kunstenaar: Rik Van Perck Het verhaal dat de hond het meisje redde uit het water is uit de lucht gegrepen
De Kruidtuin of Jardin Botanique van Mechelen doet dienst als Stadspark en als (beperkte) Botanische Tuin.
Er is ook een echte Kruidentuin aanwezig, alwaar zich een standbeeld bevindt van Rembert Dodoens.
Ter hoogte van de huidige ingang van de kruidtuin stond vroeger de kapel van de commanderij.Zij was in 1277 gebouwd en in 1451 aanzienlijk vergroot in Gotische stijl. Kardinaal Perrenot de Granvell werd er in 1561 plechtig ontvangen alvorens hij in de Sint-Romboutskathedraal de troon van het in 1559 nieuw opgerichte aartsbisdom Mechelen ging bezetten. Verbeurd verklaard tijdens het Franse bewind,werd de kapel in 1822 verkocht en volledig gesloopt.Aldus ontstond een nieuwe toegang tot het park van het oude domein.
Aangekocht door de stad in 1827,werden de acht hectaren in bruikleen gegeven aan de Société Royale d'Horticulture,die er een Engelse tuin aanlegde met vijvers en dreven,met uitheemse boomsoorten,een kruidentuin,en een Orangerie met glazen serre.
Zo ontstond de Jardin Botanique.Na de eerste wereldoorlog werd het definitief een openbaar park voor alle Mechelaars.
Heel zijn leven op water,horend het knarsend tuig, bewegend op krakend hout,de wereld tig keer rond,een ruim vol handelsgoed,het landleven gelaten, gehad buiken vol met scheur,breuken zelf gezet,gevochten tegen wind,mes en drank, gewikkeld in doek met ballast vast, de laatste vaart eindigd over reling omgeven door zilt zweet,als leven voor krab en vis.
door Marrik
De beste manier om je toekomst te voorspellen is haar zelf te creëren. Stephen R. Covey
Keer je gelaat niet anders naar het verleden dan om te leren hoe je de toekomst moet ontmoeten.
Wie vooruit gaat mag af en toe eens wenken naar het verleden;als men er maar niet op blijft wachten.
